Σήμερα 26 Νοέμβρη 2020, το Μετρό είχε απεργία. Για να πάω στη δουλειά μου, πήρα το αγορασμένο με δόσεις Ι.Χ μου και έφτασα στο Μεταξουργείο νωρίς το πρωί για να βρω να παρκάρω. Θα έπρεπε να περπατήσω μέσα από τις υποβαμισμένες γειτονίες του κέντρου για να φτάσω στο Υπουργείο. Φοβόμουν κάπως...πρωί πρωί εγώ ένας Ελληνας Δημόσιος υπάλληλος στο γκέτο της Αθήνας...
Ευτυχώς, βρήκα να παρκάρω. Εβαλά το χαρτί της μετακίνησής μου στην μέσα τσέπη, πήρα βαθιά ανάσα και βγήκα. Ήμουν νόμιμος.
Περπάτησα στη Θερμοπυλών. Ενας άστεγος κοιμόταν στο αυτοσχέδιο παλάτι του, μια οικογένεια μεταναστών έκανε ποδηλατάδα...Πιο κάτω ένα παιδί μου ζήτησε ένα ευρώ, προφανώς για την δόση του. Μόνο αυτό. Λίγο μετά, είδα ανθρώπους στην ουρά για ένα πίατο φαί. Στέκονταν σε αποστάσεις μεταξύ τους, αλλά τους ένωναν τόσα πολλά. Για μια στιγμή, ένιωσα ότι και εμένα κάτι με ένωνε μαζί τους... Πιο κάτω μικρά μαγαζάκια με αραβικές ή ινδικές επιγραφές, υπέροχες μυρωδιές, γεμάτα ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Ένας πατέρας που κρατούσε τα 2 παιδιά του από το χέρι..
Πέρασα την επικίνδυνη γειτονιά. Νίκησα και τον φόβο μου.
Στο παρακάτω στενό, με σταματάνε τεσσερις αστυνομικοί. Τα χαρτιά της μετακίνησης. Τους δείχνω. Ταυτότητα. Τους δείχνω. Με κοιτάνε καχυποπτα. 5 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Με αφήνουν. Στην επόμενη γωνιά, τα βλέμματα άλλων τριών με καρφώνουν. Στρέφω τα μάτια άλλου. Αλλάζω πεζοδρόμιο. Πιο δίπλα, άλλοι 3 άνθρωποι, 30-40 χρονών, επίσης με κοιτάνε. Δεν φορούν στολή, φορούν όμως το ίδιο βλέμμα. Στον ουρανό, ο ήχος των ελικοπτέρων, που κοιτάνε καχύποπτα όλους μας άνωθεν μου τρυπάει τα αυτιά. Συνεχίζω να περπατώ. Αγωνία για την επόμενη γωνία. Μπαίνω στο στενό για να κόψω δρόμο, αλλά ο αστυνομικός της προηγούμενης γωνίας, ευσυνείδητα, θεωρεί την κίνηση ύποπτη. “Κύριος;” “Τα χαρτιά της μετακίνησης”. Ψάχνω με αγωνία στις λάθος τσέπες. Ιδρώτας το καταχείμωνο. Τελικά, ήταν στο τσαντάκι μου. Το δείχνω, μαζί και την ταυτότητα. Δεν τον κοιτώ στα μάτια, αλλά μαντεύω το βλέμμα...
Εντάξει, προχωράμε. Στην πλατεία, μπλέ κλούβες, μια “αύρα” για να διαλύσει τους απεργούς, αν τολμήσουν να συγκεντρωθούν, δεκάδες αστυνομικοί σε μπουλούκια. “Όχι, όχι, ούτε σκέψη να περάσω απο εκεί”. Βάδισμα σαν του μεθυσμένου, χωρίς να έχω αποφασίσει ποια είναι η σωστή διαδρομή για το Υπουργείο. Τελικά, μπαίνω στην στοά, όμως λίγο πιο πέρα, κάγκελα κατεβασμένα, κλειστή η πρόσβαση. Πάλι έξω, εκτεθειμένος...Βρίσκω τελικά την κανονική είσοδο. Κλειστή και αυτή. 4 αστυνομικοί και εκεί, ο ένας με το καπέλο και τον ασύρματο ρωτά: “Που πάτε κύριε;” Ψελλίζω “στην δουλειά μου, στο Υπουργείο”. “Εχετε κάποιο χαρτί;” Μπερδεμένος, βγάζω μαζί το χαρτί μετακίνησης, την κάρτα του Μετρό και μια πιστωτική και τα δείχνω. Χαμογελάει αυτός με το καπέλο και μου κάνει νεύμα να περάσω.
Μπαίνω επιτέλους στο Υπουργείο. Ο ήχος του ελικοπτέρου ακόμη δυνατός έκει έξω, αλλά στο κεφάλι μου βαράνε πιο δυνατα τα σφυριά . Φτάνω στο μηχάνημα, να κτυπήσω την κάρτα. Κοιτώ το ρολόι, άργησα 3 λεπτά... Δίπλα στις κάρτες, μια αφίσα “26 Νοεμβρίου 2020-Απεργούμε για υγεία, δικαιώματα, ελευθερία”. Στέκομαι για ένα δευτερόλεπτο. Ξαναβάζω την κάρτα στην τσέπη. Κάνω μεταβολή. Στην έξοδο, ο αστυνομικός με το καπέλο. Του χαμογελώ πρώτος και αυτός με κοιτάει καχύποπτα. Εξώ, η Σταδίου άδεια. Καραντίνα. Στις γωνιές, από την Ομόνοια ώς το Σύνταγμα, οι συνήθεις ομάδες ενστόλων και μη, ελεγκτών της κυκλοφορίας. Από ένα στενό, ένα πανό και πίσω ανά τριάδες οι απεργοί-διαδηλωτες. Φοράνε μάσκες, αλλά διακρίνονται πίσω τους τα χομόγελα. Μπαίνω στο οδόστρωμα και περπατώ προς το μέρος τους. Πίσω μου, ακούω τα αγχωμένα βήματα των μονάδων ασφαλείας και τον ήχο των αρμάτων που βάζουν μπρος. Δεν θα κοιτάξω ξανά πίσω όμως...
Σε λίγο είμαι πίσω από τα απεργιακά πανό. Ασφαλής, χαμογελαστός και ελεύθερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πετάξτε το δικό σας μπουκάλι!