Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Φθινόπωρο και αρχίζουν οι πορείες...


Ήρθε και φέτος το φθινόπωρο. Το τρίτο στον καιρό του Μνημονίου. Τα φύλλα πέσανε, η 3η του Σεπτέμβρη γιορτάστηκε, ο πράσινος ήλιος μίκρυνε και όπου να' ναι έρχονται όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή τα πρωτοβρόχια. Φέτος, λόγω δίσεκτου, ήρθε και η Μέρκελ και φεύγουν τα χελιδόνια. Η διάθεση όλων μας είναι πιο μελαγχολική καθώς αναπολούμε τους κομμένους μισθούς μας και παγώνουμε με την προσμονή της πρώτης τροφοδοσίας πετρελαίου θέρμανσης που εξισώνεται επιτέλους με αυτό της κίνησης.

Είχαμε και τις πρώτες απεργίες και διαδηλώσεις! Τι όμορφες που είναι οι πρώτες κινητοποιήσεις του φθινοπώρου! Χωρίς πολλή ζέστη, με νέα αιτήματα, νέα Μεσοπρόθεσμα, εφαρμοστικούς, νέες δόσεις της δανειακής σύμβασης, νέες ημερομηνίες-σταθμούς για τους αγώνες. Όμορφες στιγμές στο Σύνταγμα, συναντήσεις με παλιούς συντρόφους, συγκρίσεις της μαζικότητας σε σχέση με προηγούμενες διαδηλώσεις και νοσταλγία για τις πρώτες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις, πίσω στο τόσο μακρινό 2010, όταν υπήρχε ακόμη πραγματική ελπίδα ανατροπής λόγω του πλήθους που κατέβηκε στους δρόμους.

Στις 24ωρες απεργίες που παραδοσιακά, τηρώντας τα συνδικαλιστικά έθιμα του τόπου προκηρύσσει η ΓΣΕΕΑΔΕΔΥ κατά την έναρξη της νέας αγωνιστικής σεζόν, μου αρέσει να κάθομαι σε μια συγκεκριμένη γωνία της πλατείας και να χαζεύω τα διάφορα μπλοκ καθώς περνούν από μπροστά μου. Γοητεύομαι αφάνταστα με την πολυχρωμία των αριστερών σχηματισμών, με συνεπαίρνει το σφρίγος των μπλοκ δημοσίων υπαλλήλων, περιμένω με αγωνία το πρωτότυπο μπλοκ της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και το πολυάριθμο της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Φοβάμαι λίγο με το μαύρο μπλοκ, αλλά έχω λάβει πλέον τα μέτρα μου τόσα χρόνια σε διαδηλώσεις. Το αριστούργημα φυσικά είναι το μπλοκ του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ που με απαράμιλλη πειθαρχία, σφρίγος και παλμό διατρέχει το Σύνταγμα από πάνω ή από κάτω και καταλήγει πάντα στο Ζάππειο όπου μετά το “τους ζυγούς λύσατε”, οι σύντροφοι κομμουνιστές, ο καθείς με τον Ριζοσπάστη του κάτω από τη μασχάλη,  κινά ήσυχος για το εργατικό τσαρδί του. Κάθε φθινόπωρο σε όλα αυτά τα μπλοκ βλέπω γνωστά πρόσωπα, με άδεια πλέον βλέμματα. Μερικές φορές όμως ξεχωρίζω και κάποιους νέους θαμώνες των διαδηλώσεων, με βλέμμα φωτεινό γεμάτο ελπίδα και προσδοκία ανατροπής. Είναι πρωτάκια των κινητοποιήσεων, μαθητευόμενοι στο επάγγελμα του διαδηλωτή χωρίς καμία πλέον αιτία. Μου θυμίζουν τον εαυτό μου πριν 2 χρόνια. Τότε που καλοκαιριάτικα ξεχύθηκα στο δρόμους, μόνος μου μέσα σε χιλιάδες οργισμένους, πιστεύοντας ότι μπορούμε να τους ανατρέψουμε απλώς γιατί είμαστε πολλοί.

Αλίμονο, η καλοκαιρινή επαναστατική ορμή του 2010 έγινε φθινοπωρινή επαναστατική γυμναστική του 2012. Το οργισμένο πλήθος έγινε μια πλαδαρή μάζα που επιτελεί ψυχρά το αγωνιστικό της καθήκον. Αυτοί που θα έπρεπε να συντονίσουν, να εξελίξουν ποιοτικά και να γιγαντώσουν ποσοτικά τους αγώνες, συνεχίζουν να παρελαύνουν καμαρωτοί επικεφαλής ακίνδυνων μπλοκ. Ο λαός τους ακολουθεί και νομίζει πως έτσι αντιστέκεται. Απλώς αντιδρά ενστικτωδώς όπως κάποιο παλιό φθινόπωρο, ο Μεταξας αντέδρασε στο ιταλικό τελεσίγραφο υπερασπιζόμενος την τιμή των ελληνικών όπλων. Ο λαός όμως τότε δεν αντέδρασε απλώς, αντιστάθηκε για τη λευτεριά.

Σύντροφοι, από τη γωνία της πλατείας μετρώ και πάλι το πλήθος. Είμαστε ξανά πολλοί, μπαρουτοκαπνισμένοι, χημικολουσμένοι και όπως πάντα διασπασμένοι. Είμαστε και δύο χρόνια πιο κουρασμένοι. Μετρηθήκαμε πολλές φορές, μας μέτρησαν με χίλιους τρόπους. Με ελικόπτερα του ΣΚΑΙ, με τόνους δακρυγόνα, με ψήφους στην κάλπη. Δεν αρκεί που είμαστε πολλοί. Πρέπει να κάνουμε μια επιπλέον απλή κίνηση για να κερδίσουμε. Να σταματήσουμε τη μηχανή που παράγει χάρη σε εμάς. Να κάνουμε επιτέλους πράξη το πατροπαράδοτο σύνθημα “Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά...”.

Στους δρόμους παίζουμε εκτός έδρας, στις δουλειές μας είμαστε στο γήπεδο μας και έχουμε το κόσμο με το μέρος μας....

ΟΧΙ ΣΤΟ ΌΝΟΜΑ ΜΟΥ-Το ελάχιστο ανθρωπιστικό κόστος ενός ελάχιστου ανθρώπου

Το “ελάχιστο δυνατό ανθρωπιστικό κόστος” στο οποίο ελπίζει ο Πρωθυπουργός, όπως δήλωσε στην συνάντηση με τον ομόλογο του, σφαγέα Νετανιάχου...