Σήμερα ο μπαμπάς
μου με πήρε στο Υπουργείο. Είχα καιρό
να πάω και τα πράγματα ήταν πολύ περίεργα.
Έξω από την είσοδο, υπήρχαν πολλοί
άνθρωποι, πανό με συνθήματα και μερικές
σκηνές στημένες. Στη γωνία μια φωτιά
για να ζεσταθούν οι άνθρωποι. Επίσης,
πολλοί αστυνομικοί. Ο μπαμπάς μου πέρασε
γρήγορα και με σκυφτό το κεφάλι και
χωθήκαμε από την μισόκλειστη πορτούλα
μέσα.
Στα γραφεία δεν
είχαν αλλάξει πολλά. Οι υπάλληλοι
σκυμμένοι στα χαρτιά και στις οθόνες
τους. Όλοι φαίνεται πως είχαν δουλειά.
Ή ήθελαν να φαίνεται πως έχουν. Κανείς
δεν έδινε σημασία σε ένα μικρό παιδί
σαν εμένα.
Ρώτησα τον
μπαμπά μου για τους ανθρώπους στην
είσοδο. Μου είπε πώς είναι κάποιοι που
δεν έχουν τα προσόντα να μπουν στο
Δημόσιο και πως νόμιζαν ότι δουλεύοντας
για ένα 5μήνο σε ένα Δήμο θα έχουν δικαίωμα
να πληρώνονται από το Κράτος για πάντα.
Ρώτησα τον μπαμπά γιατί είναι κακό να
πληρώνει το Κράτος κάποιους που προσφέρουν
σε αυτό αν τους έχει ανάγκη, όπως ο
μπαμπάς και οι συνάδελφοι του. Αλλά δεν
μου απάντησε...
Ο μπαμπάς μου
είναι και συνδικαλιστής. Συνδικαλιστής
είναι, όπως έχω καταλάβει, κάποιος που
πίνει καφέ cappucino στις
συνεδριάσεις και τον ...πληρώνει ο
Σύλλογος. Επίσης, κάποιος στον οποίο
έρχεται όποιος δεν μπορεί να ζητήσει
κάτι απευθείας από τον Γενικό Γραμματέα
ή τον Υπουργό. Στην σημερινή συνεδρίαση,
λέγανε μήπως οι συνδικαλιστές του
Υπουργείου κατέβουν να μιλήσουν με τους
ανθρώπους στην είσοδο. Όμως κάθε τέτοια
ιδέα απορρίφθηκε. Υποθέτω γιατί οι
συνδικαλιστές του Υπουργείου ζεσταίνονται
με κεντρική θέρμανση και με την φαιά
ουσία που “καίγεται” στα γραφεία τους,
ενώ οι άνθρωποι εκεί κάτω με πραγματική
φωτιά...Και η πραγματική φωτιά είναι
επικίνδυνη. Ειδικά σε ένα Υπουργείο με
τόσα πολλά χαρτιά.
Στις 3 το μεσημέρι,
επιτέλους φύγαμε. Οι άνθρωποι ήταν ακόμη
στην είσοδο. Η φωτιά ακόμη αναμμένη και
ο καπνός τύλιγε τους πρώτους ορόφους.
Κάποιος μοίραζε φυλλάδια με μεγάλα
γράμματα και πήρα ένα. Και πίσω από ένα
πάγκο, ήταν μια κυρία κάπως κουρασμένη
με ένα μωράκι στην αγκαλιά. Κοίταξα τον
μπαμπά, αλλά γύρισε αλλού το βλέμμα...
Σκέφτηκα πως
δεν μου αρέσει να έρχομαι στο Υπουργείο
πια. Ίσως δεν αρέσει και στον μπαμπά...
