Ποιος θα βάλει τα χέρια στα θολά νερά; Η χαμένη ευκαιρία της μαχόμενης Αριστεράς

Χθες βράδυ άκουσα μια εκπρόσωπο οργάνωσης-συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να λέει περίπου το εξής προκειμένου να δικαιολογήσει την μη αποδοχή -εκλογικής έστω- συμπόρευσης με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και ειδικά με την ΛΑΕ: “Και επιτέλους, εμείς θα πρέπει να κάνουμε ότι κάναμε και το 2012, γιατί εν τέλει αυτό και μόνο μας επιτρέπει να είμαστε ακόμη εδώ και δίνουμε ακόμη την μάχη μας”.

Στα ίσα και χωρίς διπλωματία: Η συγκεκριμένη αντίληψη, η οποία δυστυχώς είναι κυρίαρχη ακόμη και σήμερα, είναι ο βασικός λόγος αποτυχίας της επαναστατικής-ριζοσπαστικής αριστεράς να αποτελέσει πόλο έλξης για τα λαϊκά στρώματα που συντρίφθηκαν τα χρόνια του Μνημονίου.

Η αντίληψη ότι “δεν μπαίνω στα θολά νερά του υπονόμου για να μείνω καθαρός”, μας έχει οδηγήσει να πνιγόμαστε όλοι στις ακαθαρσίες...

Ας γυρίσουμε λοιπόν, στα 2012: Σε μια εποχή που ζήσαμε την στιγμή-σήμερα φαντάζει σουρεαλιστική, αλλά τότε ήταν φυσιολογική- που ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτική Προοδευτική Συμμαχία) ως 2ο κόμμα, καλούσε στο πλαίσιο της διερευνητικής εντολής, το ...ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συγκυβερνήσουν! Η πρόταση ως γνωστόν, έπεσε στο κενό...Ήταν η τελευταία φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ έστρεψε το βλέμμα στα αριστερά. Ακολούθησε ο ασταμάτητος δεξιός κατήφορος..

Είναι αλήθεια ότι οι αριστερές οργανώσεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ, η ΛΑΕ αργότερα, δεν παρασύρθηκαν σε αυτήν την πορεία. Δεν ξεγελάστηκαν από τα κελεύσματα της εξουσίας και του Αλέξη Τσίπρα. Άφησαν τον ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει την ...προδιαγεγραμμένη νομοτελειακά πορεία του προς τους ΑΝΕΛ, τα Μνημόνια, τις ΗΠΑ κτλ κτλ. Και παραμείναν άσπιλοι, και περήφανοι, φτάνοντας σώοι και αβλαβείς στα 2019. 40-50 χιλιάδες ψήφους πάνω-κάτω το ΚΚΕ, 5-6 χιλιάδες η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Συνεχίζουμε...

Σίγουρα, κάποια στιγμή στο μέλλον, παρά το γεγονός ότι την Ιστορία την γράφουν οι νικητές, θα βρεθούν κάποιοι αμερόληπτοι ιστορικοί που θα αναφέρουν περίπου τα εξής: “Στην κυρίαρχη πολιτική των Μνημονίων λιτότητας, της εσωτερικής υποτίμησης και της κατάργησης κοινωνικών δικαιωμάτων αντιτάχθηκαν χωρίς αποτέλεσμα ένα ...μάτσο πούρες αριστερές οργανώσεις”. Ίσως να μνημονεύεται και το όνομα κάποιων από αυτές, Σίγουρα, του τιμημένου ΚΚΕ που θα γιορτάζει πιθανότατα με συναυλία στο ΣΕΦ τα 150α του γενέθλια και τα 100.000 φύλλα Ριζοσπάστη (Περίοδος Γ').

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι:

Η Αριστερά-αυτή που μάχεται πραγματικά-οφείλει να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα εργαλεία για την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας. Συμπεριλαμβανομένων και των έξω από εδώ αστικών θεσμών όπως εκλογές, αστικό κοινοβούλιο, κυβέρνηση.

Η Αριστερά στην Ελλάδα αφήνει εδώ και δέκα χρόνια μια τεράστια ευκαιρία παρέμβασης στο λαϊκό κίνημα να γλιστράει συνεχώς από τα χέρια της. Άφησε τον αγώνα απέναντι στα Μνημόνια να γίνει εργαλείο στα χέρια αριβιστών που επέβαιναν ή σκαρφάλωσαν στο ταχύπλοο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Άφησε την ακροδεξιά να φαντάζει στα μάτια του μέσου πολίτη ως “αξιόπιστη¨ λύση κατά των Μνημονίων και της δουλοπαροικίας.

Η Αριστερά στην Ελλάδα αυτομαστιγώνεται και αλληλοκατηγορείται για λάθος λόγους. Η σωστή κριτική π.χ στο Αριστερό Ρεύμα θα έπρεπε να αφορά όχι στο γεγονός ότι συμμετείχε στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη 2015 αλλά στο ότι δεν αποχώρησε τον Φλεβάρη, όταν έγινε η πρώτη μεγάλη υποχώρηση στις απαιτήσεις των δανειστών.

Οι οργανώσεις, τα μέτωπα, οι συμμαχίες (εκλογικές και μη), οι βουλευτικές έδρες, οι Κυβερνήσεις...Όλα αυτά θα έπρεπε να ιδωθούν από το πρίσμα της χρησιμότητας τους ως προς ένα πράγμα: Να σπρώξουν τους ανθρώπους στον δρόμο, να ενθαρρύνουν το κίνημα, να δώσουν ελπίδα στον απογοητευμένο εργαζόμενο και άνεργο. Να υπηρετήσουν τις λαϊκές ανάγκες και διεκδικήσεις. Όχι να εξυπηρετήσουν προσωπικές ή κομματικές επιδιώξεις. Σε τελική ανάλυση, ας διαλυθούν δέκα ιστορικές οργανώσεις για να προκύψει το πολιτικό υποκείμενο που θα καθοδηγήσει μια επανάσταση. Back to basics: (Να διαβάσω την τακτική του Κόμματος των Μπολσεβίκων από τον Γενάρη ως τον Οκτώβρη του 1917!).

Το λάθος συνεχίζεται και τώρα. Πριν καν καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, οι οργανώσεις/κόμματα της Αριστεράς θέτουν περίπου την εξής προϋπόθεση: “Συμφωνήστε με την άποψη μας και μετά το συζητάμε...”.

Και έτσι, ομφαλοσκοπώντας και αμυνόμενοι περί πάρτης, κρατάμε τις αριστερές θέσεις για εσωτερική διακίνηση και ενδελεχή ζύμωση...

Και όμως ακόμη και τώρα, υπάρχει κόσμος εκεί έξω- ο κόσμος της αποχής και της απογοήτευσης- που περιμένει υπομονετικά ένα κάποιο ενωτικό μήνυμα…

Ηθικό δίδαγμα:  Το αποτέλεσμα που προκύπτει αν δεν βάλεις τα χέρια σου στα θολά νερά, δεν είναι ότι θα μείνεις καθαρός. Είναι ότι δεν θα διορθώσεις τη βλάβη. Και οι αιτίες είναι μόνο δύο: είτε δεν μπορείς, είτε δεν θέλεις να το κάνεις. Στο τέλος, πάντως όλοι θα πνιγούμε στις ίδιες βρωμιές.

1. Σήκω 2. Ψήφισε 3. Έλεγξε 4. Αντέδρασε

Συνάνθρωπε που απέχεις, κάνεις λάθος...

...και θα στο αποδείξω στις επόμενες γραμμές. Διάβασε τες πριν στρογγυλοκάτσεις στον καναπέ σου τις επόμενες εκλογές.

Έξι στους δέκα δεν πήγατε να ψηφίσετε στον β' γύρο των περιφερειακών-δημοτικών εκλογών.

Εννέα στους είκοσι δεν πήγατε ούτε στον α' γύρο, ούτε στις ευρωεκλογές. Συγγνώμη για το δεύτερο πληθυντικό, αλλά εγώ πήγα. Πάντα πηγαίνω στις εκλογές. Είμαι fan!

Καθένας σας θα έχει και κάποιον λόγο για αυτή την αποχή.

Να δούμε τους πιθανότερους:

ü      Υπάρχουν αρκετοί που απείχατε γιατί είσαστε νεκροί. Δεν ειρωνεύομαι. Οι εκλογικοί κατάλογοι δεν επικαιροποιούνται τακτικά, συνεπώς υπάρχουν ακόμη εγγεγραμμένοι σε αυτούς αρκετοί συνάνθρωποι μας που έχουν αποδημήσει. Όχι στην ξενιτιά, αλλά σε άλλους κόσμους. Εκεί που δεν έχουν έννοιες, όπως το τι θα ψηφίσουν κτλ. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι πολλοί από αυτούς, βλέποντας το τι γίνεται εδώ, θα επιθυμούσαν σφόδρα να ψηφίσουν. Τέλοσπάντων, οι νεκροί είναι οι μόνοι που εκ των πραγμάτων, συγχωρούνται. Για όλα. Και για την αποχή!

ü      Υπάρχει μια άλλη κατηγορία που λέει πως δεν αποδέχεται τις εκλογές, την αστική δημοκρατία, την ανάθεση και για αυτό δεν συμμετέχει σε αυτό το στημένο παιχνίδι, που λέγεται “εκλογές”. Εσείς, λοιπόν, ονειρεύεστε έναν κόσμο που δεν θα υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, που ο καθένας θα αποφασίζει χωρίς διαμεσολαβητές, εκπροσώπους, αντιπροσώπους και λοιπούς τσαρλατάνους για τα όσα τον αφορούν. Έναν κόσμο που συλλογικά οργανωμένες κολεκτίβες θα ρυθμίζουν τα πάντα: από την ποσότητα του χρήματος (εντάξει μην βαράτε-των μέσων ανταλλαγής) που κυκλοφορούν στην οικονομία, ως το είδος των λουλουδιών που φυτεύονται στην πλατεία της γειτονιάς σας. Για να γίνουν αυτά, δεν χρειάζονται εκλογές, λέτε. Ας χειραφετηθούμε λέτε και ας δράσουμε μόνοι μας. Μόνοι μας...πόσο μόνοι μας, δηλαδή; Πείτε μου που ζείτε εσείς λοιπόν; Σε ποια αναρχικές γυάλες ζείτε; Τι πίνετε, τι καπνίζετε; Ειλικρινά, το  πιστεύετε, ότι δεν χρειάζονται εκπρόσωποι; Μήπως μπερδεύετε την εκπροσώπηση, με την ανακλητότητα; Μήπως εν τέλει εννοείτε ότι απαιτείται απόλυτος έλεγχος των εκλεγμένων και ανακλητότητα; Ωραία, ελάτε τότε να ψηφίσετε και μετά ταράξτε στον έλεγχο αυτούς που εκλέχθηκαν. Επίσης, θέστε υποψηφιότητα. Υπάρχει σημαντική πιθανότητα ...να εκλεγείτε και να προσπαθήσετε να διορθώσετε το αντιπροσωπευτικό σύστημα, με το προσωπικό σας παράδειγμα. Τα συστήματα βλέπετε είναι κυρίως οι άνθρωποι που τα απαρτίζουν...

ü      Υπάρχει μια κατηγορία που κρύβεται πίσω από το εξής μότο: “Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες”. Η συγκεκριμένη φράση είναι επιτηδευμένα ασαφής. Οι εκλογές αλλάζουν κάτι. Συγκεκριμένα, αλλάζουν κυβερνήσεις/κυβερνήτες/εκπροσώπους. Φυσικά, δεν αλλάζουν τα πάντα και το σημαντικότερο δεν αλλάζουν αυτά που θα ήθελαν οι ψηφοφόροι. Για να αλλάξουν τα πάντα (πολύ γενικό αυτό...) ή πιο συγκεκριμένα για να αλλάξουν αυτά που θέλει ο λαός (επίσης χωρά συζήτηση εδώ), δεν αρκούν οι εκλογές. Χρειάζεται πολλή δουλειά, επαγρύπνηση, αγώνας και έλεγχος. 1460 ημέρες την τετραετία. Από όλους.

ü      Υπάρχει μια κατηγορία που λέει πώς δεν τον εκφράζει κανένα κόμμα, κανένας υποψήφιος. Δεν μπορείτε βρε παιδί μου,  να βρείτε ποιον να ψηφίσετε. Καταρχήν να σας ψιθυρίσω  ένα μυστικό: Μην περιμένετε να συμφωνήσετε απολύτως με κανένα κόμμα και κανέναν υποψήφιο. Ούτε καν με τον εαυτό μας, δεν συμφωνούμε απόλυτα! Βρείτε λοιπόν, το κόμμα/υποψήφιο, που για κάποιον λόγο σας εκφράζει συγκριτικά περισσότερο από τους υπόλοιπους και ψηφίστε το. Η εκλογή είναι σύγκριση σε δεδομένη στιγμή. Στην χειρότερη, είναι στιγμιαίο λάθος. Στο παραβάν, φορέστε προφυλακτικό για κάθε ενδεχόμενο.

Πως θα επιλέξετε; Ιδού μερικά tips από έναν “παλιό”:

α) Διαβάστε τα προγράμματα των κομμάτων/υποψηφίων. Κατά 99% δεν εννοούν αυτά που γράφουν. Ωστόσο, αν τους επιλέξετε βάσει προγράμματος, θα μπορείτε κάλλιστα να τους τρίψετε στην μούρη τα ιλουστρασιόν φυλλάδια, όταν θα αθετήσουν τις υποσχέσεις τους. 1-0  υπέρ του ψηφοφόρου. Χρήσιμη συμβουλή: Δεν ξαναψηφίζουμε κόμμα που αποδεδειγμένα έχει αθετήσει πάνω από 50% των υποσχέσεων του. Αν το κάνουμε, έχουμε χάσει το παιχνίδι.

β) Δείτε φάτσες και βιογραφικά υποψηφίων. Στις τελευταίες εκλογές πάνω από 70.000 συμπολίτες μας έθεσαν υποψηφιότητα. Δεν μπορεί...κάποιος/κάποια θα σας γυαλίσει, είτε για την ομορφιά του/της, είτε για τις σπουδές ή την καριέρα του/της. Επίσης, με τον νόμο των πιθανοτήτων με κάποιον/κάποια θα έχετε κάποια στιγμή μιλήσει, κάποιον/κάποια θα έχετε φιλήσει, πιθανόν να έχετε παντρευτεί κτλ κτλ...Γενικά, εκτός από αρχές και ιδεολογία, δεν είναι ντροπή να ψηφίζουμε και με βάση απλώς το κριτήριο: “ο δικός μας άνθρωπός”.

γ) Ψηφίστε κοντινούς σας ανθρώπους. Όταν λέμε κοντινούς εννοούμε γείτονες. Για παράδειγμα, όταν ψηφίζουμε για Δήμαρχο, υπάρχει βάσιμη πιθανότητα αυτός να μένει απέναντί μας. Οπότε, αν τον ψηφίσουμε και δεν διορθώσει την λακκούβα στον δρόμο και πέσουμε και σπάσουμε το πόδι μας, κάνουμε τις εξής απλές κινήσεις:

Βήμα 1ο:Περπατάμε (χμμμ...σερνόμαστε μάλλον) ως την πόρτα του

Βήμα 2ο:Κτυπάμε το κουδούνι

Βήμα 3ο:Τον κοπανάμε με την πατερίτσα

Αυτό λέγεται άμεση δημοκρατία!

Με λίγα λόγια, ειδικά για τις δημοτικές εκλογές, είναι εντελώς ανόητο/βλακώδες να μην ψηφίσει κανείς επειδή “δεν τον εκφράζει κανένας”. Εκτός αν είναι τις άποψης ότι τις λακκούβες στους δρόμους πρέπει να τις διορθώνουν αυθόρμητα πολίτες-μοναχικοί λύκοι...

Σημείωση: Η ίδια τακτική της πατερίτσας μπορεί να εφαρμοστεί και σε περιφερειακό ή εθνικό επίπεδο. Απλώς πρέπει να μαζευτούμε πολλοί με πατερίτσες. Χρειάζεται συντονισμός. Ενίοτε, σε αυτές τις περιπτώσεις βοηθάει και ένα άλλο υποστηρικτικό εργαλείο, που λέγεται “απεργία”. You know? A-p-e-r-g-i-a. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση...Η μήπως όχι;

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη κατηγορία απεχόντων από την εκλογική διαδικασία.

Εντάξει, υπάρχουν και αυτοί που λένε ευθέως ότι “θα πάω για καφέ/για μπάνιο” ή “θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι κτλ”. Ίσως είναι τελικά οι πιο ειλικρινείς. Είναι το σύμπτωμα. Δεν θα γίνουν ποτέ η αιτία. Ούτε καν η αφορμή. Τους λυπάμαι βαθιά. Ειλικρινά...