Βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μια διαρκώς εντεινόμενη επίθεση, μια επίθεση που παρά την προσπάθεια να παρουσιαστεί ως “μεταρρυθμιστική προσπάθεια” ώς “σωτηρία της πατρίδας” ως “διαρθρωτικές αλλαγές” είναι πλέον προφανές ότι έχει ως στόχο αποκλειστικά τον κόσμο της εργασίας. Οριζόντιες μειώσεις μισθών και αμφισβήτηση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα, εργασιακή ανασφάλεια και πισωγύρισμα στις ατομικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, άγρια φορολογική επιδρομή στην κατανάλωση (μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων) και στα χαμηλά και νόμιμα δηλωθέντα εισοδήματα (μέσω της περικοπής αφορολογητου και φοροαπαλλαγών). Λαίλαπα μέτρων που όλως τυχαίως είναι απαραίτητα λιγο πριν την εκταμίευση της επόμενης δόσης των τοκογλυφικών δανείων της τρόικας και φυσικά ποτέ δεν επαρκούν μετά την χαριστική εκταμίευση της.
Η επίθεση αυτή εντασσεται σε μια γενικότερη τάση υποβαθμισης της εργασίας σε ευρωπαικό και διεθνές επίπεδο, αλλά αποκτά ιδιαίτερη ένταση ενάντια στον ελληνα εργαζόμενο, ο οποίος “πληρώνει” αφενός το γεγονός ότι κυβερνήθηκε από διεφθαρμένες και ανέυθυνες πολιτικές ηγεσίες, και αφετέρου ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος αποτελεί αυτή τη στιγμή αντικειμενικά το πρώτο πιονι ενός διεθνούς χρηματοπιστωτικού ντόμινο. Και πολλοι ισχυροί παίκτες δεν θα ήθελαν αυτή τη στιγμή τουλάχιστον να πέσει αυτό το πιόνι...
Ο έλληνας εργαζόμενος όμως σε καμία περίπτωση δε πρέπει να πέσει στην παγίδα των διεθνών χρηματοπιστωτικών παιχνιδιών που πάιζονται πίσω από την πλάτη του και που τελικά μόνο σίγουρα χαμένο έχουν τον ίδιο.Πρέπει να βγεί στο προσκήνιο, να απαιτήσει να μη του κλεψουν το προιον του ιδρώτα του, να μη του κλέψει κανείς τη ζωή του και το μέλλον των παιδιών του. Να πάψει να είναι απλώς το πιονι στις τακτικές των “άλλων” και να χαράξει τη δική του στρατηγική.
Ήδη στις πλατείες και στους δρόμους της χώρας συντελέιται η αρχή μιας διαδικασίας που μπορεί να οδηγήσει στη συγκρότηση ενός ευρύτερου μετώπου άμυνας, αντεπίθεσης και τελικά εναλλακτικής πρότασης στην σημερινή κρίση. Ο κόσμος που κατέβηκε, κατεβαίνει και θα κατέβει μαζικά στους δρόμους, παρά τη λοιδορία, την καταστολή, την προσπάθεια καπελώματος ή περιορισμού σε κόμματα, έχει μόνο εναν στόχο και είναι αποφασισμένος να τον πετύχει: Να κερδίσει πάλι τη ζωή του!
Χρειάζεται όμως κατι παραπάνω από την εκδήλωση της αγανάκτησης και της οργής...
Στην κρίσιμη περίοδο που διανύουμε, σε στιγμές που διακυβέυονται κατακτήσεις και δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αγώνες, είναι απαραίτητη και επιτακτική η άμεση ενεργοποίηση και συμμετοχή όλων όσων θέλουν να αποκαλούνται πολίτες, όλων δηλαδή εκείνων που θέλουν να έχουν λόγο και ευθύνη για τη διαμόρφωση του μέλλοντος των ίδιων και των παιδιών τους.
Κανείς εργαζόμενος δεν έχει την πολυτέλεια να επαναπαυεται στα κεκτημένα του παρελθόντος γιατί πολύ απλά όλα σχεδόν όσα θεωρούνταν αυτονόητα για ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής τιθενται πλέον εν αμφιβόλω. Αυτό γίνεται περισσότερο φανερό στον δημοσιουπαλληλικό χώρο, στον οποίο επιχειρείται μέ τη βοήθεια κοινωνικού αυτοματισμού η χρέωση όλων των δεινών της Δημόσιας Διοίκησης αλλά και της εγκληματικής δημοσιονομικής διαχείρισης των προηγούμενων ετών.
Σήμερα, ο δημόσιος υπάλληλος:
Καλέιται να βγάλει τα “κάστανα από τα φωτιά” και να πληρώσει με δραστική μείωση του βιοτικού του επιπέδου τα σπασμένα των ανέυθυνων πολιτικών ηγεσιών που ποτέ δεν τόλμησαν για λόγους πολιτικού κόστους να οικοδομήσουν μια αποτελεσματική, αποδοτική Δημόσια Διοίκηση στην υπηρεσία του πολίτη.
Καλέιται να υπηρετήσει μια Δημόσια Διοίκηση στην οποία εξακολουθούν να κυριαρχούν αδιαφανείς και αναξιοκρατικές διαδικασίες ακόμη και με περυτίλιγμα opengov, βόλεμα ημετέρων και διωγμοί αντιπάλων.
Καλείται να υπηρετήσει μια Δημόσια Διοίκηση που αποτελέιται από μικρά φέουδα ανα Υπουργείο, Γενική Διέυθυνση ή και Διέυθυνση, και όπου επικειται η δημιουργία ενός μεγάλου Φέουδου με την κατάργηση της μονιμότητας και τη εισαγωγή του θεσμού του υπαλλήλου του Κράτους
Καλείται να υπηρετήσει μια Δημόσια Διοίκηση όπου κυριαρχεί η αντίληψη του βολέματος, του αράγματος, των “ψυγείων”, των χαριστικων επιδομάτων και του ωχαδελφισμού.
Καλείται να υπηρετήσει μια Δημόσια Διοίκηση, όπου έννοιες όπως υπευθυνότητα, φιλότιμο, εξυπηρέτηση του πολίτη, συναδελφική αλληλεγγύη έχουν χάσει τη σημασία τους και όπου η φωνή των πολλών πραγματικά άξιων υπαλλήλων χάνεται ή αλλοιώνεται στο γενικότερο μπάχαλο.
Αυτή τη φωνή της υγιούς Δημοσιουπαλληλίας καλούμαστε όλοι να συσπειρώσουμε, να συντονισουμε, να συνθέσουμε και να δυναμώσουμε. Χωρίς δογματισμους και προκαταλήψεις, χωρίς συντεχνιακές και στενα συνδικαλιστικές αντιλήψεις, χωρις ανούσιους αποκλεισμούς και άναποτελεσματικές περιχαρακώσεις.
Ειδικά στο χώρο του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, όπου χαράσσονται και εφαρμόζονται πολιτικές που δυστυχώς σήμερα πλήττουν αντί να ενισχυουν σημαντικά τμήματα του εργαζόμενου λαού, πολιτικές που αποδυναμώνουν το αδύναμο μέρος της εργασιακής σχεσης, που απαξιώνουν τον έλεγχο της εργατικης νομοθεσίας, που μετακυλίουν το “βάρος” της ασφαλιστικής κάλυψης των εργαζομένων από τους εργοδότες στον έλληνα φορολογούμενο, εμείς οι υπάλληλοι καλούμαστε να αρθρώσουμε ένα λόγο αντίδρασης και υπεράσπισης της εργασίας και να δράσουμε συντονισμένα και αποφασιστικά για την ανατροπή τέτοιων πολιτικών. Δεν είμαστε άβουλα όργανα ούτε χαρτογιακάδες όπως μας θέλουν κάποιοι. Έχουμε κρίση, φωνή, παρρησία και αποφασιστικότητα!
Μια τέτοια προσπάθεια, για να είναι υγιής και βιώσιμη, θα πρέπει να υπερβει υπάρχοντες συνδικαλιστικούς σχηματισμούς, των οποίων οι ηγεσίες διαχρονικά συνδέονται οργανικά και ιδεολογικά με κόμματα και αντιλήψεις που ευθλυνινται για το σημερινό κατάντημα. Μια τέτοια προσπάθεια πρέπει καταρχήν να ξεκινήσει από τη βάση. Πρώτο βήμα είναι ο εαυτός μας. Ας κανουμε όλοι μια απλή ερώτηση στους εαυτούς μας: Είμαι ευχαριστημένος από αυτά που συντελούνται τώρα στο χώρο δουλείας μου;Αν, όχι τι μπορώ να κάνω για να αλλάξουν τα πράγματα; Δεύτερο βήμα, ο συνάδελφος: Ας συζητήσουμε μαζί του.Πολύ πιθανόν, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι κάτι πρέπει να κάνουμε μαζί! Ο καθένας μας μετά από αυτά τα δύο βήματα ας αποφασίσει αν υπάρχει λόγος για κάτι παραπάνω...
Ν.Μ, Ιούλιο 2011
