Σκοπευτήριο Καισαριανής 25 Γενάρη 2015

Ήμουν 18 χρονών όταν με σύραν 1η Μάη

στον τοίχο

Σε μια στιγμή, με μια ριπή, σβήσαν τη φλόγα

στην καρδιά μου

και το αίμα μου έγινε

γαρύφαλλο στο χώμα της Καισαριανής

Και έμεινα εκεί χρόνια πολλά

και όλα δίσεκτα

Έμεινα εκεί τη λευτεριά, το δίκιο,

να προσμένω

Ένα γαρίφαλο στο χώμα της Καισαριανής

Ήρθαν πολλοί,

σφιγμένα χείλη, μάτια σβηστά, βήμα αργό

ήρθαν πολλοί,

άλλοι θυμούνταν, άλλοι ελπίζαν, άλλοι απλώς έπρεπε

Περάσαν και άλλοι,

να ξεριζώσουν τα γαρίφαλα,

να κλέψουν την ελπίδα, να σβήσουν τη μνήμη

να εκτιμήσουν, λέει,

τι απόδοση αλήθεια έχει

το χώμα της Καισαριανής

Περάσαν χρόνια

Και ήταν απόγευμα Γενάρη, λίγο πριν τη βροχή

μα λίγο μετά το ουράνιο τόξο

τότε που ήρθαν ξάφνου όλοι

Ήταν οι σύντροφοι στον τοίχο

και όσοι μετά πήραν σειρά

στα αποσπάσματα, στα ξερονήσια, στα υπόγεια

γυναίκες, άντρες που κάηκαν σα κεριά

μέσα σε μία μόνο νύκτα

Μπροστά ένας νέος

βήμα ταχύ, βλέμμα σπαθί, γροθιά σφικτή

και πίσω ολόκληρος λαός

που είχε επιτέλους από το φόβο λυτρωθεί

Στάθηκε αντίκρυ μου και είπε:

“Δεν ήρθα εδώ απλώς για να σε δω,

δεν ήρθα πάλι τα παλιά να θυμηθούμε,

ή αυτά που χάθηκαν, μαζί σου να θρηνώ

Ήρθα για να σου πω πως προχωράμε

στο μονοπάτι που είχες πάρει από παιδί

πως οι αγώνες μας αρχίζουν και νικάνε

και είναι καιρός να συνεχίσουμε μαζί”

Δάκρυ το δάκρυ, εβδομήντα ένα χρόνια

όλα για να έρθει ετούτη η άγια στιγμή

που ένας ήλιος έλιωσε τα χιόνια και

ένας λαός δίχως λόγια 

ήρθε και άφησε απλώς

ένα γαρίφαλο στο χώμα στη Καισαριανή