Είπαμε πώς

 

Στήσαμε φράχτες και φωτογραφηθήκαμε στην μιά πλευρά,

ενώ στην άλλη μανάδες κλαίγαν τα παιδιά τους

και είπαμε πως είμαστε πατριώτες

Βυθίσαμε πλοία εχθρικά, πεντακόσιοι, χίλιοι, μυριάδες “αλλοι”

να μην πατήσουν εδώ στα “άγια χώματα” μας

και είπαμε πως είμαστε γενναίοι υπερασπιστες του πολιτισμού μας

Τσακίσαμε λουλούδια διαφορετικά,

με άλλη φωνή και άλλη όψη, γιατί δεν μας έμοιασαν

και είπαμε πως είμαστε νοικοκύρηδες

Στείλαμε τα παιδιά μας στρατιώτες

να κάψουν χωριά φτωχών, αθώων, ελεύθερων ανθρώπων

και είπαμε πώς είμαστε πια και εμείς ισχυροί

Βρίσαμε τον γείτονα που ζητάει δρόμο να περάσει,

μαλώσαμε το παιδί που θέλει χώρο να μεγαλώσει

Είπαμε : “Ξέρεις ποιος είμαι γω” και καθαρίσαμε

Σταυρωσαν πενήντα επτά σε σταυρό από σίδερο, χρήμα και αίμα

και εμείς απλώς σταυρώσαμε σε ένα χαρτί ένα όνομα: Καραμανλής.

(Καραμανλής ή τανκς!

Καραμαμλής ή τανκς;

Καραμανλής και τανκς...)

Είπαμε όμως “είμαστε δημοκράτες”

Βάλαμε στο ίδιο ζύγι αυτόν που διαμαρτύρεται για τ΄αδικο,

με αυτόν που είναι άδικος

και είπαμε πως είμαστε δίκαιοι

Και κάποτε βγήκαν τα μαχαίρια

κάποτε έπεσαν κορμιά

κάποτε ανοίξαν τα στόματα

και κάποτε είπαμε επιτέλους την αλήθεια

Αλήθεια, πώς γίναμε φασίστες;

Για την διεκδίκηση του 13ου και 14ου μισθού: Συν Αθηνά και χείρα κίνει

 

Λεφτά υπάρχουν για να χρηματοδοτείται η εμπλοκή της χώρας μας σε επικίνδυνους και άδικους πολέμους

Λεφτά υπάρχουν για να μοιράζονται αφειδώς και αδιαφανώς σε απευθείας αναθέσεις σε ημέτερους μέσω ΕΣΠΑ ή Ταμείου Ανάκαμψης

Λεφτά υπάρχουν για να επιδοτείται μέσω διάφορων pass ή κοινωνικών παροχών τύπου Σπίτι μου, εξοικονομώ η κερδοσκοπία των τραπεζών και των ραντιέρηδων, όσων πλουτίζουν από τις απλησίαστες τιμές, ενοίκια, προμήθειες, επιτόκια κλπ

Όταν όμως έρχεται η ώρα να δοθούν χρήματα για προσλήψεις στην υγεία, στην παιδεία, για νέα και ασφαλή σχολεία και νοσοκομεία, τότε προκύπτουν δημοσιονομικοί περιορισμοί και φόβος για νέα επιτήρηση

Και φυσικά, όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούμε αυτά που «λόγω μνημονίων» μας αφαιρέσαν, είμαστε «λαϊκιστές», άπληστοι και αχάριστοι

Βλέπετε, οι άριστοι επιτελείς στο Μαξίμου και στους ψηλούς ορόφους των Υπουργείων θεωρούν ότι αρκούν τα 12 ευρώ αύξηση που θα λάβουμε την άνοιξη για να καλύψουν τις απώλειες δεκαετίας και να αντιμετωπίσουμε «ολιστικά» την καλπάζουσα ακρίβεια.

Δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί. Η δικαστική οδός για την διεκδίκηση του 13^ου και 14^ου μισθού αποτελεί άλλο ένα εργαλείο που θα χρησιμεύσει για την επίτευξή του σκοπού μας. Το κίνημα, η δική μας πίεση, η φωνή μας ότι «έφτασε ο κόμπος στο χτένι» πρέπει να δυναμώσει. Συν Αθηνά και χείρα κίνει!

Εδώ και πολλά χρόνια, ως συλλογικότητα, τονίζουμε ότι η διεκδίκηση της επαναφοράς 13ου-14ου μισθού, των κλιμακίων της διετίας 2016-17 αλλά και η επαναφορά της εργάσιμης εβδομάδας των 37,5 ωρών θα έπρεπε να είναι στην αιχμή των αγώνων μας σε όλα τα επίπεδα (πρωτοβάθμια σωματεία, δευτεροβάθμιες ομοσπονδίες, τριτοβάθμια ΑΔΕΔΥ). Αντι αυτού, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε μεγάλο βαθμό αναλώνονται σε ρουσφετολογικές εξυπηρετήσεις ημετέρων, σε διαγκωνισμό κολαούζων στις πολιτικές ηγεσίες και σε κυνήγι καρεκλών.

Είναι στο χέρι μας να αναγκάσουμε τις εκλεγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, να σχεδιάσουν και υλοποιήσουν ένα σχέδιο δράσης για την διεκδίκηση των αιτημάτων μας. Με πρόγραμμα, πολυμορφία κινητοποιήσεων, με πλούτο επιχειρημάτων και τεκμηρίωσης, με συμμετοχή όλων μας και κλιμάκωση μέχρι την τελική νίκη.

Την Τρίτη 4 Φεβρουαρίου, η ΑΔΕΔΥ έχει προκηρύξει παναττική στάση εργασίας (12 έως λήξη ωραρίου) και συγκέντρωση (12.30μμ) στο Υπουργείο Οικονομικών. Προτείνουμε οι Σύλλογοι μας (Υπ.Εργασίας, ΥΚΟΙΣΟ και Επιθεώρησης Εργασίας) και οι Ομοσπονδίες να συμμετέχουν μαζικά στην συγκεκριμένη κινητοποίηση και να οργανώσουν τους συναδέλφους/-ισσες ώστε να πορευτούμε μαζικά στην συγκέντρωση. Αλλά πέρα από αυτό, θα πρέπει να συντονιστούν με συνδικάτα όμορων χώρων και να πιέσουν τα υπερκείμενα συνδικαλιστικά όργανα (Ομοσπονδίες, ΑΔΕΔΥ) για σχεδιασμό και κλιμάκωση του συγκεκριμένου αγώνα.

Αποχαιρετισμός στον Σύλλογο Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας

Αγαπητοί συνάδελφοι, -ισσες,

 

Αθήνα, 7-10-2024

 

Την προηγούμενη εβδομάδα υπέβαλα την παραίτηση μου από μέλος του ΔΣ (θα αντικατασταθώ από τον επιλαχόντα στο ψηφοδέλτιο μας Θάνο Λυκουργιά) και την αίτηση διαγραφής μου από τον Σύλλογο Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας. Η ενέργεια αυτή ήταν “αναγκαστική” καθώς υπηρετώ πλέον στο Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας και με την ενεργοποίηση του νέου Συλλόγου Εργαζομένων στο Υπουργείο αυτό θα ήταν παράδοξο και αντισυναδελφικό να συνεχίσω την θητεία μου στον Σύλλογο του Υπουργείου Εργασίας.

Αισθάνομαι ωστόσο την ανάγκη να πω δυο λόγια εν είδει απολογισμού τόσο για αυτή την λειψή μου θητεία στο ΔΣ όσο και για την συμμετοχή μου στον Σύλλογο όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι μέλος του Συλλόγου από το 2004 και συμμετείχα στο ΔΣ τις περιόδους 2012-2018 και 2022 έως σήμερα, εκπροσωπώντας όσο καλύτερα μπορούσα τα μέλη του Συλλόγου μας.

Πάντα μέσα από συλλογικά σχήματα, μαζί με συναδέλφους/ισσες που εργαστήκαμε ως ομάδες για την υπεράσπιση των συλλογικών μας δικαιωμάτων. Η Ανοικτή Συνέλευση Υπαλλήλων (έως το 2014), η Αυτόνομη Ριζοσπαστική Συνέλευση Υπαλλήλων (έως το 2016)  και πλέον ο ΑντίΛογος αποτέλεσαν τα πλαίσια μέσα από τα οποία προσπάθησα να καταθέσω τις απόψεις μου, τις θέσεις, τις προτάσεις μου για την καλύτερη λειτουργία και την αποτελεσματική δράση του Συλλόγου μας. Μαζί με τους συναδέλφους/ισσες, διαθέσαμε πάρα πολύ χρόνο και ενέργεια για να συνθέσουμε απόψεις, να καταθέσουμε προτάσεις και να υλοποιήσουμε αποφάσεις ώστε η συνδικαλιστική μας δράση να μην περιοριστεί σε μεταφορά προκάτ  κομματικών γραμμών αλλά ούτε και σε συντεχνιακή εξυπηρέτηση ατομικών συμφερόντων. Πορευτήκαμε και συνεχίζουμε κόντρα στην “νουθεσία” παλιού συνδικαλιστή: “Δεν υπάρχει συλλογικότητα, πάρα μόνο άτομα” μας είπε κάποτε και ευτυχώς δεν τον ακούσαμε!

Η αλήθεια είναι ότι ο συσχετισμός δύναμης , όπως προέκυπτε από τις εκλογές του Συλλόγου δηλαδή από την ψήφο όλων μας, δεν μας επέτρεψε να πετύχουμε όσα θα θέλαμε. Στον Σύλλογο Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας, την πρωτοκαθεδρία (αν και με διαρκώς μειωμένη ισχύ) διαθέτουν δυνάμεις που δρουν με τελείως διαφορετικό σκεπτικό, εμποδίζουν την στροφή του Συλλόγου προς μια πιο δημοκρατική λειτουργία και αγωνιστικό προσανατολισμό και κατά την γνώμη μας βλάπτουν μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα όλων μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και σε αυτή την τελευταία θητεία, στην οποία οι αγωνιστικές-αριστερές δυνάμεις ήταν ενισχυμένες και καταθέσαν πολλές προτάσεις, ιδέες κ.α, οι δυνάμεις του «παλιού» φρενάραν είτε μέσω της αδράνειας είτε μέσω της ανοικτής αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς την υλοποίηση αποφάσεων που θα έδιναν άλλο χαρακτήρα στον Σύλλογο.

Ελπίζω ότι η σταδιακή συνειδητοποίηση από όλους μας των πραγματικών προβλημάτων και των αιτιών τους καθώς και το νέο «αίμα», οι νέοι συνάδελφοι, -σσες που έχουν ενταχθεί στο δυναμικό του Υπουργείου Εργασίας θα στρέψουν και τον Σύλλογο σε αγωνιστική κατεύθυνση.

 

Με αυτές τις σκέψεις και αφού σας ευχαριστήσω όλους και όλες, ειδικά όσους/ες βρεθήκαμε έστω και για λίγο, ακόμη και χωρίς να το γνωρίζουμε στα ίδια μετερίζια των αγώνων, κλείνω την πορεία μου στον Σύλλογο Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας.

 

Θα ξαναβρεθούμε!

 

Συναδελφικά,

 

Ν.Μποσινάκος

Μπαμ ηκούσθη στον αέρα- Η αβάσταχτη ελαφρότητα των ελληνικών υπουργείων

 

Τον τελευταίο μήνα κάποια ασυνήθιστα συμβάντα ταράζουν τα βαρετά δημοσιοϋπαλληλικά γραφεία πέριξ της πλ. Κλαυθμώνος. Οι server του Υπουργείου Εργασίας στην Δραγατσανίου εκρήγνυνται Σάββατο βράδυ, το ηλεκτρικό ρεύμα στο κτίριο της Σοφοκλέους 4 που στεγάζονται υπηρεσίες του Υπ. Εργασίας και του Υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής φτάνει στα 300 Volt. Στην Δραγατσανίου , “ποντικοί” ξαφρίζουν δεκάδες laptop του Υ.ΚΟΙ.Σ.Ο ¨στα κουτιά τους”. Γενικώς, μπάχαλο. Αναμενόμενο μπάχαλο όμως...

Μιλάμε για κτίρια με παμπάλαιες και ασυντήρητες εγκαταστάσεις που πιθανόν εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για την υγεία και ασφάλεια όσων εργάζονται σε αυτά. Μιλάμε για κτίρια στα οποία συστεγάζονται υπηρεσίες 2 και 3 Υπουργείων και φορέων, στα οποία άλλος είναι ο ιδιοκτήτης, άλλος ο ενοικιαστής και άλλος ο χρήστης. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τίποτε και ακόμη και μια βλάβη στο τηλέφωνο είναι πρόβλημα που για να λυθεί πρέπει να εμπλακεί η μισή Αθήνα. Ακόμη και στο κεντρικό κτίριο του Υπ. Εργασίας (Σταδίου 29) εκτελούνται αυτή τη στιγμή έργα ανακαίνισης που θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και ασφάλεια εργατών, υπαλλήλων και για τα οποία ο Υπουργός παραπέμπει στον διοικητή του e-ΕΦΚΑ και οι 2 μαζί στον εργολάβο.

Είναι θέμα τύχης που δεν υπήρξαν θύματα από την ηλεκτρολογική βλάβη στην Σοφοκλέους. Είναι θέμα τύχης που δεν υπήρξε πυρκαγιά στην Δραγατσανίου από την έκρηξη στην Πληροφορική. Ήταν θέμα χρόνου η κλοπή των αφύλακτων laptop σε ένα υπουργείο που δεν έχει ούτε προσωπικό, ούτε χώρους για να διαφυλάξει την περιουσία του.

Όλα αυτά κοστίζουν. Είμασταν τυχεροί, δεν γίναμε Τέμπη. Αλλά το κόστος της ζημιάς σε καμένο εξοπλισμό στην Σοφοκλέους και την Δραγατσανίου, το κόστος των κλεμμένων υπολογιστών ποιος θα τα πληρώσει; Ο Έλληνας φορολογούμενος φυσικά. Οι υπεύθυνοι, οι αρμόδιοι, οι “άριστοι” συνεχίζουν το επιτελικό τους έργο. Η συνταγή γνωστή: Πρώτα βρίσκουμε τον Υπουργό, μετά φτιάχνουμε το Υπουργείο και μετά καθόμαστε και περιμένουμε να λειτουργήσει. Πάμε και όπου βγει!

ΟΧΙ ΣΤΟ ΌΝΟΜΑ ΜΟΥ-Το ελάχιστο ανθρωπιστικό κόστος ενός ελάχιστου ανθρώπου

Το “ελάχιστο δυνατό ανθρωπιστικό κόστος” στο οποίο ελπίζει ο Πρωθυπουργός, όπως δήλωσε στην συνάντηση με τον ομόλογο του, σφαγέα Νετανιάχου θα ήθελα ειλικρινά να το υποστεί ο ίδιος και η οικογένεια του.

Όχι άλλο τα νήπια της Παλαιστίνης.

Όχι άλλο οι μανάδες στην Γάζα

Όχι άλλο οι ηλικιωμένοι που θάβονται κάτω από τους κόπους μιας επώδυνης ζωής στην μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του κόσμου.

Ποτέ δεν θέλησα το κακό ενός ανθρώπου, ακόμα και του χειρότερου δολοφόνου.

Όμως το να βλέπω τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας μας να χαριεντίζεται συμπαραστεκόμενος στο όνομα μου με κάποιον που βομβαρδίζει ανελέητα επί 18 ημέρες νέους, γέρους, παιδιά, γυναίκες...κάποιον που κόβει νερό, ρεύμα, καύσιμα, τρόφιμα σε 2,5 εκατομμύρια ζωντανούς νεκρούς, σε κάποιους που έχει διώξει από τον τόπο τους και επί 20 χρόνια έχει υπό ασφυκτική κατοχή, μου γεννά μόνο αισθήματα αηδίας, μίσους και αποτροπιασμού.

Θέλω να γίνω και εγώ τόσο τόσο κυνικός, υπολογιστής, απάνθρωπος.

Ακούστε κύριε Μητσοτάκη...

Τούτος ο λαός δεν ήταν πάντα ομόψυχα όπως προπαγανδίζετε στην “σωστή” πλευρά της ιστορίας. Στην σκλαβιά, η φτωχολογιά ήταν με τους “κλέφτες” και οι κοτζαμπάσηδες με τον πασά. Στην κατοχή, οι Ράλληδες με τους ναζί και το ΕΑΜ με τον λαό. Στην χούντα, οι Παναγούληδες με την δημοκρατία, οι εφοπλιστές με τον Παττακό.

Σήμερα, ο ελληνικός λαός είναι με τα παιδιά στην Γάζα. Εσείς και οι όμοιοί σας, με το ακροδεξιό καθεστώς του Ισραήλ.

Δεν ενισχύετε την διεθνή θέση της χώρας. Αμαυρώνετε τις καλύτερες παραδόσεις της, αρετές και αρχές που ευλόγησαν αυτά τα χώματα: την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, το φιλότιμο που άνθισαν και ανθίζουν ακόμη και σε αυτό τον τόπο.

Υποθηκεύετε το μέλλον των απλών ανθρώπων αυτής της χώρας, θέτοντας τους στο στόχαστρο της αδικαιολόγητης -αλλά αιτιολογημένης- καταστροφικής μανίας που γεννά η ασταμάτητη καταπίεση.

Δεν σας ζητάμε να μην καταδικάσετε την Χαμάς. Σας ζητάμε απλώς να καταδικάσετε την γενοκτονία που πραγματοποιεί σήμερα το Ισραήλ. Και να εκφράσετε το κοινό αίσθημα, την κοινή έκκληση εκατομμυρίων κατοίκων αυτής της χώρας: Φτάνει πια η σφαγή!

Ο ζωγράφος που θα αποτυπώσει την σφαγή της Γάζας θα έχει στον καμβά των ενόχων και το δικό σας πρόσωπο κύριε Μητσοτάκη.

Όχι το δικό μου.

Μην μιλάτε εκ μέρους μου, λοιπόν κύριε Μητσοτάκη. Είμαι ακόμη άνθρωπος με καρδιά και νου. Ως Έλληνας, ως άνθρωπος, δεν συμπαραστέκομαι στον Ισραήλ.

Στέκομαι στο προσκέφαλο των παιδιών που πεθαίνουν στην Γάζα.

Τα ακούς;

Να στοιχειώνουν τον ύπνο σου!

Για πάντα.

Για τα παιδιά που δεν μεγάλωσαν

 

Τα βλέπουμε στις οθόνες μας σκονισμένα, ματωμένα, τρομαγμένα, νεκρά.

Είναι τα παιδιά του πολέμου. Στην Ουκρανία, στην Αρμενία, στην Αφρική, στο Ισραήλ, στην Παλαιστίνη.

Είναι τα παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ ή που γερνάνε απότομα.

Ας αφιερώσουμε λίγες στιγμές σε αυτά τα παιδιά, λίγες μας σκέψεις.

Ποιος φταίει; Ποιος κερδίζει; Ποιος χάνει; Γιατί να συμβαίνει αυτό το κακό;

Ας προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε το μήνυμα στα παιδιά μας.

Όχι στην βία, όχι στην καταπίεση, όχι στην εκμετάλλευση των αδυνάτων από τους ισχυρούς, όχι στον θάνατο

Ναι στην ελευθερία, ναι στην κατανόηση, ναι στην αξιοπρέπεια για όλους, ναι στη ζωή.

Ως γονείς αδυνατούμε να αποδεχτούμε ότι παιδιά σε πολλές κοσμογωνίες φοβούνται, πληγώνονται, πεθαίνουν.

Όποιος και αν είναι ο ένοχος, το παιδί είναι αθώο!

Από την μικρή μας σχολική αυλή, βάζουμε με τα παιδιά μας μεγάλη φωνή και σας ζητάμε κάτι απλό:

Να αφήσετε τα παιδιά του κόσμου να μεγαλώσουν.

Το πλοίο

Θα ανέβουμε και εμείς στο πλοιο. Θέλετε-δεν θέλετε! Οσο και αν σπρώχνετε, όσες πόρτες και αν κλείνετε, οσο και αν λυσσάτε...θα ανέβουμε στο πλοίο. Και στην τελική, αν δεν μας θέλετε στο πλοιο σας, θα φτιάξουμε καινούριο. Και θα είναι καλύτερο, γρηγορότερο, ασφαλέστερο. Και θα μας χωραει όλους/όλες/όλα. Στην πλώρη δεν θα γράφει BLUE HORIZON. Θα γράφει ΑΝΤΩΝΗΣ.

Η εν ψυχρώ δολοφονία του 36χρονου Αντώνη Καρυώτη, ενός ανθρώπου με νοητική αναπηρία, το βράδυ της Τρίτης στο λιμάνι του Πειραιά από μέλη του προσωπικού του πλοιου BLUE HORIZON της ATTICA GROUP μπορεί να διαβαστεί με δυο τρόπους:

Η πρώτη οπτική είναι να δούμε το συμβάν ως μια άτυχη στιγμή ενός κακόμοιρου ανθρώπου που πλήρωσε με την ζωή του την ιδιαιτερότητα του. Ήδη το αρχικό αφήγημα της εταιρίας που αναμάσησαν τα συστημικά ΜΜΕ μιλούσε για κάποιον που γλίστρησε. Στη συνέχεια, το κυρίαρχο αφήγημα που συμπυκνώνεται στις δηλώσεις του αρμόδιου Υπουργού Βαρβιτσιώτη είναι ότι “λυπούμαστε, είναι τραγικό, αλλά μην την πληρώσουν και οι άνθρωποι που απλώς έκαναν τη δουλειά τους”. Στην τελική για όλα πιθανόν να φταίει αυτός ο ...αγροίκος νάυτης που έδωσε την τελευταία σπρωξιά στον Αντώνη. Μήπως όμως αυτός τελικά θα μπορούσε να είναι ο καθένας/καθεμία μας; Τι, όχι;;;

Αυτό το αφήγημα δυστυχώς έχει γερά θεμέλια στην υπάρχουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση, στα χαμηλά ένστικτα του κόσμου που καλλιεργούνται ύπουλα και έντεχνα από το σύστημα και θρέφουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και κανιβαλισμό.

Η δεύτερη και πραγματική οπτική είναι να δούμε και αυτό το έγκλημα ως τραγική κατάληξη ενός συστήματος που μας μετατρέπει σε γρανάζια μιας καλοκουρδισμένης μηχανής παραγωγής κέρδων για λίγους. Ο άνθρωπoς που έσπρωξε τον Αντώνη είναι όντως ένας μεροκαματιάρης όπως λέει ο Υπουργός. Όμως από ότι φαίνεται, “για ένα κομμάτι ψωμί” στον καπιταλισμό, δεν φτάνει μόνο η δουλειά. Για ενα κομμάτι ψωμί πρέπει να αντέξεις πολλα, ακόμη και να δεις τον εαυτό σου να μετετρέπεται σε δολοφόνο ή σε συνέχοχο του. Για ένα κομμάτι ψωμί, πρέπει να κάνεις τα πάντα για να φτάσει το πλοιο γρηγορότερα στην Κρήτη, να κοπούν περισσότερα εισιτήρια, να αυγαταίνουν τα κέρδη του αφεντικού. Για ένα κομμάτι ψωμί...

Οσο και να θελούν να κουκουλωθούν οι αιτίες και αυτού του εγκλήματος, έχουμε μάτια και βλέπουμε, αυτιά και ακούμε, νού και σκεφτόμαστε. Τα ξερόχορτα που δεν καθαρίστηκαν, τα αντιπλημμηρικά που έμειναν στα μισα, ο καταπέλτης που έκλεισε χωρίς τον τελευταίο επιβάτη δεν είναι ούτε εγκληματικές αμέλειες, ούτε μεμονωμένα περιστατικά. Είναι θεμελιώδεις επιλογές του συστήματος, που θέλει το χρήμα να “επενδύεται” αποδοτικα και να φέρνει επενδυτικές βαθμίδες. Οχι σε δέντρα και δάση, όχι στην ασφάλεια του λαού των πόλεων και της υπάιθρο, όχι σε “λαθραίους”, “διαφορετικούς” και “ανάπηρους”. Και αυτό το σύστημα πρέπει να γκρεμίσουμε αν θέλουμε να σταματήσουμε τον κατηφορο.

Για τον Αντώνη που ήθελε μια ζωη να ταξιδέυει, για κάθε Αντώνη της τάξης μας, θα συνεχίσουμε να σκαρφαλώνουμε στους καταπέλτες.

Και αν είμαστε πολλοί, θα τους ανοίξουμε διάπλατα.

Θα μπούμε στο πλοίο. Όσο και αν λυσσάτε!