Πρόσφατα, ανέλαβαν υπηρεσία οι νέοι συνάδελφοι/-ισσες που προσλήφθηκαν μέσω ΑΣΕΠ. Πρόκειται για τις πρώτες -μετά το 2010- προσλήψεις μέσω διαγωνισμού ΑΣΕΠ στο Υπουργείο Εργασίας, στην Επιθεώρηση Εργασίας και φυσικά στο νέο Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας. Στα 15 χρόνια που μεσολάβησαν, νέο προσωπικό εντάχθηκε στις υπηρεσίες μας μόνο από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, από δικαστικές αποφάσεις παλιότερων διαγωνισμών, ή μέσω μετατάξεων/αποσπάσεων από άλλους φορείς. Στο ίδιο διάστημα, εκατοντάδες συνάδελφοι αποχώρησαν με συνταξιοδότηση ή προς άλλους φορείς.
Καλωσορίζουμε από καρδιάς τους συναδέλφους/-ισσες και τους ευχόμαστε δημιουργική πορεία στην Δημόσια Υπηρεσία. Με αφορμή ωστόσο αυτό το χαρμόσυνο γεγονός, είναι ευκαιρία να παραθέσουμε ορισμένες διαπιστώσεις/προβληματισμούς, επιχειρώντας ουσιαστικά να ενημερώσουμε τους νέους μας συναδέλφους αλλά και να ...θυμίσουμε στους παλιότερους, “τι είχαμε και τι χάσαμε”.
Μια φορά και ένα καιρό, λοιπόν στο Ελληνικό Δημόσιο...
...εργαζόμασταν 37,5 ώρες την εβδομάδα (7,5 ώρες/ημέρα) και διεκδικούσαμε περαιτέρω μείωση ωραρίου. Σήμερα, την ώρα που στην Ευρώπη συζητούν για 4ημερη εργασία, εδώ υπάρχει ωράριο 40 ωρών, καμία διεκδίκηση και συζήτηση για μείωση και παράλληλα έμμεση και συχνά πιεστική απαίτηση από τις πολιτικές ηγεσίες να είμαστε “διαθέσιμοι” και “πρόθυμοι” όποτε χρειαστεί.
...πληρωνόμασταν δώρο Χριστουγέννων (1 μισθό), δώρο Πάσχα (μισό μισθό) και επίδομα αδείας (μισό μισθό). Πρόκειται για τους περίφημους 13ο και 14ο μισθό, που θεσπίστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα μετά από αγώνες και καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε καν να περικόψει στον ιδιωτικό τομέα. Στο Δημόσιο ακόμη και η αναιμική σημερινή διεκδίκηση επαναφοράς τους από την ΑΔΕΔΥ, καταγγέλλεται από την Κυβέρνηση της ΝΔ ως αδύνατη δημοσιονομικά και ...αντικοινωνική. Σήμερα, υπάρχουν τα περίφημα ετήσια μπόνους, για τα οποία απαραίτητες προϋποθέσεις για να τα λάβει κανείς είναι να βρίσκεται στην κατάλληλη υπηρεσία, στην κατάλληλη θέση, να έχει “καλούς, πονετικούς και δίκαιους” προϊσταμένους και φυσικά πάνω από όλα να είναι και ο/η ίδιος/α “καλό και υπάκουο παιδί”.
...είχαμε μισθούς που ήταν συμβατοί σε σημαντικό βαθμό (αν και χαμηλότερο του περίφημου κοινοτικού μέσου όρου) με τις βιοτικές ανάγκες μας, με την οικογενειακή κατάσταση και το επίπεδο σπουδών μας. Μισθούς που ακολουθούσαν σε κάποιο βαθμό, σχεδόν σε ετήσια βάση, την εξέλιξη των τιμών αλλά και της αύξησης της παραγωγικότητας και του επιπέδου ζωής. Σήμερα, βρισκόμαστε σε μισθολογικά επίπεδα που συχνά υπολείπονται του 2011, οι νεοδιόριστοι “μπαίνουν μέσα” κάθε μήνα και η Κυβέρνηση μας πετάει όποτε δεήσει φιλοδωρήματα των 20 ευρώ.
...είχαμε μια στοιχειωδώς φυσιολογική εξέλιξη (βαθμολογική, μισθολογική, ιεραρχική), καθώς η χορήγηση μισθολογικών κλιμακίων και η βαθμολογική προαγωγή δεν εξαρτιόταν από την συμμετοχή σε ένα γελοίο σύστημα ατομικής αξιολόγησης, ενώ σε τακτά χρονικά διαστήματα πραγματοποιούνταν κρίσεις για τις θέσεις προϊσταμένων (Τμηματάρχες, Διευθυντές, Γενικοί Διευθυντές), με βάση τις ισχύουσες διατάξεις του Δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα. Σήμερα, με το νέο Πειθαρχικό Δίκαιο που θα ψηφισθεί μόλις ανοίξει η Βουλή, η μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη θα τελεί υπό την αίρεση της συμμετοχής στην ατομική αξιολόγηση (ακόμη και αν η αποχή από αυτήν γίνεται στο πλαίσιο νόμιμης απεργίας!), ενώ οι θέσεις ευθύνης καλύπτονται με το σύστημα του μπιλιάρδου. Θα πρέπει να συμμετέχεις στην σωστή καραμπόλα για να σου ανατεθεί με ...ισόβια “αναπλήρωση” κάποια θέση και το αντίστοιχο επίδομα θέσης ευθύνης βεβαίως. Κρίσεις προϊσταμένων Τμημάτων έχουν να γίνουν από το ...2006!
...είχαμε πραγματικό αντικείμενο εργασιών, σημαντικό ρόλο και ευρείες αρμοδιότητες. Σχεδιάζαμε, ερμηνεύαμε, εφαρμόζαμε, ελέγχαμε την εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία και τις πολιτικές πρόνοιας, κοινωνικής στέγασης και κοινωνικών παροχών. Πάντα υπήρχαν δυσκολίες και πιέσεις άνωθεν και έξωθεν, αλλά ο ρόλος μας στο πλαίσιο της νομιμότητας και των προβλεπόμενων διοικητικών διαδικασιών ήταν να υπερασπίζουμε το δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον. Σήμερα, μετά από 15 μνημονιακά και μεταμνημονιακά χρόνια, κυβερνήσεις κάθε είδους και χρώματος, και άπειρα “μεταρρυθμιστικά” νομοσχέδια, περιοριζόμαστε να καταγράφουμε τα απολειφάδια της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας, να καταμετρούμε τα υπολείμματα της κοινωνικής πρόνοιας και να διαβιβάζουμε κατόπιν εντολής Υπουργού, Διοικητή κλπ. τις αρμοδιότητές μας σε ιδιώτες ανάδοχους, εργολάβους, μεσάζοντες, αεριτζήδες, φραπέδες και χασάπηδες...
Φυσικά, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα και για να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι κάποια πράγματα παρέμειναν ίδια και απαράλλαχτα, ή και βελτιώθηκαν!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το “όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν” αποτελούν φυσικά οι κατεστημένες συνδικαλιστικές παρατάξεις που ενεργά (με την ψήφο μας) ή παθητικά (με την αποχή μας) συνεχίζουμε σε μεγάλο βαθμό (με σποραδικές αλλά ευτυχώς αξιοσημείωτες εξαιρέσεις ) να μετατρέπουμε σε συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ηγεσίες που και τότε και τώρα μετατρέπουν την συλλογική μας δύναμη και φωνή σε ατομικό διαπραγματευτικό όπλο για να χτίσουν κομματικές, επαγγελματικές, συνδικαλιστικές καριέρες. Είναι αυτές που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για όλα όσα είχαμε τότε και πλέον χάσαμε. Είμαστε όμως όλοι εμείς, οι “παλιοί” αυτοί που φταίμε γιατί τους αφήσαμε να κάνουν ότι έκαναν και είμαστε πάλι όλοι εμείς (παλιοί και νέοι) που οφείλουμε να αντιστρέψουμε αυτή τη ζοφερή κατάσταση.
Αυτό ακριβώς, δηλαδή οι “νέοι”, είναι και το αποφασιστικό σημείο που κάνει καλύτερο και πιο ελπιδοφόρο το τώρα από το τότε. Οι νέοι/ες συνάδελφοι/ίσσες χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος, με μεγαλύτερη ορμή και πιο φρέσκιες ιδέες , με απλή και καθαρή σκέψη , χωρίς εξαρτήσεις και ...με άγνοια κινδύνου, μπορούν να είναι παράγοντες αλλαγής προς το καλύτερο. Όχι για να γυρίσουμε στο τότε (που είχε και πολλά άσχημα, αλλά αυτά για “προπαγανδιστικούς λόγους” δεν τα αναφέραμε εδώ!!!), αλλά για να χτίσουμε μαζί ένα καλύτερο αύριο για το Δημόσιο και την κοινωνία.
Εμείς, όντας από παλιά ΑντιΛογοι, θα είμαστε μαχητικά παρόντες σε αυτή την προσπάθεια!!
