Κείμενο συμβολής για τη δημιουργία του νέου πολιτικού φορεα

 https://xekinima.org/n-mposinakos-epistoli-schetika-me-tin-protovoylia-gia-mia-nea-enotiki-kai-anatreptiki-politiki-stin-aristera/

Αθήνα, 24/11/2025

Σύντροφοι, συντρόφισσες,

Δεν συμμετέχω, ούτε συμμετείχα σε κάποια από τις 6 οργανώσεις της πρωτοβουλίας. Ωστόσο, είμαι φίλος, γνωρίζω ή απλώς έχω συμπορευτεί με πολλούς/πολλές από εσάς. Γνωρίζω τους αγώνες σας τόσο ατομικά, όσο και συλλογικά μέσα από τις συγκεκριμένες οργανώσεις ή και από άλλες συλλογικότητες. Επέλεξα συνειδητά να μην ενταχθώ σε κάποια από τις οργανώσεις, παρόλο που εκτιμώ πολλά στελέχη τους, συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό την ιδεολογία τους και συμφωνώ με τις περισσότερες από τις τακτικές και τις πρακτικές τους. Σέβομαι απόλυτα την ιστορία τους και τους αγώνες που έχουν δοθεί μέσα από αυτές.

Ο λόγος της μη ένταξής μου είναι ουσιαστικά ο λόγος που τελικά με ώθησε να παρακολουθήσω την εκδήλωση της και να γράψω αυτή την επιστολή . Θεωρώ ότι σπαταλιέται τεράστια δύναμη, ξοδεύονται πολύτιμες και χρήσιμες δυνάμεις του κινήματος σε δουλειά που εν τέλει δεν έχει κάποια πρακτική ωφελιμότητα για τις λαϊκές μάζες. Στα καπιταλιστικά οικονομικά, αυτό λέγεται αντιοικονομίες κλίμακας. Ταυτόχρονα, μοιραία η προσπάθεια για διαφύλαξη της βιωσιμότητας της κάθε μιας οργάνωσης οδηγεί, ακόμη και αθέλητα σε στρεβλώσεις που στην ακραία τους μορφή ονομάζονται στη δική μας γλώσσα, σεχταρισμός. Με αυτή την έννοια, θεωρώ ότι η προσπάθεια οργανωτικής ενοποίησης των 6 οργανώσεων αποτελεί σημαντική κίνηση με πολιτικό περιεχόμενο.

Είναι πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι 6 οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής αριστεράς συμπράττουν για την κοινή μας υπόθεσή, τον κοινό μας στόχο. Ακόμη περισσότερο, από τη στιγμή που κάτι τέτοιο δεν γίνεται βεβιασμένα , από πάνω και εν όψει κάποιας εκλογικής διαδικασίας, αλλά συγκροτημένα, με διαδικασίες βάσης και με προηγούμενη συμπόρευση στη δράση. Είναι σημαντικό ότι βρεθήκαμε πίσω από τα κοινά πανό της πρωτοβουλίας και όχι σε κάποιο γραφείο ή σε εκλογικό περίπτερο. Από την άλλη, είναι προφανής ανάγκη για τον κόσμο που βρίσκεται εκτός των οργανώσεων ή και ακόμη μακριά από το μαζικό λαϊκό κίνημα, να διακρίνει μέσα στον ορυμαγδό των ουσιαστικά ασήμαντων πολιτικών εξελίξεων, το γεγονός της δημιουργίας ενός διακριτού πολιτικού φορέα που ακουμπά στις συγκεκριμένες και επιτακτικές ανάγκες του.

Έναν φορέα που θα διακρίνεται από τα άλλα παρόμοια εγχειρήματα του χθες και του σήμερα ως προς συγκεκριμένους άξονες:

Α) Σαφής και χωρίς αστερίσκους αντίθεση στον πόλεμο και στους εξοπλισμούς. Ενάντια στις διάφορες εκδοχές του πατριωτισμού, θα πρέπει να αναδείξουμε την πραγματική σημασία της πολεμικής εμπλοκής της χώρας μας και της κούρσας των εξοπλισμών που προετοιμάζουν και οδηγούν στον επόμενο μεγάλο πόλεμο. Θα πρέπει να μπούμε μπροστά στην προσπάθεια να ανατραπεί αυτή η αυτοκαταστροφική πορεία και να στοιχίσουμε τις λαϊκές μάζες στην σωστή πλευρά της ιστορίας, στην πλευρά όσων αγωνίζονται για ειρήνη, δικαιοσύνη και ελευθερία.

β) Ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο-τον σοσιαλισμό-που θα υπηρετείται και θα αναδεικνύεται συνεχώς και με επιμονή, αλλά ταυτόχρονα γείωση στην πραγματικότητα και προσαρμογή της τακτικής στα δεδομένα του σήμερα. Αντλώντας εμπειρία από τα διδάγματα του χθες, ο νέος φορέας θα πρέπει να προτείνει πολιτικές, να διαμορφώνει συμμαχίες, να οργανώνει δράσεις που θα αφορούν τις σημερινές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό δεν σημαίνει συμβιβασμούς ως προς τον στρατηγικό στόχο. Σημαίνει αξιοποίηση όλων των σημερινών δυνάμεων και δυνατοτήτων με τέτοιο τρόπο ώστε να πραγματοποιούνται βήματα προς αυτόν τον στόχο.

γ) Ριζική και χωρίς πισωγυρίσματα αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Βαριά φορολόγηση των κερδών ειδικά σε κλάδους (ναυτιλία, τράπεζες, ενέργεια, κατασκευές) που εδώ και δεκαετίες κερδοσκοπούν σε βάρος του λαού. Μέτρα για δραστική ενίσχυση των λαϊκών εισοδημάτων (αύξηση κατώτατου μισθού, 13ος-14ος μισθός/σύνταξη κ.α.)

δ) Σύγκρουση χωρίς συμβιβασμούς με τους ταξικούς αντιπάλους μας εντός και εκτός Ελλάδας. Είναι αναπόφευκτο ότι για να υλοποιηθούν φιλολαϊκά μέτρα, με τα σημερινά δεδομένα, απαιτείται σύγκρουση με οικονομικά, πολιτικά και γεωπολιτικά συμφέροντα εντός και εκτός της χώρας. Βασικό διακριτό χαρακτηριστικό μας σε αυτή τη σύγκρουση είναι η ανυποχώρητη στάση μας για την υπεράσπιση των λαϊκών κατακτήσεων

ε) Οικοδόμηση συμμαχιών με κινήματα εντός και εκτός της χώρας. Η επαφή με τα ζωντανά και μαχητικά κινήματα είναι αυτή που θα παρέχει οξυγόνο σε οποιαδήποτε πολιτική πρωτοβουλία, τροφοδοτεί την πολιτική ατζέντα με αιτήματα και διεκδικήσεις που συμβάλλουν στην συσπείρωση περισσότερων αγωνιστών/-στριων. Η σχέση με τα κινήματα θα πρέπει να είναι ισότιμη, χωρίς καπελώματα και ηγεμονεύσεις. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της στείρας στήριξης κινημάτων, χωρίς να παλεύουμε για να αναδείξουμε την πιθανή συσχέτισή τους με τους στόχους της πρωτοβουλίας και να τους συνδέουμε με το αίτημα για σοσιαλισμό.

στ) Συνεννοήσεις, κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις, ακόμη και συμμαχίες με όμορους πολιτικούς φορείς, χωρίς φόβους μήπως “νοθευτεί” η καθαρότητά μας. Προκειμένου να προωθηθούν οι στρατηγικοί μας στόχοι, τους οποίους θα δηλώνουμε συνεχώς και δημόσια, δεν θα πρέπει να αποφύγουμε την συνεργασία ακόμη και με οργανώσεις και φορείς που συμφωνούν σε επιμέρους ζητήματα αλλά όχι στον στρατηγικό μας στόχο. Προφανώς, οι συνεργασίες θα πρέπει να γίνονται με ξεκάθαρους όρους, σαφείς, συμφωνημένους και δημόσια διατυπωμένους και ορισμένους σκοπούς και προφανώς γνωρίζοντας ότι θα έχουν ημερομηνία λήξης το χρονικό σημείο της πιθανής διαφωνίας/ρήξης όταν έρθει η στιγμή της εκδήλωσης της στρατηγικής διαφωνίας.

Η λειτουργία του νέου φορέα είναι κρίσιμη. Το μέσο είναι το μήνυμα. Θα πρέπει να εφαρμοστεί στην πράξη, η συνθετική, δημοκρατική, με σεβασμό σε όλες τις απόψεις λειτουργία. Με ξεκάθαρους και δημοκρατικά συμφωνημένους κανόνες, με συνεχή συζήτηση σε όλα τα επίπεδα, με αποφυγή κατευθύνσεων και γραμμών που έρχονται από πάνω προς τα κάτω. Με πραγματικές συνελεύσεις, ανακλητή αντιπροσώπευση, προσπάθεια για συνθέσεις και ομοφωνία, σεβασμό της πλειοψηφίας, συμμετοχή όλων στις δημοκρατικά ληφθείσες αποφάσεις. Αναμφίβολα, όσοι/ες συμμετέχουν ήδη σε οργανώσεις μεταφέρουν αφενός τις γνώσεις και τις εμπειρίες λειτουργίας τους που θα είναι πολύτιμες, αφετέρου αναμφίβολα είναι φορείς και των παθογενειών τους που μπορεί να αποδειχτούν σημαντικό πρόβλημα. Θα πρέπει χωρίς έπαρση, εγωκεντρισμό, ηγετισμούς και άλλα τέτοια φαινόμενα, να κάνουμε όλοι/ες ένα βήμα πίσω και να δούμε από άλλη οπτική την λειτουργία του νέου φορέα, συμπεριλαμβάνοντας νέους ή άπειρους σε τέτοιες διαδικασίες ανθρώπους, και εντάσσοντας νέες ιδέες και μέσα προκειμένου να υπηρετηθεί ο κοινός στόχος και να μεταφερθεί το μήνυμα μας σε πλατύτερο μέρος των λαϊκών στρωμάτων. Να μην παραμείνουμε ένας φορέας για τους μυημένους και τον στενό περίγυρο αλλά να απευθυνθούμε σε ανθρώπους που αν και είναι κοντά στις απόψεις μας, ενδεχομένως δεν είχαν ποτέ επαφή με το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και πιθανόν είναι επιφυλακτικοί/καχύποπτοι ως προς τις πραγματικές στοχεύσεις μας.

Η γείωση με την κοινωνία είναι κρίσιμος παράγοντας για την επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος. Ο νέος φορέας θα πρέπει πρώτα και κύρια να ακούσει τους καθημερινούς ανθρώπους, να καταγράψει και να αποκωδικοποιήσει τα προβλήματα, τις ανησυχίες τους, την κατάσταση στις γειτονίες και στους χώρους δουλειάς, να επεξεργαστεί συγκεκριμένες προτάσεις που θα αφορούν και θα διευκολύνουν την καθημερινότητα των ανθρώπων, αλλά ταυτόχρονα θα υπηρετούν το πολιτικό μας σχέδιο. Προφανώς, σε αυτή την προσπάθεια, θα αντιμετωπίσουμε πιθανώς στην αρχή επιφυλακτικότητα, δυσπιστία, ακόμη και εχθρότητα. Ωστόσο, θα πρέπει με επιμονή, υπομονή, συνεχή και αναλυτική εξήγηση, να κάνουμε λιανά στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι ανελευθερία, ο σοσιαλισμός δεν είναι κάτι μακρινό, ο σοσιαλισμός είναι η λύση για τα προβλήματα που με το σημερινό σύστημα φαντάζουν αξεπέραστα και δεδομένα.

Με αυτό το σκεπτικό, θέτω και εγώ τις δυνάμεις μου στην διάθεση, της νέας αυτής προσπάθειας. Με καλή πίστη και μεγάλη διάθεση, να υπηρετήσω μαζί με πολλούς/ες συντρόφους/-ισσες την υπόθεση στην οποία όλοι/ες μας έχουμε ήδη αφιερώσει μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μέσα από διαφορετικούς δρόμους και τρόπους. Δρόμους τους οποίους ο νέος φορέας θα πρέπει να ενώσει σε μια μεγάλη λεωφόρο, που θα χωρά πολλούς/ες, θα είναι μακριά και κουραστική αλλά θα έχει ορατό προορισμό τον κοινό μας στόχο, τον σοσιαλισμό!

Νίκος Μποσινάκος

Mέλος της συλλογικότητας εργαζομένων ΑντιΛογος και της πρωτοβουλίας πολιτών Πετρούπολης ΧΩΜΑΤΕΡΗ STOP

Μια φορά και ένα καιρό στο Δημόσιο - Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι

 

Πρόσφατα, ανέλαβαν υπηρεσία οι νέοι συνάδελφοι/-ισσες που προσλήφθηκαν μέσω ΑΣΕΠ. Πρόκειται για τις πρώτες -μετά το 2010- προσλήψεις μέσω διαγωνισμού ΑΣΕΠ στο Υπουργείο Εργασίας, στην Επιθεώρηση Εργασίας και φυσικά στο νέο Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας. Στα 15 χρόνια που μεσολάβησαν, νέο προσωπικό εντάχθηκε στις υπηρεσίες μας μόνο από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, από δικαστικές αποφάσεις παλιότερων διαγωνισμών, ή μέσω μετατάξεων/αποσπάσεων από άλλους φορείς. Στο ίδιο διάστημα, εκατοντάδες συνάδελφοι αποχώρησαν με συνταξιοδότηση ή προς άλλους φορείς.

Καλωσορίζουμε από καρδιάς τους συναδέλφους/-ισσες και τους ευχόμαστε δημιουργική πορεία στην Δημόσια Υπηρεσία. Με αφορμή ωστόσο αυτό το χαρμόσυνο γεγονός, είναι ευκαιρία να παραθέσουμε ορισμένες διαπιστώσεις/προβληματισμούς, επιχειρώντας ουσιαστικά να ενημερώσουμε τους νέους μας συναδέλφους αλλά και να ...θυμίσουμε στους παλιότερους, “τι είχαμε και τι χάσαμε”.

Μια φορά και ένα καιρό, λοιπόν στο Ελληνικό Δημόσιο...

...εργαζόμασταν 37,5 ώρες την εβδομάδα (7,5 ώρες/ημέρα) και διεκδικούσαμε περαιτέρω μείωση ωραρίου. Σήμερα, την ώρα που στην Ευρώπη συζητούν για 4ημερη εργασία, εδώ υπάρχει ωράριο 40 ωρών, καμία διεκδίκηση και συζήτηση για μείωση και παράλληλα έμμεση και συχνά πιεστική απαίτηση από τις πολιτικές ηγεσίες να είμαστε “διαθέσιμοι” και “πρόθυμοι” όποτε χρειαστεί.

...πληρωνόμασταν δώρο Χριστουγέννων (1 μισθό), δώρο Πάσχα (μισό μισθό) και επίδομα αδείας (μισό μισθό). Πρόκειται για τους περίφημους 13ο και 14ο μισθό, που θεσπίστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα μετά από αγώνες και καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε καν να περικόψει στον ιδιωτικό τομέα. Στο Δημόσιο ακόμη και η αναιμική σημερινή διεκδίκηση επαναφοράς τους από την ΑΔΕΔΥ, καταγγέλλεται από την Κυβέρνηση της ΝΔ ως αδύνατη δημοσιονομικά και ...αντικοινωνική. Σήμερα, υπάρχουν τα περίφημα ετήσια μπόνους, για τα οποία απαραίτητες προϋποθέσεις για να τα λάβει κανείς είναι να βρίσκεται στην κατάλληλη υπηρεσία, στην κατάλληλη θέση, να έχει “καλούς, πονετικούς και δίκαιους” προϊσταμένους και φυσικά πάνω από όλα να είναι και ο/η ίδιος/α “καλό και υπάκουο παιδί”.

...είχαμε μισθούς που ήταν συμβατοί σε σημαντικό βαθμό (αν και χαμηλότερο του περίφημου κοινοτικού μέσου όρου) με τις βιοτικές ανάγκες μας, με την οικογενειακή κατάσταση και το επίπεδο σπουδών μας. Μισθούς που ακολουθούσαν σε κάποιο βαθμό, σχεδόν σε ετήσια βάση, την εξέλιξη των τιμών αλλά και της αύξησης της παραγωγικότητας και του επιπέδου ζωής. Σήμερα, βρισκόμαστε σε μισθολογικά επίπεδα που συχνά υπολείπονται του 2011, οι νεοδιόριστοι “μπαίνουν μέσα” κάθε μήνα και η Κυβέρνηση μας πετάει όποτε δεήσει φιλοδωρήματα των 20 ευρώ.

...είχαμε μια στοιχειωδώς φυσιολογική εξέλιξη (βαθμολογική, μισθολογική, ιεραρχική), καθώς η χορήγηση μισθολογικών κλιμακίων και η βαθμολογική προαγωγή δεν εξαρτιόταν από την συμμετοχή σε ένα γελοίο σύστημα ατομικής αξιολόγησης, ενώ σε τακτά χρονικά διαστήματα πραγματοποιούνταν κρίσεις για τις θέσεις προϊσταμένων (Τμηματάρχες, Διευθυντές, Γενικοί Διευθυντές), με βάση τις ισχύουσες διατάξεις του Δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα. Σήμερα, με το νέο Πειθαρχικό Δίκαιο που θα ψηφισθεί μόλις ανοίξει η Βουλή, η μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη θα τελεί υπό την αίρεση της συμμετοχής στην ατομική αξιολόγηση (ακόμη και αν η αποχή από αυτήν γίνεται στο πλαίσιο νόμιμης απεργίας!), ενώ οι θέσεις ευθύνης καλύπτονται με το σύστημα του μπιλιάρδου. Θα πρέπει να συμμετέχεις στην σωστή καραμπόλα για να σου ανατεθεί με ...ισόβια “αναπλήρωση” κάποια θέση και το αντίστοιχο επίδομα θέσης ευθύνης βεβαίως. Κρίσεις προϊσταμένων Τμημάτων έχουν να γίνουν από το ...2006!

...είχαμε πραγματικό αντικείμενο εργασιών, σημαντικό ρόλο και ευρείες αρμοδιότητες. Σχεδιάζαμε, ερμηνεύαμε, εφαρμόζαμε, ελέγχαμε την εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία και τις πολιτικές πρόνοιας, κοινωνικής στέγασης και κοινωνικών παροχών. Πάντα υπήρχαν δυσκολίες και πιέσεις άνωθεν και έξωθεν, αλλά ο ρόλος μας στο πλαίσιο της νομιμότητας και των προβλεπόμενων διοικητικών διαδικασιών ήταν να υπερασπίζουμε το δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον. Σήμερα, μετά από 15 μνημονιακά και μεταμνημονιακά χρόνια, κυβερνήσεις κάθε είδους και χρώματος, και άπειρα “μεταρρυθμιστικά” νομοσχέδια, περιοριζόμαστε να καταγράφουμε τα απολειφάδια της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας, να καταμετρούμε τα υπολείμματα της κοινωνικής πρόνοιας και να διαβιβάζουμε κατόπιν εντολής Υπουργού, Διοικητή κλπ. τις αρμοδιότητές μας σε ιδιώτες ανάδοχους, εργολάβους, μεσάζοντες, αεριτζήδες, φραπέδες και χασάπηδες...

Φυσικά, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα και για να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι κάποια πράγματα παρέμειναν ίδια και απαράλλαχτα, ή και βελτιώθηκαν!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το “όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν” αποτελούν φυσικά οι κατεστημένες συνδικαλιστικές παρατάξεις που ενεργά (με την ψήφο μας) ή παθητικά (με την αποχή μας) συνεχίζουμε σε μεγάλο βαθμό (με σποραδικές αλλά ευτυχώς αξιοσημείωτες εξαιρέσεις ) να μετατρέπουμε σε συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ηγεσίες που και τότε και τώρα μετατρέπουν την συλλογική μας δύναμη και φωνή σε ατομικό διαπραγματευτικό όπλο για να χτίσουν κομματικές, επαγγελματικές, συνδικαλιστικές καριέρες. Είναι αυτές που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για όλα όσα είχαμε τότε και πλέον χάσαμε. Είμαστε όμως όλοι εμείς, οι “παλιοί” αυτοί που φταίμε γιατί τους αφήσαμε να κάνουν ότι έκαναν και είμαστε πάλι όλοι εμείς (παλιοί και νέοι) που οφείλουμε να αντιστρέψουμε αυτή τη ζοφερή κατάσταση.

Αυτό ακριβώς, δηλαδή οι “νέοι”, είναι και το αποφασιστικό σημείο που κάνει καλύτερο και πιο ελπιδοφόρο το τώρα από το τότε. Οι νέοι/ες συνάδελφοι/ίσσες χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος, με μεγαλύτερη ορμή και πιο φρέσκιες ιδέες , με απλή και καθαρή σκέψη , χωρίς εξαρτήσεις και ...με άγνοια κινδύνου, μπορούν να είναι παράγοντες αλλαγής προς το καλύτερο. Όχι για να γυρίσουμε στο τότε (που είχε και πολλά άσχημα, αλλά αυτά για “προπαγανδιστικούς λόγους” δεν τα αναφέραμε εδώ!!!), αλλά για να χτίσουμε μαζί ένα καλύτερο αύριο για το Δημόσιο και την κοινωνία.

Εμείς, όντας από παλιά ΑντιΛογοι, θα είμαστε μαχητικά παρόντες σε αυτή την προσπάθεια!!

Είπαμε πώς

 

Στήσαμε φράχτες και φωτογραφηθήκαμε στην μιά πλευρά,

ενώ στην άλλη μανάδες κλαίγαν τα παιδιά τους

και είπαμε πως είμαστε πατριώτες

Βυθίσαμε πλοία εχθρικά, πεντακόσιοι, χίλιοι, μυριάδες “αλλοι”

να μην πατήσουν εδώ στα “άγια χώματα” μας

και είπαμε πως είμαστε γενναίοι υπερασπιστες του πολιτισμού μας

Τσακίσαμε λουλούδια διαφορετικά,

με άλλη φωνή και άλλη όψη, γιατί δεν μας έμοιασαν

και είπαμε πως είμαστε νοικοκύρηδες

Στείλαμε τα παιδιά μας στρατιώτες

να κάψουν χωριά φτωχών, αθώων, ελεύθερων ανθρώπων

και είπαμε πώς είμαστε πια και εμείς ισχυροί

Βρίσαμε τον γείτονα που ζητάει δρόμο να περάσει,

μαλώσαμε το παιδί που θέλει χώρο να μεγαλώσει

Είπαμε : “Ξέρεις ποιος είμαι γω” και καθαρίσαμε

Σταυρωσαν πενήντα επτά σε σταυρό από σίδερο, χρήμα και αίμα

και εμείς απλώς σταυρώσαμε σε ένα χαρτί ένα όνομα: Καραμανλής.

(Καραμανλής ή τανκς!

Καραμαμλής ή τανκς;

Καραμανλής και τανκς...)

Είπαμε όμως “είμαστε δημοκράτες”

Βάλαμε στο ίδιο ζύγι αυτόν που διαμαρτύρεται για τ΄αδικο,

με αυτόν που είναι άδικος

και είπαμε πως είμαστε δίκαιοι

Και κάποτε βγήκαν τα μαχαίρια

κάποτε έπεσαν κορμιά

κάποτε ανοίξαν τα στόματα

και κάποτε είπαμε επιτέλους την αλήθεια

Αλήθεια, πώς γίναμε φασίστες;

Για την διεκδίκηση του 13ου και 14ου μισθού: Συν Αθηνά και χείρα κίνει

 

Λεφτά υπάρχουν για να χρηματοδοτείται η εμπλοκή της χώρας μας σε επικίνδυνους και άδικους πολέμους

Λεφτά υπάρχουν για να μοιράζονται αφειδώς και αδιαφανώς σε απευθείας αναθέσεις σε ημέτερους μέσω ΕΣΠΑ ή Ταμείου Ανάκαμψης

Λεφτά υπάρχουν για να επιδοτείται μέσω διάφορων pass ή κοινωνικών παροχών τύπου Σπίτι μου, εξοικονομώ η κερδοσκοπία των τραπεζών και των ραντιέρηδων, όσων πλουτίζουν από τις απλησίαστες τιμές, ενοίκια, προμήθειες, επιτόκια κλπ

Όταν όμως έρχεται η ώρα να δοθούν χρήματα για προσλήψεις στην υγεία, στην παιδεία, για νέα και ασφαλή σχολεία και νοσοκομεία, τότε προκύπτουν δημοσιονομικοί περιορισμοί και φόβος για νέα επιτήρηση

Και φυσικά, όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούμε αυτά που «λόγω μνημονίων» μας αφαιρέσαν, είμαστε «λαϊκιστές», άπληστοι και αχάριστοι

Βλέπετε, οι άριστοι επιτελείς στο Μαξίμου και στους ψηλούς ορόφους των Υπουργείων θεωρούν ότι αρκούν τα 12 ευρώ αύξηση που θα λάβουμε την άνοιξη για να καλύψουν τις απώλειες δεκαετίας και να αντιμετωπίσουμε «ολιστικά» την καλπάζουσα ακρίβεια.

Δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί. Η δικαστική οδός για την διεκδίκηση του 13^ου και 14^ου μισθού αποτελεί άλλο ένα εργαλείο που θα χρησιμεύσει για την επίτευξή του σκοπού μας. Το κίνημα, η δική μας πίεση, η φωνή μας ότι «έφτασε ο κόμπος στο χτένι» πρέπει να δυναμώσει. Συν Αθηνά και χείρα κίνει!

Εδώ και πολλά χρόνια, ως συλλογικότητα, τονίζουμε ότι η διεκδίκηση της επαναφοράς 13ου-14ου μισθού, των κλιμακίων της διετίας 2016-17 αλλά και η επαναφορά της εργάσιμης εβδομάδας των 37,5 ωρών θα έπρεπε να είναι στην αιχμή των αγώνων μας σε όλα τα επίπεδα (πρωτοβάθμια σωματεία, δευτεροβάθμιες ομοσπονδίες, τριτοβάθμια ΑΔΕΔΥ). Αντι αυτού, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε μεγάλο βαθμό αναλώνονται σε ρουσφετολογικές εξυπηρετήσεις ημετέρων, σε διαγκωνισμό κολαούζων στις πολιτικές ηγεσίες και σε κυνήγι καρεκλών.

Είναι στο χέρι μας να αναγκάσουμε τις εκλεγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, να σχεδιάσουν και υλοποιήσουν ένα σχέδιο δράσης για την διεκδίκηση των αιτημάτων μας. Με πρόγραμμα, πολυμορφία κινητοποιήσεων, με πλούτο επιχειρημάτων και τεκμηρίωσης, με συμμετοχή όλων μας και κλιμάκωση μέχρι την τελική νίκη.

Την Τρίτη 4 Φεβρουαρίου, η ΑΔΕΔΥ έχει προκηρύξει παναττική στάση εργασίας (12 έως λήξη ωραρίου) και συγκέντρωση (12.30μμ) στο Υπουργείο Οικονομικών. Προτείνουμε οι Σύλλογοι μας (Υπ.Εργασίας, ΥΚΟΙΣΟ και Επιθεώρησης Εργασίας) και οι Ομοσπονδίες να συμμετέχουν μαζικά στην συγκεκριμένη κινητοποίηση και να οργανώσουν τους συναδέλφους/-ισσες ώστε να πορευτούμε μαζικά στην συγκέντρωση. Αλλά πέρα από αυτό, θα πρέπει να συντονιστούν με συνδικάτα όμορων χώρων και να πιέσουν τα υπερκείμενα συνδικαλιστικά όργανα (Ομοσπονδίες, ΑΔΕΔΥ) για σχεδιασμό και κλιμάκωση του συγκεκριμένου αγώνα.

Αποχαιρετισμός στον Σύλλογο Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας

Αγαπητοί συνάδελφοι, -ισσες,

 

Αθήνα, 7-10-2024

 

Την προηγούμενη εβδομάδα υπέβαλα την παραίτηση μου από μέλος του ΔΣ (θα αντικατασταθώ από τον επιλαχόντα στο ψηφοδέλτιο μας Θάνο Λυκουργιά) και την αίτηση διαγραφής μου από τον Σύλλογο Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας. Η ενέργεια αυτή ήταν “αναγκαστική” καθώς υπηρετώ πλέον στο Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας και με την ενεργοποίηση του νέου Συλλόγου Εργαζομένων στο Υπουργείο αυτό θα ήταν παράδοξο και αντισυναδελφικό να συνεχίσω την θητεία μου στον Σύλλογο του Υπουργείου Εργασίας.

Αισθάνομαι ωστόσο την ανάγκη να πω δυο λόγια εν είδει απολογισμού τόσο για αυτή την λειψή μου θητεία στο ΔΣ όσο και για την συμμετοχή μου στον Σύλλογο όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι μέλος του Συλλόγου από το 2004 και συμμετείχα στο ΔΣ τις περιόδους 2012-2018 και 2022 έως σήμερα, εκπροσωπώντας όσο καλύτερα μπορούσα τα μέλη του Συλλόγου μας.

Πάντα μέσα από συλλογικά σχήματα, μαζί με συναδέλφους/ισσες που εργαστήκαμε ως ομάδες για την υπεράσπιση των συλλογικών μας δικαιωμάτων. Η Ανοικτή Συνέλευση Υπαλλήλων (έως το 2014), η Αυτόνομη Ριζοσπαστική Συνέλευση Υπαλλήλων (έως το 2016)  και πλέον ο ΑντίΛογος αποτέλεσαν τα πλαίσια μέσα από τα οποία προσπάθησα να καταθέσω τις απόψεις μου, τις θέσεις, τις προτάσεις μου για την καλύτερη λειτουργία και την αποτελεσματική δράση του Συλλόγου μας. Μαζί με τους συναδέλφους/ισσες, διαθέσαμε πάρα πολύ χρόνο και ενέργεια για να συνθέσουμε απόψεις, να καταθέσουμε προτάσεις και να υλοποιήσουμε αποφάσεις ώστε η συνδικαλιστική μας δράση να μην περιοριστεί σε μεταφορά προκάτ  κομματικών γραμμών αλλά ούτε και σε συντεχνιακή εξυπηρέτηση ατομικών συμφερόντων. Πορευτήκαμε και συνεχίζουμε κόντρα στην “νουθεσία” παλιού συνδικαλιστή: “Δεν υπάρχει συλλογικότητα, πάρα μόνο άτομα” μας είπε κάποτε και ευτυχώς δεν τον ακούσαμε!

Η αλήθεια είναι ότι ο συσχετισμός δύναμης , όπως προέκυπτε από τις εκλογές του Συλλόγου δηλαδή από την ψήφο όλων μας, δεν μας επέτρεψε να πετύχουμε όσα θα θέλαμε. Στον Σύλλογο Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας, την πρωτοκαθεδρία (αν και με διαρκώς μειωμένη ισχύ) διαθέτουν δυνάμεις που δρουν με τελείως διαφορετικό σκεπτικό, εμποδίζουν την στροφή του Συλλόγου προς μια πιο δημοκρατική λειτουργία και αγωνιστικό προσανατολισμό και κατά την γνώμη μας βλάπτουν μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα όλων μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και σε αυτή την τελευταία θητεία, στην οποία οι αγωνιστικές-αριστερές δυνάμεις ήταν ενισχυμένες και καταθέσαν πολλές προτάσεις, ιδέες κ.α, οι δυνάμεις του «παλιού» φρενάραν είτε μέσω της αδράνειας είτε μέσω της ανοικτής αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς την υλοποίηση αποφάσεων που θα έδιναν άλλο χαρακτήρα στον Σύλλογο.

Ελπίζω ότι η σταδιακή συνειδητοποίηση από όλους μας των πραγματικών προβλημάτων και των αιτιών τους καθώς και το νέο «αίμα», οι νέοι συνάδελφοι, -σσες που έχουν ενταχθεί στο δυναμικό του Υπουργείου Εργασίας θα στρέψουν και τον Σύλλογο σε αγωνιστική κατεύθυνση.

 

Με αυτές τις σκέψεις και αφού σας ευχαριστήσω όλους και όλες, ειδικά όσους/ες βρεθήκαμε έστω και για λίγο, ακόμη και χωρίς να το γνωρίζουμε στα ίδια μετερίζια των αγώνων, κλείνω την πορεία μου στον Σύλλογο Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας.

 

Θα ξαναβρεθούμε!

 

Συναδελφικά,

 

Ν.Μποσινάκος

Μπαμ ηκούσθη στον αέρα- Η αβάσταχτη ελαφρότητα των ελληνικών υπουργείων

 

Τον τελευταίο μήνα κάποια ασυνήθιστα συμβάντα ταράζουν τα βαρετά δημοσιοϋπαλληλικά γραφεία πέριξ της πλ. Κλαυθμώνος. Οι server του Υπουργείου Εργασίας στην Δραγατσανίου εκρήγνυνται Σάββατο βράδυ, το ηλεκτρικό ρεύμα στο κτίριο της Σοφοκλέους 4 που στεγάζονται υπηρεσίες του Υπ. Εργασίας και του Υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής φτάνει στα 300 Volt. Στην Δραγατσανίου , “ποντικοί” ξαφρίζουν δεκάδες laptop του Υ.ΚΟΙ.Σ.Ο ¨στα κουτιά τους”. Γενικώς, μπάχαλο. Αναμενόμενο μπάχαλο όμως...

Μιλάμε για κτίρια με παμπάλαιες και ασυντήρητες εγκαταστάσεις που πιθανόν εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για την υγεία και ασφάλεια όσων εργάζονται σε αυτά. Μιλάμε για κτίρια στα οποία συστεγάζονται υπηρεσίες 2 και 3 Υπουργείων και φορέων, στα οποία άλλος είναι ο ιδιοκτήτης, άλλος ο ενοικιαστής και άλλος ο χρήστης. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τίποτε και ακόμη και μια βλάβη στο τηλέφωνο είναι πρόβλημα που για να λυθεί πρέπει να εμπλακεί η μισή Αθήνα. Ακόμη και στο κεντρικό κτίριο του Υπ. Εργασίας (Σταδίου 29) εκτελούνται αυτή τη στιγμή έργα ανακαίνισης που θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και ασφάλεια εργατών, υπαλλήλων και για τα οποία ο Υπουργός παραπέμπει στον διοικητή του e-ΕΦΚΑ και οι 2 μαζί στον εργολάβο.

Είναι θέμα τύχης που δεν υπήρξαν θύματα από την ηλεκτρολογική βλάβη στην Σοφοκλέους. Είναι θέμα τύχης που δεν υπήρξε πυρκαγιά στην Δραγατσανίου από την έκρηξη στην Πληροφορική. Ήταν θέμα χρόνου η κλοπή των αφύλακτων laptop σε ένα υπουργείο που δεν έχει ούτε προσωπικό, ούτε χώρους για να διαφυλάξει την περιουσία του.

Όλα αυτά κοστίζουν. Είμασταν τυχεροί, δεν γίναμε Τέμπη. Αλλά το κόστος της ζημιάς σε καμένο εξοπλισμό στην Σοφοκλέους και την Δραγατσανίου, το κόστος των κλεμμένων υπολογιστών ποιος θα τα πληρώσει; Ο Έλληνας φορολογούμενος φυσικά. Οι υπεύθυνοι, οι αρμόδιοι, οι “άριστοι” συνεχίζουν το επιτελικό τους έργο. Η συνταγή γνωστή: Πρώτα βρίσκουμε τον Υπουργό, μετά φτιάχνουμε το Υπουργείο και μετά καθόμαστε και περιμένουμε να λειτουργήσει. Πάμε και όπου βγει!

ΟΧΙ ΣΤΟ ΌΝΟΜΑ ΜΟΥ-Το ελάχιστο ανθρωπιστικό κόστος ενός ελάχιστου ανθρώπου

Το “ελάχιστο δυνατό ανθρωπιστικό κόστος” στο οποίο ελπίζει ο Πρωθυπουργός, όπως δήλωσε στην συνάντηση με τον ομόλογο του, σφαγέα Νετανιάχου θα ήθελα ειλικρινά να το υποστεί ο ίδιος και η οικογένεια του.

Όχι άλλο τα νήπια της Παλαιστίνης.

Όχι άλλο οι μανάδες στην Γάζα

Όχι άλλο οι ηλικιωμένοι που θάβονται κάτω από τους κόπους μιας επώδυνης ζωής στην μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του κόσμου.

Ποτέ δεν θέλησα το κακό ενός ανθρώπου, ακόμα και του χειρότερου δολοφόνου.

Όμως το να βλέπω τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας μας να χαριεντίζεται συμπαραστεκόμενος στο όνομα μου με κάποιον που βομβαρδίζει ανελέητα επί 18 ημέρες νέους, γέρους, παιδιά, γυναίκες...κάποιον που κόβει νερό, ρεύμα, καύσιμα, τρόφιμα σε 2,5 εκατομμύρια ζωντανούς νεκρούς, σε κάποιους που έχει διώξει από τον τόπο τους και επί 20 χρόνια έχει υπό ασφυκτική κατοχή, μου γεννά μόνο αισθήματα αηδίας, μίσους και αποτροπιασμού.

Θέλω να γίνω και εγώ τόσο τόσο κυνικός, υπολογιστής, απάνθρωπος.

Ακούστε κύριε Μητσοτάκη...

Τούτος ο λαός δεν ήταν πάντα ομόψυχα όπως προπαγανδίζετε στην “σωστή” πλευρά της ιστορίας. Στην σκλαβιά, η φτωχολογιά ήταν με τους “κλέφτες” και οι κοτζαμπάσηδες με τον πασά. Στην κατοχή, οι Ράλληδες με τους ναζί και το ΕΑΜ με τον λαό. Στην χούντα, οι Παναγούληδες με την δημοκρατία, οι εφοπλιστές με τον Παττακό.

Σήμερα, ο ελληνικός λαός είναι με τα παιδιά στην Γάζα. Εσείς και οι όμοιοί σας, με το ακροδεξιό καθεστώς του Ισραήλ.

Δεν ενισχύετε την διεθνή θέση της χώρας. Αμαυρώνετε τις καλύτερες παραδόσεις της, αρετές και αρχές που ευλόγησαν αυτά τα χώματα: την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, το φιλότιμο που άνθισαν και ανθίζουν ακόμη και σε αυτό τον τόπο.

Υποθηκεύετε το μέλλον των απλών ανθρώπων αυτής της χώρας, θέτοντας τους στο στόχαστρο της αδικαιολόγητης -αλλά αιτιολογημένης- καταστροφικής μανίας που γεννά η ασταμάτητη καταπίεση.

Δεν σας ζητάμε να μην καταδικάσετε την Χαμάς. Σας ζητάμε απλώς να καταδικάσετε την γενοκτονία που πραγματοποιεί σήμερα το Ισραήλ. Και να εκφράσετε το κοινό αίσθημα, την κοινή έκκληση εκατομμυρίων κατοίκων αυτής της χώρας: Φτάνει πια η σφαγή!

Ο ζωγράφος που θα αποτυπώσει την σφαγή της Γάζας θα έχει στον καμβά των ενόχων και το δικό σας πρόσωπο κύριε Μητσοτάκη.

Όχι το δικό μου.

Μην μιλάτε εκ μέρους μου, λοιπόν κύριε Μητσοτάκη. Είμαι ακόμη άνθρωπος με καρδιά και νου. Ως Έλληνας, ως άνθρωπος, δεν συμπαραστέκομαι στον Ισραήλ.

Στέκομαι στο προσκέφαλο των παιδιών που πεθαίνουν στην Γάζα.

Τα ακούς;

Να στοιχειώνουν τον ύπνο σου!

Για πάντα.