Θα γίνω λίγο
“κακός”. Ή καλύτερα, ενοχλητικός.
Χθες συμπληρώθηκαν
εξήντα τέσσερα χρόνια από την εκτέλεση
του Νίκου Μπελογιάννη και των τριών
συντρόφων του.
Το Διαδίκτυο
γέμισε αφιερώματα, αναρτήσεις, like
και share.
Καλό
αυτό. Καλύτερο από το να είχε περάσει
στη λήθη, η θυσία τους.
Όλο και
κάποιος που δεν ξέρει, θα διαβάσει, θα
μάθει, θα σκεφτεί ίσως...
Από την
άλλη, συνήθως το μήνυμα αποσιωπείται
μέσω της υπερβολικής έμφασης στον
κομιστή της. Ο Τσε Γκεβάρα έγινε μπλουζάκι,
άλλωστε.
Ο
Μπελογιάννης δεν ήταν μόνο ένας
χαμογελαστός άνθρωπος με το γαρίφαλο
που στάθηκε όρθιος μπροστά στο απόσπασμα.
Ξέρετε...Εκτελέστηκε
ως κομμουνιστής. Επιθυμούσε την “κατάλυση
τους κοινωνικού καθεστώτος”. Με νόμιμα
και “παράνομα” μέσα. Πολέμησε για τον
ΔΣΕ. Ήταν, σύμφωνα με το κατηγορητήριο,
προδότης της πατρίδας. Της μετεμφυλιακής
Ελλάδας...
Εκτελέστηκε-αυτός
και οι σύντροφοί του- από ένα Κράτος, το
δικό μας Κράτος, το Κράτος στο οποίο
έζησαν, ανέχτηκαν, στήριξαν και θέριεψαν
οι παππούδες και οι πατεράδες μας.
Πριν και
μετά τον Μπελογιάννη , το Κράτος αυτό
εκτέλεσε, εξόρισε, βασάνισε, κατέστρεψε,
χιλιάδες ιδεολόγους αγωνιστές. Τον ανθό
της ελληνικής νεολαίας. Τη γενιά της
Αντίστασης...
Πως θα
αντιδρούσαμε εμείς σε όλα αυτά;
