Είπαμε πώς

 

Στήσαμε φράχτες και φωτογραφηθήκαμε στην μιά πλευρά,

ενώ στην άλλη μανάδες κλαίγαν τα παιδιά τους

και είπαμε πως είμαστε πατριώτες

Βυθίσαμε πλοία εχθρικά, πεντακόσιοι, χίλιοι, μυριάδες “αλλοι”

να μην πατήσουν εδώ στα “άγια χώματα” μας

και είπαμε πως είμαστε γενναίοι υπερασπιστες του πολιτισμού μας

Τσακίσαμε λουλούδια διαφορετικά,

με άλλη φωνή και άλλη όψη, γιατί δεν μας έμοιασαν

και είπαμε πως είμαστε νοικοκύρηδες

Στείλαμε τα παιδιά μας στρατιώτες

να κάψουν χωριά φτωχών, αθώων, ελεύθερων ανθρώπων

και είπαμε πώς είμαστε πια και εμείς ισχυροί

Βρίσαμε τον γείτονα που ζητάει δρόμο να περάσει,

μαλώσαμε το παιδί που θέλει χώρο να μεγαλώσει

Είπαμε : “Ξέρεις ποιος είμαι γω” και καθαρίσαμε

Σταυρωσαν πενήντα επτά σε σταυρό από σίδερο, χρήμα και αίμα

και εμείς απλώς σταυρώσαμε σε ένα χαρτί ένα όνομα: Καραμανλής.

(Καραμανλής ή τανκς!

Καραμαμλής ή τανκς;

Καραμανλής και τανκς...)

Είπαμε όμως “είμαστε δημοκράτες”

Βάλαμε στο ίδιο ζύγι αυτόν που διαμαρτύρεται για τ΄αδικο,

με αυτόν που είναι άδικος

και είπαμε πως είμαστε δίκαιοι

Και κάποτε βγήκαν τα μαχαίρια

κάποτε έπεσαν κορμιά

κάποτε ανοίξαν τα στόματα

και κάποτε είπαμε επιτέλους την αλήθεια

Αλήθεια, πώς γίναμε φασίστες;