Πριν λίγες ημέρες μια φίλη, μου έστειλε ένα πικρό κείμενο για όσα δύσκολα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Κυρίως, για όσα δεν βλέπει να γίνονται, ως αντίδραση από την πλευρά του κόσμου που υποφέρει από τη κρίση. Οι λέξεις της βγαλμένες από την απογοήτευση, σχεδόν από την απελπισία. Της υποσχέθηκα ότι θα της απαντήσω με κάτι αισιόδοξο...
Οι ημέρες πέρασαν και κάθε βράδυ προσπαθώ να γράψω αυτήν την απάντηση. Δεν βγαίνει εύκολα, αλήθεια! Από τι αισιόδοξο να "πιαστείς";
Είναι αλήθεια ότι όλες οι εξουσίες επιβάλλονται αδυσώπητα επί ανίσχυρων ανθρώπων.
Είναι αλήθεια ότι λείπουν οι εμπνευσμένοι ηγέτες και τα μεγάλα οράματα
Είναι αλήθεια ότι όσοι εμπιστευτήκαμε, μας πρόδωσαν.
Είναι αλήθεια ότι και εμείς επαναπαυτήκαμε, ξεχάσαμε να πράττουμε και απλώς περιμένουμε
Και όμως, μετά το απόλυτο σκοτάδι, έρχεται η ανατολή.
Μέσα στο βράχο, φυτρώνει το πιο όμορφο λουλούδι.
Στην μεγαλύτερη απελπισία, κρύβεται η πιο βαθιά ελπίδα.
Γύρω βλέπω ανθρώπους που παλεύουν. Πολλές φορές ανορθόδοξα, ασυντόνιστα και μοναχικά. Όμως παλεύουν! Κάποιοι αρχίζουν και μιλάνε με τον διπλανό τους. Βρίσκουν τι τους ενώνει και ξεχνούν όσα τους χωρίζουν. Ενώνουν δυνάμεις και παλεύουν τον κοινό εχθρό. Συνήθως χάνουν, αλλά θα έρθει σύντομα και η ώρα της νίκης.
Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι η παραίτηση. Η απάθεια και η ανάθεση σε άλλους. Αυτή μας έφερε ως εδώ. Χθες ήταν η απάθεια της ευμάρειας, σήμερα είναι η αδράνεια της ματαιότητας. Ούτε στους καλούς, ούτε στους άσχημους καιρούς πρέπει να επαναπαυόμαστε. Αυτό είναι το βασικό μάθημα της κρίσης.
Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι επιτήδειοι που θα προσπαθούν να δρουν στο όνομα μας και να καρπωθούν αυτό που μας ανήκει. Δεν πρέπει ΠΟΤΈ ΠΙΑ να τους αφήσουμε. Αυτό αρχίζει να το καταλαβαίνει όλο και περισσότερος κόσμος.
Τα κύματα της ιστορίας είναι πολύ ψηλά και δύσκολα τα διακρίνει κάποιος από την ακτή. Τα γεγονότα,όσα γράφουν τα σχολικά βιβλία, είναι μόνο η κορυφή τους. Κάτω από την επιφάνεια είναι οι νοοτροπίες οι στάσεις ζωής, η παιδεία που καθορίζει το ρεύμα. Η κρίση ήταν το αποτέλεσμα μιας σάπιας παιδείας, μιας κουλτούρας εφησυχασμού και άκρατου εγωισμού. Τώρα, είμαι σίγουρος ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη φορά. Σιγά-σιγά, τα μυαλά έρχονται στη θέση τους, οι άνθρωποι γυρνάνε στη γη, σκύβουν και αντικρίζουν ξανά το χώμα...
Η επιστροφή θα διαρκέσει πολύ. Κάποιοι δε θα αντέξουν, κάποιοι δε θα περιμένουν, κάποιοι απλώς δε θα θελήσουν. Όμως αξίζει να βοηθήσουμε σε αυτή την αλλαγή.
Χωρίς ανυπομονησία, αλλά με επιμονή.
Χωρίς απογοήτευση, αλλά με θυμό.
Χωρίς ψευδαισθήσεις, αλλά με ελπίδα.
Χωρίς λήθη, αλλά με ανωτερότητα.
Χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πετάξτε το δικό σας μπουκάλι!