Εργολαβικές αναθέσεις (outsourcing ) ή το δημόσιο εργολάβος των πιο σκληρών εργασιακών σχέσεων

Δημοσιεύτηκε στο ergasianet.gr, 23-4-2016

Από τους Δώρα Σταθοπούλου και Νίκο Μποσινάκο

Εδώ και μήνες στο Υπουργείο Εργασίας κάποιοι συνάδελφοι (γιατί θεωρούμε τις καθαρίστριες και τους υπαλλήλους φύλαξης συναδέλφους μας) παραμένουν απλήρωτοι , ζώντας μια τραγική κατάσταση.

Από τον Σεπτέμβριο του 2015 το κεντρικό κτίριο του Υπουργείου στην οδό Σταδίου καθοριζόταν από εργάτριες που παρέμεναν απλήρωτες …λόγω νομικών προβλημάτων που προέκυψαν εξαιτίας του νέου καθεστώτος με το οποίο επιχείρησε να της απασχολήσει η τρέχουσα πολιτική ηγεσία. Θυμίζουμε ότι οι καθαρίστριες προσλήφθηκαν με βάση τον Ν. 4325/2015 (αρ.49), με ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου, αλλά το Ελεγκτικό Συνέδριο «μπλόκαρε» την πληρωμή τους καθώς θεώρησε παράνομη την συγκεκριμένη διάταξη. Με λίγα λόγια και για να μην αναλωθούμε σε νομικίστικα μονοπάτια, η Κυβέρνηση θέλησε (;) να απεμπλακεί από τις εργολαβίες στην καθαριότητα των δημοσίων κτιρίων αλλά το , επέλεξε να το πράξει με ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου. Όχι με ατομικές συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας. Υπάρχει διαφορά… (1)

Για τον Θάνο

Είναι κάποιες ημέρες, κάποιες νύχτες, πολλές στιγμές
Που οι μικρές μεγάλες έννοιες
μας κλείνουν στο καβούκι μας
Σκύβουμε και τρυπώνουμε στις κρύπτες μας
Αρνούμαστε να δούμε τι συμβαίνει γύρω
Ξεχνάμε και χάνουμε
Και είναι ακριβώς τότε
Που έρχεται ένας άνθρωπος
μισός άνθρωπος
Ένα σώμα που λιώνει
με ένα τραγούδι, με μια φωνή
με ένα σύνθημα σε ένα πανό
ένας άνθρωπος
που σηκώνεται με κόπο
από τον καναπέ του πόνου και της θλίψης του
στέκεται και σου λέει απλώς:
"Συνέχισε.
Και αν λείψω εγώ,
Συνέχισε
Δες με, άκου με, κατάλαβε με.
Και συνέχισε "
Τί άλλο μπορείς να κάνεις τότε;
Τί;

https://www.youtube.com/watch?v=7ii2OujoLbo

Η φώτο του Μπελογιάννη δεν ήταν selfie

Θα γίνω λίγο “κακός”. Ή καλύτερα, ενοχλητικός.

Χθες συμπληρώθηκαν εξήντα τέσσερα χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των τριών συντρόφων του.

Το Διαδίκτυο γέμισε αφιερώματα, αναρτήσεις, like και share.

Καλό αυτό. Καλύτερο από το να είχε περάσει στη λήθη, η θυσία τους.

Όλο και κάποιος που δεν ξέρει, θα διαβάσει, θα μάθει, θα σκεφτεί ίσως...

Από την άλλη, συνήθως το μήνυμα αποσιωπείται μέσω της υπερβολικής έμφασης στον κομιστή της. Ο Τσε Γκεβάρα έγινε μπλουζάκι, άλλωστε.

Ο Μπελογιάννης δεν ήταν μόνο ένας χαμογελαστός άνθρωπος με το γαρίφαλο που στάθηκε όρθιος μπροστά στο απόσπασμα.

Ξέρετε...Εκτελέστηκε ως κομμουνιστής. Επιθυμούσε την “κατάλυση τους κοινωνικού καθεστώτος”. Με νόμιμα και “παράνομα” μέσα. Πολέμησε για τον ΔΣΕ. Ήταν, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, προδότης της πατρίδας. Της μετεμφυλιακής Ελλάδας...

Εκτελέστηκε-αυτός και οι σύντροφοί του- από ένα Κράτος, το δικό μας Κράτος, το Κράτος στο οποίο έζησαν, ανέχτηκαν, στήριξαν και θέριεψαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας.

Πριν και μετά τον Μπελογιάννη , το Κράτος αυτό εκτέλεσε, εξόρισε, βασάνισε, κατέστρεψε, χιλιάδες ιδεολόγους αγωνιστές. Τον ανθό της ελληνικής νεολαίας. Τη γενιά της Αντίστασης...

Πως θα αντιδρούσαμε εμείς σε όλα αυτά;

Μια ημέρα στο Υπουργείο Εργασίας

Σήμερα ο μπαμπάς μου με πήρε στο Υπουργείο. Είχα καιρό να πάω και τα πράγματα ήταν πολύ περίεργα. Έξω από την είσοδο, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι, πανό με συνθήματα και μερικές σκηνές στημένες. Στη γωνία μια φωτιά για να ζεσταθούν οι άνθρωποι. Επίσης, πολλοί αστυνομικοί. Ο μπαμπάς μου πέρασε γρήγορα και με σκυφτό το κεφάλι και χωθήκαμε από την μισόκλειστη πορτούλα μέσα.

Στα γραφεία δεν είχαν αλλάξει πολλά. Οι υπάλληλοι σκυμμένοι στα χαρτιά και στις οθόνες τους. Όλοι φαίνεται πως είχαν δουλειά. Ή ήθελαν να φαίνεται πως έχουν. Κανείς δεν έδινε σημασία σε ένα μικρό παιδί σαν εμένα.

Ρώτησα τον μπαμπά μου για τους ανθρώπους στην είσοδο. Μου είπε πώς είναι κάποιοι που δεν έχουν τα προσόντα να μπουν στο Δημόσιο και πως νόμιζαν ότι δουλεύοντας για ένα 5μήνο σε ένα Δήμο θα έχουν δικαίωμα να πληρώνονται από το Κράτος για πάντα. Ρώτησα τον μπαμπά γιατί είναι κακό να πληρώνει το Κράτος κάποιους που προσφέρουν σε αυτό αν τους έχει ανάγκη, όπως ο μπαμπάς και οι συνάδελφοι του. Αλλά δεν μου απάντησε...

Ο μπαμπάς μου είναι και συνδικαλιστής. Συνδικαλιστής είναι, όπως έχω καταλάβει, κάποιος που πίνει καφέ cappucino στις συνεδριάσεις και τον ...πληρώνει ο Σύλλογος. Επίσης, κάποιος στον οποίο έρχεται όποιος δεν μπορεί να ζητήσει κάτι απευθείας από τον Γενικό Γραμματέα ή τον Υπουργό. Στην σημερινή συνεδρίαση, λέγανε μήπως οι συνδικαλιστές του Υπουργείου κατέβουν να μιλήσουν με τους ανθρώπους στην είσοδο. Όμως κάθε τέτοια ιδέα απορρίφθηκε. Υποθέτω γιατί οι συνδικαλιστές του Υπουργείου ζεσταίνονται με κεντρική θέρμανση και με την φαιά ουσία που “καίγεται” στα γραφεία τους, ενώ οι άνθρωποι εκεί κάτω με πραγματική φωτιά...Και η πραγματική φωτιά είναι επικίνδυνη. Ειδικά σε ένα Υπουργείο με τόσα πολλά χαρτιά.

Στις 3 το μεσημέρι, επιτέλους φύγαμε. Οι άνθρωποι ήταν ακόμη στην είσοδο. Η φωτιά ακόμη αναμμένη και ο καπνός τύλιγε τους πρώτους ορόφους. Κάποιος μοίραζε φυλλάδια με μεγάλα γράμματα και πήρα ένα. Και πίσω από ένα πάγκο, ήταν μια κυρία κάπως κουρασμένη με ένα μωράκι στην αγκαλιά. Κοίταξα τον μπαμπά, αλλά γύρισε αλλού το βλέμμα...

Σκέφτηκα πως δεν μου αρέσει να έρχομαι στο Υπουργείο πια. Ίσως δεν αρέσει και στον μπαμπά...