Ένας-ένας και υπογραφή σε λευκό χαρτί!

Από το σημερινό ρεπορτάζ (30/7/2012): “Πληροφορίες αναφέρουν ότι η διοίκηση της Ελληνικής Χαλυβουργίας ζητούσε από τους εργαζόμενους να εισέλθουν στο εργοστάσιο ένας-ένας και να υπογράψουν σε ένα λευκό χαρτί πριν την είσοδό τους.”

Μερικές φορές μια εικόνα είναι τόσο δυνατή και περιεκτική...Συμπυκνώνει το δράμα μιας ολόκληρης περιόδου, την ιστορία μιας ή και περισσότερων γενιών.

Στην προκειμένη περίπτωση, οι εργάτες που υποχρεώθηκαν ένας-ένας να υπογράψουν λευκά χαρτιά, συμβολίζουν ακριβώς τους πολίτες αυτής της χώρας που καλούνται επί τρία χρόνια καθημερινά να συνυπογράψουν εν λευκώ την καταδίκη τους σε θάνατο. Και μάλιστα να την υπογράψουν όχι εν σώματι, ως κυρίαρχος λαός, αλλά ως μεμονωμένα ανίσχυρα άτομα.

Κάθε Ελληνας ψήφιζε, δίνοντας ουσιαστικά, λευκή επιταγή τετραετίας, σε πολιτικάντηδες, αγύρτες και απατεώνες. Τζιτζιφιόγκους που χτίσανε κομματικούς στρατούς και ήπιανε το αίμα του απλού βιοπαλαιστή επί χρόνια, καταφέρνωντας το τραγικότερο: Να κάνουν την πλειοψηφία ενός λαού, ίδια με τα μούτρα τους.
Ενάς λαός που παύει να δρα συλλογικά, που παύει να αναζητά το κοινό καλό, το καλό έστω της τάξης του (προσοχή,όχι της παρέας ή της συντεχνίας του) βαδίζει σαν πρόβατο στη σφαγή και γίνεται απλώς ένα άθροισμα από αρπακτικά που κανιβαλίζουν τα πτώματα των πιο αδύναμων.

Και τότε έρχεται η στιγμή που σου λένε να αφήσεις τους συντρόφους σου, να περάσεις τη πύλη μόνος, να υπογράψεις ένα λευκό χαρτί, να σκύψεις το κεφάλι και να περιμένεις απλώς το έλεος τους. Είναι μόλις ένα βήμα πριν σου απαγορέψουν ακόμη και την υπογραφή. Σε λίγο απλώς θα σε σφραγίζουν και μετά τη πύλη θα σου κόβουν το κεφάλι...

Ξύπνα καημένε λαέ! Μην υπογράφεις τα λευκά χαρτιά τους. Γέμισε τα δικά σου με τη δική σου ιστορία και υπέγραψε τα με το αίμα και τον ιδρώτα του αγώνα σου...

Για την απεργία της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Αντί επιλόγου...

Από το Δρόμο της Αριστερας


Και ξαφνικά, οι Χαλυβουργοί γυρίζουν στις θέσεις τους. Αρκούσε, η επέμβαση των ΜΑΤ, μια συνάντηση με τον Υπουργό Εργασίας χωρίς κάποια χειροπιαστή δέσμευση (τουλάχιστον με βάση αυτά που ανακοινώθηκαν) και μια εισήγηση του Προεδρείου για αναστολή της απεργίας.

Απο Δευτέρα δουλειά λοιπόν, αλλά χωρίς τους 120 που απολύθηκαν στη πορεία και χωρίς να έχει αλλάξει η πρόθεση του Μάνεση για εκ περιτροπής υποαπασχόληση του προσωπικού. Εάν και εφόσον πάνε καλά οι δουλειές του, ΘΑ επαναπροσλάβει τους απολυμένους και ΘΑ αυξήσει τις ώρες απασχόλησης. Για να πάνε καλά οι δουλειές του κ.Μάνεση, θα πρέπει το Κράτος να του παρέχει φτηνό καύσιμο, χαμηλές εργοδοτικές εισφορές και φυσικά συμμετοχή σε σίγουρες κρατικές δουλειές (βλέπε κατασκευή αυτοκινητοδρόμων). Και σε τελική ανάλυση, θα πρέπει να του προσφέρει και ειδική φρούρηση του εργοστασίου με τους πραιτωριανούς τους Κράτους...

Γιατί γυρνάνε πίσω οι Χαλυβουργοί; Δε μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα. Δεν είμαι ένας από αυτούς. Πήγα εκεί, τους μίλησα, τους είδα και λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας,  συμμετείχα και σε δράσεις αλληλεγγύης. Δεν είμαι όμως ένας από αυτούς. Δεν μπορώ να αισθανθώ πώς είναι να παλέυω για το δίκιο μου επί εννέα μήνες και το μόνο που βλέπω καθημερινά είναι τούς συναδέλφους μου να απολύονται. Να ζω από το υστέρημα απλών ανθρώπων και να βλέπω κόμματα, μαζικούς φορείς και συνδικάτα να καπηλεύονται τον αγώνα μου, αποκομίζοντας πολιτικά οφέλη και επενδύοντας απλως στο σίγουρο χαρτί των ηρωικά μαχόμενων απεργων χαλυβουργων και όχι στο επικίνδυνο και δύσκολα διαχειρίσμο χαρτι των νικητών χαλυβουργων. Να βλέπω συνδικάτα και συναδέλφους που βρίσκονται ή θα βρεθούν σε παρόμοια θέση να σκύβουν το κεφάλι και να συμφωνούν με το δυνάστη τους σε νέες επιχειρησιακές συμβάσεις. Να βλέπω να κυβερνούν τη χώρα μου ξανά όσοι επέτρεψαν στον Μάνεση και τον κάθε Μάνεση να μου κολλήσει το πιστόλι στον κρόταφο.

Είναι σίγουρα σκληρό και επώδυνο να αισθάνεται κανείς έτσι για 9 μήνες...

Σαν κάποιος από έξω λοιπον, ουδέτερα και ψύχραιμα, θα πώ το εξής: Αυτή η απεργία των 9 μηνών,   έμοιαζε με τοκετό: Οι “συγγενείς” των εργατών, οι απλοί εργαζόμενοι σε Ιδιωτικό και Δημόσιο Τομέα, περίμεναν έστω και χωρίς να το ξέρουν να γεννηθεί κάτι νέο, μια ελπίδα. Δυστυχώς, προς μεγάλη χαρά των κάθε λογής και μεγέθούς αφεντικών, γεννήθηκε ένα τέρας: Η εικόνα των ΜΑΤ έξω από τη Πυλη.

Η απεργία των Χαλυβουργών και κάθε μεμονωμένη απεργία ενός συνδικάτου, (η γενικευμένη απεργία είναι αλλου ...Παναγόπουλου Ευαγγέλιο) έχει μόνο μια ελπίδα να νικήσει στην εποχή των Μνημονίων. Πρέπει να  πάψει να είναι απεργία, να γίνει ανοικτή σύγκρουση! Κανένας Υπουργός Βρούτσης, Ρουπακιώτης ακόμη και Στρατούλης δεν θέλει ή δεν θα μπορεί να τα βάλει με τον Μάνεση. Μια θεσμική και “νόμιμη” νίκη των Χαλυβουργων θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου που θα γκρέμιζαν τις αντεργατικές ρυθμίσεις de facto και θα έθεταν σε αχρηστεία τους Υπουργούς-τοποτηρητές. Συνεπώς, η απεργία ως τέτοια δεν είχε τύχη. Είτε με το κλείσιμο του εργοστασίου είτε με την επέμβαση των ΜΑΤ, ο Μάνεσης θα νικούσε.

Η μόνη περίπτωση νίκης των εργατών θα ήταν η κατάληψη του εργοστασίου. Αυτό που εκαναν δηλαδή για 9 μήνες αλλά προκειμένου να είναι “νόμιμοι”, το είπαν απεργία. Δίνωντας έτσι “πάτημα” στα καθεστωτικά ΜΜΕ και στην αστική δικαιοσύνη να μιλούν για παράνομη απεργία, για δικάιωμα στην εργασία και μπερδεύοντας τους ήδη ζαλισμένους πολίτες. Οι εργάτες δεν έπρεπε να τρέφουν αστικές αυταπάτες. Καμία Τριμερής Συνάντηση και καμία συμφιλιωτική διαδικασία δεν είχε ελπίδα. Κυβέρνηση και Μάνεσης αγόραζαν δωρεάν χρόνο και προετοιμάζονταν για τη καταστολή της οιονεί κατάληψης και την αναστολή της απεργίας ...σαν ώριμο φρούτο. Από την αρχη, οι εργάτες έπρεπε να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους, να καλέσουν σε στήριξη και έμπρακτη βοήθεια (τεχνογνωσία, διοικητική υποστήριξη, όχι μόνο τρόφιμα και ρούχα) όλους τους εργαζόμενους  και να βάλουν, αν ήταν δυνατόν, ξανά μπροστα τη παραγωγική διαδικασία. Να αντεπιτεθούν στην εργοδοσία, όχι απλώς να περιμένουν μήπως αυτή οπισθοχωρήσει.

Στο εργοστάσιο παράγεται ατσάλι από τους εργάτες. Ούτε απεργοί, ούτε υπουργοί, ούτε απεργοσπάστες, ούτε αφεντικά έχουν δουλειά εκεί. Την απεργία την προκάλεσε η Κυβέρνηση και ο Μάνεσης. Και η απεργία έληξε τελικά φυσιολογικά, γιατί οι εργάτες αυτό που ήξεραν καλά ήταν να παλεύουν με το ατσάλι κάθε μέρα και να το νικάνε. Αν τους βάλεις να συζητάνε στα Υπουργικά Γραφεία, να διαδηλώνουν στη Πανεπιστημίου και να διαχειρίζονται απεργιακά ταμεία, θα είναι σα το ψάρι έξω από το νερό. Και εννέα μήνες είναι πάρα πολύ για ένα ψάρι έξω από το νερό...