Η πρώτη πραγματική Γενική Συνέλευση στο Υπουργείο Εργασίας

Οχι δεν είναι λάθος ο τίτλος! Η Εκτακτη Γενική Συνέλευση της Παρασκευής 23.11.2012 ήταν για το Υπουργείο Εργασίας μια πρωτόγνωρη και άκρως διδακτική εμπειρία για όλα τα μέλη του Συλλόγου. (και όχι μόνο).Ήταν η πρώτη εδώ και καιρό πραγματική Γενική Συνέλευση, η πρώτη στην οποία έγινε κάποια απόπειρα δημοκρατικής σύνθεσης και συλλογικής λήψης απόφασης και η πρώτη στην οποία δεν μπήκε απλώς μια τυπική σφραγίδα σε προηλειμμένες αποφάσεις του ΔΣ.

Τα θέματα (Νέα μέτρα-απολύσεις, πειθαρχικό Δίκαιο Δημοσίων Υπαλλήλων, διεκδίκηση εξόδων κίνησης για τους Επιθεωρητές Εργασίας) αποτελούσαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που υπό τις σημερινές συνθήκες θα αρκούσε να ωθήσει τους εργαζόμενους σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Οταν 25 συνάδελφοι σου τίθενται σε διαθεσιμότητα και βλέπεις να έρχεται η σειρά σου, όταν οι νέοι πειθαρχικοί κανόνες απαιτούν πλήρη υποταγή για να αποφύγεις την “αυτοδίκαιη αργία”, και όταν οι Επιθεωρητές Εργασίας στερούνται τα στοιχειώδη μέσα (κάλυψη υπηρεσιακών μετακινήσεων) για τη διενέργεια ελέγχων, τότε τι πιο φυσιολογικό από το να αντιδράσεις οργισμένα και δυναμικά. Ειδικά όταν έχεις υποστεί ήδη μια μείωση του εισοδήματος σου κατά 50% και όταν ζείς στη σημερινή Ελλάδα της μνημονιακής ύφεσης.

Και όμως, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στο Υπουργείο Εργασίας, (αλλά και η Αυτόνομη Πρωτοβουλία) πρότειναν στους εργαζομένους τις εξής κινητοποιήσεις: 24 ώρη απεργία στο τέλος της επόμενης εβδομάδας και πάυση διενέργειας ελέγχων στην αγορά εργασίας. Δηλαδή ένα ακόμη μεροκάμματο δώρο στο Κράτος με μια απεργία που κανένας δε θα επαιρνε είδηση, και ...μεγάλες ευκολίες στους απανταχού εκμεταλλευτές εργοδότες. Ετσι θα διεκδικούσαν το δίκιο τους οι υπάλληλοι στο Υπουργείο Εργασίας! Η πρόταση της Ανοικτής Συνέλευσης Υπαλλήλων (ΑΣΥ), (που διαχώρισε τη θέση της από το συμμαχικό σχήμα της Αυτόνομης Πρωτοβουλίας) που περιελάμβανε επιπλέον εβδομαδιαίες ή και συχνότερες στάσεις εργασίας και παραστάσεις διαμαρτυρίας προσέφερε μια προοπτική κλιμάκωσης, αλλά μιλώντας αυτοκριτικά, είναι αρκετά πίσω από τις ανάγκες της περιόδου. Διατυπώθηκε υπό το βάρος της μικρής συμμετοχής των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ. Όμως είναι άλλο οι ασυντόνιστες κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ με δελτία Τύπου και άλλο οι απεργίες που αποφασίζονται σε Γενικές Συνελεύσεις.

Μια τέτοια απόφαση πρότεινε η Επιτροπή ΠΑΜΕ (24ωρη απεργία τη Δευτέρα 26.11, μπλοκάρισμα των διαπιστωτικών πράξεων, νέα ΓΣ την Τρίτη 27.11 με προοπτική κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων). Η πρόταση αυτή, χωρίς ίχνος παραταξιακού εγωισμού και ιδεολογικών αγκυλώσεων, στηρίχθηκε τελικά απερίφραστα από την ΑΣΥ, με συνέπεια να συγκεντρώσει σημαντική υποστήριξη στη ΓΣ.

Δυστυχώς, το γεγονός ότι διαδικασίες ψηφοφορίας επί διαφορετικών προτάσεων είναι πρωτοφανες για τη ΓΣ του Υπουργείου Εργασίας, οδήγησε σε παρωδία ψηφοφορίας. Μετά από επανάληψη πολλών ανατάσεων χειρός, υπερψηφίστηκε οριακά η πρόταση της ΠΑΣΚ και της Αυτόνομης Πρωτοβουλίας για 24ωρη απεργία τη Πέμπτη 29.11 και παύση διενέργειας ελέγχων.

Ωστόσο, η έστω και τελευταία στιγμή συνεργασία των αγωνιστικών δυνάμεων στο χώρο, των δυνάμεων που επιδιώκαν κλιμάκωση του αγώνα και όχι εκτόνωση της οργής, των δυνάμεων που εμπιστέυονται και ενθαρρύνουν το κόσμο αντίθετα με όσους τρομοκρατούν και συγκρατούν, αποδεικνύει ότι πολλά μπορούν να επιτευχθούν με τη δύναμη της ενότητας. Για πρώτη φορά, οι δυνάμεις του συνδικαλιστικού κατεστημένου έχασαν τον έλεγχο στο Υπουργείο Εργασίας. Για πρώτη φορά έγινε πραγματική Γενική Συνέλευση, Την επόμενη φορά, η απόφαση θα είναι στην σωστή αγωνιστική κατεύθυνση.

Υ.Γ. Η Γενική Συνέλευση μετά από πρόταση της ΑΣΥ, υιοθέτησε Ψήφισμα Συμπαράστασης στους εργαζόμενους του Ιδιωτικού Τομέα.

Φθινόπωρο και αρχίζουν οι πορείες...

Ήρθε και φέτος το φθινόπωρο. Το τρίτο στον καιρό του Μνημονίου. Τα φύλλα πέσανε, η 3η του Σεπτέμβρη γιορτάστηκε, ο πράσινος ήλιος μίκρυνε και όπου να' ναι έρχονται όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή τα πρωτοβρόχια. Φέτος, λόγω δίσεκτου, ήρθε και η Μέρκελ και φεύγουν τα χελιδόνια. Η διάθεση όλων μας είναι πιο μελαγχολική καθώς αναπολούμε τους κομμένους μισθούς μας και παγώνουμε με την προσμονή της πρώτης τροφοδοσίας πετρελαίου θέρμανσης που εξισώνεται επιτέλους με αυτό της κίνησης.

Είχαμε και τις πρώτες απεργίες και διαδηλώσεις! Τι όμορφες που είναι οι πρώτες κινητοποιήσεις του φθινοπώρου! Χωρίς πολλή ζέστη, με νέα αιτήματα, νέα Μεσοπρόθεσμα, εφαρμοστικούς, νέες δόσεις της δανειακής σύμβασης, νέες ημερομηνίες-σταθμούς για τους αγώνες. Όμορφες στιγμές στο Σύνταγμα, συναντήσεις με παλιούς συντρόφους, συγκρίσεις της μαζικότητας σε σχέση με προηγούμενες διαδηλώσεις και νοσταλγία για τις πρώτες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις, πίσω στο τόσο μακρινό 2010, όταν υπήρχε ακόμη πραγματική ελπίδα ανατροπής λόγω του πλήθους που κατέβηκε στους δρόμους.

Στις 24ωρες απεργίες που παραδοσιακά, τηρώντας τα συνδικαλιστικά έθιμα του τόπου προκηρύσσει η ΓΣΕΕΑΔΕΔΥ κατά την έναρξη της νέας αγωνιστικής σεζόν, μου αρέσει να κάθομαι σε μια συγκεκριμένη γωνία της πλατείας και να χαζεύω τα διάφορα μπλοκ καθώς περνούν από μπροστά μου. Γοητεύομαι αφάνταστα με την πολυχρωμία των αριστερών σχηματισμών, με συνεπαίρνει το σφρίγος των μπλοκ δημοσίων υπαλλήλων, περιμένω με αγωνία το πρωτότυπο μπλοκ της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και το πολυάριθμο της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Φοβάμαι λίγο με το μαύρο μπλοκ, αλλά έχω λάβει πλέον τα μέτρα μου τόσα χρόνια σε διαδηλώσεις. Το αριστούργημα φυσικά είναι το μπλοκ του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ που με απαράμιλλη πειθαρχία, σφρίγος και παλμό διατρέχει το Σύνταγμα από πάνω ή από κάτω και καταλήγει πάντα στο Ζάππειο όπου μετά το “τους ζυγούς λύσατε”, οι σύντροφοι κομμουνιστές, ο καθείς με τον Ριζοσπάστη του κάτω από τη μασχάλη,  κινά ήσυχος για το εργατικό τσαρδί του. Κάθε φθινόπωρο σε όλα αυτά τα μπλοκ βλέπω γνωστά πρόσωπα, με άδεια πλέον βλέμματα. Μερικές φορές όμως ξεχωρίζω και κάποιους νέους θαμώνες των διαδηλώσεων, με βλέμμα φωτεινό γεμάτο ελπίδα και προσδοκία ανατροπής. Είναι πρωτάκια των κινητοποιήσεων, μαθητευόμενοι στο επάγγελμα του διαδηλωτή χωρίς καμία πλέον αιτία. Μου θυμίζουν τον εαυτό μου πριν 2 χρόνια. Τότε που καλοκαιριάτικα ξεχύθηκα στο δρόμους, μόνος μου μέσα σε χιλιάδες οργισμένους, πιστεύοντας ότι μπορούμε να τους ανατρέψουμε απλώς γιατί είμαστε πολλοί.

Αλίμονο, η καλοκαιρινή επαναστατική ορμή του 2010 έγινε φθινοπωρινή επαναστατική γυμναστική του 2012. Το οργισμένο πλήθος έγινε μια πλαδαρή μάζα που επιτελεί ψυχρά το αγωνιστικό της καθήκον. Αυτοί που θα έπρεπε να συντονίσουν, να εξελίξουν ποιοτικά και να γιγαντώσουν ποσοτικά τους αγώνες, συνεχίζουν να παρελαύνουν καμαρωτοί επικεφαλής ακίνδυνων μπλοκ. Ο λαός τους ακολουθεί και νομίζει πως έτσι αντιστέκεται. Απλώς αντιδρά ενστικτωδώς όπως κάποιο παλιό φθινόπωρο, ο Μεταξας αντέδρασε στο ιταλικό τελεσίγραφο υπερασπιζόμενος την τιμή των ελληνικών όπλων. Ο λαός όμως τότε δεν αντέδρασε απλώς, αντιστάθηκε για τη λευτεριά.

Σύντροφοι, από τη γωνία της πλατείας μετρώ και πάλι το πλήθος. Είμαστε ξανά πολλοί, μπαρουτοκαπνισμένοι, χημικολουσμένοι και όπως πάντα διασπασμένοι. Είμαστε και δύο χρόνια πιο κουρασμένοι. Μετρηθήκαμε πολλές φορές, μας μέτρησαν με χίλιους τρόπους. Με ελικόπτερα του ΣΚΑΙ, με τόνους δακρυγόνα, με ψήφους στην κάλπη. Δεν αρκεί που είμαστε πολλοί. Πρέπει να κάνουμε μια επιπλέον απλή κίνηση για να κερδίσουμε. Να σταματήσουμε τη μηχανή που παράγει χάρη σε εμάς. Να κάνουμε επιτέλους πράξη το πατροπαράδοτο σύνθημα “Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά...”.

Στους δρόμους παίζουμε εκτός έδρας, στις δουλειές μας είμαστε στο γήπεδο μας και έχουμε το κόσμο με το μέρος μας....

Κλείστε το επιτέλους!

Τελικά, η ΓΣΕΕΑΔΕΔΥ (δεν είναι λάθος, σκόπιμα τις ...συνένωσα) έχει βαλθεί να εξοργίσει ακόμη και τον πλέον φρόνιμο και νομοταγή εργαζόμενο. Ενώ το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια των εργαζομένων, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αντιγράφουν ...περσινές ανακοινώσεις και ...προπέρσινες 24ωρες απεργίες, κλιμακώνοντας έναν αγώνα, που με τον τρόπο που δίνεται μοιάζει χαμένος από χέρι. Έναν αγώνα, που αν ήταν ποδοσφαιρική αναμέτρηση, θα εξελισσόταν μέχρι στιγμής, σε συντριπτική ήττα των εργαζομένων.

Όταν οι δυνάμεις του Μνημονίου και όσων ωφελούνται από αυτό έχουν ...ρίξει στο γήπεδο: α) τρεις κυβερνήσεις με πολλαπλούς συνδυασμών προθύμων κομμάτων, πολιτικών, τεχνοκρατών κ.ο.κ β) προπαγάνδα μέσω εκδοτικών συγκροτημάτων με μεγάλες κυκλοφορίες, τηλεοπτικών καναλιών και ραδιοφώνων που μπαίνουν στο σπίτι κάθε πολίτη γ) απειλητικές δηλώσεις διεθνών παραγόντων, τραπεζιτών, πολιτικών κτλ δ) τρομοκρατία περί εξόδου από το ευρώ και ...εισόδου στη κόλαση δ) την ...πολυφωνία του ΣΥΡΙΖΑ και ε) τον Πάγκαλο και τον ΓΑΠ, οι δυνάμεις της εργασίας τι έχουν αντιπαρατάξει οργανωμένα και συλλογικά;

Πλήθος καταγγελτικών ανακοινώσεων, μεμονωμένες και παρόλα αυτά αρκετά μαζικές 24ώρες απεργίες και πέραν τούτου ουδέν. Σφεντόνες δηλαδή, κόντρα σε πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς. Το αποτέλεσμα αυτής της άνισης αναμέτρησης είναι η αμείλικτη καθημερινότητα που βιώνουν εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και άνεργοι, Έλληνες και ξένοι, στη χώρα μας.

Και όμως, στο πάγκο οι εργαζόμενοι έχουν παροπλισμένα το μεγάλο τους ατού: Την απόφαση για πραγματική κλιμάκωση του αγώνα με απόλυτο όπλο την απεργία διαρκείας.

Οι απεργίες του 2010 και του 2011 είχαν μαζική συμμετοχή. Ειδικά στο Δημόσιο Τομέα, τα ποσοστά συμμετοχής ήταν πολύ υψηλά. Το κυριότερο: ο κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο ήταν πάρα πολύς και ιδιαίτερα αποφασισμένος. Δυστυχώς, πλέον νιώθει ηττημένος στο δρόμο, και προδομένος από τη κάλπη...

Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, όταν το ηθικό είναι πεσμένο, η πίεση που ασκείται στους εργαζόμενους εντείνεται με μέτρα που αναμένεται να γκρεμίσουν κατακτήσεις αιώνων, οι συνδικαλιστές κοιμούνται στον πάγκο. Και το παιχνίδι οδεύει προς τη λήξη του... Είναι προφανές ότι μια νέα 24ωρη απεργία δεν πρόκειται να συσπειρώσει πλέον ούτε το κόσμο που συμμετείχε σε προηγούμενες απεργίες. Ο μέσος εργαζόμενος σε αυτή τη χώρα κατανοεί πλήρως ότι το άμεσο κόστος μιας ημέρας απεργίας είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το αβέβαιο όφελος από την ...επιτυχία της.

Και αλήθεια, τι εννοεί ως επιτυχία μιας απεργίας σε αυτές τις συνθήκες, η ΓΣΕΕΑΔΕΔΥ; Είναι επιτυχημένη μια απεργία όταν είναι μαζική και όταν συγκεντρώνει μεγάλο πλήθος στο Σύνταγμα; Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, στην οριακή αυτή στιγμή όπου η ψήφιση ενός μέτρου αποτελεί τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, επιτυχημένη απεργία είναι μόνο αυτή που θα αποτρέψει τη ψήφιση του μέτρου. Ακόμη δηλαδή και αν η απεργία της 26ης Σεπτεμβρίου έχει μαζική συμμετοχή (κάτι που θεωρώ απίθανο), αν τα μέτρα περάσουν τότε θα είναι, με τα δικά μου μάτια (και θα μου επιτρέψετε, με βάση τη κοινή λογική) αποτυχημένη.

Ο μόνος τρόπος αντεπίθεσης και διεκδίκησης της νίκης από την πλευρά των εργαζομένων είναι η μαζική γενική απεργία διαρκείας. Το σύστημα έχει χίλιους τρόπους για να περάσει έστω και με κόστος οποιοδήποτε αντεργατικό μέτρο. Θα στρέψει τον ένα κλάδο έναντι του άλλου, θα σπιλώσει αγνούς εργατικούς αγώνες, θα στήσει απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, θα ταυτίσει συνδικάτα με Κόμματα, θα εξαγοράσει συνειδήσεις. Ένα μόνο πράγμα φοβάται: Το σταμάτημα της μηχανής...

Ο αγώνας δεν έχει κριθεί ακόμη. Το παιχνίδι παίζεται στο μισό γήπεδο είναι αλήθεια. Αλλά οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα για μια ακόμη αλλαγή και το ατού τους είναι ακόμη στον πάγκο. Αν ο προπονητής (η ΓΣΕΕΑΔΕΔΥπου λέγαμε) κοιμάται, ίσως πρέπει να αλλάξει και αυτός. Ο κόσμος στην εξέδρα πάντως σιγά-σιγά φωνάζει ένα μόνο σύνθημα: Κλείστε το επιτέλους!

Ύμνος στον Ξένιο Δία

Από ένα θαυμαστή του Υπουργου ΠΡΟ-ΠΟ Ολύμπιου κ.Δένδια

Αισθάνομαι ανακουφισμένος ως καθαρόαιμος Έλληνας πολίτης, με την επιτυχία της επιχείρησης Ξένιος Ζευς. 

Κατ'αρχήν ενθουσιάστηκα με την κωδική ονομασία της που προσδίδει μια στρατιωτική αμερικάνικη αίγλη. Πως λέμε “Καταιγίδα της ερήμου” ή “Σοκ και Δέος”; Ε, εμείς ως απόγονοι των ...αρχαίων ημών προγόνων, δίνουμε πιο μυθικά ονόματα στις επιχειρήσεις μας. 

Ξένιος Ζευς λοιπόν, για τους παράνομους μετανάστες που θα φιλοξενηθούν σε άρτια οργανωμένα και πλήρως εξοπλισμένα κέντρα. Μη μου πείτε ότι δεν είναι τέτοιες οι αστυνομικές σχολές;; Για όσους δεν είναι επαρκής η ελληνική φιλοξενία σε τέτοια κέντρα, θα επιλεγεί η φιλοξενία από Ξένιους θέους άλλων χωρών όπως του Ιρακ, του Αφγανιστάν, του Πακισταν κτλ.

Ξένιος Ζευς όμως και για τους υπόλοιπους νόμιμους μετανάστες αλλά και για εμάς τους ιθαγενείς και σε προμεταναστευτική διαθεσιμότητα ή μόνιμη εργασιακή εφεδρεία, που παραμένοντας στην Ελλάδα θα απολαύσουμε όλοι μαζί (all together now, που λέμε στα ελληνικά) την παραδοσιακή ελληνική φιλοξενία και θα γευτούμε επιτέλους απερίσπαστοι τους καρπούς της ανάπτυξης που έρχεται (έεεερχεται, έεεερχεται...). Άλλωστε, πρέπει να συνηθίσουμε πλέον να ζούμε ως φιλοξενούμενοι και ως τουρίστες σε αυτή τη χώρα, που κυβερνάται από Κόμματα που καταργούν οποιεσδήποτε παροχές (δωρεάν υγεία, παιδεία, φτήνη ενέργεια κ.α.) αξιώνουν κακομαθημένοι μόνιμοι πολίτες. Ξένιος Ζευς λοιπόν για ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ (χμμ...αν και κάποιοι από εμάς προτιμούν την φιλοξενία που προσφέρουν στα χρήματα τους οι Ξένιες ελβετικές τράπεζες.)

Βέβαια, θα ήμουν περισσότερο ικανοποιημένος αν η επιχείρηση άγγιζε και κάποιους πιο ευαίσθητους χώρους. Δεν είδα π.χ αστυνομικούς στα χωράφια της Ηλείας όπου μοχθηροί μελαψοί υπάνθρωποι μαζεύουν φράουλες παρακρατώντας που και που καμία παρά τη δωρεαν παροχή νερού, τροφής και καλύβας από τους φιλέυπλασχνους Έλληνες εργοδότες. Ούτε στα λιόδεντρα όλης της Ελλάδας πήγε η Αστυνομία μας, εκεί όπου οι γηγενείς Έλληνες περνούν κάθε απόγευμα θυσιάζοντας το καφέδάκι στο καφενείο για να δούν τι μαζεψαν τεμπέληδες Πακιστανοί, Βούλγαροι κ.τ.λ. Ούτε στις οικοδομές πήγε ο Ξένιος Ζευς. Εκεί εξαπατημένοι Ελληνες εργολάβοι πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης παράνομων μεταναστών που απομυζούν τα τελευταία ίχνη εργολαβικού υπερκέρδους καταβαραθρώνοντας την εθνική μας μπίζνα. Ούτε στα πολυτελή μπουρδέλα πήγαν οι αστυνομικοί μας, εκεί που ευυπόληπτοι Έλληνες επιχειρηματίες που απλώς θέλουν να ξεχαρμανιάσουν, κινδυνεύουν χωρίς τη θέλησή τους από μολυσμένες ρωσίδες Μεσσαλίνες που “τα κάνουν όλα”.

Αχ, και να μπορούσε να γυρίσει ο χρόνος πίσω στο 2004 για να φιλοξενούσε ο Ξένιος Ζέυς μας καταλλήλως και τους παράνομους εργάτες που πεθαίνωντας επίτηδες σε εργατικά ατυχήματα παραλίγο να σαμποτάρουν τα Ολυμπιακά εργα. Αυτοί άλλωστε ευθύνονται και για την σημερινή κατάντια αυτών των έργων.

Φυσικά, δε τίθεται θέμα για τους μετανάστες με προπτικές πρωταθλητή που ήρθαν με χίλιους τρόπους στη χώρα, αλλά κάποιος φιλόστοργος Έλληνας πατέρας ή κάποια καπάτσα Αθλητική Ομοσπονδία τους υιοθέτησε εγκαίρως και τώρα ταίζουν τη μητέρα πατρίδα με εθνικά μετάλλια. Αυτοί άλλωστε είναι Έλληνες ακόμη και για τη Χρυσή Αυγή (;).

Με αυτά και με αυτά, η επιχείρηση Ξένιος Ζευς αποδίδει ήδη τους πρώτους καρπούς της. Οι παράνομοι μετανάστες εξαφανίζονται σταδιακά από το βλέμμα ΜΟΥ, από το παρμπρίζ του ΙΧ ΜΟΥ, πάνω από το κάδο της γειτονιάς ΜΟΥ μέσα από το χαρτόκουτο στη γωνιά του δρόμου ΜΟΥ. Περιμένω τώρα, όπως έταξε ο Υπουργός Δένδιας να μειωθούν τα επίπεδα της ...εγκληματικότητος, να δουλέψει επιτέλους το μαγαζάκι μου και να φάει γλυκό ψωμί το Ελληνάκι μου. Οι βάρβαροι επιτέλους φεύγουν...Η χρεωκοπία έρχεται, αλλά αν μη τι άλλο, θα είναι όλη δική μας. Ελληνικότατη!

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

 Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Κ.Π.Καβάφης

Ένας-ένας και υπογραφή σε λευκό χαρτί!

Από το σημερινό ρεπορτάζ (30/7/2012): “Πληροφορίες αναφέρουν ότι η διοίκηση της Ελληνικής Χαλυβουργίας ζητούσε από τους εργαζόμενους να εισέλθουν στο εργοστάσιο ένας-ένας και να υπογράψουν σε ένα λευκό χαρτί πριν την είσοδό τους.”

Μερικές φορές μια εικόνα είναι τόσο δυνατή και περιεκτική...Συμπυκνώνει το δράμα μιας ολόκληρης περιόδου, την ιστορία μιας ή και περισσότερων γενιών.

Στην προκειμένη περίπτωση, οι εργάτες που υποχρεώθηκαν ένας-ένας να υπογράψουν λευκά χαρτιά, συμβολίζουν ακριβώς τους πολίτες αυτής της χώρας που καλούνται επί τρία χρόνια καθημερινά να συνυπογράψουν εν λευκώ την καταδίκη τους σε θάνατο. Και μάλιστα να την υπογράψουν όχι εν σώματι, ως κυρίαρχος λαός, αλλά ως μεμονωμένα ανίσχυρα άτομα.

Κάθε Ελληνας ψήφιζε, δίνοντας ουσιαστικά, λευκή επιταγή τετραετίας, σε πολιτικάντηδες, αγύρτες και απατεώνες. Τζιτζιφιόγκους που χτίσανε κομματικούς στρατούς και ήπιανε το αίμα του απλού βιοπαλαιστή επί χρόνια, καταφέρνωντας το τραγικότερο: Να κάνουν την πλειοψηφία ενός λαού, ίδια με τα μούτρα τους.
Ενάς λαός που παύει να δρα συλλογικά, που παύει να αναζητά το κοινό καλό, το καλό έστω της τάξης του (προσοχή,όχι της παρέας ή της συντεχνίας του) βαδίζει σαν πρόβατο στη σφαγή και γίνεται απλώς ένα άθροισμα από αρπακτικά που κανιβαλίζουν τα πτώματα των πιο αδύναμων.

Και τότε έρχεται η στιγμή που σου λένε να αφήσεις τους συντρόφους σου, να περάσεις τη πύλη μόνος, να υπογράψεις ένα λευκό χαρτί, να σκύψεις το κεφάλι και να περιμένεις απλώς το έλεος τους. Είναι μόλις ένα βήμα πριν σου απαγορέψουν ακόμη και την υπογραφή. Σε λίγο απλώς θα σε σφραγίζουν και μετά τη πύλη θα σου κόβουν το κεφάλι...

Ξύπνα καημένε λαέ! Μην υπογράφεις τα λευκά χαρτιά τους. Γέμισε τα δικά σου με τη δική σου ιστορία και υπέγραψε τα με το αίμα και τον ιδρώτα του αγώνα σου...

Για την απεργία της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Αντί επιλόγου...

Από το Δρόμο της Αριστερας


Και ξαφνικά, οι Χαλυβουργοί γυρίζουν στις θέσεις τους. Αρκούσε, η επέμβαση των ΜΑΤ, μια συνάντηση με τον Υπουργό Εργασίας χωρίς κάποια χειροπιαστή δέσμευση (τουλάχιστον με βάση αυτά που ανακοινώθηκαν) και μια εισήγηση του Προεδρείου για αναστολή της απεργίας.

Απο Δευτέρα δουλειά λοιπόν, αλλά χωρίς τους 120 που απολύθηκαν στη πορεία και χωρίς να έχει αλλάξει η πρόθεση του Μάνεση για εκ περιτροπής υποαπασχόληση του προσωπικού. Εάν και εφόσον πάνε καλά οι δουλειές του, ΘΑ επαναπροσλάβει τους απολυμένους και ΘΑ αυξήσει τις ώρες απασχόλησης. Για να πάνε καλά οι δουλειές του κ.Μάνεση, θα πρέπει το Κράτος να του παρέχει φτηνό καύσιμο, χαμηλές εργοδοτικές εισφορές και φυσικά συμμετοχή σε σίγουρες κρατικές δουλειές (βλέπε κατασκευή αυτοκινητοδρόμων). Και σε τελική ανάλυση, θα πρέπει να του προσφέρει και ειδική φρούρηση του εργοστασίου με τους πραιτωριανούς τους Κράτους...

Γιατί γυρνάνε πίσω οι Χαλυβουργοί; Δε μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα. Δεν είμαι ένας από αυτούς. Πήγα εκεί, τους μίλησα, τους είδα και λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας,  συμμετείχα και σε δράσεις αλληλεγγύης. Δεν είμαι όμως ένας από αυτούς. Δεν μπορώ να αισθανθώ πώς είναι να παλέυω για το δίκιο μου επί εννέα μήνες και το μόνο που βλέπω καθημερινά είναι τούς συναδέλφους μου να απολύονται. Να ζω από το υστέρημα απλών ανθρώπων και να βλέπω κόμματα, μαζικούς φορείς και συνδικάτα να καπηλεύονται τον αγώνα μου, αποκομίζοντας πολιτικά οφέλη και επενδύοντας απλως στο σίγουρο χαρτί των ηρωικά μαχόμενων απεργων χαλυβουργων και όχι στο επικίνδυνο και δύσκολα διαχειρίσμο χαρτι των νικητών χαλυβουργων. Να βλέπω συνδικάτα και συναδέλφους που βρίσκονται ή θα βρεθούν σε παρόμοια θέση να σκύβουν το κεφάλι και να συμφωνούν με το δυνάστη τους σε νέες επιχειρησιακές συμβάσεις. Να βλέπω να κυβερνούν τη χώρα μου ξανά όσοι επέτρεψαν στον Μάνεση και τον κάθε Μάνεση να μου κολλήσει το πιστόλι στον κρόταφο.

Είναι σίγουρα σκληρό και επώδυνο να αισθάνεται κανείς έτσι για 9 μήνες...

Σαν κάποιος από έξω λοιπον, ουδέτερα και ψύχραιμα, θα πώ το εξής: Αυτή η απεργία των 9 μηνών,   έμοιαζε με τοκετό: Οι “συγγενείς” των εργατών, οι απλοί εργαζόμενοι σε Ιδιωτικό και Δημόσιο Τομέα, περίμεναν έστω και χωρίς να το ξέρουν να γεννηθεί κάτι νέο, μια ελπίδα. Δυστυχώς, προς μεγάλη χαρά των κάθε λογής και μεγέθούς αφεντικών, γεννήθηκε ένα τέρας: Η εικόνα των ΜΑΤ έξω από τη Πυλη.

Η απεργία των Χαλυβουργών και κάθε μεμονωμένη απεργία ενός συνδικάτου, (η γενικευμένη απεργία είναι αλλου ...Παναγόπουλου Ευαγγέλιο) έχει μόνο μια ελπίδα να νικήσει στην εποχή των Μνημονίων. Πρέπει να  πάψει να είναι απεργία, να γίνει ανοικτή σύγκρουση! Κανένας Υπουργός Βρούτσης, Ρουπακιώτης ακόμη και Στρατούλης δεν θέλει ή δεν θα μπορεί να τα βάλει με τον Μάνεση. Μια θεσμική και “νόμιμη” νίκη των Χαλυβουργων θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου που θα γκρέμιζαν τις αντεργατικές ρυθμίσεις de facto και θα έθεταν σε αχρηστεία τους Υπουργούς-τοποτηρητές. Συνεπώς, η απεργία ως τέτοια δεν είχε τύχη. Είτε με το κλείσιμο του εργοστασίου είτε με την επέμβαση των ΜΑΤ, ο Μάνεσης θα νικούσε.

Η μόνη περίπτωση νίκης των εργατών θα ήταν η κατάληψη του εργοστασίου. Αυτό που εκαναν δηλαδή για 9 μήνες αλλά προκειμένου να είναι “νόμιμοι”, το είπαν απεργία. Δίνωντας έτσι “πάτημα” στα καθεστωτικά ΜΜΕ και στην αστική δικαιοσύνη να μιλούν για παράνομη απεργία, για δικάιωμα στην εργασία και μπερδεύοντας τους ήδη ζαλισμένους πολίτες. Οι εργάτες δεν έπρεπε να τρέφουν αστικές αυταπάτες. Καμία Τριμερής Συνάντηση και καμία συμφιλιωτική διαδικασία δεν είχε ελπίδα. Κυβέρνηση και Μάνεσης αγόραζαν δωρεάν χρόνο και προετοιμάζονταν για τη καταστολή της οιονεί κατάληψης και την αναστολή της απεργίας ...σαν ώριμο φρούτο. Από την αρχη, οι εργάτες έπρεπε να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους, να καλέσουν σε στήριξη και έμπρακτη βοήθεια (τεχνογνωσία, διοικητική υποστήριξη, όχι μόνο τρόφιμα και ρούχα) όλους τους εργαζόμενους  και να βάλουν, αν ήταν δυνατόν, ξανά μπροστα τη παραγωγική διαδικασία. Να αντεπιτεθούν στην εργοδοσία, όχι απλώς να περιμένουν μήπως αυτή οπισθοχωρήσει.

Στο εργοστάσιο παράγεται ατσάλι από τους εργάτες. Ούτε απεργοί, ούτε υπουργοί, ούτε απεργοσπάστες, ούτε αφεντικά έχουν δουλειά εκεί. Την απεργία την προκάλεσε η Κυβέρνηση και ο Μάνεσης. Και η απεργία έληξε τελικά φυσιολογικά, γιατί οι εργάτες αυτό που ήξεραν καλά ήταν να παλεύουν με το ατσάλι κάθε μέρα και να το νικάνε. Αν τους βάλεις να συζητάνε στα Υπουργικά Γραφεία, να διαδηλώνουν στη Πανεπιστημίου και να διαχειρίζονται απεργιακά ταμεία, θα είναι σα το ψάρι έξω από το νερό. Και εννέα μήνες είναι πάρα πολύ για ένα ψάρι έξω από το νερό...

Λυσσάριον δια περίπλοκη εκλογική εξίσωση

Στην προσπάθεια μου να αποφασίσω αν και τί θα ψηφίσω, μελέτησα τους εκλογικούς νόμους, προσθέσα τα πιθανά σενάρια κυβερνητικής συνεργασίας, αφαίρεσα την εκλογική σημασία του λευκού/άκυρου, στάθμισα τον κίνδυνο ακυβερνησίας και διαίρεσα με το κόστος των αλλεπάλληλων εκλογών. Πάνω από όλα συνυπολόγισα τον επικείμενο θρίαμβο των Γάλλων Σοσιαλιστών και τις απειλές των εταίρων-πιστωτών. Τελικά κατέληξα στο εξής αποτέλεσμα-συμπέρασμα, το οποίο αποτελεί βασικό και ξεχασμένο θεμέλιο των δημοκρατικών εκλογών:

Η μόνη αποτελεσματική ψήφος είναι η ψήφος κατά συνείδηση.

Δε δίνω δεκάρα για το αν ψηφίζοντας κόμματα που δε θα συγκεντρώσουν το 3%, τελικά ενισχύω τα κόμματα εντός Βουλής. Ψηφίζω κατά τη δική μου βούληση!

Δε μου καίγεται καρφί αν τη Δευτέρα δεν υπάρχει αυτοδύναμη Κυβέρνηση.Ψηφίζω για τη δική μου αυτοδυναμία, για μια κυβέρνηση που θα εξαρτάται διαρκώς από την ψήφο μου, όχι εγώ από τα βίτσια του κάθε καραγκιόζη Υπουργού!

Δεν με τρομάζει πια το ενδεχόμενο καπηλείας της ψήφου μου από νέους αυτόκλητους σωτήρες.Αυτή τη φορά δε ψηφίζω για να διαλέξω ηγήτορα και σωτήρα, τώρα θα οδηγήσω μόνο εγώ. Ψηφίζω για να με σώσω από τους σωτήρες!

Δεν ιδρώνει το αυτί μου από τις έξωθεν απειλές, ούτε ηρεμώ με σοσιαλιστικά φούμαρα από τη Γαλλία. Δεν τους έχω ανάγκη, αυτοί έχουν ανάγκη τη δουλική υποταγή μου και φοβούνται τη ψήφο μου. Ψηφίζω για εμένα, όχι για αυτούς!

Δε με νοιάζει πόσο θα κοστίσουν οι νέες εκλογές. Απαιτώ εκλογές κάθε ημέρα. Πληρώσαν γενιές αγωνιστών για αυτές. Με οποιοδήποτε κόστος, θέλω να με ακούει και να με υπακούει ο “εκπρόσωπος” μου. Περισσότερο κοστίζουν για μένα οι εν λευκώ επιταγές τετραετίας που υπέγραφα όλα αυτά τα χρόνια και κάποιοι Ακηδες εξαργύρωναν σε ελβετικές τράπεζες. Ψηφίζω για να ψηφίζω διαρκώς!

Δε βολεύομαι με άλλοθι τύπου “Κανείς δε με εκφράζει”, “Ολοι ίδιοι είναι¨ και άλλα παρόμοια. Αποφασίζω μέσα μου τι είναι σωστό, κρίνω ποιο είναι το συμφερότερο για εμένα και την κοινωνία μου και επιλέγω το μη χείρον. Αν ...όλα τα κόμματα απέχουν έτη φωτός από την αλήθεια μου, γίνομαι κόμμα και με ψηφίζω. Ας είμαι μόνος μου! Ψηφίζω για να στηρίξω τις απόψεις μου, όχι για να δικαιώσω τις θέσεις κάποιου κόμματος!

Δεν ελπίζω ότι την επόμενη ημέρα, κάποια εκλεγμένη κυβέρνηση θα λύσει τα προβλήματά μου. Η μόνη βέβαιη λύση είναι η ψήφος μου, το μόνο βέβαιο πρόβλημα είναι η εκλεγμένη κυβέρνηση. Από τη Δευτέρα, ελέγχω αυτούς που εμπιστεύτηκα, στηρίζω όσους σέβονται την ψήφο μου και αντιστέκομαι σε όσους την χρησιμοποιούν. Ψηφίζω για να δικαιούμαι να παλεύω, όχι για να αναθέσω αλλού τις ευθύνες μου!

Διάλεξα να γράψω αυτό το κείμενο σήμερα, ημέρα εκλογών. Απόψε κάποιοι θα πανηγυρίζουν ως νικητές, άλλοι θα νιώθουν ηττημένοι. Οι μόνοι σίγουρα κερδισμένοι είναι οι 300 βουλευτές. Με τη βουλευτική έδρα, δόξα, χρήμα και εξουσία η ζωή τους άλλαξε προς το καλύτερο. Και ο μόνος σίγουρα χαμένος είναι ο πολίτης που ψηφίζει υπολογίζοντας όλα τα άλλα, εκτός από τη φωνή της συνείδησής του. Δεν θέλω να είμαι στους χαμένους αυτής της εκλογικής μάχης. Ψηφίζω κατά συνείδηση, ...πυροβολώ κατά βούληση και αναλαμβάνω πλήρως την ευθυνη!

Κάποιοι φοβούνται την ψήφο μας;- Ας επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους!

Εδώ και πολύ καιρό από πολλά κυβερνητικά ή φιλοκυβερνητικά χείλη διατυπώνονται “τρομακτικά” διλήμματα, στα οποία καλούνται να απαντήσουν οι πολίτες: Δανειακή σύμβαση ή χρεοκοπία, κούρεμα ή δραχμή, δημοκρατία με κόστος (βλ.επιχορηγήσεις κομμάτων) ή....;

Το πλέον πρόσφατο και …επίκαιρο ενόψει εκλογικής αποτυχίας του δικομματισμού είναι το εξής: Ισχυρή κυβέρνηση (αυτοδύναμη ΝΔ ή συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) ή ακυβερνησία;

Υποτίθεται ότι ο έλληνας πολίτης, τρομαγμένος, θα πρέπει να επιλέξει φυσικά, το θετικό ενδεχόμενο: Ισχυρή κυβέρνηση.

Ε, λοιπόν, ήρθε ή ώρα να αντιστραφεί η κατεύθυνση του τρόμου. Να τρομοκρατήσεις ΕΣΥ αυτούς που θέτουν αυτά τα ανόητα διλήμματα. Να επιλέξεις επιτέλους ελεύθερα.

Επί δυόμισι χρόνια, σε υποβάλλουν σε ένα απίστευτο κρεσέντο οριζόντιων δημοσιονομικών μέτρων που περιορίζουν το εισόδημα σου, μειώνουν την πρόσβαση σου σε δημόσια αγαθά όπως η υγεία και η παιδεία, απαξιώνουν την περιουσία σου. Όλα αυτά, υποτίθεται για τη σωτηρία της πατρίδας, αλλά στην πραγματικότητα για την σωτηρία των πιστωτών της πατρίδας.

Σε κυβέρνησε μια δράκα εντεταλμένων που υφάρπαξε την ψήφο σου, με ένα πρόγραμμα που προέβαλε το «λεφτά υπάρχουν» για να σου ξεστομίσει μετά στα μούτρα το «μαζί τα φάγαμε». Μια συμμορία πολιτικών απατεώνων που ενώ ήξερε αποδεδειγμένα την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, ψευδολογούσε ασύστολα και έπαιξε ύποπτα παιχνίδια σε βάρος του μέλλοντος της χώρας, σε βάρος του μέλλοντος σου...

Επί δυόμισι χρόνια, βλέποντας τον βιασμό των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων αιώνων, επιχείρησες να αντιδράσεις, με ότι ...προβλέπεται στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Γκρίνιαξες, μούντζωσες, φώναξες, απέργησες, διαδήλωσες...Τίποτε δεν άλλαξε.

Λάθος! Οι λίγοι γραφικοί διαμαρτυρόμενοι έγιναν χιλιάδες, εκατομμύρια, γέμισαν δρόμους, πλατείες, γειτονιές. Άδειασαν αποθήκες με δακρυγόνα, αφαίρεσαν τις αντιμνημονιακές μάσκες, έριξαν κυβερνήσεις, και να που ...προκάλεσαν εκλογές.

Και τώρα αυτοί που αναγκάστηκαν να σου επιτρέψουν επιτέλους μετά από δυόμισι χρόνια να πεις τη γνώμη σου για όλα αυτά, σε εκβιάζουν ξανά, με την απειλή της ακυβερνησίας, ενώ αυτό που φοβούνται είναι απλώς μια κυβέρνηση-μια εξουσία χωρίς τη δική τους συμμετοχή, εκτός του δικού τους ελέγχου. Αυτό που φοβούνται είναι μια κυβέρνηση δική σου, μια εξουσία που πηγάζει από τον λαό, και ασκείται από το λαό και όχι απλώς στο όνομα του λαού!

Επέστρεψε λοιπόν, το φόβο σε αυτούς που τον εκτρέφουν.

Απάντησε τους με το ίδιο νόμισμα, επιβεβαίωσε τους χειρότερους τους φόβους.

Χρησιμοποίησε αποτελεσματικά το όπλο που τόσο επίμονα και τόσο πονηρά επιχειρούν να αφοπλίσουν.

Ψήφισε αυτό που θέλεις εσύ και όχι αυτό που θέλουν όσοι σε φοβούνται. Η ψήφος σου, το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα, δεν μπορεί να περιοριστεί σε multiple choice με μια σωστή απάντηση. Είναι η δική σου ελεύθερη γνώμη για το τι πρέπει να γίνει. Μην την υποβιβάζεις σε μοιραία επικύρωση όσων σου επεβαλαν και προέγκριση όσων σου επιφυλάσσουν.

Διάβασε, κρίνε, συνέκρινε, αξιολόγησε την ιστορία και την πορεία του καθένος. Μην ξεχνάς το παρελθόν, αλλά οραματίσου και το μέλλον. Όχι μόνο το δικό σου, αλλά της κοινωνίας που ζεις και των γενιών που έρχονται.

Κανείς δε θα σου πει τι πρέπει να ψηφίσεις. Ούτε φυσικά, αυτός που έγραψε το κείμενο που διαβάζεις.Κανένας!

Μόνος σου, στο παραβάν , με τη βαριά ευθύνη σου, τη ψυχρή λογική και τη θερμή καρδιά σου, θα αποφασίσεις για όλους μας....

Τι κάνει μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού στον ελεύθερο χρόνο της;

Αν θυμάμαι καλά, η κυβέρνηση Παπαδήμου σχηματίστηκε για να υλοποιήσει το θεάρεστο έργο της αποφυγής της χρεοκοπίας της χώρας. Έργο που προφανώς δεν ήταν σε θέση να φέρει σε πέρας η μονοκομματική κυβέρνηση Παπανδρέου. Σε όλους τους τόνους μάλιστα διατρανώθηκε ειδικά από την με το ζόρι συγκυβερνώσα Δεξιά, ότι η Κυβέρνηση Παπαδήμου είναι ειδικού σκοπού. Κλήθηκε να εξασφαλίσει την 6η δόση (τη θυμάστε;;), να ολοκληρώσει την εθελοντική αναδιάρθρωση του χρέους , να υπογράψει τη Δανειακή Σύμβαση (αυτή θα τη θυμάστε για πολύ καιρό!), και να υλοποιήσει τα δέοντα για την εκταμίευση της 1ης δόσης του νέου Προγράμματος. Α, ξέχασα ότι θα έπρεπε να οδηγήσει τη χώρα και σε εκλογές. Αυτό παραλίγο να το ξεχάσουν και τα ίδια τα κόμματα . Αλλά, ας όψεται ο Αντώνης Σαμαράς που πρέπει να γίνει πρωθυπουργός και ζόρισε τελικά τους υπόλοιπους. Βέβαια, η 19η Φεβρουαρίου (τη θυμάστε;;) έγινε 6η Μαΐου, αλλά ήγγικεν η ώρα! Ο κυρίαρχος λαός επιτέλους -μετά από 2 χρόνια ξεσκίσματος της λαϊκής κυριαρχίας και απανωτών μακροχρόνιων δεσμεύσεων της χώρας- θα πει τη γνώμη του...

Βέβαια, η Κυβέρνηση παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα είχε και λίγο ελεύθερο χρόνο. Αφού εκτέλεσε άψογα τους ειδικούς σκοπούς, συγκέντρωσε τη δύναμη πυρός της σε άλλους πιο πονηρούς σκοπούς. Ας πούμε το μεταναστευτικό. Τι πιο ευχάριστο για τον ελεύθερο χρόνο μιας Κυβέρνησης από το να “ασχοληθεί” λίγο με τους μετανάστες που ...ταλαιπωρούν τους πολίτες ψηφοφόρους; Κάποιο κέντρο κράτησης, μια υγειονομική διάταξη, ένα μικρό πογκρόμ στο Κέντρο για να περάσει η ώρα. Άλλωστε, οι μετανάστες δεν ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές, άρα είναι ιδανική ομάδα-στόχος για την προεκλογική περίοδο. Τα παιδιά επίσης δεν ψηφίζουν αλλά αυτά στοχοποιούνται με άλλους πιο μακροπρόθεσμους τρόπους (βλέπε Δανειακή Σύμβαση). Όταν ψηφίσουν θα είναι πια αργά...

Επίσης, τι πιο θεσπέσιο από τη σύλληψη ενός παλαίμαχου πρωτοκλασάτου αλλά πολιτικά άχρηστου πολιτικού; Η Κυβέρνηση δίνει έτσι το μήνυμα ότι κανείς δεν είναι υπεράνω του Νόμου, και ότι ο σωστός πολιτικός μπορεί να φτάσει και μέχρι τη φυλακή προκειμένου να είναι χρήσιμος στο Κόμμα του.

Τέλος, για να μη ξεχνιόμαστε , όπως κάθε Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού πρόλαβε στον ελεύθερο χρόνο της να νομοθετήσει με σειρά τροπολογιών την τελευταία εβδομάδα, πλήθος χαριστικών ρυθμίσεων.

Από την άλλη πλευρά, η Κυβέρνηση τελικά δυστυχώς δεν πρόλαβε να νομοθετήσει προστατευτικές διατάξεις για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Δεν μπόρεσε να λάβει μέριμνα για τους ιδιώτες μικροομολογιούχους που έχασαν περιουσίες με το PSI, δεν κατάφερε να ξεκινήσει καν τη διαδικασία για την αποζημίωση των ασφαλιστικών ταμείων από τις απώλειες του PSI. Φυσικά, δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει οποιοδήποτε πρόγραμμα με κοινωνικό χαρακτήρα. Αυτά εκφεύγαν του ειδικού σκοπού της.

Φυσικά, το άρθρο αυτό δεν είναι ένας πλήρης απολογισμός της Κυβέρνησης. Σκιαγραφεί απλώς τη δράση της εκτός του ειδικού σκοπού της. Για τα υπόλοιπα έχουν χυθεί τόνοι μελάνι. Ας ελπίσουμε να μη χρειαστεί να χυθούν και ποταμοί αίματος...

Απροκάλυπτη η επίθεση σε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα! Το θράσος των τροικανών και των υπαλλήλων τους δεν έχει όρια.

Στόχος του Μνημονίου οι μισθοί Βουλγαρίας

Η κυνική ομολογία των υψηλόβαθμων στελεχών της τρόικας στο Ευρωκοινοβούλιο περί αναγκαιότητας μείωσης των μισθών στην Ελλάδα σε επίπεδα Βουλαγαρίας και Ρουμανίας (150 ευρώ) είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου σε όσα συμβαίνουν στην ελληνική αγορά εργασίας. Κάτω από την επιφάνεια, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων βιώνει ήδη με ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο την εφαρμογή των πολιτικών που οδηγούν σε αυτόν τον επίσημα πλέον διακυρηγμένο στόχο.

Οι εργαζόμενοι-”λάστιχο”

Δεν περιμένει κανείς τις επίσημες ανακοινώσεις των αρμοδίων αρχών, που πλέον περιορίζονται απλώς στην παρακολουθούση και καταγραφή της τραγικής πορείας προς τον εργασιακό μεσάιωνα. Είναι ωστόσο χαρακτηριστική η καταγραφή του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας για το δίμηνο Ιανουαρίου -Φεβρουαρίου 2012: Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΕΠΕ, οι προσλήψεις μειώθηκαν κατά 26% σχεση με το αντίστοιχο διάστημα του 2011. Το 51,61% των νέων προσλήψεων αφορούσε συμβάσεις μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής εργασίας. Αλλά και για τους ήδη εργαζόμενους, η εικόνα είναι το ίδιο ζοφερή. Οι μετατροπές συμβάσεων πλήρους σε μερική απασχόληση αυξήθηκαν από 2.300 το α' δίμηνο του 2010 σε 16.309 το 2012. Είναι χαρακτηριστικό της συνολικής εικόνας, ότι οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης αντιπροσώπευαν το 2011 το 60,4% του συνόλου από 79% το 2009. Η νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης έχει ως αποτέλεσμα άλλα και ως στόχο την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας.

Υποθετικές ερωτήσεις προς υποψήφιους κοψοχέρηδες*!

Ας υποθέσουμε ότι μας κάνουν την τιμή να κάνουν εκλογές. Ο κυρίαρχος λαός, βλέποντας ολημερίς ελεύθερα MEGA και ΣΚΑΙ, και διαβάζοντας καθημερινώς ΝΕΑ και ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, επιτέλους αποφασίζει για την επομενη κυβέρνηση του.

Ας υποθέσουμε ότι η ΝΔ λαμβάνει το 25% των ψήφων. Και το ΠΑΣΟΚ με τον νέο, ρωμαλέο αρχηγό συσπειρώνει τη βάση και αγγίζει το 17%. Το εδώ και καιρό ετοιμο, ωστοσο, σενάριο της συγκυβέρνησης δεν βγαίνει...

Ας υποθέσουμε ότι στις 7 Μαίου ο Αντώνης ο Σαμαράς, πενευτυχής λαμβάνει την πρώτη διερευνητική εντολή από το Κάρολο τον Μέγα, τον καραμουζουκλή. Δίπλα περιμένει ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος, ο οποίος φυσικά δέχεται την πρόταση συνεργασίας (μεταξύ μας, την έχει ήδη δεχτεί!) και all together, πάνε να συναντήσουν το τρίτο κόμμα.. Ξοπίσω, ακολουθεί ο Γιώργαρος ο Καρατζαφύρερ απλώνοντας ικετευτικά το 4% του, μπας και τον πάρουν κι αυτό μαζί τους, σαν άλλοτε...

Ας υποθέσουμε ότι τρίτο κόμμα είναι η Κοινωνική Συμφωνία για μια Ανεξάρτητη και Ελληνική Δημοκρατική Αριστερα (και δε συμμαζεύεται), το κόμμα που κατάφερε να συσπειρώσει τους απανταχού κοψοχέρηδες του δικομματισμού, παγιδεύοντας τους σε ξώβεργες την ώρα που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από το πρασινομπλέ δάσος των υποσχέσεων. Πανευτυχείς, οι ηγέτες του τρίτου κόμματος (τα μοντέρνα κόμματα έχουν διαρχία),ο Φώτος Πιρκαμένος και η Λούκα Κακαστανίδη υποδέχονται Βενιζέλο και Σαμαρά στην είσοδο των γραφείων.

Υποθετική ερώτηση προς τους ψηφοφόρους-θηράματα του τρίτου κόμματος:

Η ενότητα της Αριστεράς υπό το πρίσμα της κοινής λογικής

ή Γιατί θα ψηφίσω ΜΛ-ΚΚΕ (μ-λ)-Ενωμένο μετά από 26 χρόνια

Στις προηγούμενες εκλογές το Μ-Λ ΚΚΕ έλαβε 10.000 ψήφους περίπου. Το ΚΚΕ (μ-λ) 5.000 περίπου. Σε αυτές τις εκλογές απόφασίσαν να κατέβουν ως συμμαχικό σχήμα. Θα έχουν τουλάχιστον μια επιπλέον ψήφο: Τη δική μου!

Δε ξέρω ποιες ιδεολογικές και άλλες διαφορές χώριζαν αυτούς τους ανθρώπους για 26 χρόνια. Φαντάζομαι κάποια κάποια διαφορά στην ερμηνεία του Μαοισμού ή κάποια διαφωνία ως προς την ακριβή πορεία προς την κομμουνιστική κοινωνία. Δεν θεώρησα ποτε σημαντικό να ψάξω ποιος μπορεί να είναι ο σοβαρός λόγος που οδηγεί δύο ακροαριστερά κόμματα να προτιμούν να γίνονται ανέκδοτο, αντί να συμφωνήσουν από ποια μεριά του ΚΚΕ είναι η σωστή θέση του Μ-Λ. Ούτε τώρα θα το ψάξω. Εκτιμώ όμως αφάνταστα, ότι έστω και τώρα, συνειδητοποίησαν την αξία του βασικότερου στοιχείου της πολιτικής δράσης: Την αξία της κοινής λογικής.

Τα δύο κόμματα δεν συμμαχούν για λόγους συμφέροντος. Δεν πρεριμένουν φυσικά να κερδίσουν κάποια βουλευτική έδρα, ούτε ελπίζουν να τύχουν οποιασδήποτε κρατικής επιχορήγησης. Άλλες πολιτικές συμμαχιές και λυκοσυμμαχίες, προσχωρήσεις και ενωτικά σχήματα λειτουργούν με αυτά τα κριτήρια. Οι άνθρωποι αυτοί προφανώς σκεφτήκαν το εξης απλό:

Μια πικρή ανακεφαλαίωση...

Πλούσιο έργο... [15-03-2012]

Αν έχετε το κουράγιο, διαβάστε τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει στα εργασιακά θέματα έτσι όπως ο καθηγητής εργασιακών σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, Γιάννης Κούζης, κωδικοποιεί. Εμείς διαλέξαμε μόνο το κομμάτι μετά το πρώτο μνημόνιο, διότι το έδαφος είχε καλλιεργηθεί από πρίν. Καλή ανάγνωση και καλή αντάμωση...

«Νομοθεσία στο πλαίσιο του πρώτου μνημονίου

α) Ν.3845/2010

-Επέκταση των μηδενικών αυξήσεων στο σύνολο του δημόσιου τομέα και για το 2011(αρ. 3)

-Περαιτέρω μείωση των αποδοχών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κατά 3%(αρ 3, παρ.4)

-Καθορισμός του 13ου και του 14ου μισθού σε 500 ευρώ αντίστοιχα για το σύνολο των εργαζόμενων του δημόσιου τομέα που αμείβονται με μηνιαίες αποδοχές κάτω από τα 3.000 ευρώ(αρ. 3, παρ.6)

-Περαιτέρω μείωση των επιδομάτων κατά 8% στο σύνολο του δημόσιου τομέα (αρ. 3, παρ.1)

-Απασχόληση στο Δημόσιο ηλικιωμένων ανέργων (55-64 ετών)μέσω γραφείων ενοικίασης προσωπικού που επιχορηγούνται από το κράτος(αρ. 2, παρ.5)

-Καθιέρωση της επιταγής επανένταξης των ανέργων με το ποσό της επιδότησης για την απασχόλησή τους από επιδοτούμενες επιχειρήσεις(αρ. 3, παρ. 3)

-Άρση της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης υπέρ των μισθωτών σε περίπτωση συρροής στις ΣΣΕ με δυνατότητα αρνητικής απόκλισης των ειδικότερων ΣΣΕ έναντι των γενικών ακόμη και έναντι της ΕΓΣΣΕ (αρ. 2, παρ.7)

-Καθιέρωση της σύμβασης απόκτησης εργασιακής εμπειρίας στον ιδιωτικό τομέα, διάρκειας 1 έτους σε νέους ανέργους μέχρι 24 ετών με αμοιβή του 80% του γενικού κατώτατου μισθού και με απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές (αρ .2, παρ.6).

β) Ν.3847/2010

-Επανακαθορισμός του 13ου και του 14ου μισθού σε 400 ευρώ αντίστοιχα για το σύνολο των εργαζόμενων του δημόσιου τομέα με μηνιαίες αποδοχές κάτω από τα 2500 ευρώ(αρ. 1, παρ.1)

γ) Ν.3863/2010

-Καθιέρωση της ειδικής σύμβασης μαθητείας για νέους ηλικίας 15-18 ετών με αμοιβή το 70% του γενικού κατώτατου μισθού(αρ.74, παρ. 9)

-Καθιέρωση της δυνατότητας πρόσληψης νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας ηλικίας 18-24 ετών με αμοιβή το 84% του γενικού κατώτατου μισθού και κάλυψη των ασφαλιστικών εισφορών από τον ΟΑΕΔ(αρ. 74, παρ. 8)

-Μείωση κατά 20% του κόστους της υπερεργασίας και κάθε μορφής υπερωριακής απασχόλησης(αρ. 74, παρ. 10)

-Διευκόλυνση των ατομικών απολύσεων με τη μείωση μέχρι και κατά 3/4του χρόνου προειδοποίησης(από 24 σε 6 μήνες) που συνεπάγεται χαμηλότερο κόστος απόλυσης(αρ. 74, παρ. 2).

-Διευκόλυνση των ατομικών απολύσεων με τον περιορισμό του ποσού προκαταβολής της αποζημίωσης από 6 σε 2 μισθούς, με την επέκταση των δόσεων από 3 τριμηνιαίες κατά ανώτατο όριο σε διμηνιαίες και με την μείωση των ποσών των δόσεων από αντιστοιχία 3 μισθών σε 2(αρ.74, παρ. 2).

-Αύξηση του ορίου για την ένταξη στο καθεστώς των ομαδικών απολύσεων από 4 σε 6 μηνιαίως για τις επιχειρήσεις από 20-150 εργαζόμενους, και από 2% στο 5% για τις επιχειρήσεις άνω των 150 εργαζόμενων (το όριο του 2% ίσχυε για τις επιχειρήσεις άνω των 200 εργαζόμενων (αρ.74, παρ.1)

-Εισαγωγή ειδικού ρυθμιστικού πλαισίου για το καθεστώς της εργολαβίας και της υπεργολαβίας (αρ. 68)

- Eισαγωγή πλαισίου μεταρρύθμισης του ΟΜΕΔ(αρ.73)

δ) Ν.3871/2010

-Κατάργηση του περιεχομένου των διαιτητικών αποφάσεων που για την περίοδο 2010-12προβλέπουν μισθολογικές αυξήσεις πέραν των οριζόμενων από την ΕΓΣΣΕ της αντίστοιχης περιόδου(αρ. 51)

ε) Ν.3899/2010

Το καλύτερο κούρεμα γίνεται πριν τη γκιλοτίνα…

Θα αναρωτιέστε αν ο τίτλος είναι κάποια παλιά γαλλική παροιμία, απόσταγμα λαϊκής σοφίας γενιών και γενιών γαλάτικης παράδοσης. Θα σας γελάσω, δεν το γνωρίζω. Γνωρίζω όμως ότι ταιριάζει απόλυτα στο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Ξέρετε, το κούρεμα (haircut) είναι έκφραση της αργκό των οικονομολόγων. Στη σύγχρονη, οργουελιανή γλώσσα, χρησιμοποιείται το αρκτικόλεξο P.S.I (Private Sector Involvement). Όλες αυτές οι λέξεις χρησιμοποιούνται τεχνηέντως εδώ και καιρό για να αποκρύψουν ένα απλό πραγματικό γεγονός. Την χρεοκοπία του ελληνικού κράτους.

Η χρεοκοπία δεν είναι απαραίτητα κακή. Η μάλλον δεν είναι το απόλυτο κακό. Η έκταση των επώδυνων συνεπειών της εξαρτάται από πολλές παραμέτρους.
Α) Από το χρονικό σημείο στο οποίο ομολογείται. Όσο πιο νωρίτερα, τόσο καλύτερα. Αν κάποιος δει ότι δε τα βγάζει πέρα, είναι καλύτερα να πει μια και έξω στους δανειστές του πώς δεν πρόκειται να πάρουν πίσω όλα τους τα λεφτά, παρά να καμώνεται ότι δε τρέχει τίποτε και να συνεχίζει να ξεπληρώνει στο ακέραιο χρέη που αναπόφευκτα θα «κουρευτούν». Συνεπώς, η κατά δύο χρόνια αργοπορία συνειδητοποίησης της αναγκαιότητας του ελληνικού κουρέματος μαρτυρά στην καλύτερη περίπτωση τραγικά λάθος εκτίμηση από την πολιτική ηγεσία

Η “ζούγκλα” της ελληνικής αγοράς εργασίας και ...οι επίδοξοι βασιλιάδες της

Η πρόσφατη δημοσίευση στοιχείων για την αγορά εργασίας κατά το 2011 από το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας αναδεικνύει πλήρως τη ζοφερή εικόνα του εργασιακού τοπίου στην Ελλάδα. Ο διακαής πόθος της οικονομικής ελίτ τα τελευταία χρόνια, η βασική επιδίωξη του μεγάλου κεφαλαίου, δηλαδή η πλήρης ευελιξία της εργασίας συντελείται πλέον στη χώρα μας με γοργούς ρυθμούς. Ότι δεν επιτεύχθηκε με το ... καλό (βλέπε Στρατηγική της Λισσαβόνας, πολιτικές ευελιξίας με ασφάλεια-flexicurity) επιδιώκεται τώρα ...με το άγριο. Με πρόσχημα την δημοσιονομική κρίση και με άλλοθι τη μειωμένη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας,πραγματοποιείται μια άνευ προηγουμένου επίθεση στον κόσμο της εργασίας. Κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών τίθενται ξαφνικά εν αμφιβόλω και αναιρούνται, καθιστώντας τους εργαζόμενους αναλώσιμα υλικά της παραγωγικής διαδικασίας.
Τα στοιχεία είναι άκρως αποκαλυπτικά:

Για μια νέα αρχή από τη βάση...

Βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μια διαρκώς εντεινόμενη επίθεση, μια επίθεση που παρά την προσπάθεια να παρουσιαστεί ως “μεταρρυθμιστική προσπάθεια” ώς “σωτηρία της πατρίδας” ως “διαρθρωτικές αλλαγές” είναι πλέον προφανές ότι έχει ως στόχο αποκλειστικά τον κόσμο της εργασίας. Οριζόντιες μειώσεις μισθών και αμφισβήτηση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα, εργασιακή ανασφάλεια και πισωγύρισμα στις ατομικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, άγρια φορολογική επιδρομή στην κατανάλωση (μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων) και στα χαμηλά και νόμιμα δηλωθέντα εισοδήματα (μέσω της περικοπής αφορολογητου και φοροαπαλλαγών). Λαίλαπα μέτρων που όλως τυχαίως είναι απαραίτητα λιγο πριν την εκταμίευση της επόμενης δόσης των τοκογλυφικών δανείων της τρόικας και φυσικά ποτέ δεν επαρκούν μετά την χαριστική εκταμίευση της.

Η επίθεση αυτή εντασσεται σε μια γενικότερη τάση υποβαθμισης της εργασίας σε ευρωπαικό και διεθνές επίπεδο, αλλά αποκτά ιδιαίτερη ένταση ενάντια στον ελληνα εργαζόμενο, ο οποίος “πληρώνει” αφενός το γεγονός ότι κυβερνήθηκε από διεφθαρμένες και ανέυθυνες πολιτικές ηγεσίες, και αφετέρου ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος αποτελεί αυτή τη στιγμή αντικειμενικά το πρώτο πιονι ενός διεθνούς χρηματοπιστωτικού ντόμινο. Και πολλοι ισχυροί παίκτες δεν θα ήθελαν αυτή τη στιγμή τουλάχιστον να πέσει αυτό το πιόνι...

Ο έλληνας εργαζόμενος όμως σε καμία περίπτωση δε πρέπει να πέσει στην παγίδα των διεθνών χρηματοπιστωτικών παιχνιδιών που πάιζονται πίσω από την πλάτη του και που τελικά μόνο σίγουρα χαμένο έχουν τον ίδιο.Πρέπει να βγεί στο προσκήνιο, να απαιτήσει να μη του κλεψουν το προιον του ιδρώτα του, να μη του κλέψει κανείς τη ζωή του και το μέλλον των παιδιών του. Να πάψει να είναι απλώς το πιονι στις τακτικές των “άλλων” και να χαράξει τη δική του στρατηγική.

Ήδη στις πλατείες και στους δρόμους της χώρας συντελέιται η αρχή μιας διαδικασίας που μπορεί να οδηγήσει στη συγκρότηση ενός ευρύτερου μετώπου άμυνας, αντεπίθεσης και τελικά εναλλακτικής πρότασης στην σημερινή κρίση. Ο κόσμος που κατέβηκε, κατεβαίνει και θα κατέβει μαζικά στους δρόμους, παρά τη λοιδορία, την καταστολή, την προσπάθεια καπελώματος ή περιορισμού σε κόμματα, έχει μόνο εναν στόχο και είναι αποφασισμένος να τον πετύχει: Να κερδίσει πάλι τη ζωή του!

Χρειάζεται όμως κατι παραπάνω από την εκδήλωση της αγανάκτησης και της οργής...

Στην κρίσιμη περίοδο που διανύουμε, σε στιγμές που διακυβέυονται κατακτήσεις και δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αγώνες, είναι απαραίτητη και επιτακτική η άμεση ενεργοποίηση και συμμετοχή όλων όσων θέλουν να αποκαλούνται πολίτες, όλων δηλαδή εκείνων που θέλουν να έχουν λόγο και ευθύνη για τη διαμόρφωση του μέλλοντος των ίδιων και των παιδιών τους.

Κανείς εργαζόμενος δεν έχει την πολυτέλεια να επαναπαυεται στα κεκτημένα του παρελθόντος γιατί πολύ απλά όλα σχεδόν όσα θεωρούνταν αυτονόητα για ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής τιθενται πλέον εν αμφιβόλω. Αυτό γίνεται περισσότερο φανερό στον δημοσιουπαλληλικό χώρο, στον οποίο επιχειρείται μέ τη βοήθεια κοινωνικού αυτοματισμού η χρέωση όλων των δεινών της Δημόσιας Διοίκησης αλλά και της εγκληματικής δημοσιονομικής διαχείρισης των προηγούμενων ετών.

Σήμερα, ο δημόσιος υπάλληλος:

• Καλέιται να βγάλει τα “κάστανα από τα φωτιά” και να πληρώσει με δραστική μείωση του βιοτικού του επιπέδου τα σπασμένα των ανέυθυνων πολιτικών ηγεσιών που ποτέ δεν τόλμησαν για λόγους πολιτικού κόστους να οικοδομήσουν μια αποτελεσματική, αποδοτική Δημόσια Διοίκηση στην υπηρεσία του πολίτη.
• Καλέιται να υπηρετήσει μια Δημόσια Διοίκηση στην οποία εξακολουθούν να κυριαρχούν αδιαφανείς και αναξιοκρατικές διαδικασίες ακόμη και με περυτίλιγμα opengov, βόλεμα ημετέρων και διωγμοί αντιπάλων.
• Καλείται να υπηρετήσει μια Δημόσια Διοίκηση που αποτελέιται από μικρά φέουδα ανα Υπουργείο, Γενική Διέυθυνση ή και Διέυθυνση, και όπου επικειται η δημιουργία ενός μεγάλου Φέουδου με την κατάργηση της μονιμότητας και τη εισαγωγή του θεσμού του υπαλλήλου του Κράτους
• Καλείται να υπηρετήσει μια Δημόσια Διοίκηση όπου κυριαρχεί η αντίληψη του βολέματος, του αράγματος, των “ψυγείων”, των χαριστικων επιδομάτων και του ωχαδελφισμού.
• Καλείται να υπηρετήσει μια Δημόσια Διοίκηση, όπου έννοιες όπως υπευθυνότητα, φιλότιμο, εξυπηρέτηση του πολίτη, συναδελφική αλληλεγγύη έχουν χάσει τη σημασία τους και όπου η φωνή των πολλών πραγματικά άξιων υπαλλήλων χάνεται ή αλλοιώνεται στο γενικότερο μπάχαλο.

Αυτή τη φωνή της υγιούς Δημοσιουπαλληλίας καλούμαστε όλοι να συσπειρώσουμε, να συντονισουμε, να συνθέσουμε και να δυναμώσουμε. Χωρίς δογματισμους και προκαταλήψεις, χωρίς συντεχνιακές και στενα συνδικαλιστικές αντιλήψεις, χωρις ανούσιους αποκλεισμούς και άναποτελεσματικές περιχαρακώσεις.

Ειδικά στο χώρο του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, όπου χαράσσονται και εφαρμόζονται πολιτικές που δυστυχώς σήμερα πλήττουν αντί να ενισχυουν σημαντικά τμήματα του εργαζόμενου λαού, πολιτικές που αποδυναμώνουν το αδύναμο μέρος της εργασιακής σχεσης, που απαξιώνουν τον έλεγχο της εργατικης νομοθεσίας, που μετακυλίουν το “βάρος” της ασφαλιστικής κάλυψης των εργαζομένων από τους εργοδότες στον έλληνα φορολογούμενο, εμείς οι υπάλληλοι καλούμαστε να αρθρώσουμε ένα λόγο αντίδρασης και υπεράσπισης της εργασίας και να δράσουμε συντονισμένα και αποφασιστικά για την ανατροπή τέτοιων πολιτικών. Δεν είμαστε άβουλα όργανα ούτε χαρτογιακάδες όπως μας θέλουν κάποιοι. Έχουμε κρίση, φωνή, παρρησία και αποφασιστικότητα!

Μια τέτοια προσπάθεια, για να είναι υγιής και βιώσιμη, θα πρέπει να υπερβει υπάρχοντες συνδικαλιστικούς σχηματισμούς, των οποίων οι ηγεσίες διαχρονικά συνδέονται οργανικά και ιδεολογικά με κόμματα και αντιλήψεις που ευθλυνινται για το σημερινό κατάντημα. Μια τέτοια προσπάθεια πρέπει καταρχήν να ξεκινήσει από τη βάση. Πρώτο βήμα είναι ο εαυτός μας. Ας κανουμε όλοι μια απλή ερώτηση στους εαυτούς μας: Είμαι ευχαριστημένος από αυτά που συντελούνται τώρα στο χώρο δουλείας μου;Αν, όχι τι μπορώ να κάνω για να αλλάξουν τα πράγματα; Δεύτερο βήμα, ο συνάδελφος: Ας συζητήσουμε μαζί του.Πολύ πιθανόν, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι κάτι πρέπει να κάνουμε μαζί! Ο καθένας μας μετά από αυτά τα δύο βήματα ας αποφασίσει αν υπάρχει λόγος για κάτι παραπάνω...

 Ν.Μ, Ιούλιο 2011

Ο σκληρός Δεκέμβρης των Δημοσίων Υπαλλήλων

Αυτές τις ημέρες κάτι σημαντικό συμβαίνει στον Δημόσιο Τομέα. Όλα για όσα χύθηκαν τόνοι μελάνι από τα αστικά μέσα προπαγάνδας, αυτά για τα οποία εξέχοντα κυβερνητικά στελέχη έβαλαν πλάτη και αυτά που έντεχνα καλλιεργήθηκαν στην Κοινή Γνώμη τίθενται σε πλήρη εφαρμογή...

Το νέο μισθολόγιο (βλέπε πεινολόγιο), η εργασιακή εφεδρεία (βλέπε απόλυση) και η αναδιάρθρωση των Υπηρεσίων (βλέπε, κατα το δοκούν μετακινήσεις υπαλλήλων) είναι πλέον πραγματικότητα. Ο κύριος Λοβέρδος και οι όμοιοι του γελούν χαιρέκακα καθώς οι όλο και λιγότεροι δημόσιοι υπάλληλοι αμείβονται με όλο και χαμηλότερους μισθούς.

Οι κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου στο Δημόσιο είχαν ως βασικό στόχο την αποτροπή εφαρμογής αυτών των μέτρων. Βασικό, αλλά όχι τελικό στόχο. Τώρα, που οι μισθοδοσίες του Δεκεμβρίου αγγίζουν τα “δυσθεώρητα” ύψη των 500 ευρώ¹ και που τα Χριστούγεννα μοιάζουν σαν εφιάλτης από το μέλλον, τώρα είναι η αποφασιστική στιγμή για την πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Η στιγμή που θα πρέπει να διαβούν τη γραμμή που τους χώριζε από την υπόλοιπη κοινωνία και λόγω του καθεστώτος της μονιμότητας, τους αποξένωνε από το υπόλοιπα κομμάτια της μισθωτης εργασίας. Η στιγμή που θα συνειδητοποιήσουν ότι ήταν λάθος η κοντόφθαλμη οπτική της προστασίας των δικών μας επιδομάτων, της δικής μας θέσης, των δικών μας ανθρώπων. Τώρα οι ψευδαισθήσεις τελείωσαν, το παραμύθι που πλάσαραν οι κρατικοδιαίτοι συνδικαλιστές πουλώντας προστασία εκ μέρους βουλευτών, υφυπουργών και υπουργών δεν υπάρχει πια. Υπάρχει μόνο ο μισθός, που κάποια στιγμή το Μάρτη θα “κάτσει” περι τα 900-1000 ευρώ για υπαλληλους Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης με 10-15 έτη υπηρεσία και δεν πρόκειται ποτέ στην υπηρεσιακή πορεία να ξεπεράσει τα 1600-1700 ευρω. Υπάρχει μόνο ο “μπαμπούλας” του διορισμένου Υπηρεσιακού Συμβουλίου που θα αποφασίζει για το αν και πότε θα προαχθείς, πού θα τοποθετηθείς και τελικά πως θα συμπεριφέρεσαι. Χωρίς φυσικά τη δική σου γνώμη, πόσο μάλλον τη δικιά σου επιθυμία.

Ο αγώνας των δημοσίων υπαλλήλων τώρα ξεκινά πραγματικά. Μέχρι τώρα ήταν ο αγώνας πολλών συντεχνιών που διαγκωνίζονταν για το ποια θα πάρει μεγαλύτερο κομμάτι από τη πίτα. Από έδω και στο εξής, θα πρέπει -και εδώ είναι η ευθύνη των αριστερών δυνάμεων εντός του Δημοσίου Τομέα-να πάρει καθαρά χαρακτήρα μετωπικής ρήξης με τις δυνάμεις που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Με το προσωπικό παραδείγμα αγώνα, με την έμπρακτη αλληλεγγύη των Δημοσίων Υπαλλήλων μεταξύ τους αλλά και προς τους αγώνες του ιδιωτικού τομέα, με συντονισμό και σχέδιο για αποτελεσματικές και στοχευμένες κινητοποιήσεις. Χωρίς συμβιβασμούς και τακτικές υπαναχωρήσεων και βολέματος, με τα προσφερόμενα “ρουσφέτια” για θέσεις ευθύνης² και αποφυγή εφεδρείας.

Στο μέτωπο ενάντια στην καπιταλιστική νεοφιλελέυθερη καταιγίδα που σαρώνει τα λαικά δικαιώματα, οι δημόσιοι υπάλληλοι οφείλουν να είναι πρωτοπόροι. Οχι πλέον μόνο για να ανακτήσουν τους χαμένους μισθούς τους, αλλά κυρίως για να υπερασπίσουν την αξιοπρέπεια τους ως λειτουργών που παρέχουν στους πολίτες δημόσια αγαθα και υπηρεσίες.

Ν.Μ, Δεκέμβριος 2011

1Η μισθοδοσία του α' δεκαπενθήμερου Δεκεμβρίου στα περισσότερα Υπουργεία υπολογίστηκε ως εξής: Βασικός μισθός παλιού μισθολογίου μείον αναδρομικές κρατήσεις 2011 υπέρ ανέργων και υπέρ Ταμείου Προνοίας Δημοσίων Υπαλλήλων μείον συμμετοχή σε απεργίες. Καταργήθηκαν όλα τα επιδόματα του παλαιού μισθολογίου, ενώ ακόμη δεν έχει γίνει η κατάταξη στα Μισθολογικά κλιμάκια του νέου μισθολογίου, με βάση την οποία ο νέος βασικός μισθός θα αναπλήρωνε μικρό μέρος της απώλειας από την κατάργηση αυτών των επιδομάτων. Επιπλέον, οι ασφαλιστικές κρατήσεις για σύνταξη θα υπολογίζονται έως το 2015 με βάση τις αποδοχές του Οκτωβρίου 2011 (δηλαδή υψηλότερες από τις τρέχουσες!!)

2Το νέο ρουσφέτι στο Δημόσιο αναμένεται να είναι η τοποθέτηση στις λιγότερες αλλά καλύτερα αμειβόμενες θέσεις ευθύνης (Τμηματάρχες, Διευθυντές, Γενικοί Διευθυντές). Επισημαίνεται μάλιστα ότι μέχρι να γίνουν οι κανονικές κρίσεις προισταμένων, θέσεις ευθύνης που κενώνονται λόγω εφεδρείας καλύπτονται με απλή απόφαση Υπουργού. (παρ.12 αρ.33 Ν.4024/2011)

So, you think you can live? Το reality show για δημοσίους υπαλλήλους

Ένα νέο τηλεπαιχνίδι λανσάρει η ελληνική κυβέρνηση σε παραγωγή της γνωστής εταιρίας TROIKA productions. Με παρουσίαστη τον άψογο Luc Papadi και κριτική επιτροπή τους πολύπειρους Benny Zel, Antoine Samaras και Yorg Karatzafer και μια πλειάδα γνωστών και μη εξαιρετέων συνεργατών (Theo Pangal, Lover Dos, Dimi Reppa, Mac Voridis, Jimmy Avramo κ.α), το νέο reality show έχει κερδίσει την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης και κυρίως των πολύ πλούσιων του κόσμου που χαλαρώνουν στην TV κάθε βράδυ και ευελπιστούν το νέο τηλεπαιχνίδι σύντομα να εξαχθεί από την Ελλάδα και σε άλλα φιλοθέαμονα κοινά της Ευρώπης και όχι μόνο.  Το concept: Μια κυβέρνηση αδυνατεί να βάλει τάξη στα δημόσια οικονομικά. Οι συνήθεις πιστωτές της  κόβουν τη πίστωση και μια δράκα άπληστων τοκογλύφων προσφέρουν δανεικά θέτοντας σταδιακά σκληρούς όρους. Ξεκινούν από την “μείωση” του Δημοσίου και κλιμακώνουν μέχρι το ξεπούλημα των περιουσιακών στοχείων της χώρας. Η κυβέρνηση ξεκινά την προσπάθεια με τα του οίκου της, μειώνοντας μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές κτλ.   Σε αυτό το πλαίσιο, οι δημόσιοι υπάλληλοι αναλαμβάνουν να αποτελέσουν την πρωτοπορία για όλους τους μισθωτούς φουκαράδες της χώρας. Καλούνται να περάσουν τον Δεκέμβρη του 2011 με μισθούς από 1 εώς 500 ευρώ. Η αιτιολόγηση για αυτούς τους μισθούς είναι φυσικά η εθνική σωτηρία και τα εργαλεία είναι η εφαρμογή νέου μισθολογίου, οι αναδρομικές κρατήσεις, οι εισφορές αλληλλεγγύης  και άλλα όργανα βασανισμού. Οι υπάλληλοι οφείλουν κατάρχας να μην διαμαρτυρηθούν. Έτσι περνάνε τη πρώτη δοκιμασία. Στη συνέχεια, οφείλουν να ανταπεξέλθουν σε μια σειρά υποχρεώσεις όπως πληρωμή φόρων, τελών κυκλοφορίας, δανείων κ.α. Αυτό είναι το δεύτερο test. Τέλος, extra πόντους παίρνει όποιος καταφέρει να ταίσει τα παιδιά του.   Οι υπάλληλοι κάνουν τα πάντα για να τα καταφέρουν. Το παιχνίδι είναι σκληρό. Οι πιο αδύναμοι, ηλικιωμένοι, “αβύσματοι” και με λιγότερα πτυχία βγαίνουν στην εφεδρεία. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν, ελπίζοντας σε λίγο μεγαλύτερο μισθο το Γενάρη. Αν αυτό συμβεί, γιατί π.χ δεν υπάρχουν πλέον αναδρομικές κρατήσεις, οφείλουν να πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ για να πάρουν πρόσθετους πόντους. Επιπλέον, πρέπει να βομβαρδίζονται καθημερινά από τα κανάλια με τόνους λάσπη για “κοπρίτες δημοσίους υπαλλήλους” και να υπομένουν το δημόσιο φτύσιμο εξοργισμένων απλών πολιτών. Στη συνέχεια βέβαια, το παιχνίδι γίνεται πιο hardcore με κατάργηση οργανικών θέσεων, μαζικές εφεδρείες-απολύσεις, δυσμενείς μεταθέσεις κ.α.    Τελικoί νικητές είναι όποιοι εκλεκτοί καταφέρουν να επιβιώσουν, χωρίς μάλιστα να διαμαρτυρηθούν τουλάχιστον μέχρι το 2020, όταν σύμφωνα με τους σχεδιαστες του παιχνιδιού, ίσως η κυβέρνηση καταφέρει να βάλει τάξη στα οικονομικά της χώρας.  Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιοι διασκεδάζουν πολύ με αυτό το τηλεπαιχνίδι. Και σίγουρα δεν είμαστε εμείς συνάδελφοι...Εμάς μας αρκεί ένα απλό τούρκικο σήριαλ για καληνύχτα. Γιατί αν δεν το κατάλαβατε, αυτό δεν είναι ένα απλό reality show, αυτό είναι η πραγματική μας ζωή από έδω και πέρα!

Ν.Μ, Δεκέμβριος 2011

Εικόνα από το κοντινό μέλλον

Σωτήριο (;) έτος 2012 μ.Χ ή 3 μ.Μ (μετά Μνημονίου). Χειμώνας...
Σε μια μικρή μικρή χώρα, μικρά μικρα ανθρωπάκια δουλεύουν ακατάπαυστα και αγγόγυστα. Με
σκυμμένο το κεφάλι, παράγουν, καταναλώνουν, αρπάζουν ότι προλάβουν, χωρίς να νοιάζονται για
τίποτε παρά μόνο να τη “βγάλουν και σήμερα” και βλέπουμε...Κάποια μεγαλύτερα μικρά
ανθρωπάκια, έχοντας ήδη αρπάξει αρκετά στους καλούς καιρούς, χαίρονται βλέποντας τα μικρά
μικρά ανθρωπάκια να παλέυουν ανορθόδοξα για τον επιούσιο, χωρίς να σκέφτονται τίποτε
άλλο ...Ξέρουν έδω και καιρό ότι στο τέλος της ημέρας, πάλι οι “έξυπνοι” θα πάρουν τη μερίδα του
λέοντος, τα ψίχουλα (άντε και λίγο ποδόσφαιρο, αλήθεια θα υποβιβασθεί ο Ολυμπιακός Βολου; Τι
λένε οι αγανακτισμένοι Βολιώτες;!!!) φτάνουν και παραφτάνουν για να αποκοιμηθεί ο λαός.
Στους χώρους δουλείας (ο τόνος είναι στο σωστό φωνήεν), υποταγμένα υπάλληλάκια υπακούν
υπομένοντας, εκτελούν εντολές, υλοποιουν σχέδια που θάβουν το όποιο μέλλον των παιδιών τους.
Βλέπεις, σημασία έχει να κρατησουν τη δουλίτσα τους, να μη βγούν στην ανεργία, να μη βγούν
από το απίστευτο μπλέντερ που ανεβάζει συνεχώς στροφές και θα κάνει σύντομα έναν νόστιμο
πολτό με γέυση μικρά μικρά ανθρωπάκια...
Σε κάποιους άλλους χώρους δουλειάς, άλλα μικρά μικρά ανθρωπάκια γλέιφουν τους απο πάνω
μήπως μπορέσουν κάποτε να προαχθούν σε μεγάλα ή έστω μικρομεσαία ανθρωπάκια. Ευλογούν
χοντρά χοντρά υπουργο-ανθρωπάκια που τους “χαρίζουν” μόνιμες (ή έστω αορίστου χρόνου βρε
παιδιά εκεί θα κολλήσουμε;) θεσεις και δεν τους θέσανε σε εργασιακή εφεδρεία...
Δοξολογούν κάποιους που προεξοφλόντας προσωπικές καριέρες και προνόμια, δήθεν διασφαλίζουν
επιδόματα, (έστω και προσωπικές διαφορές βρε αδελφέ στο όνομα θα κολλήσουμε τώρα;)...
Δεν πειράζει που η αμοιβή τους θα “παγώσει”, αλλωστε έχει ήδη παγώσει η σκέψη τους και η
βούληση τους...
Δε πειράζει που όσοι στο μέλλον θελήσουν να συνδέσουν την προσωπική τους πορεία με
προσφορά στο Δημόσιο, θα αμείβονται με μισθούς γαλέρας...Στο κάτω κάτω τι να το κάνουμε το
Δημόσιο πλέον, βρε παιδιά; Αντε να μείνει Δημόσιος ο Στρατός και η λατρευτη μας Αστυνομία για
να παίζουν όπλα κάποια μικρά μικρά ανθρωπάκια που δεν πρόκειται ποτέ να μεγαλώσουν.
Καποια ανθρωπάκια θυμούνται...Δεν πάει πολύς καιρος από την τελευταία φορά που σηκώσαν το
κεφάλι. Και κοιτάξαν μπροστά και είδαν παιδιά και γέρους να μιλούν σε ελεύθερα μικρόφωνα ,
κοιτάξαν δίπλα και είδαν μάτια που εκλαίγαν από οργή, από βία και από πείσμα, κοιτάξαν πάνω και
είδαν τον ουρανό του Συντάγματος να γεμίζει από φωτεινα συνθήματα. Κι όμως πάει τόσος
καιρός...
Τώρα κι αυτοί σκύψαν το κεφαλάκι τους, διαβάζοντας το πολύ πολύ κάποια περίεργα κείμενα
περίεργων τύπων που κάποτε έιχαν πεί και γράψει πολλά ωραία αφήνοντας σε άλλους να κάνουν τα
ωραιότερα. Μερικές φορές τους πιάνει μια γκρίνια και ένα παράπονο, και τότε γυρνώντας από
γραφείο σε γραφείο, ψάχνουν για άλλα μικρά μικρά γκρινιάρικα ανθρωπάκια για να ενώσουν τους
καημούς τους και να κλάψουν την Μνημονιακή τους μοίρα. Και πάντοτε κλείνουν ήσυχοι τη
θλιβερή τους συζήτηση, ευλογώντας τα επαναστατικά τους γένια (κάτι σα του Λένιν να πούμε; η
μήπως του Παπουτσή;).
Κι έτσι κυλά η ζώη τόσα χρόνια (2012 μετά τον Χριστό και 3 μετά το Μνημόνιο για να μη
ξεχνιόμαστε...), έτσι θα κυλήσει και ετούτος ο χειμώνας, και άντε να περιμένεις εσύ την Άνοιξη,
κακόμοιρο μικρό μικρό ανθρωπάκι, που νόμισες κάποτε οτι θα γίνεις Ανθρωπος.
Ν.Μ, Σεπτέμβριος 2011