Τελικά, η
ΓΣΕΕΑΔΕΔΥ (δεν είναι λάθος, σκόπιμα τις
...συνένωσα) έχει βαλθεί να εξοργίσει
ακόμη και τον πλέον φρόνιμο και νομοταγή
εργαζόμενο. Ενώ το έδαφος χάνεται κάτω
από τα πόδια των εργαζομένων, οι
συνδικαλιστικές ηγεσίες αντιγράφουν
...περσινές ανακοινώσεις και ...προπέρσινες
24ωρες απεργίες, κλιμακώνοντας έναν
αγώνα, που με τον τρόπο που δίνεται
μοιάζει χαμένος από χέρι. Έναν αγώνα,
που αν ήταν ποδοσφαιρική αναμέτρηση,
θα εξελισσόταν μέχρι στιγμής, σε
συντριπτική ήττα των εργαζομένων.
Όταν οι δυνάμεις του Μνημονίου και όσων ωφελούνται από
αυτό έχουν ...ρίξει στο γήπεδο: α) τρεις
κυβερνήσεις με πολλαπλούς συνδυασμών
προθύμων κομμάτων, πολιτικών, τεχνοκρατών
κ.ο.κ β) προπαγάνδα μέσω εκδοτικών συγκροτημάτων με μεγάλες κυκλοφορίες,
τηλεοπτικών καναλιών και ραδιοφώνων που μπαίνουν στο σπίτι κάθε πολίτη γ)
απειλητικές δηλώσεις διεθνών παραγόντων,
τραπεζιτών, πολιτικών κτλ δ) τρομοκρατία
περί εξόδου από το ευρώ και ...εισόδου
στη κόλαση δ) την ...πολυφωνία του ΣΥΡΙΖΑ
και ε) τον Πάγκαλο και τον ΓΑΠ, οι δυνάμεις
της εργασίας τι έχουν αντιπαρατάξει
οργανωμένα και συλλογικά;
Πλήθος
καταγγελτικών ανακοινώσεων, μεμονωμένες
και παρόλα αυτά αρκετά μαζικές 24ώρες
απεργίες και πέραν τούτου ουδέν.
Σφεντόνες δηλαδή, κόντρα σε πυραύλους
μεγάλου βεληνεκούς. Το αποτέλεσμα αυτής
της άνισης αναμέτρησης είναι η αμείλικτη
καθημερινότητα που βιώνουν εργαζόμενοι,
συνταξιούχοι και άνεργοι, Έλληνες και
ξένοι, στη χώρα μας.
Και όμως, στο
πάγκο οι εργαζόμενοι έχουν παροπλισμένα
το μεγάλο τους ατού: Την απόφαση για
πραγματική κλιμάκωση του αγώνα με
απόλυτο όπλο την απεργία διαρκείας.
Οι απεργίες του
2010 και του 2011 είχαν μαζική συμμετοχή.
Ειδικά στο Δημόσιο Τομέα, τα ποσοστά
συμμετοχής ήταν πολύ υψηλά. Το κυριότερο:
ο κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο ήταν
πάρα πολύς και ιδιαίτερα αποφασισμένος.
Δυστυχώς, πλέον νιώθει ηττημένος στο
δρόμο, και προδομένος από τη κάλπη...
Σε αυτό το
κρίσιμο σημείο, όταν το ηθικό είναι
πεσμένο, η πίεση που ασκείται στους
εργαζόμενους εντείνεται με μέτρα που
αναμένεται να γκρεμίσουν κατακτήσεις
αιώνων, οι συνδικαλιστές κοιμούνται
στον πάγκο. Και το παιχνίδι οδεύει προς
τη λήξη του... Είναι προφανές ότι μια νέα
24ωρη απεργία δεν πρόκειται να συσπειρώσει
πλέον ούτε το κόσμο που συμμετείχε σε
προηγούμενες απεργίες. Ο μέσος εργαζόμενος
σε αυτή τη χώρα κατανοεί πλήρως ότι το
άμεσο κόστος μιας ημέρας απεργίας είναι
δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το αβέβαιο
όφελος από την ...επιτυχία της.
Και αλήθεια, τι
εννοεί ως επιτυχία μιας απεργίας σε αυτές τις συνθήκες, η ΓΣΕΕΑΔΕΔΥ; Είναι
επιτυχημένη μια απεργία όταν είναι
μαζική και όταν συγκεντρώνει μεγάλο
πλήθος στο Σύνταγμα; Κατά τη ταπεινή
μου γνώμη, στην οριακή αυτή στιγμή όπου
η ψήφιση ενός μέτρου αποτελεί τη σταγόνα
που ξεχειλίζει το ποτήρι, επιτυχημένη
απεργία είναι μόνο αυτή που θα αποτρέψει
τη ψήφιση του μέτρου. Ακόμη δηλαδή και
αν η απεργία της 26ης Σεπτεμβρίου έχει
μαζική συμμετοχή (κάτι που θεωρώ απίθανο),
αν τα μέτρα περάσουν τότε θα είναι, με
τα δικά μου μάτια (και θα μου επιτρέψετε,
με βάση τη κοινή λογική) αποτυχημένη.
Ο μόνος τρόπος
αντεπίθεσης και διεκδίκησης της νίκης
από την πλευρά των εργαζομένων είναι η
μαζική γενική απεργία διαρκείας. Το
σύστημα έχει χίλιους τρόπους για να
περάσει έστω και με κόστος οποιοδήποτε
αντεργατικό μέτρο. Θα στρέψει τον ένα
κλάδο έναντι του άλλου, θα σπιλώσει
αγνούς εργατικούς αγώνες, θα στήσει
απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, θα
ταυτίσει συνδικάτα με Κόμματα, θα
εξαγοράσει συνειδήσεις. Ένα μόνο πράγμα φοβάται: Το σταμάτημα της μηχανής...
Ο αγώνας δεν
έχει κριθεί ακόμη. Το παιχνίδι παίζεται στο μισό γήπεδο είναι αλήθεια. Αλλά οι
εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα για μια
ακόμη αλλαγή και το ατού τους είναι
ακόμη στον πάγκο. Αν ο προπονητής (η
ΓΣΕΕΑΔΕΔΥπου λέγαμε) κοιμάται, ίσως
πρέπει να αλλάξει και αυτός. Ο κόσμος
στην εξέδρα πάντως σιγά-σιγά φωνάζει
ένα μόνο σύνθημα: Κλείστε το επιτέλους!
