Το νόμισμα

Ετούτες τις ώρες που κυριαρχεί η έξαψη, το συναίσθημα και ο παραλογισμός, ας προσπαθήσουμε να αρθρώσουμε δύο τρεις ψύχραιμες σκέψεις.

Από τη μια πλευρά η συμπόνια για τα εκατοντάδες θύματα στο Παρίσι. Και από την άλλη η οργή και η διάθεση για εκδίκηση και βομβαρδισμούς και εξολόθρευση των τζιχαντιστών...Ανθρώπινες αυθόρμητες συναισθηματικές αντιδράσεις. Ανάλογα με τον χαρακτήρα του καθένα μας κυριαρχεί το ένα ή το άλλο.

Κάποιες ψύχραιμες διαπιστώσεις, ωστόσο...

Εξ αρχής μια εξήγηση. Μακριά από εμένα οποιαδήποτε διάθεση διδακτισμού, “δήθεν δικαίωσης”, χαιρεκακίας και στυλ “σας τα έλεγα εγώ” Τα παρακάτω γράφονται όχι με διάθεση να δικαιολογήσουν καμία πλευρά, αλλά σαν προσπάθεια να εξηγήσουν γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν. Αυτό νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε όλοι για να βρεθεί μια λογική λύση.

Είμαστε οι μέσοι Δυτικοί άνθρωποι. Διαθέτουμε έξυπνα κινητά, πολλές επιλογές διασκέδασης, πολλά χρώματα στα ράφια των supermarket, προηγμένης τεχνολογίας ΙΧ κτλ κτλ. Ζούμε σε κοινοβουλευτικές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες και εκλέγουμε τους κυβερνήτες μας. Εκφράζουμε τη δυσαρέσκεια μας, την ευχαρίστησή μας, την οργή μας για τα κακώς κείμενα με «like» και «comments» στο facebook, με tweets και με συλλογή ηλεκτρονικών υπογραφών. Από το σαλόνι μας... Γενικώς, απολαμβάνουμε τα καλά του καπιταλισμού και της αστικής δυτικής δημοκρατίας. Φυσικά, κάποιοι λίγοι από εμάς τα απολαμβάνουν πολύ περισσότερο και πολλοί από εμάς ...χμμμ δυσκολεύονται λιγάκι, αλλά όλοι “αγωνιζόμαστε” για το σύγχρονο καπιταλιστικό καταναλωτικό όνειρο. Οι πιο σωστοί μάλιστα από εμάς παλεύουν σαν τα μυρμήγκια και δεν σηκώνουν κεφάλι για να δουν τι συμβαίνει τριγύρω.

Η μια όψη του νομίσματος

Το νόμισμα όμως έχει και άλλη όψη.

Περιβαλλοντική καταστροφή, κοινωνική ανισότητα, εκμετάλλευση του Τρίτου Κόσμου, εξαθλίωση, πόλεμοι για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, παιδική εργασία, απόλυτη φτώχεια, αναλφαβητισμός, δουλεία, τρομοκρατία κτλ κτλ. Μακριά από εμάς! Μέχρι πρότινος…

Πόσο είμαστε γελασμένοι, εμείς οι Δυτικοί “πολιτισμένοι” άνθρωποι, αν νομίζουμε ότι αυτό το «νόμισμα» έχει δύο ίδιες όψεις. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι νόμος απόλυτος, που τον έχουν αναλύσει και περιγράψει πριν από μένα πολλοί, ότι όσο αυξάνουμε την αξία της μίας όψης, τόσο αυξάνεται και το κόστος της άλλης. Το ιδιωτικό κέρδος φέρνει κοινωνικό πόνο. Νόμος.

Αν θέλουμε ακόμη πιο γρήγορο και φτηνό Internet, ακόμη πιο έξυπνα και φτηνά tablet, ακόμη πιο γρήγορα και πολυτελή ΙΧ, λευκή σάρκα από την Ανατολή κτλ κτλ, θα πρέπει να επιδιώξουμε/ανεχτούμε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση συνανθρώπων μας σε κάποια γωνία της γης. Έτσι λειτουργεί αυτό το «νόμισμα» και όποιος δεν το καταλαβαίνει, εθελοτυφλεί.

Η παραφροσύνη του ISIS λοιπόν δεν είναι παρά η μία όψη του νομίσματος. Αν δούμε από την άλλη πλευρά, θα αντικρίσουμε ευυπόληπτους πολιτικούς που ψηφίσαμε, επιχειρηματίες που μας πουλάνε προϊόντα, δημοσιογράφους που μας «ενημερώνουν». Αυτούς που δημιούργησαν, εξέθρεψαν και κερδίζουν ακόμη και τώρα από το θηρίο...

Επ' ουδενί δεν δικαιολογείται η βία του ISIS.  Εξηγείται όμως. ¨Όπως εξηγείται (και προσωπικά για έμενα δικαιολογείται κιόλας), η πέτρα που ρίχνει ο 15χρονος Παλαιστίνιος (χωρίς λογαριασμό στο facebook...), πακτωμένος στην Γάζα για πάντα, στον στρατιώτη του κράτους-δολοφόνου Ισραήλ. Και όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε ΠΟΙΟΣ και ΠΩΣ φταίει για όλα αυτά, τόσο καλύτερα για εμάς. ¨Όσο γρηγορότερα καταλογίσουμε ευθύνες σε αυτούς που υποτίθεται φροντίζουν για την ασφάλεια μας, αλλά ουσιαστικά μας φυλακίζουν σε ένα χρυσό κλουβί για να κάνουν ανενόχλητοι μπίζνες με τον Διάβολο, τόσο καλύτερα για εμάς. Όσο γρηγορότερα καταλάβουμε ότι ο πιο επικίνδυνος εχθρός είναι εντός των πυλών, στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων “συμπαράστασης”, στο κεντρικό δελτίο των 8, τόσο καλύτερα για όλους μας...Οσο καλύτερα καταλάβουμε ότι επιτρέποντας στις πολιτικές μας ηγεσίες να μας εμπλέκουν σε πολέμους, αυτόματα καθιστούμε τους εαυτούς μας μέρος των συγκρούσεων, τόσο καλύτερα για εμάς.

Δεν πρόκειται περί συμψηφισμού ευθυνών, αλλά για σωστό καταμερισμό τους. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για ότι συμβαίνει σε αυτή την μικρή, περιπλανώμενη, ταλαιπωρημένη σφαίρα. Εγώ, λοιπόν, οφείλω, ευθύνομαι για αυτά που πρέπει  να πω σε αυτούς που τους ανέθεσα να κυβερνήσουν τον τόπο μου. Κάποιοι υποτίθεται ότι έχουν την ευθύνη να υπηρετούν το κοινό μας συμφέρον. Και δεν το κάνουν, όταν πουλάνε όπλα και αγοράζουν πετρέλαιο από τον ISIS. Και δεν το κάνουν όταν-λένε πως-θα αλλάξουν το Σύνταγμα για να «εξασφαλίσουν μεγαλύτερη ασφάλεια». Ούτε όταν ξεστοκάρουν τις πολεμικές βιομηχανίες στα κεφάλια αμάχων στην Μέση Ανατολή.

Υπάρχει μια ριζική λύση στο πρόβλημα, αλλά θέλει πολλή δουλειά από πολλούς και το μυαλό μας ακόμη δεν έχει συνέλθει από το 1989-1991. Ούτε από το φάντασμα του σταλινισμού-γραφειοκρατικού υπαρκτού ”σοσιαλισμού” Μας ζάλισαν και με το “τέλος της Ιστορίας”, βλέπετε, με το “Its the end of the world as we know it”, με το live ΣΟΚ και ΔΕΟΣ, με το lifestyle, το σεξαπίλ, και άλλα τέτοια γυαλιστερά και ελπιδοφόρα.

Η λύση είναι να αλλάξουμε νόμισμα! Όχι δεν είναι άλλη μια troll πολιτική διαφήμιση της Λαϊκής Ενότητας. Το ζήτημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Πότε δεν ήταν αυτό, παρά τις γραφικές προσπάθειες στη χώρα μας και αλλού να το περιορίσουμε εκεί...Το ζήτημα είναι να βρούμε ένα «νόμισμα» που και στις δύο όψεις θα έχει όμορφα πράγματα. Με αξία χρήσης ίση με την ανταλλακτική. Με αντίκρισμα όχι σε χρυσό, αλλά σε ζωή και δημιουργία. Σε δικαιοσύνη και ελπίδα. Με στέρεες βάσεις και για όλους.  Και που όσο αυξάνει η αξία της μιας όψης τόσο θα αυξάνει η αξία της άλλης. Υπάρχει θα μου πείτε; Υπάρχει (λέω εγώ, ο Νίκος). Σοσιαλισμός λέγεται και -σε αντίθεση με τον καπιταλισμό που εφαρμόζεται “όπως πρέπει”-ακόμη δεν χρησιμοποιήθηκε σωστά πουθενά. Όσο περισσότεροι αναζητήσουμε αυτό το νόμισμα, τόσο πιο πιθανό είναι να το βρούμε. Και αυτή τη φορά θα το κρατήσουμε σφιχτά και δεν θα αφήσουμε κανέναν να το καπηλευθεί. Είναι το δικό μας νόμισμα. Και με αυτό θα πληρώσουμε όπως πρέπει όσους σήμερα καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών μας.

Νίκος Μποσινάκος

Πετρούπολη, 17 Νοέμβρη 2015

Ξανά εκλογές!

Ξανά εκλογές λοιπόν...

Και οι περισσότεροι από εμάς φυσιολογικά τις θεωρούμε τις πλέον βαρετές και αδιάφορες των τελευταίων ετών. Είναι έτσι όμως; Ή κάποιοι απλώς θέλουν να τις παρουσιάσουν ως τέτοιες;

Δύο είναι οι λόγοι απαξίωσης αυτών των εκλογών. Ο πρώτος είναι ο “εμπορικός”. Αυτός που μετρά τα πάντα με όρους θεάματος, επικοινωνίας, εικόνας και φασαρίας. Σε όρους τηλεοπτικής και γενικά ΜΜΕ-δημοκρατίας, όντως, η τέταρτη εκλογική αναμέτρηση εντός 18 μηνών, με πάνω-κάτω τα ίδια ή και ...χειρότερα (σε όρους θεάματος, πάντα) πρόσωπα δεν προδιαθέτει για εμπορικότητα, θεαματικότητα κτλ. Στοιχηματίζω ότι ο ΑΝΤ1, ας πούμε, προφανώς θα μετέδιδε την Κυριακή τον τελικό του Ευρωμπάσκετ αντί ενός εκλογικού panel. Μπορεί να το κάνει ακόμη και τώρα που αποκλείστηκε η Ελλάδα. Όσο για τους εκλογείς: Πιθανόν πιο διασκεδαστική να είναι μια ημερήσια εκδρομή στη θάλασσα λίγο πριν φθινοπωριάσει για τα καλά. Εμείς, ως πολίτες όμως, πρέπει να σκεφτόμαστε έτσι;

Ο δεύτερος είναι ο “πολιτικός” λόγος. Είναι το κλασικό επιχείρημα: “Όλοι ίδιοι είναι. Τι θα αλλάξει με την ψήφο μου; Όλα είναι προαποφασισμένα και προδιαγεγραμμένα”. Το επιχείρημα αυτό είχε ατονήσει ελαφρώς με την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ (όταν η ονομασία αυτή ήταν αρκτικόλεξο και σήμαινε -για να μην ξεχνιόμαστε- ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ), αλλά επανέρχεται δριμύτερο στην σκέψη πολλών από εμάς μετά την υπογραφή της συμφωνίας της 12ης Ιούλη, δηλαδή του 3ου Μνημονίου.

Για τον πρώτο λόγο, τον εμπορικό, δεν μπορώ να πω πολλά. Δυστυχώς, όλοι λίγο-πολύ έχουμε μάθει να δίνουμε έμφαση στην εικόνα, το στήσιμο, την πόζα, το θεαθήναι. Ο καθένας μας-πριν αποφασίσει- ας αναλογιστεί για μια στιγμή αν αυτό είναι η ουσία ή αν αυτό τελικά έχει καταντήσει-ειδικά στην πολιτική, δηλαδή στην ενασχόληση ΟΛΩΝ μας με τα κοινά- να μας κρύβει την ουσία. Σίγουρα, π.χ ο Λαφαζάνης ή ο Κουτσούμπας είναι επικοινωνιακά νάνοι μπροστά στον “χαρισματικό” Τσίπρα, τον “βαρύμαγκα” Μειμαράκη, ή τον πληθωρικό και θορυβώδη Καμμένο. Μήπως όμως να δώσουμε βάση και σε όσα λένε ή εκπροσωπούν όλοι οι παραπάνω; Ας αφήσουμε τα κανάλια να μετράνε θεαματικότητες και ας ασχοληθούμε με την ουσία. Μας δίνεται ξανά η δυνατότητα να επιλέξουμε. Ας παραβλέψουμε τους τακτικισμούς των κομμάτων και ας επωφεληθούμε από αυτή την δυνατότητα.

Για τον δεύτερο λόγο, τον πολιτικό, που οδηγεί στην απαξίωση μέσω της ισοπέδωσης, θα ήθελα να πω κάποια πράγματα παραπάνω. Σίγουρα, το γεγονός ότι ...άλλο ένα κόμμα (και μάλιστα με την ταμπέλα της Αριστεράς) μπαίνει πανηγυρικά στο club των πολιτικών απατεώνων που μας κυβερνούν τα τελευταία 40 (και βάλε...) χρόνια οδηγεί την σκέψη μας στην διαπίστωση ότι κανείς ποτέ σε αυτήν την χώρα δεν θα τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις. Το “λεφτά υπάρχουν” έγινε 1ο μνημόνιο, η “επαναδιαπραγμάτευση” 2ο μνημόνιο και το πρόγραμμα της ΔΕΘ, με «παράλληλο σκίσιμο των Μνημονίων», απλά 3ο και βαρύτερο Μνημόνιο. Το επιχείρημα ότι οι προηγούμενοι το έκαναν με …χαρά και δόλο, ενώ ο Τσίπρας με …πόνο και αφού διαπραγματεύτηκε μερόνυχτα και τελικά παιδεύτηκε-17-ολόκληρες-ώρες είναι πολιτικά αφελές και απευθύνεται σε χαχόλους. Το αποτέλεσμα μετράει... Και το αποτέλεσμα είναι ότι κάθε Κυβέρνηση των τελευταίων 5 ετών αντί να ελαφρύνει τα βάρη, προσθέτει νέα επώδυνα μέτρα και κυρίως υποθηκεύει το μέλλον πολλών γενεών.

Συνειδητοποιώντας αυτό το γεγονός, οι περισσότεροι είτε αποστασιοποιούνται απέχοντας από οποιαδήποτε ανάμιξη στο πολιτικό γίγνεσθαι, ακόμη και από το θεμελιώδες δικαίωμα και υποχρέωση-την ψήφο- είτε επιλέγουν με βάση ανορθολογικά και τελικά επικίνδυνα κριτήρια. Γυρνάμε στην πατροπαράδοτη ταύτιση και φανατισμό με κόμματα και παρατάξεις που εν πολλοίς κρύβει …πατροπαράδοτες εξαρτήσεις και πελατειακές σχέσεις. Κοινώς, αφού «η ΝΔ διόρισε κάποτε τον πατέρα/αδελφό/γιο κτλ, θα την ψηφίζω για πάντα». «Εγώ είμαι από δεξιά/αριστερή οικογένεια». Και φυσικά, πλέον …υπάρχει και η «ελπίδα που έρχεται», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς τελίτσες ανάμεσα) που έρχεται να καταλάβει (και με τις δύο έννοιες της λέξης) το Κράτος και αναζητά πιστούς οπαδούς …με το αζημίωτο. Παλιές καλές εποχές...απλώς αλλάζει το χρώμα και το στυλ.

Ο νέος δικομματισμός λοιπόν εν τη γενέσει του. Η άλλη πτυχή του «όλοι ίδιοι είναι». Αφού είναι έτσι, διαλέγω όποιον με βολέψει. Δυστυχώς...πολύ δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία υιοθετήθηκε και κατά την επτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Στη Δημόσια Διοίκηση π.χ δεν έγινε σχεδόν τίποτε που θα άλλαζε ριζικά (Ριζοσπαστική Αριστερά, είπαμε;) την δομή, το σύστημα, τον τρόπο διοίκησης. Ίσως, οι «σύντροφοι» να ήταν λίγο πιο φιλικοί, ανοικτοί κτλ, αλλά το σύστημα δεν αλλάζει με το προσωπικό στυλ κάθε Υπουργού ή Γενικού Γραμματέα αλλά με δραστική αλλαγή της δομής και λειτουργίας της Κρατικής Μηχανής. Και επ΄ αυτού: μηδέν εις το πηλίκο! Πολλά λόγια και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη...

Άλλοι επιλέγουν με βάση το ποιος δεν θέλουν να κυβερνήσει. Κλασικός τρόπος τροφοδότησης του δικομματισμού. Γενιές και γενιές ψηφοφόρων στριμωχνόταν στις «στρούγκες» ΠΑΣΟΚ-ΝΔ για «να μην επιστρέψει η Δεξιά» ή για «να ρίξουμε τους πρασινοφρουρούς». Τα ίδια και χειρότερα και τώρα. Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, από ένα κόμμα που κάποτε στηλίτευε αυτή τη λογική. Φαίνεται, γιατί απλώς τότε δεν κέρδιζε από αυτή τη λογική.

Και φυσικά, η αποχή. Ή η ψήφος στον τρελό του χωριού. Προσοχή: Δεν απαξιώνω τον «τρελό του χωριού». Κατακρίνω όμως όσους τον ψηφίσουν-ελαφρά τη καρδία-χωρίς να διαβάσουν το όποιο πρόγραμμά του, αλλά απλώς επειδή κάποτε …τον κέρασε πίτσα στο studio ο Παναγιωτόπουλος και τώρα του μιλά στον ενικό ο Χατζηνικολάου. Για αυτούς που απέχουν, τι να πει κανείς… Ή δεν αποδέχονται το δημοκρατικό πολίτευμα, (είναι μια άποψη και αυτή) ή απλώς δεν τους πειράζει να αποφασίζουν άλλοι για αυτούς (αυτό χρήζει ιατρικής διερεύνησης). Και το επιχείρημα, "κανείς δεν με εκφράζει" είναι άκυρο. Η σωστή φράση είναι "κανείς δεν με εκφράζει πλήρως". Ψηφίζουμε με τη λογική του "μη χείρον βέλτιστον". Δεν πρόκειται να "παντρευτούμε" κανένα Κόμμα!

Είναι κρίμα να ψηφίζουμε-η να απέχουμε- με βάση αυτά τα κριτήρια. Παθιάζεται, φανατίζεται, φορτίζεται κανείς με μια ...ποδοσφαιρική ομάδα, με τον έρωτα, με τη …ζωή (Ουπς, κίτρινη πολιτική διαφήμιση, προδόθηκα!) Όχι με κόμματα και παρατάξεις!

Και επί του ουσίας, κόντρα στην εύκολη και λανθασμένη λογική της ισοπέδωσης: Δεν είναι όλοι ίδιοι, τελικά, όσο και όλοι και όλα προσπαθούν να μας πείσουν για αυτό. Κανείς δεν είναι τέλειος, κανείς δεν είναι πλήρως αξιόπιστος, κανείς δεν είναι ...ο καταλληλότερος αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι για πρώτη φορά τουλάχιστον όσο εγώ θυμάμαι υπήρξαν βουλευτές και υπουργοί που πολιτευτήκαν και ψήφισαν (όταν και όπως κλήθηκαν να το κάνουν) σύμφωνα με τα όσα είχαν υποσχεθεί πριν εκλεγούν και σύμφωνα με όσα πιστεύουν και όχι σύμφωνα με τα  όσα επέβαλλε το στενά προσωπικό, στενά κομματικό τους συμφέρον. Δεν θυμάμαι Υπουργούς  ποτέ να θυσιάζουν τους θώκους τους και βουλευτές τις έδρες τους για να υπερασπίσουν τις αρχές τους. Πραγματικά δεν το θυμάμαι. Και αυτό είναι ένας πραγματικός και αποδεδειγμένος λόγος για το ότι δεν είναι όλοι όσοι ζητάνε την ψήφο μας ίδιοι. Με λίγα λόγια, αν αυτό που έκαναν οι σχεδόν 40 διαφωνούντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ το είχαν κάνει το 2010 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ή το 2012 βουλευτές του ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, τότε  ίσως τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ίσως...

Για το αν οι θέσεις και αρχές που οδήγησαν αυτούς τους ανθρώπους να αντιδράσουν στον εξευτελισμό την Χώρας αλλά και των ιδεών της Αριστεράς είναι ορθές, ρεαλιστικές ή όχι, ο καθένας μας ας διαμορφώσει την άποψή του. Όχι όμως καθοδηγούμενος από τα συστημικά ΜΜΕ που απομονώνουν το «Νομισματοκοπείο του Λαφαζάνη» ή στηλιτεύουν ως “εσχάτη προδοσία” την πρόνοια ενός Υπουργού Οικονομικών να εισηγηθεί ένα plan b. Υπάρχουν στο Διαδίκτυο και σε βιβλία, μελέτες, επιστημονικές έρευνες αλλά και εκλαϊκευμένες αναλύσεις για την ύπαρξη ενός διαφορετικού και βιώσιμου δρόμου, ενός άλλου μοντέλου κοινωνικής, κρατικής, οικονομικής οργάνωσης. Ενός συστήματος που θα βάζει στο κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι το χρήμα και τις εξαρτήσεις που αυτό δημιουργεί. Αλλά αυτά είναι -λένε- ουτοπίες...Ας προσγειωθούμε λοιπόν στην real-land της χρηματοπιστωτικής κρίσης και ας αφήσουμε τους Κροίσους αυτού του κόσμου να αυξάνουν τον πλούτο τους και να πίνουν στην υγεία των κορόιδων. Και ας σκύψουμε ταπεινά το κεφάλι σε όσα υπαγορεύουν οι "θεσμοί" για το καλό μας...

Αυτά, είχα να πω για αυτές τις εκλογές. Πάνω-κάτω τα ίδια σκεφτόμουν και έλεγα και στις προηγούμενες και στις προ-προηγούμενες. Ψηφίζω πάντα με βάση τις απόψεις μου που παραμένουν σχετικά σταθερές στο χρόνο, αν και- άνθρωποι είμαστε-μπορεί και να αλλάξουμε απόψεις. Ψηφίζω όμως με βάση τις αρχές μου και όχι με βάση τι λέει «το Κόμμα μου», που άλλωστε δεν υπάρχει. Τα κόμματα άλλαζαν πολύ τις θέσεις τους ανάλογα με τον καιρό, εγώ ελάχιστα. Η διαφορά είναι ότι για πρώτη φορά είδα αυτόν που ψήφισα, να κυβερνά. Και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς...Και να αποτυγχάνει, προσχωρώντας στο στρατόπεδο όσων αντιπάλευε.

Έπρεπε να γίνει και αυτό. Για να ξεκαθαρίσει και άλλο το τοπίο. Για να ωριμάσουν οι συνθήκες. Για να γίνουν τα μεγάλα ΟΧΙ, δυνατά, αποφασιστικά, στέρεα και ονειρικά ΝΑΙ. Και να γυρίσει σιγά-σιγά αλλά, από τα χέρια μας, ο τροχός της ιστορίας...Γιατί, όσο και αν οι εκλογές είναι σημαντικές, ο αγώνας θα συνεχιστεί και μετά από αυτές.

Ανοικτή επιστολή στον Πρωθυπουργό, (ως ελάχιστο χρέος και δικαίωμα ενός απλού πολίτη)

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Εδώ και καιρό, ειδικά από τις 25 Γενάρη και ύστερα, ήθελα να σας μεταφέρω ως πολίτης αυτής της χώρας κάποιες σκέψεις. Τις τελευταίες ημέρες, καθώς έχετε αναλάβει προσωπικά (ή με μια μικρή ομάδα γύρω σας) τις τύχες της χώρας, η ανάγκη μου αυτή εντάθηκε. Βλέπετε, αν και ήμουν για ένα “φεγγάρι” μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, συνειδητοποιώ εν τέλει και οριστικά με αφορμή τα τελευταία γεγονότα, ότι μικρή σημασία έχουν έννοιες όπως εσωκομματική δημοκρατία, συλλογική απόφαση, ανάληψη κοινής ευθύνης, ομαδική προσπάθεια, κόμμα μελών κτλ.

Οπότε, οι προβληματισμοί μου, όντως, απευθείας στον αρχηγό...

Επικαλείστε δημόσια την δύσκολη διαπραγμάτευση, τους εκβιασμούς, το “πραξικόπημα” των θεσμών κ.α. Φυσικά, για εσωτερική χρήση. Αύριο, θα συνομιλήσετε ξανά με τους εκβιαστές...και θα συνυπογράψετε μια δανειακή σύμβαση και ένα μνημόνιο που δεν θα πιστεύετε. Να μου επιτρέψετε, να παρατηρήσω ότι ένας υπεύθυνος πολιτικός (και ειδικά ένας αριστερός πολιτικός) δεν υπηρετεί ένα όραμα, μια πολιτική που δεν πιστεύει. Δεν παραμένει εγκλωβισμένος σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, μόνο και μόνο για να διαχειριστεί τη δυστυχία όσων θα έπρεπε να υπηρετεί. Στο όρο Κυβέρνηση της Αριστεράς, προτεραιότητα δίνει στην Αριστερα...

Συνυπογράψατε τον εκβιασμό. Λέτε ότι οι επιλογές ήταν τρεις. Η συμφωνία που τελικά υπογράφηκε, η σταδιακή αποχώρηση από την ευρωζώνη και η άτακτη χρεοκοπία. Και οι τρεις επιλογές, τέθηκαν από τους εταίρους. Ειδικότερα, από την Γερμανία...Η δική μας πλευρά ποια επιλογή, ποιο εναλλακτικό σχέδιο αλήθεια έθεσε; Ποια πρόταση προετοίμασε όλα αυτά τα χρόνια; έστω τους τελευταίους μήνες, που η Αριστερά είχε τον έλεγχο του Κράτους;; Ο Σόιμπλε είχε plan A. plan B, plan C και τα ξεδίπλωσε τις κατάλληλες στιγμές. Εμείς, έστω ως διαπραγματευτικό όπλο ποια εναλλακτική είχαμε;

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Αν δεν είναι πολιτικά ύποπτο, είναι εγκληματικά αφελές να ισχυρίζεται κανείς ότι με την επίκληση των αρχών της ΕΕ και του ευρωπαϊκού κεκτημένου, θα λυγίσει το ακραία νεοφιλελεύθερο μέτωπο ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Δεν αρκεί και δεν αρμόζει σε υπεύθυνο πολιτικό, που δεν επιθυμεί να δραπετεύσει όπως ισχυριστήκατε πρόσφατα, να καλύπτεται πίσω από δικαιολογίες του τύπου “κάναμε λάθη”, “φτάσαμε στα όρια”, “περάσαμε πολλά”. Ούτε είναι πολιτικά έντιμο, να ζητάτε ΤΩΡΑ από όποιον θέλει να καταθέσει εναλλακτικό σχέδιο. Οφείλατε να το έχετε προετοιμάσει εσείς και η Κυβέρνηση σας. Εξάλλου, στον δημόσιο διάλογο έχουν κατατεθεί πληθώρα προτάσεων-βημάτων ενός τέτοιου σχεδίου. Η παράλειψη αυτή, είναι που συνιστά απόδραση από τις ευθύνες σας, και υπονόμευση της διαπραγματευτικής προσπάθειας.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Διαλέξατε λάθος πλευρά, σύντροφοι...

Ο λαός, δύο φορές, ψήφισε ενάντια στα μνημόνια και στην λιτότητα. Στις 25 Γενάρη, αναδεικνύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ θριαμβευτή των εκλογών και στις 5 Ιούλη με το συντριπτικό, μεγαλειώδες, ιστορικό ΟΧΙ στην πρόταση Γιουνγκέρ.

Η πολιτική ηγεσία που διαχειρίστηκε, αντί να υπηρετήσει, αυτές τις δύο ιστορικές νίκες δυστυχώς φάνηκε λίγη, ανάξια των περιστάσεων. Διστακτική, αναποφάσιστη, ερασιτεχνική.

Βασισμένη μόνο στις καλές προθέσεις, δικές της, αλλά -τι τραγικό- και των δανειστών, πορεύθηκε στο άγνωστο με βάρκα απλώς την ελπίδα.

Υποτίμησε το βασικό της όπλο, την πρωτόγνωρη λαϊκή υποστήριξη, και το περιόρισε σε ντεκόρ, “διαπραγματευτικό χαρτί” σε μια καταδικασμένη διαπραγμάτευση.

Όταν αποφάσισε να θέσει τον λαό στο προσκήνιο, έμεινε μάλλον έκπληκτη από την δύναμη που εκδηλώθηκε με το μεγαλειώδες ΟΧΙ. Και έκανε πίσω! Φοβισμένη με αυτό που θα μπορούσε να πετύχει, χρησιμοποιώντας αυτό το όπλο, το ερμήνευσε όπως της υπαγόρευσαν όσοι έτρεμαν την λαϊκή οργή.

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έπρεπε, σε μια de facto σύγκρουση, αναπόφευκτα να διαλέξει πλευρά. Ή με το σάπιο κατεστημένο, τα κόμματα που οδήγησαν τον λαό στην χρεοκοπία, τα media που παραπληροφορούν ασύστολα, τους τραπεζίτες και όλα τα κοράκια του “πάση θυσία στο ευρώ” ή με την εργατική τάξη, τον κόσμο της δουλειάς, τους αδικημένους, τους γενναίους ανθρώπους που είπαν ΟΧΙ κόντρα στην τρομοκρατία και τον φόβο, γνωρίζοντας τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για την συμμετοχή μας στην ευρωζώνη. Και διάλεξε την λάθος πλευρά.

Δέχεται τώρα, μεταμεσονύκτια, τα εξευτελιστικά συγχαρητήρια των Μειμαράκηδων, των Πρετεντέρηδων, του Ποταμιού, τα γλοιώδη “μπράβο” των δεινοσαύρων της παρασιτικής αστικής τάξης, και γυρνάει εμφατικά την πλάτη στις λαϊκές μάζες που τόσο πίστεψαν και τόσο στήριξαν την πρώτη Κυβέρνηση της Αριστεράς. Υιοθετεί πλήρως την επιχειρηματολογία, τους φόβους, τα συμφέροντα των συμφερόντων που στοιχήθηκαν και οχυρώθηκαν πίσω από το ΝΑΙ σε ΟΛΑ!

Έθεσε ως στόχο την παραμονή στο ευρώ, έθεσε ως στόχο την αποτροπή του σεναρίου της αριστερής παρένθεσης. Λάθος στόχοι για μια Κυβέρνηση, που θα έπρεπε να θέσει ως πρώτιστο στόχο το συμφέρον των πολλών. Όχι το νόμισμα, ούτε την διατήρηση των υπουργικών καρεκλών.

Η παραμονή στο ευρώ συνεπάγεται νέα επώδυνα υφεσιακά μέτρα, νέο σπιράλ θανάτου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Σε ένα τέτοιο υφεσιακό περιβάλλον, αναδιανομή και κοινωνική δικαιοσύνη δεν νοείται. Ούτε υπό "αριστερή" διακυβέρνηση. Την φτώχεια την επωμίζεται πάντα μοιραία η εργατική τάξη. Παρά τις όποιες καλές προθέσεις, η διαχείριση της ύφεσης δεν μπορεί να είναι το όραμα μιας αριστερής Κυβέρνησης. Και το κυριότερο, το καθεστώς συνεχούς ελέγχου, επιτήρησης και αξιολόγησης συνεπάγεται βέβαιη επιβολή νέων μέτρων. Η ύφεση φέρνει μεγαλύτερα ελλείμματα και συνεπώς νέα μέτρα. Ο γνωστός φαύλος κύκλος, που ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε...

Και το πιθανότερο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση θα αποτελέσει τελικά μια παρένθεση. Δεν θα αντέξει να εφαρμόσει όσα μέχρι χτες καταδίκαζε. Αριστερή όμως όχι, απλώς παρένθεση. Μια μάταιη προσπάθεια του Δαβίδ να νικήσει τον Γολιάθ, χωρίς καν να χρησιμοποιήσει την σφεντόνα του. Μια ανόητη προτροπή του πρόβατου στον λύκο να το λυπηθεί.

Ωστόσο, κάτι θα μείνει από αυτή την παρένθεση. Τα κόμματα, οι κυβερνήσεις, οι ηγεσίες, ενίοτε αποτελούν τα κατάλληλα οχήματα για να κινηθεί η συνείδησή του κόσμου προς νέες, ανεξερεύνητες μέχρι πρότινος κατευθύνσεις και προορισμούς. Ότι δεν κάνει, παραμένοντας στην ήσυχη γωνία της, η “αλάθητη πρωτοπορία” του ΚΚΕ, το εγκυμονεί, δυστυχώς με πολύ πόνο, η αποτυχία της τωρινής Κυβέρνησης. Οι συνθήκες ωριμάζουν. Ο ελληνικός λαός είναι σήμερα πολύ πιο ώριμος, πολύ πιο αποφασισμένος, πολύ πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ. Οι μάσκες πέφτουν οριστικά, τα στρατόπεδα συσπειρώνονται και οι ...ουδέτεροι δεν έχουν θέση στην εικόνα. Από τη μία πλευρά, οι ελίτ, το κατεστημένο, η διαπλοκή, ο καπιταλισμός και τα δεκανίκια του και από την άλλη ο λαός, οι εργάτες, οι μισθωτοί, οι άνθρωποι της δουλειάς. Ο καθένας καταλαβαίνει και καταλαμβάνει τη θέση του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό την ηγεσία, του Αλέξη Τσίπρα, δίστασε να πάρει θέση και τελικά μοιραία σύρθηκε στην πλευρά της συντήρησης.

Θα το πληρώσει με την μήνη του λαού και την λήθη της ιστορίας.

Μια νέα, πραγματικά επαναστατική Αριστερά, με τον λαό, για τον λαό θα καλύψει το κενό.

Ο αγώνας συνεχίζεται... Θα νικήσουμε!

Το ΝΑΙ, το ΟΧΙ, το ΓΙΑΤΙ;

Μας λένε να απαντήσουμε με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ

Και όμως στα στα χείλη μας κρέμεται ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ;

Κανείς ποτέ δεν θα απαντήσει υπεύθυνα,

μόνοι μας σε ανύποπτη στιγμή

κάπου βαθιά στο χρόνο

ίσως καταλάβουμε

μακάρι να μην είναι πολύ αργά

Μας λένε ότι η αξιοπρέπεια χάνεται

στην ουρά για 60 ευρώ

μήπως όμως είχε χαθεί στον ΟΑΕΔ

1,5 εκατομμύριο ήδη περιμένουν

Μας λένε: “είναι ντροπή. Στριμώχνονται οι συνταξιούχοι για 120 ευρώ την εβδομάδα!”

και δεν ντρέπονται να πουν ότι σύντομα θα είναι το μισό μηνιάτικό τους

Μας λένε ότι αν αντιδράσουμε, δεν θα έχουν γάλα τα παιδιά μας

τα παιδιά μας όμως δεν θέλουν πια γάλα

τους αρκεί μόνο το παράδειγμα μας

και το βλέμμα του πατέρα

όταν μετά από χρόνια τον ρωτήσουν

τι είχε απαντήσει τότε, στα 2015

Μας λένε ότι θα χάσουμε τις καταθέσεις μας, τα σπίτια, τις μετοχές και τα οικόπεδά ΜΑΣ

και ξέρουμε, φοβούνται

πως αύριο απλώς

θα πάρουμε πίσω αυτά που έκλεβαν τόσα χρόνια

“νόμιμα”

τον κόπο μας

Ξέρετε, είναι πολλοί ακόμη που τρώνε με χρυσά κουτάλια

το αίμα και το σώμα μας

Αποφασίσαμε

Θα τραφούμε από την δουλειά μας

θα ζήσουμε από τη δουλειά μας

θα κάνουμε αυτόν το τόπο να ανθήσει ξανά

με την δουλειά μας

Αυτή είναι η μόνη αξία

Ο φόβος ανήκει πια στις “αγορές” 

Σε εμάς απόμεινε η τόλμη

Η τόλμη να συγκρουστούμε με τα λάθη

κυρίως τις παραλείψεις μας

τις λάθος ανοχές μας

όλα τα χρόνια

Θα πούμε λοιπόν, έστω και τώρα,

ένα μεγάλο ΟΧΙ

για τα μικρά μας ΟΧΙ που δεν είπαμε ποτέ

Θα έχει κόστος, τον πόνο της σύγκρουσης

μα θα αντέξουμε

γιατί είμαστε πολλοί

γιατί είμαστε μαζί

γιατί είμαστε ένα "εμείς"

και όχι πολλά "εγώ"

και δεν θα το χαρίσουμε σε καμία κυβέρνηση, 

(όπως νομίζουν οι αμέτοχοι)

δεν θα το αφήσουμε να γίνει

ένα ακόμη επιχείρημα σε ένα δείπνο εργασίας

είναι εντολή προς όλους, είναι υπόσχεση σε εμάς

και αρχή νέου αγώνα

Και τελικά, (αν το σκεφτεί απλά κανείς)

δεν είναι παρά μόνο, 

το βλέμμα ενός παιδιού στον ουρανό

που ακολουθεί για πάντα ένα μπαλόνι

και η ματιά ενός ανθρώπου ταπεινού

που όταν κάποτε σηκώνει το κεφάλι

είναι για να αντικρίσει τ' όνειρό του

και να μην το αφήσει να φύγει ποτέ πια

Ν.Μ.

2-7-2015

The times they-are-a- changin

Bob Dylan

Ζήλεια

Ζήλια

Είναι κάποια φωτεινή στιγμή

Κάπου ανάμεσα στις κρύες σκάλες του μετρό

και στο κλειστό γραφείο

που καταλαβαίνεις πως

ότι αξίζει να ζηλέψεις

είναι το γέλιο του παιδιού

που φεύγει διακοπές

ότι αξίζει να περιμένεις

το τελευταίο κουδούνι του σχολείου

ότι αξίζει να ζητήσεις φωναχτά

είναι πρωί πρωί “εκδρομή”

και ότι αξίζει να πετύχεις

τα σχέδια που έκανες παιδί

κάθε Σεπτέμβρη

Μετά...

κάνεις log in στο Σύστημα

Η ΑΣΥ, η ΑΡΣΥ, τα κόμματα και μια παράκληση στους συναδέλφους

Του Ν.Μποσινάκου

Στα τέσσερα χρόνια ενασχόλησής μου με τις κοινές μας υποθέσεις ως εργαζόμενος στο Υπουργείο Εργασίας, σχεδόν πάντα εξέφρασα την άποψη μου μέσα από συλλογικές και συνθετικές διαδικασίες. Είναι θέμα αρχής για εμένα η αφοσίωση στην διαδικασία συνδιαμόρφωσης θέσεων και αποφάσεων μέσα από αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, ώστε να υπηρετείται το κοινό συμφέρον. Ωστόσο, στην παρούσα συγκυρία και λόγω του σχηματισμού μιας νέας συλλογικότητας στην οποία συμμετέχουμε μεταξύ άλλων και ορισμένα μέλη της Ανοικτής Συνέλευσης Υπαλλήλων, οφείλω να τοποθετηθώ δημόσια και επί προσωπικού για τους λόγους που με οδήγησαν στην συμμετοχή μου στην Αυτόνομη Ριζοσπαστική Συνέλευση Υπαλλήλων (ΑΡΣΥ).

Δεν θα προχωρούσα σε αυτή την ενέργεια καθώς μέχρι πριν από λίγες ημέρες με κάλυπτε ένα κείμενο κλεισίματος της ΑΣΥ στο οποίο είχαμε συμφωνήσει όλα τα μέλη της. Ωστόσο, τελικά, κάποια μέλη της ΑΣΥ (Σιδέρη, Αργύρη) υπαναχώρησαν από τη αρχική τους συμμετοχή τους στην ΑΡΣΥ, καθιστώντας αναγκαίες έτσι κάποιες προσωπικές εξηγήσεις/διευκρινίσεις από όσους τελικά συμμετέχουμε στη νέα προσπάθεια.

Να θυμίσω καταρχήν κάποια πράγματα: Η Ανοικτή Συνέλευση Υπαλλήλων ξεκίνησε τη δράση της τον Σεπτέμβριο του 2011. Μέλη της (με δικαίωμα ψήφου) ήταν ουσιαστικά 5 συνάδελφοι και υπήρχαν ακόμη κάποιοι που κατά καιρούς συμμετείχαν στις διαδικασίες της.

Θεμελιώδης στόχος της -και αυτό διακηρύχτηκε με κάθε ευκαιρία- δεν ήταν η ανάδειξη μιας νέας ηγεσίας στον Σύλλογο, αλλά η ενεργοποίηση όσο γίνεται περισσότερων συναδέλφων και η εμπλοκή τους με τα κοινά. Με αυτή την έννοια- και παρά τις σημαντικές μας προσπάθειες (πραγματοποίηση Ανοικτών Συνελεύσεων, περιοδειών, ανακοινώσεις-καλέσματα, δημοσιοποιήση όσων συζητούνταν στα ΔΣ κ.α) -με απόλυτη ειλικρίνεια και συναίσθηση λόγου, θεωρώ ότι ως προς αυτόν τον στόχο αποτύχαμε. Είναι προφανές ότι σαν ΑΣΥ δεν μας ικανοποιεί απλώς η υψηλή επισκεψιμότητα του blog μας, ούτε οι προτροπές συναδέλφων να συνεχίσουμε, ούτε ακόμη και η τιμητική δεύτερη θέση στις εκλογές του 2012. Όλα αυτά μαρτυρούν ίσως μια αποδοχή των θέσεων μας, αλλά δυστυχώς παραμένουν στη λογική της ανάθεσης και της εν λευκώ εξουσιοδότησης σε επαγγελματίες συνδικαλιστές. Και είναι σαφές ότι πότε δεν ήταν στις επιδιώξεις μας ως αυτοσκοπός ο συνδικαλισμός...

Με αφορμή τις επικείμενες εκλογές του Συλλόγου και με βάση την συνεργασία-με τις καλές και κακές στιγμές της- στο πλαίσιο του Ενωτικού Ψηφοδελτίου ΑΣΥ-ΑΠ, αρκετοί από εμάς αποφασίσαμε να αφήσουμε πίσω ταμπέλες, ονόματα και ιστορίες με συναισθηματική αξία για εμάς και να συμβάλλουμε σε μια νέα ενωτική, ακηδεμόνευτη και ριζοσπαστική προσπάθεια με προοπτική μαζικότητας. Για εμένα προσωπικά, η πιθανότητα -που σταδιακά γίνεται δυνατότητα- μέσω αυτού του νέου εγχειρήματος να ενεργοποιηθούν και άλλοι συνάδελφοι πέραν του στενού πυρήνα ΑΣΥ και ΑΠ ήταν το σημαντικότερο κίνητρο για να αποφασίσω την συμμετοχή μου στην ΑΡΣΥ. Θέλω επίσης να τονίσω ότι από την πρώτη στιγμή και μέχρι τώρα σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα ότι συμμετέχω σε κομματική συνδικαλιστική παράταξη. Η ΑΡΣΥ, και αυτό φαίνεται και στο ιδρυτικό της κείμενο-που θα εφαρμοστεί πλήρως- αποτελεί μια συλλογικότητα που στηρίζεται στις αποφάσεις που συνδιαμορφώνουν και λαμβάνουν τα μέλη της, υπηρετώντας τις αρχές που έχουν συναποφασιστεί. Δεν υπάρχουν κομματικές γραμμές, πατρονάρισμα και καπελώματα. Ωστόσο, θέλω να προειδοποιήσω ότι όπως σε κάθε συλλογικότητα, τέτοια φαινόμενα δεν αποκλείεται να εμφανιστούν στο μέλλον. Εξαρτάται από την θέληση και την συμμετοχή των μελών της ΑΡΣΥ να διαφυλάξουν τον αυτόνομο και ανεξάρτητο από κόμματα χαρακτήρα της.

Σε αυτό το σημείο, θεωρώ ότι είναι λάθος των τριών συναδέλφων που πορευτήκαμε μαζί στην ΑΣΥ, (και είμαι σίγουρος ότι θα συναντηθούμε ξανά στην δράση), η μη συμμετοχή στη νέα συλλογικότητα. Είμαι σίγουρος ότι με την πραγματικά ανεξάρτητη και αντικειμενική τους οπτική θα συνέβαλαν αποφασιστικά στην διατήρηση αυτής της ανεξαρτησίας. Σε κάθε περίπτωση είναι σεβαστή και κατανοητή η απόφασή τους. Από την πλευρά μου θα προσπαθήσω μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ΑΡΣΥ να διαψεύσουμε την πρόβλεψή τους περί άλλης μιας κομματικής παράταξης και να συναντηθούμε στους καθημερινούς αγώνες.

Παρόλα αυτά, και για να είναι απόλυτα ειλικρινής προς τους συναδέλφους, οφείλω να σταθώ στο εξής: Ούτε η ΑΣΥ αλλά ούτε και η ΑΡΣΥ κινούνται σε αχαρτογράφητα ιδεολογικά, πολιτικά ύδατα. Και οι δύο συλλογικότητες τόσο μέσα από τα κείμενά τους, αλλά κυρίως από το είδος της δράσης τους και λειτουργίας τους, φέρουν σαφές αριστερό πρόσημο. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση αφελές και στην χειρότερη ύποπτο να εμφανίζεται μια συλλογικότητα σε συνδικαλιστικό επίπεδο χωρίς ξεκάθαρο ιδεολογικό, αξιακό χαρακτήρα. Δεν εννοώ φυσικά, κομματικό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η ΑΡΣΥ, υπηρετώντας ακριβώς βασικές αρχές και αξίες της Αριστεράς, καταδίκασε εξ αρχής την χρήση της δυνατότητας αυθαίρετων μετακινήσεων προσωπικού από τον Υπουργό, ενέργεια που δεν συνάδει με την αντίληψη περί άσκησης Διοίκησης που θα έπρεπε να πρεσβεύει μια Κυβέρνηση της Αριστεράς.

Η ειδοποιός και θεμελιώδης διαφορά μιας αριστερής συνδικαλιστικής συλλογικότητας με τις συλλογικότητες τύπου ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, είναι ότι οι τελευταίες συνειδητά βασίζονται στην “ικανότητα” λίγων και εκλεκτών συνδικαλιστικών στελεχών, ενώ η αριστερή συλλογικότητα επιδιώκει πρώτα και κύρια την ενεργό συμμετοχή όσο γίνεται περισσότερων εργαζομένων.

Επειδή μάλιστα, γίνεται πολύς λόγος για τις εξελίξεις στην ΑΣΥ και την ίδρυση της ΑΡΣΥ, με κακόβουλα σχόλια των γνωστών ανωνύμων περί διαλυτικών τάσεων κτλ, θα ήθελα να επισημάνω το εξής για όσους έχουν μάτια και βλέπουν, μυαλό και καταλαβαίνουν:

Στο Υπουργείο μας υπήρχαν τυπικά μέχρι πρότινος 5 παρατάξεις. Μόνο στην ΑΣΥ ήταν γνωστά και δημοσιοποιημένα τα ονόματα όσων συμμετείχαν στην διαδικασία αποφάσεων. Μόνο για την ΑΣΥ ήξερε ο κόσμος ότι αυτοί οι 5 χρεώνονται ότι σωστό και λάθος κάνουν. Στις υπόλοιπες παρατάξεις υπάρχει ένας τίτλος (π.χ Γραμματεία ΠΑΣΚ) που μπορεί να κρύβει από 1 (τον ηγέτη) έως απροσδιόριστο αριθμό μελών. Την ιδρυτική διακήρυξη της ΑΡΣΥ υπόγραψαν 15 άτομα. 2 απέσυραν την υπογραφή τους και αρκετοί άλλοι αναμένεται να την προσθέσουν. Υπεύθυνα, θαρρετά, ανοικτά και δημόσια. Ας πάψουν λοιπόν οι εξυπνακισμοί περί αποχωρήσεων, διάλυσης, αλεξιπτωτιστών κτλ. Ας μας πουν οι συμμετέχοντες στην ΠΑΣΚ και την ΔΑΚΕ ποιοι είναι, πως αποφασίζουν, ποιοι αποφασίζουν, πόσοι ¨συνδικαλίστηκαν”, πήραν θέση ευθύνης (και επίδομα θέσης ευθύνης!) και απήλθαν.

Και κάτι ακόμη: Δεν είμαι πολλά χρόνια στο “κουρμπέτι” και δεν ξέρω πολλά και πολλούς. Αλλά από τα λίγα που είδα και άκουσα, έχω συμπεράνει το εξής: Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού όσοι συνδικαλίζονται πραγματικά στον Σύλλογό μας. Δεν λέω σωστά ή λάθος, λέω απλώς πραγματικά. Το να παρίστασαι σε κάποιες (όχι σε όλες) τις συνεδριάσεις των ΔΣ, να σχολιάζεις κακοπροαίρετα τις προτάσεις, τις θέσεις ακόμη και τις ιδιότητες των άλλων, χωρίς να καταθέτεις καμία δική σου πρόταση και φυσικά το να ψηφίζεις ότι σου πει ο αρχηγός ή ακόμη χειρότερα ο αρχηγός της “φίλης” παράταξης δεν είναι πραγματικός συνδικαλισμός. Ουσιαστικά, συνδικαλίζονται στο Υπουργείο μας 3-4 άνθρωποι και μάλιστα με κοινό χαρακτηριστικό το ...“ελαφρύ” υπηρεσιακό φορτίο.

Δεν γίνεται έτσι όμως...

Γι αυτό, θέλω με όλο μου το σεβασμό και την εκτίμηση να απευθυνθώ στους συναδέλφους και να πω το εξής, αναλογιζόμενος ότι είναι προτιμότερο να “χάσω 10 ψηφοφόρους που αναζητούν σωτήρες και να κερδίσω έναν συνάδελφο που θα ενεργοποιηθεί για το κοινό καλό”.

Όλοι-και μιλώντας για το εαυτό μου μπορώ να το βεβαιώσω-έχουμε συγκεκριμένα όρια και αντοχές ως προς την ενασχόληση μας με πράγματα εκτός της σκληρής καθημερινότητας. Δουλεύουμε 8ωρο, μεγαλώνουμε παιδιά, αγωνιζόμαστε στη γειτονιά μας, παλεύουμε...

Ωστόσο, αν όλοι βάλουμε λίγο από το χρόνο, τις ιδέες μας, την δύναμή μας, και για τον Σύλλογο μας, τότε πολλά καλά μπορούν να γίνουν.

Όλοι από λίγο, όχι λίγοι από πολύ!

• Να μην αφήσουμε το Σύλλογο ξανά στα χέρια ενός-δύο ανθρώπων. Ακόμη και αν είναι οι “ικανότεροι” και πιο “καπάτσοι” και πιο “τίμιοι”, αναπόφευκτα θα οικειοποιηθούν ένα κομμάτι εξουσίας για τον εαυτό τους και τους δικούς τους. Αυτό θέλουμε;
• Να κάνουμε το Σύλλογο, πραγματικά το συλλογικό μας όργανο, πραγματικά διεκδικητικό και ασυμβίβαστο και ανυποχώρητο απέναντι σε οποιαδήποτε Κυβέρνηση.
• Να κάνουμε το Σύλλογο πραγματικά δική μας υπόθεση, ανοικτή σε όλους τους συναδέλφους, με διαφάνεια, λογοδοσία και υπευθυνότητα.
• Να χτίσουμε ένα Σύλλογο αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, έμπρακτο συμπαραστάτη όσων αγωνίζονται για το δίκιο τους, όσων εργάζονται και αξιώνουν την αναγνώριση του μόχθου τους.

Για όλα αυτά συμμετέχω, ως ένας μεταξύ πολλών και ίσων, στην Αυτόνομη Ριζοσπαστική Συνεργασία Υπαλλήλων (με όλη τη σημασία των λέξεων που απαρτίζουν τον όνομα της).

Σας καλώ να συμμετέχετε, όπως μπορείτε!

Σκοπευτήριο Καισαριανής 25 Γενάρη 2015

Ήμουν 18 χρονών όταν με σύραν 1η Μάη

στον τοίχο

Σε μια στιγμή, με μια ριπή, σβήσαν τη φλόγα

στην καρδιά μου

και το αίμα μου έγινε

γαρύφαλλο στο χώμα της Καισαριανής

Και έμεινα εκεί χρόνια πολλά

και όλα δίσεκτα

Έμεινα εκεί τη λευτεριά, το δίκιο,

να προσμένω

Ένα γαρίφαλο στο χώμα της Καισαριανής

Ήρθαν πολλοί,

σφιγμένα χείλη, μάτια σβηστά, βήμα αργό

ήρθαν πολλοί,

άλλοι θυμούνταν, άλλοι ελπίζαν, άλλοι απλώς έπρεπε

Περάσαν και άλλοι,

να ξεριζώσουν τα γαρίφαλα,

να κλέψουν την ελπίδα, να σβήσουν τη μνήμη

να εκτιμήσουν, λέει,

τι απόδοση αλήθεια έχει

το χώμα της Καισαριανής

Περάσαν χρόνια

Και ήταν απόγευμα Γενάρη, λίγο πριν τη βροχή

μα λίγο μετά το ουράνιο τόξο

τότε που ήρθαν ξάφνου όλοι

Ήταν οι σύντροφοι στον τοίχο

και όσοι μετά πήραν σειρά

στα αποσπάσματα, στα ξερονήσια, στα υπόγεια

γυναίκες, άντρες που κάηκαν σα κεριά

μέσα σε μία μόνο νύκτα

Μπροστά ένας νέος

βήμα ταχύ, βλέμμα σπαθί, γροθιά σφικτή

και πίσω ολόκληρος λαός

που είχε επιτέλους από το φόβο λυτρωθεί

Στάθηκε αντίκρυ μου και είπε:

“Δεν ήρθα εδώ απλώς για να σε δω,

δεν ήρθα πάλι τα παλιά να θυμηθούμε,

ή αυτά που χάθηκαν, μαζί σου να θρηνώ

Ήρθα για να σου πω πως προχωράμε

στο μονοπάτι που είχες πάρει από παιδί

πως οι αγώνες μας αρχίζουν και νικάνε

και είναι καιρός να συνεχίσουμε μαζί”

Δάκρυ το δάκρυ, εβδομήντα ένα χρόνια

όλα για να έρθει ετούτη η άγια στιγμή

που ένας ήλιος έλιωσε τα χιόνια και

ένας λαός δίχως λόγια 

ήρθε και άφησε απλώς

ένα γαρίφαλο στο χώμα στη Καισαριανή