Η φώτο του Μπελογιάννη δεν ήταν selfie

Θα γίνω λίγο “κακός”. Ή καλύτερα, ενοχλητικός.

Χθες συμπληρώθηκαν εξήντα τέσσερα χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των τριών συντρόφων του.

Το Διαδίκτυο γέμισε αφιερώματα, αναρτήσεις, like και share.

Καλό αυτό. Καλύτερο από το να είχε περάσει στη λήθη, η θυσία τους.

Όλο και κάποιος που δεν ξέρει, θα διαβάσει, θα μάθει, θα σκεφτεί ίσως...

Από την άλλη, συνήθως το μήνυμα αποσιωπείται μέσω της υπερβολικής έμφασης στον κομιστή της. Ο Τσε Γκεβάρα έγινε μπλουζάκι, άλλωστε.

Ο Μπελογιάννης δεν ήταν μόνο ένας χαμογελαστός άνθρωπος με το γαρίφαλο που στάθηκε όρθιος μπροστά στο απόσπασμα.

Ξέρετε...Εκτελέστηκε ως κομμουνιστής. Επιθυμούσε την “κατάλυση τους κοινωνικού καθεστώτος”. Με νόμιμα και “παράνομα” μέσα. Πολέμησε για τον ΔΣΕ. Ήταν, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, προδότης της πατρίδας. Της μετεμφυλιακής Ελλάδας...

Εκτελέστηκε-αυτός και οι σύντροφοί του- από ένα Κράτος, το δικό μας Κράτος, το Κράτος στο οποίο έζησαν, ανέχτηκαν, στήριξαν και θέριεψαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας.

Πριν και μετά τον Μπελογιάννη , το Κράτος αυτό εκτέλεσε, εξόρισε, βασάνισε, κατέστρεψε, χιλιάδες ιδεολόγους αγωνιστές. Τον ανθό της ελληνικής νεολαίας. Τη γενιά της Αντίστασης...

Πως θα αντιδρούσαμε εμείς σε όλα αυτά;

Το ερώτημα δεν είναι υποθετικό. Μπελογιάννηδες υπάρχουν και σήμερα. Δεν θα στηθούν στα εννέα μέτρα πια. Και οι τελευταίοι εξόριστοι γύρισαν το 1974.

Υπάρχουν όμως άνεργοι που αγωνίζονται να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια τους, εργαζόμενοι που διεκδικούν τον μόχθο που τους υπεξαιρεί το αφεντικό, παιδιά που πασχίζουν να μορφωθούν και όχι απλώς να εισέλθουν στην αγορά εργασίας, όσοι γυρνάνε τους σκουριασμένους τροχούς της κρατικής μηχανής μόνο με το φιλότιμο, όσοι δίνουν μια μπουκιά ψωμί από το ψωμί τους στους ανήμπορους, τους ξένους, τους “εξόριστους”.

Όλοι αυτοί είναι άνθρωποι τριγύρω μας. Συνήθως μόνοι και έρημοι.

Με αυτούς να μονοιάσουμε...Με αυτούς να σπάσουμε τα δεσμά. Και να τα καταργήσουμε.

Γιατί το σύστημα τους σκοτώνει χρόνια τώρα, αργά αργά. Δεν εκτελεί πια, είναι έξυπνο. Ενσωματώνει. Με ψεύτικη ελπίδα, φτηνή διασκέδαση, ποδόσφαιρο και σήριαλ. Και με περιθώριο για τις ανίατες περιπτώσεις.

Καλές οι τιμές και οι δόξες (τα like και τα share) στους ήρωες, λοιπόν. Να δούμε όμως, τι κάνουμε από εδώ και πέρα.

Ο ήλιος δεν βγαίνει από τη λάσπη, χωρίς τα δικά μας χέρια. Και οι κάννες των όπλων, Κυριακή χαράματα, ας στραφούν επιτέλους σε αυτούς που διατάσσουν “πυρ”. Τα γαρίφαλα και τα χαμόγελα, η πίστη εκείνων των ανθρώπων, ας μην πάνε χαμένα.

Και για να μαζέψω (το ως συνήθως μακροσκελές) κείμενο σε ένα...tweet:

Η φωτογραφία του Μπελογιάννη με το γαρίφαλο δεν ήταν προφανώς selfie.