Ποιος θα πληρώσει για την ζημιά στην Επιθεώρηση Εργασίας;

 

Εάν αποσυνθέσεις την Επιθεώρηση Εργασίας, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν , ένας Διοικητής, μια κλήση σε απολογία και 7,5 ευρώ. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Ενάμιση χρόνο μετά την ψήφιση του ν.4808/21 και την μετατροπή του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας σε “Ανεξάρτητη Αρχή”, ολοκληρώθηκαν οι μεταβατικές ενέργειες και πλέον ο νέος ελεγκτικός μηχανισμός μπαίνει σε ...πλήρη λειτουργία. Οι τοποθετήσεις των ήδη υπηρετούντων Επιθεωρητών στο νέο Οργανόγραμμα ανακοινώθηκαν. Περιττό να επισημάνουμε ότι δεν πραγματοποιήθηκε καμία διαφανής και αξιοκρατική διαδικασία για την στελέχωση των νέων μονάδων και θέσεων ευθύνης στην Κεντρική Υπηρεσία. Κάτι τέτοιο άλλωστε δεν συνηθιζόταν εδώ και δεκαετίες στο ΣΕΠΕ, δηλαδή και επί εποχής “εξάρτησης” από το Υπουργείο Εργασίας, στο οποίο επίσης βασιλεύει η αδιαφάνεια. Πλέον, απλώς αποφασίζει και τοποθετεί ο Διοικητής, αντί του Υπουργού. Ωστόσο, ο Διοικητής κ. Τζιλιβάκης φρόντισε να βάλει την δική του «προσωπική πινελιά» στην διαδικασία, καθώς με αφορμή τις τοποθετήσεις αυτές, βρήκε την ευκαιρία να “αναδιατάξει” ολόκληρα Τμήματα και να μετακινήσει δυσμενώς “ενοχλητικούς” υπάλληλους.

Σε μια κανονική Υπηρεσία μιας κανονικής Χώρας, το νέο Οργανόγραμμα ΔΕΝ θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ως μηχανισμός μεταθέσεων, μετακινήσεων κλπ. Με ένα νέο Οργανόγραμμα, οι μετακινήσεις θα έπρεπε να είναι οι απολύτως απαραίτητες για να στελεχωθούν επαρκώς τυχόν νέες υπηρεσίες/μονάδες. Στην Επιθεώρηση Εργασίας όμως του κ.Τζιλιβάκη, οι τοποθετήσεις σήμαιναν εκτός των άλλων την μετακίνηση ΟΛΩΝ των υπαλλήλων του ΤΕΕΣ Πειραιά σε άλλα Τμήματα. Πρόκειται για το Τμήμα στο οποίο 4 συνάδελφοί Επιθεωρητές «τόλμησαν» πέρυσι τον Ιούλιο να καταγγείλουν επώνυμα περίεργα φαινόμενα “διάχυσης πληροφοριών” σχετικά με τους προγραμματισμένους ελέγχους. Τότε επιχειρήθηκε χωρίς επιτυχία να μετακινηθεί στο ΤΕΕΣ Νότιου Τομέα (Κερατσίνι) «άκομψα» ένας εκ των 4 υπαλλήλων που υπογράφαν την αναφορά. Η μετακίνηση αυτή ανακλήθηκε από την Υπηρεσιακή Γραμματέα, χάρη και στην αντίδραση δεκάδων συναδέλφων που υπογράψαν κείμενο διαμαρτυρίας. Γράφαμε το προηγούμενο καλοκαίρι: “Οι συνάδελφοι Επιθεωρητές στο ΤΕΕΣ Κεντρικού Τομέα Πειραιά έχουν υποβάλλει μια εμπεριστατωμένη αναφορά την οποία η ιεραρχία του ΣΕΠΕ και η ηγεσία του Υπουργείου θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της. Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει καμία αντίδραση...Οι ενέργειες στις οποίες θα προβούν οι αρμόδιοι θα καταδείξουν αν η ανάκληση της μετακίνησης είναι απλώς ένα “πυροτέχνημα” ή σηματοδοτεί όντως κάτι θετικό για την δουλειά των Επιθεωρητών Εργασίας.”

Αυτό που ακολούθησε ήταν το χειρότερο σενάριο: Ένας προσχηματικός και με σημαντικές ελλείψεις (χωρίς καν να λαμβάνει υπόψη την αναφορά των 4 υπαλλήλων) εσωτερικός έλεγχος στο συγκεκριμένο (και μόνο) Τμήμα, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν να κληθούν λίγες ημέρες πριν την δημοσιοποίηση των τοποθετήσεων σε απολογία ΟΛΟΙ (!) ανεξαιρέτως οι υπάλληλοι του Τμήματος και μόνο… Ενώ η διαδικασία αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη και οι συνάδελφοι δεν είχαν υποβάλει ακόμη τις απολογίες τους, άπαντες μετακινήθηκαν σε γειτονικά ή …λιγότερο γειτονικά Τμήματα. Ο συνάδελφος, του οποίου η μεμονωμένη μετακίνηση το προηγούμενο καλοκαίρι στο Κερατσίνι ανακλήθηκε, τώρα τοποθετήθηκε …στα Άνω Λιόσια! Εκτός των άλλων, η μετακίνηση αυτή στα όρια του λεκανοπεδίου Αττικής, θα μπορούσε να θεωρηθεί και «τιμωρία» για την δημόσια συνδικαλιστική του δράση.

Είναι προφανές ότι επιλέχτηκε η γνωστή τακτική που βασίζεται στην λογική ότι «όταν δεν μπορούμε (ή δεν θέλουμε;) να βρούμε το παράσιτο, καίμε ολόκληρο το φυτό». Ο λαός μας λέει: «Κοντά στα ξερά, καίγονται και τα χλωρά». Αν και τελικά, η ζωή έχει δείξει ότι …τα ξερά φυτρώνουν ξανά εύκολα και στα διπλανά χωράφια.

Σας συγχαίρουμε λοιπόν, ειλικρινά κύριε Διοικητά. Πραγματικά, στο σύντομο χρονικό διάστημα της μέχρι τώρα θητείας σας στην Επιθεώρηση Εργασίας, όχι μόνο εφαρμόζετε με επιτυχία τα όσα κομίζετε από την πορεία σας στον ιδιωτικό τομέα, αλλά κυρίως εμπεδώνετε γρήγορα τις πατροπαράδοτες «καλές πρακτικές» του Δημοσίου και κάνετε πράξη το «νέο μοντέλο» Διοίκησης στον Οργανισμό τον οποίο διοικείτε. Μαθαίνετε τα κόλπα, κατά το κοινώς λεγόμενο...Εξισώνετε θύτες και θύματα, σπιλώνετε συλλήβδην επαγγελματικές υπολήψεις, ασκείτε καλυμμένο υπηρεσιακό bullying. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του νέου ύφους και ήθους που πρεσβεύετε, είναι και η πραγματικά πρωτοποριακή κίνησή σας να διεκδικήσετε «άμεσα» τα …7,5€ που στοίχισαν οι φωτοτυπίες του φακέλου της πειθαρχικής διαδικασίας, αντίγραφα του οποίου ζήτησαν οι απολογούμενοι υπάλληλοί σας.

Η ζημιά στην τσέπη σας καλύφθηκε άμεσα κύριε Διοικητά. Την ζημιά στην Επιθεώρηση Εργασίας ποιος θα την πληρώσει;

Ο Μίκης και ο Θέμης

 Χθες πρωί, χτύπησε το τηλέφωνο. Μια κοπέλα που έκλαιγε μου είπε πώς σκοτώθηκε ο Θέμης. Ο Θέμης ήταν περίπου 45-50 χρονών. Λογιστής, με τρία μικρά παιδιά. Τον συναντούσα συχνά στο άλσος της Πετρούπολης να κάνει ποδήλατο με τον γιο του ή έξω από το γυμναστήριο, όταν περνούσα κρατώντας από το χέρι το δικό μου γιο. Ο Θέμης είχε πάντα ένα χαμόγελο και ένα καλό λόγο στα χείλη.

Τον Θέμη τον γνώρισα στο γραφείο μου όταν ήρθε για πληροφορίες. Από τότε, μιλούσαμε που και που στο τηλέφωνο. Ρωτούσε ευγενικά αυτός και απαντούσα κάπως ψυχρά εγώ.

Ο Θέμης ήταν ένας μεγάλος μικρός Άνθρωπος. Όπως όλοι μας…

Σήμερα το πρωί, ο Αντώνης ο φύλακας μου είπε πως πέθανε ο Μίκης. Ο Μίκης που μας συντροφεύει με τα τραγούδια του σε τόσες και τόσες στιγμές. Μικρές μεγάλες στιγμές. Ο Μίκης που έφερε τα πιο όμορφα ποιήματα από τα άστρα στο σπιτικό μας… Ο Μίκης που πάλεψε με τις νότες, με τις ιδέες, με τις εξουσίες. Εχασε και κέρδισε πολλές φορές.

Τον Μίκη τον γνώρισα από το ραδιόφωνο, από κάτι παλιές κασέτες του πατέρα, από κάτι ταλαιπωρημένα βιβλία.

Ο Μίκης ήταν ένας μεγάλος μικρός Άνθρωπος. Όπως όλοι μας…

Αντίο Θέμη.

Αντίο Μίκη.

Θα τα πούμε στα περβόλια ή στο περίπτερο απέναντι από την δουλειά.

Για τον Θέμη Αδελφόπουλο,

Για τον Μίκη Θεοδωράκη

Fare-thee-well

Fare-thee-well

 

Αγαπητέ Μιχάλη (ή Μάικ ή Ζούκι ή όπως αλλιώς...),

 

Σου γράφω ένα τελευταίο post αποχαιρετισμού. Θα μείνω μια-δυο ημέρες ακόμη εδώ, μόνο και μόνο γιατί διαπίστωσα ότι δεν μπορείς να αποχαιρετήσεις τους φίλους στο facebook...αν απλώς κλείσεις το facebook! (Φαύλος κύκλος…)

Φεύγω για δύο λόγους:

α) Γιατί δεν τηρείς όσα συμφωνήσαμε. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την σημασία που de facto απόκτησαν είναι πλέον δημόσια αγαθά. Εσύ όμως “τρέχεις” ιδιωτική επιχείρηση.  Και καλά κάνεις. Πουλάς στοχευμένη διαφήμιση, δίνοντας μας χώρο να πούμε τις αρλούμπες μας σε ευρύ κοινό. Δεν πρόκειται για κοινότητα και άλλα τέτοια που λες, είναι απλό πάρε-δώσε. Ομως, τώρα τελευταία βλέπω ότι δεν τιμάς καν αυτή τη συναλλαγή. Κόβεις και ράβεις αναρτήσεις, ανάλογα με το τι δε γουστάρεις. Ή ίσως πάλι κάποιος σε πληρώνει καλύτερα. Αυτό όμως δεν το γράφεις ούτε καν στα ψιλά γράμματα, φίλε Ζούκι. Ξέρεις κάτι; Δεν μου άρεσε που έκλεισες τον λογαριασμό του Τράμπ, ούτε που κατεβάζεις τις αναρτήσεις για τα δικαιώματα ενός φυλακισμένου (είδες δεν γράφω καν το όνομα!) εδώ στην Ελλάδα. Για εμένα, ελευθερία λόγου είναι να λες ότι θέλεις και να κρίνεσαι, ακόμη και να διώκεσαι για αυτό. Για εσένα ή για τους κρυφούς χορηγούς σου, ελευθερία λόγου είναι να κλείνεις το στόμα όποιου πιθανόν πει κάτι επικίνδυνο...Οπότε, τα χαλάμε “φιλαράκο”. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και όταν το προϊόν είναι μάπα, δεν το αγοράζει.

β) Γιατί το μαραφέτι που επινόησες κλέβει πολύτιμο χρόνο από άλλες δημιουργικές και ευχάριστες ασχολίες. Το μπλε εικονίδιο στο κινητό, αυτό που θα φύγει, αφαιρεί στιγμές από τον γιο και την κόρη μου. Τις ξαναπαίρνω πίσω λοιπόν. Και πιθανόν θα στις επιστρέψω με τόκο, όταν-ελπίζω στο απώτερο μέλλον-τα παιδιά θα μου ζητήσουν να “μπουν” στο facebook. Θα δούμε τότε πώς θα είσαι και εσύ, Μαικ...Το μόνο που ήθελα ήταν να ικανοποιήσω το βίτσιο μου. Να λέω τη γνώμη μου για όσα συμβαίνουν. Με τους δικούς μου όρους όμως. Θα συνεχίσω να τα λέω από άλλες καλά κρυμμένες γωνιές του Διαδικτύου. Να όπως από το blog μου: post-memorandum.blogspot.com (“Χορηγούμενη”!!!!) και τα links που θα υπάρχουν εκεί.

Και μιας και μου δίνεις λίγο χώρο ακόμη, θα ήθελα από εδώ να πω ένα "γεια" στους ...χιλιάδες φίλους μου εδώ. Με τους περισσότερους βρεθήκαμε, βρισκόμαστε ή αν υπάρχει λόγος θα βρεθούμε στην πραγματική ζωή. Μακάρι να βρούμε πολλούς λόγους...

Αποχωρώ λοιπόν, με το πιο βαρύγδουπο και αποφασιστικό τρόπο, τον τρόπο που μόνο σε ένα παλιό ελληνικό σίριαλ θα μπορούσε να συμβεί.

Ο κύκλος

Πήρε σχεδόν σαράντα χρόνια

και ένα πρωί Κυριακής

λίγο πριν βρέξει

ή λίγο μετά

θυμήθηκα

τον πρώτο εκείνο στόχο.

Να φτάσει η πέτρα στη θάλασσα

από του παιδιού το χέρι

και ας  βοηθήσει λίγο

ο πατέρας.

Ο κύκλος κλείνει πάντα

Μα  δεν  τελειώνει ποτέ 

Από το ημερολόγιο ενός φιλήσυχου και νομοταγούς πολίτη

 

Σήμερα 26 Νοέμβρη 2020, το Μετρό είχε απεργία. Για να πάω στη δουλειά μου, πήρα το αγορασμένο με δόσεις Ι.Χ μου και έφτασα στο Μεταξουργείο νωρίς το πρωί για να βρω να παρκάρω. Θα έπρεπε να περπατήσω μέσα από τις υποβαμισμένες γειτονίες του κέντρου για να φτάσω στο Υπουργείο. Φοβόμουν κάπως...πρωί πρωί εγώ ένας Ελληνας Δημόσιος υπάλληλος στο γκέτο της Αθήνας...

Ευτυχώς, βρήκα να παρκάρω. Εβαλά το χαρτί της μετακίνησής μου στην μέσα τσέπη, πήρα βαθιά ανάσα και βγήκα. Ήμουν νόμιμος.

Περπάτησα στη Θερμοπυλών. Ενας άστεγος κοιμόταν στο αυτοσχέδιο παλάτι του, μια οικογένεια μεταναστών έκανε ποδηλατάδα...Πιο κάτω ένα παιδί μου ζήτησε ένα ευρώ, προφανώς για την δόση του. Μόνο αυτό. Λίγο μετά, είδα ανθρώπους στην ουρά για ένα πίατο φαί. Στέκονταν σε αποστάσεις μεταξύ τους, αλλά τους ένωναν τόσα πολλά. Για μια στιγμή, ένιωσα ότι και εμένα κάτι με ένωνε μαζί τους... Πιο κάτω μικρά μαγαζάκια με αραβικές ή ινδικές επιγραφές, υπέροχες μυρωδιές, γεμάτα ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Ένας πατέρας που κρατούσε τα 2 παιδιά του από το χέρι..

Πέρασα την επικίνδυνη γειτονιά. Νίκησα και τον φόβο μου.

Στο παρακάτω στενό, με σταματάνε τεσσερις αστυνομικοί. Τα χαρτιά της μετακίνησης. Τους δείχνω. Ταυτότητα. Τους δείχνω. Με κοιτάνε καχυποπτα. 5 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Με αφήνουν. Στην επόμενη γωνιά, τα βλέμματα άλλων τριών με καρφώνουν. Στρέφω τα μάτια άλλου. Αλλάζω πεζοδρόμιο. Πιο δίπλα, άλλοι 3 άνθρωποι, 30-40 χρονών, επίσης με κοιτάνε. Δεν φορούν στολή, φορούν όμως το ίδιο βλέμμα. Στον ουρανό, ο ήχος των ελικοπτέρων, που κοιτάνε καχύποπτα όλους μας άνωθεν μου τρυπάει τα αυτιά. Συνεχίζω να περπατώ. Αγωνία για την επόμενη γωνία. Μπαίνω στο στενό για να κόψω δρόμο, αλλά ο αστυνομικός της προηγούμενης γωνίας, ευσυνείδητα, θεωρεί την κίνηση ύποπτη. “Κύριος;” “Τα χαρτιά της μετακίνησης”. Ψάχνω με αγωνία στις λάθος τσέπες. Ιδρώτας το καταχείμωνο. Τελικά, ήταν στο τσαντάκι μου. Το δείχνω, μαζί και την ταυτότητα. Δεν τον κοιτώ στα μάτια, αλλά μαντεύω το βλέμμα...

Εντάξει, προχωράμε. Στην πλατεία, μπλέ κλούβες, μια “αύρα” για να διαλύσει τους απεργούς, αν τολμήσουν να συγκεντρωθούν, δεκάδες αστυνομικοί σε μπουλούκια. “Όχι, όχι, ούτε σκέψη να περάσω απο εκεί”. Βάδισμα σαν του μεθυσμένου, χωρίς να έχω αποφασίσει ποια είναι η σωστή διαδρομή για το Υπουργείο. Τελικά, μπαίνω στην στοά, όμως λίγο πιο πέρα, κάγκελα κατεβασμένα, κλειστή η πρόσβαση. Πάλι έξω, εκτεθειμένος...Βρίσκω τελικά την κανονική είσοδο. Κλειστή και αυτή. 4 αστυνομικοί και εκεί, ο ένας με το καπέλο και τον ασύρματο ρωτά: “Που πάτε κύριε;” Ψελλίζω “στην δουλειά μου, στο Υπουργείο”. “Εχετε κάποιο χαρτί;” Μπερδεμένος, βγάζω μαζί το χαρτί μετακίνησης, την κάρτα του Μετρό και μια πιστωτική και τα δείχνω. Χαμογελάει αυτός με το καπέλο και μου κάνει νεύμα να περάσω.

Μπαίνω επιτέλους στο Υπουργείο. Ο ήχος του ελικοπτέρου ακόμη δυνατός έκει έξω, αλλά στο κεφάλι μου βαράνε πιο δυνατα τα σφυριά . Φτάνω στο μηχάνημα, να κτυπήσω την κάρτα. Κοιτώ το ρολόι, άργησα 3 λεπτά... Δίπλα στις κάρτες, μια αφίσα “26 Νοεμβρίου 2020-Απεργούμε για υγεία, δικαιώματα, ελευθερία”. Στέκομαι για ένα δευτερόλεπτο. Ξαναβάζω την κάρτα στην τσέπη. Κάνω μεταβολή. Στην έξοδο, ο αστυνομικός με το καπέλο. Του χαμογελώ πρώτος και αυτός με κοιτάει καχύποπτα. Εξώ, η Σταδίου άδεια. Καραντίνα. Στις γωνιές, από την Ομόνοια ώς το Σύνταγμα, οι συνήθεις ομάδες ενστόλων και μη, ελεγκτών της κυκλοφορίας. Από ένα στενό, ένα πανό και πίσω ανά τριάδες οι απεργοί-διαδηλωτες. Φοράνε μάσκες, αλλά διακρίνονται πίσω τους τα χομόγελα. Μπαίνω στο οδόστρωμα και περπατώ προς το μέρος τους. Πίσω μου, ακούω τα αγχωμένα βήματα των μονάδων ασφαλείας και τον ήχο των αρμάτων που βάζουν μπρος. Δεν θα κοιτάξω ξανά πίσω όμως...

Σε λίγο είμαι πίσω από τα απεργιακά πανό. Ασφαλής, χαμογελαστός και ελεύθερος.

7 Μύθοι και αλήθειες για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής:

 Πολλά λέγονται και γράφονται για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης.

Άποψη έχουν όλοι και αυτό είναι σεβαστό, αρκεί να ανεχόμαστε όλοι και την κριτική της άποψης μας.

Ας πω και εγώ την δική μου άποψη σχετικά με  κάποια από αυτά που κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο για την υπόθεση “Χρυσή Αυγή”

 

ΜΥΘΟΣ 1ος: Νίκησε η Δημοκρατία. 

ΑΛΗΘΕΙΑ: Νίκησε το αντιφασιστικό κίνημα, όσοι κινήθηκαν έμπρακτα, έγκαιρα, αυθόρμητα, ανιδιοτελώς και ευθαρσώς κατά του φασισμού.  Η Δημοκρατία είναι ένα κέλυφος, ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να χτιστούν Παρθενώνες αλλά και Μακρονήσια. Η αστική Δημοκρατία της Βαϊμάρης φυλάκισε τον Χίτλερ και μετά από 10 χρόνια τον έχρισε Καγκελάριο. Η αστική Δημοκρατία επέτρεψε στην Χρυσή Αυγή, μια εγκληματική συμμορία, να ζητήσει και να πάρει την ψήφο εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Το τείχος που βρήκε μπροστά του ο Χίτλερ ήταν ο Κόκκινος Στρατός και δεκάδες εκατομμύρια αθώων νεκρών σε όλη τη γη. Το τείχος που βρήκε η ΧΑ δεν ήταν η δημοκρατία. Ήταν ο Παύλος Φύσσας, ο Σαχζατ Λουκμάν, η κυρία Μάγδα, οι κοπέλες που στάθηκαν στα ίσα στο Δικαστήριο και πάνω από όλα οι χιλιάδες, εκατομμύρια μέλισσες που είπαν όλα αυτά τα χρόνια-και προχθές στους δρόμους- ΟΧΙ στον εύκολο δρόμο του ρατσισμού και του φασισμού. Αυτοί νίκησαν. Αφήστε την Δημοκρατία ήσυχη να κοιμάται τον ύπνο του (αστικού) Δικαίου.

 ΜΥΘΟΣ 2ος: “Ο φασισμός βρίσκεται και στα 2 άκρα. Καλώς καταδικάστηκαν οι ακροδεξιοί φασίστες, αλλά τι λέτε για τους αριστερούς; Για τον Στάλιν; Τι έχετε να μας πείτε για την Marfin; Για τα 2 παλικάρια που δολοφονήθηκαν φυλάγοντας σκοπιά στα γραφεία της Χ.Α; κ.ο.κ- Οι πιο ψαγμένοι λένε και για το Κατίν”.

ΑΛΗΘΕΙΑ: Ακούστε το μια και καλή: Φασισμός σημαίνει μισώ και χτυπώ πισώπλατα τον άνθρωπο που είναι αδύνατος, ενώ προσκυνώ τον αφέντη. Οι αριστεροί, οι κομμουνιστές για την ακρίβεια, ακόμη και αυτοί που σκότωσαν σε καιρούς πολέμου, όρθωσαν ανάστημα κόντρα στους δυνατούς. Στους πλούσιους. Στα αφεντικά που πίναν το αίμα του εργάτη, του αγρότη, του φτωχού. Ο Στάλιν δεν ήταν κομμουνιστής, σκότωσε κομμουνιστές. Θα σκότωνε και τον Λένιν αν ζούσε. Τους εργαζόμενους στην Marfin δεν τους σκότωσε η Αριστερά, αλλά μια ομάδα τραμπούκων που περιέργως πώς η αστυνομία του Μίστερ Μάικ ποτέ δεν βρήκε. Και φυσικά, η εγκληματική αμέλεια του Βγενόπουλου που τους επέβαλε να δουλεύουν, μέρα γενικής απεργίας σε κτίριο χωρίς έξοδο κινδύνου. Αυτά τα λέει το αστικό Δικαστήριο που θαυμάζετε, όχι εγώ... Όσο για τους μπράβους του Μιχαλολιάκου, είναι αλήθεια ότι το να δουλεύεις ασφάλεια σε εγκληματική οργάνωση πάντα έκρυβε κινδύνους. Για το Κατίν, εσείς οι ψαγμένοι, να τα πούμε σε κανένα καφέ και να έχουμε και χρόνο!

ΜΥΘΟΣ 3ος: “Μα προς τι οι συγκεντρώσεις; Γιατί τέτοια πίεση από τον λαό στους δικαστάς; Αφήστε την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της.”

 ΑΛΗΘΕΙΑ:  Χελοόυ;;; Η Δικαιοσύνη υπηρετεί τον λαό. Ο λαός δεν πιέζει την Δικαιοσύνη. Απαιτεί Δικαιοσύνη. Την Δικαιοσύνη πιέζουν αυτοί που έχουν εξουσία (π.χ Υπουργοί, βουλευτές κτλ)  και την χρησιμοποιούν, κάνοντας δηλώσεις ως “απλοί πολίτες ή κάνοντας αθώα τηλεφωνήματα 1 ημέρα πριν από την δικαστική απόφαση που τους ενδιαφέρει. Καταλαβαίνετε την διαφορά; Επίσης, η Δικαιοσύνη πρέπει να ακούει τον λαό γιατί είναι ο λαός. Και πρέπει να κλείνει τα αυτιά της στην όποια εξουσία. Understood;

ΜΥΘΟΣ 4ος (πρωθυπουργικός): Οι πλατείες έθρεψαν την Χρυσή Αυγή και τον λαϊκισμό. Νικήσαμε τις πλατείες 

ΑΛΗΘΕΙΑ: Μα καλά κύριε Μητσοτάκη, δεν κατεβήκατε ποτέ σας τα σκαλιά του Συντάγματος; Δεν κάτσατε οκλαδόν σε συνέλευση της κάτω πλατείας; Δεν πήρατε χαρτάκι προτεραιότητας για να μιλήσετε; Α, δεν είναι της τάξεως σας αυτά, εεε; Δεν πειράζει, θα σας κρατήσουμε περίοπτη θέση στις επόμενες πλατείες που έρχονται...

ΜΥΘΟΣ 5ος: “Το δημοκρατικό τόξο ενωμένο καταδικάζει την Χρυσή Αυγή”. 

ΑΛΗΘΕΙΑ: Αλήθεια, ε; Και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σαμαράς μετά των συμβούλων και Υπουργών του; Και ο Άδωνης Γεωργιάδης; Και ο κ. Τσίπρας με την Μόρια, την συμφωνία με την Τουρκία για τους μετανάστες, αλλά και τα ΜΑΤ που θα καταργούσε, αλλά τελικά κράτησε ως έχουν για παν ενδεχόμενο; Και η κα Φώφη του έτερου Κινήματος (της Αλλαγής καλέ, το άλλο είναι της Χ.Α, κατά τον κο Λοβέρδο, που επίσης μεταξύ άλλων πολλών, κρέμασε και στα μανταλάκια ως γνήσιος φασίστας τις οροθετικές πόρνες); Αγαπητοί μου, καλοί μου πολιτικάντηδες, είναι κατανοητό... Τους φασίστες πολλοί από εσάς εμίσησαν, τον φασισμό λιγότεροι. Και τους ψήφους τους, κανένας....Απολύτως!

ΜΥΘΟΣ 6ος: “Η Χρυσή Αυγή στη φυλακή. Αποκαταστάθηκε η ισορροπία. Δικαιώθηκαν οι νεκροί”. 

ΑΛΗΘΕΙΑ: Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Οι νεκροί δεν γυρίζουν, οι κατεστραμμένες ζωές δεν ξαναφτιάχνονται. Οι ελπίδες της “ελληνικής άνοιξης” γκρεμίστηκαν όταν ο Μιχαλολιάκος μπήκε στο Προεδρικό Μέγαρο κάπου στα 2012. Μια δεκαετία και βάλε χάθηκε. Και τώρα γυρνάμε στο σημείο μηδέν, ίσως και κάτω από αυτό...Θέλει πολλή δουλειά και αγώνα ακόμη, για να νικήσουμε το θηρίο. Θέλει πολύ δουλειά για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος. Η ζημιά που έκανε η Χρυσή Αυγή είναι πολύ μεγάλη. Ως ένα βαθμό, μπορεί κανείς να πει ότι έκανε στο 100% την δουλειά που της ζητήθηκε.  Και αν προχωρήσουμε λίγο την σκέψη μας, πιθανόν να συνεχίζει να κάνει την ίδια δουλειά ακόμη και με τον τωρινό πανηγυρικό θάνατό της, για τον οποίο διεκδικούν δάφνες όλοι οι τροφοδότες της.

ΜΥΘΟΣ 7ος (ακροτελεύτιος): “Η Χρυσή Αυγή πέθανε”. 

ΑΛΗΘΕΙΑ: Ακόμη σπαρταράει μέσα σε καθέναν/καθεμία από εμάς. Συνεχίζουμε...

Από τη Μόρια ....στα μόρια, δυο Υπουργεία δρόμος.

 Πώς η αναξιοκρατία και τα αντεργατικά μέτρα πάνε πακέτο.

Το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου είναι το νεότερο Υπουργείο της Ελληνικής Πολιτείας, Και για αυτό το ...πιο καινοτόμο. Τόσο καινοτόμο, που πρωτοτύπησε και έγινε η πρώτη Κρατική δομή στην χώρα που έχει πλέον μετακλητούς Υπαλλήλους ως Προϊσταμένους Δ/νσης. Τους τοποθέτησε ο Υπουργός Μηταράκης, “προσωρινά” λέει, μέχρι να βρεθούν στην Δημόσια Διοίκηση “οι κατάλληλοι”! “Μετακλητοί” σημαίνει ότι  έρχονται με τον τάδε Υπουργό και φεύγουν όταν φεύγει και αυτός. Παίρνοντας μαζί όλη την διοικητική “μνήμη” και αφήνοντας πίσω καμένη γη.

Το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου είναι αρμόδιο για τους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ψηφίζουν εδώ, ωστόσο (προσπαθούν να…) ζουν εδώ, εργάζονται εδώ και οι περισσότεροι θέλουν να πάνε για δουλειά ή να βρουν την οικογένειά τους στην Βόρεια Ευρώπη. Αντί αυτού, πολλοί από αυτούς είναι φυλακισμένοι χωρίς χαρτιά και ελπίδα σε Κέντρα, όπως το αλήστου μνήμης στην Μόρια ή το νέο καμάρι της χώρας στον Καρά Τεπέ. Οι άνθρωποι αυτοί δεν γνωρίζουν το διοικητικό “σύστημα” της χώρας και πολύ περισσότερο δεν γνωρίζουν ότι κουμάντο στο αρμόδιο για αυτούς Υπουργείο κάνουν οι «κολλητοί» του Υπουργού.

Εμείς, ...οι γηγενείς γνωρίζουμε. Ή πρέπει να γνωρίσουμε. Εμείς, οι πολίτες ψηφοφόροι, οι συμβαλλόμενοι του κοινωνικού συμβολαίου που λέγεται Ελληνικό Κράτος, καλό είναι να γνωρίζουμε το τρόπο που στελεχώνεται και λειτουργεί η Δημόσια Διοίκηση στα 2020. Και τους σκοπούς που εξυπηρετεί ο τρόπος στελέχωσής της.

Στο διπλανό Υπουργείο λοιπόν, αυτό για την Εργασία και τις Κοινωνικές Υποθέσεις, αυτό στο οποίο από το μακρινό 2006 (!) οι Τμηματάρχες και από το 2011 οι Δ/ντες ορίζονται με απλή απόφαση (...κύκλων του) Υπουργού, κάποια στιγμή στα 2018 προκηρύχθηκαν με βάση τον ισχύοντα Νόμο 4369/2016 (δηλαδή 2 χρόνια μετά...) οι θέσεις των Δ/ντων της Κ.Υ και του ΣΕΠΕ (Επιθεώρησης Εργασίας).

Πολλοί υπάλληλοι μάζεψαν τα χαρτιά τους, (πτυχία, σεμινάρια, προϋπηρεσία κτλ) και υπέβαλαν αίτηση. Πέρασαν αργά και βασανιστικά άλλα 2 χρόνια και προχθές βγήκαν οι πίνακες κατάταξης και αποκλειόμενων. Στους αποκλεισμένους συμπεριλαμβάνονται και 2 υπάλληλοι που τιμωρήθηκαν λόγω της διαβόητης τροπολογίας Γεροβασίλη, αυτής που έθετε ως προϋπόθεση για να εξεταστεί η αίτηση για θέση Προϊσταμένου, την προηγούμενη συμμετοχή στην “ατομική αξιολόγηση” που τόσο η Κυβέρνηση ΝΔ όσο και η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κατόπιν εντολής της τρόικας μάνιασαν να επιβάλλουν, λες και αυτό είναι το πρόβλημα του Δημοσίου.

Λεπτομέρεια 1: Η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε και συνεχίζει να ασκεί το νόμιμο δικαίωμα της απεργίας-αποχής από την αξιολόγηση. Η συγκεκριμένη απεργία έχει κριθεί από τα Δικαστήρια νόμιμη.

Λεπτομέρεια 2: Η τροπολογία Γεροβασίλη καταργήθηκε προεκλογικά (Ιούνιος 2019) από την ιδία την κα Γεροβασίλη και την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η τρόικα έχει ...χαλαρώσει, τα χρέη πληρώνονται κανονικά και τα Μνημόνια είναι ...ντεμοντέ.

Λεπτομέρεια 3: Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών (απ.559/2020) δικαίωσε υπάλληλο του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας που αποκλείστηκε από την συγκεκριμένη διαδικασία λόγω της συμμετοχής του στην απεργία-αποχή, κρίνοντας ότι είναι αντισυνταγματική η απαγόρευση άσκησης του απεργιακού δικαιώματος.

Λεπτομέρεια 4: Ένας από τους 2 αποκλεισμένους στο Υπουργείο Εργασίας συμμετέχει στην συλλογικότητα μας (Αντί-Λογος), την μόνη συνδικαλιστική φωνή στο Υπουργείο που τάχθηκε σταθερά και έμπρακτα ενάντια στην γελοία και εξευτελιστική διαδικασία της “αξιολόγησης” και των κρίσεων με τον τρόπο και το πλαίσιο στου οποίο έγιναν.

Πέρα από την εμφανή αδικία κατά των συγκεκριμένων συναδέλφων, ας δούμε το θέμα από την οπτική της κοινωνικά αποτελεσματικής Δημόσιας Διοίκησης.

Είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι στα Υπουργεία εδώ και χρόνια , η άλλοτε -έστω και με προβλήματα- διαδικασία επιλογής προϊσταμένων έχει αντικατασταθεί από μια “μη διαδικασία”.

Το μονόπρακτο έχει ως εξής:

Υπουργός, Γενικός Γραμματέας κλπ: Ψιτ Τούλα, έχει αδειάσει καμιά θεσούλα σε κανένα Τμήμα να βάλουμε τον Μήτσο που είναι δικός μας;

Τούλα (Αναπληρώτρια (δηλαδή με ορισμό από του Υπουργό) Γενική Δ/ντρια): Ναι Υπουργέ μου, θα στο πρότεινα και εγώ. Έχει βγει στην σύνταξη η Προϊσταμένη του Τμήματος ...Επεξεργασίας και Ανάλυσης Τυχαίων Μιγαδικών Αριθμών που φτιάξαμε με το τελευταίο Οργανισμό. Μπορούμε να τον βολέψουμε εκεί μέχρι να γίνουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ οι κρίσεις.

Υπουργός: Α, μην με αγχώνεις! Και πότε θα γίνουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ κρίσεις;

Τούλα: Μην σε νοιάζει Υπουργέ μου, Σε 2-3 χρόνια που θα έχουν εξεταστεί όλοι οι φάκελοι των υποψηφίων.

Υπουργός: Ωραία, φέρε μου σύντομα την απόφαση να την υπογράψω. (Αποφασιστικότητα πολιτικής ηγεσίας)

Τούλα: Νάτη! (Τα γρήγορα αντανακλαστικά του επιτελικού Κράτους!)

Φυσικά, ο Μήτσος -και κάθε Μήτσος- μόνο κατά τύχη μπορεί να είναι ο κατάλληλος για την συγκεκριμένη θέση. Το Τμήμα-το όποιο Τμήμα λειτουργεί με Προϊστάμενο τον Μήτσο- κατά 99% δεν λειτουργεί όπως πρέπει. Ακόμη και αν ο Μήτσος είναι καλός υπάλληλος, κάποια στιγμή που η Τούλα ή ο Υπουργός θα του ζητήσει να κάνει κάτι που δεν προβλέπεται, κατά 99% θα το κάνει. Γιατί το λέει ο εργοδότης του! Τα πράγματα είναι απλά και ας μην κρυβόμαστε, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Ακόμη και στο Υπουργείο Εργασίας...

Και όταν τελοσπάντων, προχωρήσουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ οι κρίσεις, όπως τώρα, έχει περάσει τόσο μεγάλο διάστημα, που άλλοι συνάδελφοι έχουν φύγει από την Υπηρεσία, άλλοι έχουν πάρει και άλλα μεταπτυχιακά, άλλα Τμήματα έχουν ιδρυθεί, άλλα έχουν καταργηθεί κτλ. Το μόνο που παραμένει σταθερό είναι η ...καταργημένη τροπολογία Γεροβασίλη, με βάση την οποία τιμωρούνται οι συνάδελφοι που είχαν το θάρρος να απεργήσουν κατά της αξιολόγησης και το “θράσος” να διεκδικήσουν μετά από 10 χρόνια αναθέσεων μια θέση Προϊσταμένου με κανονική διαδικασία κρίσεων.

Και φυσικά, η διαδικασία έχει απαξιωθεί τόσο πολύ, που δίνει "πάτημα" και σε όλους όσους ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να γίνουν ΠΟΤΕ κρίσεις, δηλαδή σε όσους έχουν ήδη θέσεις προϊσταμένων, να ωρύονται για την ακύρωση της διαδικασίας "εδώ και τώρα". Εξ ου και η αντίδραση του Συλλόγου Υπαλλήλων του Υπουργείου, που απλώς υπερασπίζεται το δικαίωμα να έχει λόγο στις τοποθετήσεις (με ανάθεση πάντα) Προϊσταμένων. Να είναι δηλαδή παρεάκι με την Τούλα και τον Υπουργό!

Με τον αποκλεισμό των υπαλλήλων του Υπουργείου Εργασίας από την διαδικασία για τις κρίσεις Δ/ντων χτυπιούνται ευθέως 2 δικαιώματα:

α) Το συνταγματικά κατοχυρωμένο και με εργατικό αίμα κατακτημένο δικαίωμα στην απεργία. Η Κυβέρνηση συνεχίζει το έργο της προηγούμενης και χρησιμοποιεί όλα τα διαθέσιμα όπλα για το κτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων. Περιορισμοί στην δυνατότητα λήψης αποφάσεων για απεργία (50%+1 για απαρτία), ηλεκτρονική ψηφοφορία και απαξίωση των ΓΣ, περιορισμοί στο δικαίωμα της συνάθροισης και στις πορείες διαμαρτυρίας, ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων κ.α. Έπεται η αλλαγή επί τω χείρω του συνδικαλιστικού νόμου , όπως έχει προαναγγείλει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Η μάχη για να ανατραπεί αυτή η πορεία πρέπει να είναι συνεχής και να δίνεται από όλους μας με κάθε ευκαιρία. Με αυτή την έννοια, η μάχη για την δικαίωση των 2 συναδέλφων είναι πολύ σημαντική υπόθεση.

β) Το δικαίωμα κάθε πολίτη σε μια Δημόσια Διοίκηση αποτελεσματική, λειτουργική και κοινωνικά δίκαιη. Ο τρόπος λειτουργίας και στελέχωσης που περιγράφηκε παραπάνω έχει τραγελαφικά αποτελέσματα στην ίδια την λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Μην ξεχνάμε ότι η Διοίκηση είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που υπηρετούν το κοινό καλό. Και άνθρωποι που αναγκάζονται να συμμετέχουν σε μια τέτοια διαδικασία και σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είτε προσαρμόζονται είτε εξοστρακίζονται. Σε καμία περίπτωση δεν υπηρετούν το κοινό καλό. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω...

Η συλλογικότητα μας στο Υπουργειο Εργασίας (“Αντί-Λογος”) από την πρώτη στιγμή είχε ταχθεί έμπρακτα υπέρ της μαζικής συμμετοχής στην απεργία-αποχή από την αξιολόγηση. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η τροπολογία Γεροβασίλη “ανάγκασε” άλλες παρατάξεις στον χώρο μας αλλά και ευρύτερα στο Δημόσιο να "υποστείλουν τις σημαίες", προκειμένου να μην πληγούν οι καριέρες και οι σταδιοδρομίες. Είμαστε αυτοί που είχαμε προτείνει στα συλλογικά μας Όργανα (Σύλλογο, Ομοσπονδία) το μαζικό σαμποτάρισμα (αποχή) των διαδικασιών κρίσεων που γίνονται υπό την δαμόκλειο σπάθη της τροπολογίας Γεροβασίλη. 

Δεν εισακουστήκαμε.

Τώρα, στο Υπουργείο Εργασίας, όλοι με σκυμμένο κεφάλι, μετράμε μόρια.

Οι υπάλληλοι που αποκλείστηκαν κρατούν ψηλά το μέτωπο. 

Υποβάλλουν ενστάσεις (είναι οι μόνοι που το δικαιούνται!), θα πάνε στα δικαστήρια. 

Εμείς οι υπόλοιποι, ας υψώσουμε κάποια στιγμή το βλέμμα και ας βρούμε τον τρόπο να τους συμπαρασταθούμε. 

Σήμερα αυτοί, αύριο θα είναι η σειρά όλων μας...