Ανοικτό γράμμα στους Έλληνες του Έβρου.

Ανοικτό γράμμα στους Έλληνες του Έβρου.

Αθήνα, 6-3-2019

Συμπατριώτη,

Τις τελευταίες ημέρες εδώ στην Αθήνα και στα ΜΜΕ, πολλοί μιλούν για εσένα. Λένε πώς είσαι ο «ακρίτας των συνόρων», ο «υπερασπιστής της χώρας», ο «εθνικός ήρωας της εποχής μας». Σου φωνάζουν με στόμφο: “κράτα γερά”, “κανένα έλεος”, και άλλα τέτοια. Σου δίνουν ένα όπλο και σου λένε “στο ψαχνό”

Με το συμπάθιο, μην τα παίρνεις όλα αυτά τοις μετρητοίς. Δεν είσαι τίποτε από όλα αυτά. Και δεν χρειάζεται να καταπιάνεσαι με όπλα.

Η αλήθεια είναι, εν συντομία,  κάπως έτσι:

Είσαι  ο κάτοικος μιας όμορφης και πλούσιας περιοχής που λέγεται Έβρος και βρίσκεται δίπλα στα σύνορα με την Τουρκία και την Βουλγαρία. Πιθανότατα διάλεξες να μένεις ή να παραμένεις εκεί. Εγώ μένω στην Αθήνα. Εδώ που λαμβάνονται οι αποφάσεις (αν και μην νομίζεις ότι τις παίρνω εγώ!). Αναπνέω τον βρόμικο αέρα της πόλης. Κάνω μία ώρα να πάω στην δουλειά μου. Εσύ δεν έχεις θέατρο και κινηματογράφο. Έχεις και άλλες σημαντικότερες δυσκολίες, φαντάζομαι.

Στην άλλη πλευρά του φράχτη, υπάρχουν τώρα- και θα υπάρχουν για καιρό- κάποιοι άνθρωποι που αναζητούν καταφύγιο και ελπίδα. Διάβασα κάπου ότι οι κραυγές τους σε φοβίζουν την νύχτα. Γιατί, όμως;;; Έχεις ψύχραιμα σκεφτεί τι ψάχνουν αυτοί οι άνθρωποι; Ένα πιάτο φαί, λίγο γάλα για το παιδί, μια γλυκιά κουβέντα και μια ευχή για καλή συνέχεια. Αυτό είναι το μόνο που σου αναλογεί. Τίποτε περισσότερο. Και έτσι-μόνο έτσι- σταματάνε και οι ενοχλητικές κραυγές τη νύχτα.

Δεν σου ζητώ, -και πολλοί άλλοι που μιλούν σιγανά, αλλά σταθερά και σίγουρα- να υπερασπιστείς την “εθνική μας κυριαρχία”, συμπατριώτη. Δεν απειλείται από αυτούς τους ανθρώπους. Δεν θα σου κάνουν κακό, αν δεν τους κάνεις κακό. Δεν υπάρχει κίνδυνος να αλλοιωθούμε, να “ισλαμοποιηθούμε”. Όποιος θέλει Θεό, τον έχει, όποιος θέλει Αλλάχ επίσης. Και όποιος, όπως εμείς, είναι σίγουρος για τις αρχές και τις αξίες του και τις σέβεται έμπρακτα, δεν «αλλοιώνεται», συμπατριώτη.

Θα ήθελα όμως να υπερασπιστείς την εθνική μας αξιοπρέπεια. Το φιλότιμο μας, την φιλοξενία μας, την ανθρωπιά.

 Θα ήθελα επίσης, να ενώσεις την φωνή σου μαζί μας όταν παλεύουμε για περισσότερο ψωμί σε όλους, για καλύτερα σχολειά για τα παιδιά μας, για νοσοκομεία, γιατρούς, φάρμακα για τους αρρώστους μας... Αυτά είναι που μας στερούν τα τελευταία χρόνια, συμπατριώτη. Και πίστεψε με, δεν μας τα έκλεψαν οι ταλαίπωροι που θέλουν να διαβούν το ποτάμι...Τα κλέβουν κάποιοι από αυτούς που σε αποκαλούν σήμερα “ηρωικό ακρίτα” για να σου χαϊδέψουν τα αυτιά. Για να ξεχάσεις.

Θα ήθελα να φράξεις μαζί με άλλους,  τον δρόμο στους δολοφόνους που οι Κυβερνήσεις μας οπλίζουν για να σκοτώνουν άμαχους που προσπαθούν να περάσουν ένα ποτάμι.

Εδώ στην Αθήνα, και αλλού, είμαστε-καιρό τώρα-πολλοί που παλεύουμε για αυτήν την εθνική αξιοπρέπεια. Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Μην απαντάς λοιπόν στις κραυγές αγωνίας τους, με κραυγές μίσους. Μην οπλίζεις με την οργή σου τα συμφέροντα πολεμοκάπηλων και από τις δύο πλευρές των συνόρων. Σκέψου, κρίνε, αποφάσισε, δράσε. Άνοιξε την πόρτα, δέξου τους ανθρώπους. Ένα ποτήρι νερό, λίγο φαί. Αν δεν έχεις, ζήτα από τον παπά, τον Δήμαρχο, τον κάθε κερατά κρατικό αξιωματούχο ή πλούσιο να τους φροντίσει. Είναι χρέος τους.

Και στο τέλος της ημέρας, δώστους μια ευχή να έχουν καλό δρόμο, συμπατριώτη. Να συνεχίσουν. Γιατί έχουν πολύ δρόμο, ακόμη.

Δεν ήρθαν για να σου κλέψουν την πατρίδα. Ήρθαν γιατί έχασαν την δική τους...

Ένας που γράφει στα “μετόπισθεν”

Για την αντιγραφή,

Ν.Μποσινάκος