Ο Μίκης και ο Θέμης

 Χθες πρωί, χτύπησε το τηλέφωνο. Μια κοπέλα που έκλαιγε μου είπε πώς σκοτώθηκε ο Θέμης. Ο Θέμης ήταν περίπου 45-50 χρονών. Λογιστής, με τρία μικρά παιδιά. Τον συναντούσα συχνά στο άλσος της Πετρούπολης να κάνει ποδήλατο με τον γιο του ή έξω από το γυμναστήριο, όταν περνούσα κρατώντας από το χέρι το δικό μου γιο. Ο Θέμης είχε πάντα ένα χαμόγελο και ένα καλό λόγο στα χείλη.

Τον Θέμη τον γνώρισα στο γραφείο μου όταν ήρθε για πληροφορίες. Από τότε, μιλούσαμε που και που στο τηλέφωνο. Ρωτούσε ευγενικά αυτός και απαντούσα κάπως ψυχρά εγώ.

Ο Θέμης ήταν ένας μεγάλος μικρός Άνθρωπος. Όπως όλοι μας…

Σήμερα το πρωί, ο Αντώνης ο φύλακας μου είπε πως πέθανε ο Μίκης. Ο Μίκης που μας συντροφεύει με τα τραγούδια του σε τόσες και τόσες στιγμές. Μικρές μεγάλες στιγμές. Ο Μίκης που έφερε τα πιο όμορφα ποιήματα από τα άστρα στο σπιτικό μας… Ο Μίκης που πάλεψε με τις νότες, με τις ιδέες, με τις εξουσίες. Εχασε και κέρδισε πολλές φορές.

Τον Μίκη τον γνώρισα από το ραδιόφωνο, από κάτι παλιές κασέτες του πατέρα, από κάτι ταλαιπωρημένα βιβλία.

Ο Μίκης ήταν ένας μεγάλος μικρός Άνθρωπος. Όπως όλοι μας…

Αντίο Θέμη.

Αντίο Μίκη.

Θα τα πούμε στα περβόλια ή στο περίπτερο απέναντι από την δουλειά.

Για τον Θέμη Αδελφόπουλο,

Για τον Μίκη Θεοδωράκη

Fare-thee-well

Fare-thee-well

 

Αγαπητέ Μιχάλη (ή Μάικ ή Ζούκι ή όπως αλλιώς...),

 

Σου γράφω ένα τελευταίο post αποχαιρετισμού. Θα μείνω μια-δυο ημέρες ακόμη εδώ, μόνο και μόνο γιατί διαπίστωσα ότι δεν μπορείς να αποχαιρετήσεις τους φίλους στο facebook...αν απλώς κλείσεις το facebook! (Φαύλος κύκλος…)

Φεύγω για δύο λόγους:

α) Γιατί δεν τηρείς όσα συμφωνήσαμε. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την σημασία που de facto απόκτησαν είναι πλέον δημόσια αγαθά. Εσύ όμως “τρέχεις” ιδιωτική επιχείρηση.  Και καλά κάνεις. Πουλάς στοχευμένη διαφήμιση, δίνοντας μας χώρο να πούμε τις αρλούμπες μας σε ευρύ κοινό. Δεν πρόκειται για κοινότητα και άλλα τέτοια που λες, είναι απλό πάρε-δώσε. Ομως, τώρα τελευταία βλέπω ότι δεν τιμάς καν αυτή τη συναλλαγή. Κόβεις και ράβεις αναρτήσεις, ανάλογα με το τι δε γουστάρεις. Ή ίσως πάλι κάποιος σε πληρώνει καλύτερα. Αυτό όμως δεν το γράφεις ούτε καν στα ψιλά γράμματα, φίλε Ζούκι. Ξέρεις κάτι; Δεν μου άρεσε που έκλεισες τον λογαριασμό του Τράμπ, ούτε που κατεβάζεις τις αναρτήσεις για τα δικαιώματα ενός φυλακισμένου (είδες δεν γράφω καν το όνομα!) εδώ στην Ελλάδα. Για εμένα, ελευθερία λόγου είναι να λες ότι θέλεις και να κρίνεσαι, ακόμη και να διώκεσαι για αυτό. Για εσένα ή για τους κρυφούς χορηγούς σου, ελευθερία λόγου είναι να κλείνεις το στόμα όποιου πιθανόν πει κάτι επικίνδυνο...Οπότε, τα χαλάμε “φιλαράκο”. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και όταν το προϊόν είναι μάπα, δεν το αγοράζει.

β) Γιατί το μαραφέτι που επινόησες κλέβει πολύτιμο χρόνο από άλλες δημιουργικές και ευχάριστες ασχολίες. Το μπλε εικονίδιο στο κινητό, αυτό που θα φύγει, αφαιρεί στιγμές από τον γιο και την κόρη μου. Τις ξαναπαίρνω πίσω λοιπόν. Και πιθανόν θα στις επιστρέψω με τόκο, όταν-ελπίζω στο απώτερο μέλλον-τα παιδιά θα μου ζητήσουν να “μπουν” στο facebook. Θα δούμε τότε πώς θα είσαι και εσύ, Μαικ...Το μόνο που ήθελα ήταν να ικανοποιήσω το βίτσιο μου. Να λέω τη γνώμη μου για όσα συμβαίνουν. Με τους δικούς μου όρους όμως. Θα συνεχίσω να τα λέω από άλλες καλά κρυμμένες γωνιές του Διαδικτύου. Να όπως από το blog μου: post-memorandum.blogspot.com (“Χορηγούμενη”!!!!) και τα links που θα υπάρχουν εκεί.

Και μιας και μου δίνεις λίγο χώρο ακόμη, θα ήθελα από εδώ να πω ένα "γεια" στους ...χιλιάδες φίλους μου εδώ. Με τους περισσότερους βρεθήκαμε, βρισκόμαστε ή αν υπάρχει λόγος θα βρεθούμε στην πραγματική ζωή. Μακάρι να βρούμε πολλούς λόγους...

Αποχωρώ λοιπόν, με το πιο βαρύγδουπο και αποφασιστικό τρόπο, τον τρόπο που μόνο σε ένα παλιό ελληνικό σίριαλ θα μπορούσε να συμβεί.

Ο κύκλος

Πήρε σχεδόν σαράντα χρόνια

και ένα πρωί Κυριακής

λίγο πριν βρέξει

ή λίγο μετά

θυμήθηκα

τον πρώτο εκείνο στόχο.

Να φτάσει η πέτρα στη θάλασσα

από του παιδιού το χέρι

και ας  βοηθήσει λίγο

ο πατέρας.

Ο κύκλος κλείνει πάντα

Μα  δεν  τελειώνει ποτέ