Ανοικτή επιστολή στον Πρωθυπουργό, (ως ελάχιστο χρέος και δικαίωμα ενός απλού πολίτη)

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Εδώ και καιρό, ειδικά από τις 25 Γενάρη και ύστερα, ήθελα να σας μεταφέρω ως πολίτης αυτής της χώρας κάποιες σκέψεις. Τις τελευταίες ημέρες, καθώς έχετε αναλάβει προσωπικά (ή με μια μικρή ομάδα γύρω σας) τις τύχες της χώρας, η ανάγκη μου αυτή εντάθηκε. Βλέπετε, αν και ήμουν για ένα “φεγγάρι” μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, συνειδητοποιώ εν τέλει και οριστικά με αφορμή τα τελευταία γεγονότα, ότι μικρή σημασία έχουν έννοιες όπως εσωκομματική δημοκρατία, συλλογική απόφαση, ανάληψη κοινής ευθύνης, ομαδική προσπάθεια, κόμμα μελών κτλ.

Οπότε, οι προβληματισμοί μου, όντως, απευθείας στον αρχηγό...

Επικαλείστε δημόσια την δύσκολη διαπραγμάτευση, τους εκβιασμούς, το “πραξικόπημα” των θεσμών κ.α. Φυσικά, για εσωτερική χρήση. Αύριο, θα συνομιλήσετε ξανά με τους εκβιαστές...και θα συνυπογράψετε μια δανειακή σύμβαση και ένα μνημόνιο που δεν θα πιστεύετε. Να μου επιτρέψετε, να παρατηρήσω ότι ένας υπεύθυνος πολιτικός (και ειδικά ένας αριστερός πολιτικός) δεν υπηρετεί ένα όραμα, μια πολιτική που δεν πιστεύει. Δεν παραμένει εγκλωβισμένος σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, μόνο και μόνο για να διαχειριστεί τη δυστυχία όσων θα έπρεπε να υπηρετεί. Στο όρο Κυβέρνηση της Αριστεράς, προτεραιότητα δίνει στην Αριστερα...

Συνυπογράψατε τον εκβιασμό. Λέτε ότι οι επιλογές ήταν τρεις. Η συμφωνία που τελικά υπογράφηκε, η σταδιακή αποχώρηση από την ευρωζώνη και η άτακτη χρεοκοπία. Και οι τρεις επιλογές, τέθηκαν από τους εταίρους. Ειδικότερα, από την Γερμανία...Η δική μας πλευρά ποια επιλογή, ποιο εναλλακτικό σχέδιο αλήθεια έθεσε; Ποια πρόταση προετοίμασε όλα αυτά τα χρόνια; έστω τους τελευταίους μήνες, που η Αριστερά είχε τον έλεγχο του Κράτους;; Ο Σόιμπλε είχε plan A. plan B, plan C και τα ξεδίπλωσε τις κατάλληλες στιγμές. Εμείς, έστω ως διαπραγματευτικό όπλο ποια εναλλακτική είχαμε;

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Αν δεν είναι πολιτικά ύποπτο, είναι εγκληματικά αφελές να ισχυρίζεται κανείς ότι με την επίκληση των αρχών της ΕΕ και του ευρωπαϊκού κεκτημένου, θα λυγίσει το ακραία νεοφιλελεύθερο μέτωπο ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Δεν αρκεί και δεν αρμόζει σε υπεύθυνο πολιτικό, που δεν επιθυμεί να δραπετεύσει όπως ισχυριστήκατε πρόσφατα, να καλύπτεται πίσω από δικαιολογίες του τύπου “κάναμε λάθη”, “φτάσαμε στα όρια”, “περάσαμε πολλά”. Ούτε είναι πολιτικά έντιμο, να ζητάτε ΤΩΡΑ από όποιον θέλει να καταθέσει εναλλακτικό σχέδιο. Οφείλατε να το έχετε προετοιμάσει εσείς και η Κυβέρνηση σας. Εξάλλου, στον δημόσιο διάλογο έχουν κατατεθεί πληθώρα προτάσεων-βημάτων ενός τέτοιου σχεδίου. Η παράλειψη αυτή, είναι που συνιστά απόδραση από τις ευθύνες σας, και υπονόμευση της διαπραγματευτικής προσπάθειας.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Διαλέξατε λάθος πλευρά, σύντροφοι...

Ο λαός, δύο φορές, ψήφισε ενάντια στα μνημόνια και στην λιτότητα. Στις 25 Γενάρη, αναδεικνύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ θριαμβευτή των εκλογών και στις 5 Ιούλη με το συντριπτικό, μεγαλειώδες, ιστορικό ΟΧΙ στην πρόταση Γιουνγκέρ.

Η πολιτική ηγεσία που διαχειρίστηκε, αντί να υπηρετήσει, αυτές τις δύο ιστορικές νίκες δυστυχώς φάνηκε λίγη, ανάξια των περιστάσεων. Διστακτική, αναποφάσιστη, ερασιτεχνική.

Βασισμένη μόνο στις καλές προθέσεις, δικές της, αλλά -τι τραγικό- και των δανειστών, πορεύθηκε στο άγνωστο με βάρκα απλώς την ελπίδα.

Υποτίμησε το βασικό της όπλο, την πρωτόγνωρη λαϊκή υποστήριξη, και το περιόρισε σε ντεκόρ, “διαπραγματευτικό χαρτί” σε μια καταδικασμένη διαπραγμάτευση.

Όταν αποφάσισε να θέσει τον λαό στο προσκήνιο, έμεινε μάλλον έκπληκτη από την δύναμη που εκδηλώθηκε με το μεγαλειώδες ΟΧΙ. Και έκανε πίσω! Φοβισμένη με αυτό που θα μπορούσε να πετύχει, χρησιμοποιώντας αυτό το όπλο, το ερμήνευσε όπως της υπαγόρευσαν όσοι έτρεμαν την λαϊκή οργή.

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έπρεπε, σε μια de facto σύγκρουση, αναπόφευκτα να διαλέξει πλευρά. Ή με το σάπιο κατεστημένο, τα κόμματα που οδήγησαν τον λαό στην χρεοκοπία, τα media που παραπληροφορούν ασύστολα, τους τραπεζίτες και όλα τα κοράκια του “πάση θυσία στο ευρώ” ή με την εργατική τάξη, τον κόσμο της δουλειάς, τους αδικημένους, τους γενναίους ανθρώπους που είπαν ΟΧΙ κόντρα στην τρομοκρατία και τον φόβο, γνωρίζοντας τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για την συμμετοχή μας στην ευρωζώνη. Και διάλεξε την λάθος πλευρά.

Δέχεται τώρα, μεταμεσονύκτια, τα εξευτελιστικά συγχαρητήρια των Μειμαράκηδων, των Πρετεντέρηδων, του Ποταμιού, τα γλοιώδη “μπράβο” των δεινοσαύρων της παρασιτικής αστικής τάξης, και γυρνάει εμφατικά την πλάτη στις λαϊκές μάζες που τόσο πίστεψαν και τόσο στήριξαν την πρώτη Κυβέρνηση της Αριστεράς. Υιοθετεί πλήρως την επιχειρηματολογία, τους φόβους, τα συμφέροντα των συμφερόντων που στοιχήθηκαν και οχυρώθηκαν πίσω από το ΝΑΙ σε ΟΛΑ!

Έθεσε ως στόχο την παραμονή στο ευρώ, έθεσε ως στόχο την αποτροπή του σεναρίου της αριστερής παρένθεσης. Λάθος στόχοι για μια Κυβέρνηση, που θα έπρεπε να θέσει ως πρώτιστο στόχο το συμφέρον των πολλών. Όχι το νόμισμα, ούτε την διατήρηση των υπουργικών καρεκλών.

Η παραμονή στο ευρώ συνεπάγεται νέα επώδυνα υφεσιακά μέτρα, νέο σπιράλ θανάτου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Σε ένα τέτοιο υφεσιακό περιβάλλον, αναδιανομή και κοινωνική δικαιοσύνη δεν νοείται. Ούτε υπό "αριστερή" διακυβέρνηση. Την φτώχεια την επωμίζεται πάντα μοιραία η εργατική τάξη. Παρά τις όποιες καλές προθέσεις, η διαχείριση της ύφεσης δεν μπορεί να είναι το όραμα μιας αριστερής Κυβέρνησης. Και το κυριότερο, το καθεστώς συνεχούς ελέγχου, επιτήρησης και αξιολόγησης συνεπάγεται βέβαιη επιβολή νέων μέτρων. Η ύφεση φέρνει μεγαλύτερα ελλείμματα και συνεπώς νέα μέτρα. Ο γνωστός φαύλος κύκλος, που ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε...

Και το πιθανότερο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση θα αποτελέσει τελικά μια παρένθεση. Δεν θα αντέξει να εφαρμόσει όσα μέχρι χτες καταδίκαζε. Αριστερή όμως όχι, απλώς παρένθεση. Μια μάταιη προσπάθεια του Δαβίδ να νικήσει τον Γολιάθ, χωρίς καν να χρησιμοποιήσει την σφεντόνα του. Μια ανόητη προτροπή του πρόβατου στον λύκο να το λυπηθεί.

Ωστόσο, κάτι θα μείνει από αυτή την παρένθεση. Τα κόμματα, οι κυβερνήσεις, οι ηγεσίες, ενίοτε αποτελούν τα κατάλληλα οχήματα για να κινηθεί η συνείδησή του κόσμου προς νέες, ανεξερεύνητες μέχρι πρότινος κατευθύνσεις και προορισμούς. Ότι δεν κάνει, παραμένοντας στην ήσυχη γωνία της, η “αλάθητη πρωτοπορία” του ΚΚΕ, το εγκυμονεί, δυστυχώς με πολύ πόνο, η αποτυχία της τωρινής Κυβέρνησης. Οι συνθήκες ωριμάζουν. Ο ελληνικός λαός είναι σήμερα πολύ πιο ώριμος, πολύ πιο αποφασισμένος, πολύ πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ. Οι μάσκες πέφτουν οριστικά, τα στρατόπεδα συσπειρώνονται και οι ...ουδέτεροι δεν έχουν θέση στην εικόνα. Από τη μία πλευρά, οι ελίτ, το κατεστημένο, η διαπλοκή, ο καπιταλισμός και τα δεκανίκια του και από την άλλη ο λαός, οι εργάτες, οι μισθωτοί, οι άνθρωποι της δουλειάς. Ο καθένας καταλαβαίνει και καταλαμβάνει τη θέση του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό την ηγεσία, του Αλέξη Τσίπρα, δίστασε να πάρει θέση και τελικά μοιραία σύρθηκε στην πλευρά της συντήρησης.

Θα το πληρώσει με την μήνη του λαού και την λήθη της ιστορίας.

Μια νέα, πραγματικά επαναστατική Αριστερά, με τον λαό, για τον λαό θα καλύψει το κενό.

Ο αγώνας συνεχίζεται... Θα νικήσουμε!

Το ΝΑΙ, το ΟΧΙ, το ΓΙΑΤΙ;

Μας λένε να απαντήσουμε με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ

Και όμως στα στα χείλη μας κρέμεται ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ;

Κανείς ποτέ δεν θα απαντήσει υπεύθυνα,

μόνοι μας σε ανύποπτη στιγμή

κάπου βαθιά στο χρόνο

ίσως καταλάβουμε

μακάρι να μην είναι πολύ αργά

Μας λένε ότι η αξιοπρέπεια χάνεται

στην ουρά για 60 ευρώ

μήπως όμως είχε χαθεί στον ΟΑΕΔ

1,5 εκατομμύριο ήδη περιμένουν

Μας λένε: “είναι ντροπή. Στριμώχνονται οι συνταξιούχοι για 120 ευρώ την εβδομάδα!”

και δεν ντρέπονται να πουν ότι σύντομα θα είναι το μισό μηνιάτικό τους

Μας λένε ότι αν αντιδράσουμε, δεν θα έχουν γάλα τα παιδιά μας

τα παιδιά μας όμως δεν θέλουν πια γάλα

τους αρκεί μόνο το παράδειγμα μας

και το βλέμμα του πατέρα

όταν μετά από χρόνια τον ρωτήσουν

τι είχε απαντήσει τότε, στα 2015

Μας λένε ότι θα χάσουμε τις καταθέσεις μας, τα σπίτια, τις μετοχές και τα οικόπεδά ΜΑΣ

και ξέρουμε, φοβούνται

πως αύριο απλώς

θα πάρουμε πίσω αυτά που έκλεβαν τόσα χρόνια

“νόμιμα”

τον κόπο μας

Ξέρετε, είναι πολλοί ακόμη που τρώνε με χρυσά κουτάλια

το αίμα και το σώμα μας

Αποφασίσαμε

Θα τραφούμε από την δουλειά μας

θα ζήσουμε από τη δουλειά μας

θα κάνουμε αυτόν το τόπο να ανθήσει ξανά

με την δουλειά μας

Αυτή είναι η μόνη αξία

Ο φόβος ανήκει πια στις “αγορές” 

Σε εμάς απόμεινε η τόλμη

Η τόλμη να συγκρουστούμε με τα λάθη

κυρίως τις παραλείψεις μας

τις λάθος ανοχές μας

όλα τα χρόνια

Θα πούμε λοιπόν, έστω και τώρα,

ένα μεγάλο ΟΧΙ

για τα μικρά μας ΟΧΙ που δεν είπαμε ποτέ

Θα έχει κόστος, τον πόνο της σύγκρουσης

μα θα αντέξουμε

γιατί είμαστε πολλοί

γιατί είμαστε μαζί

γιατί είμαστε ένα "εμείς"

και όχι πολλά "εγώ"

και δεν θα το χαρίσουμε σε καμία κυβέρνηση, 

(όπως νομίζουν οι αμέτοχοι)

δεν θα το αφήσουμε να γίνει

ένα ακόμη επιχείρημα σε ένα δείπνο εργασίας

είναι εντολή προς όλους, είναι υπόσχεση σε εμάς

και αρχή νέου αγώνα

Και τελικά, (αν το σκεφτεί απλά κανείς)

δεν είναι παρά μόνο, 

το βλέμμα ενός παιδιού στον ουρανό

που ακολουθεί για πάντα ένα μπαλόνι

και η ματιά ενός ανθρώπου ταπεινού

που όταν κάποτε σηκώνει το κεφάλι

είναι για να αντικρίσει τ' όνειρό του

και να μην το αφήσει να φύγει ποτέ πια

Ν.Μ.

2-7-2015

The times they-are-a- changin

Bob Dylan