Ξανά εκλογές λοιπόν...
Και οι περισσότεροι από εμάς φυσιολογικά τις θεωρούμε τις πλέον βαρετές και αδιάφορες των τελευταίων ετών. Είναι έτσι όμως; Ή κάποιοι απλώς θέλουν να τις παρουσιάσουν ως τέτοιες;
Δύο είναι οι λόγοι απαξίωσης αυτών των εκλογών. Ο πρώτος είναι ο “εμπορικός”. Αυτός που μετρά τα πάντα με όρους θεάματος, επικοινωνίας, εικόνας και φασαρίας. Σε όρους τηλεοπτικής και γενικά ΜΜΕ-δημοκρατίας, όντως, η τέταρτη εκλογική αναμέτρηση εντός 18 μηνών, με πάνω-κάτω τα ίδια ή και ...χειρότερα (σε όρους θεάματος, πάντα) πρόσωπα δεν προδιαθέτει για εμπορικότητα, θεαματικότητα κτλ. Στοιχηματίζω ότι ο ΑΝΤ1, ας πούμε, προφανώς θα μετέδιδε την Κυριακή τον τελικό του Ευρωμπάσκετ αντί ενός εκλογικού panel. Μπορεί να το κάνει ακόμη και τώρα που αποκλείστηκε η Ελλάδα. Όσο για τους εκλογείς: Πιθανόν πιο διασκεδαστική να είναι μια ημερήσια εκδρομή στη θάλασσα λίγο πριν φθινοπωριάσει για τα καλά. Εμείς, ως πολίτες όμως, πρέπει να σκεφτόμαστε έτσι;
Ο δεύτερος είναι ο “πολιτικός” λόγος. Είναι το κλασικό επιχείρημα: “Όλοι ίδιοι είναι. Τι θα αλλάξει με την ψήφο μου; Όλα είναι προαποφασισμένα και προδιαγεγραμμένα”. Το επιχείρημα αυτό είχε ατονήσει ελαφρώς με την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ (όταν η ονομασία αυτή ήταν αρκτικόλεξο και σήμαινε -για να μην ξεχνιόμαστε- ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ), αλλά επανέρχεται δριμύτερο στην σκέψη πολλών από εμάς μετά την υπογραφή της συμφωνίας της 12ης Ιούλη, δηλαδή του 3ου Μνημονίου.
Για τον πρώτο λόγο, τον εμπορικό, δεν μπορώ να πω πολλά. Δυστυχώς, όλοι λίγο-πολύ έχουμε μάθει να δίνουμε έμφαση στην εικόνα, το στήσιμο, την πόζα, το θεαθήναι. Ο καθένας μας-πριν αποφασίσει- ας αναλογιστεί για μια στιγμή αν αυτό είναι η ουσία ή αν αυτό τελικά έχει καταντήσει-ειδικά στην πολιτική, δηλαδή στην ενασχόληση ΟΛΩΝ μας με τα κοινά- να μας κρύβει την ουσία. Σίγουρα, π.χ ο Λαφαζάνης ή ο Κουτσούμπας είναι επικοινωνιακά νάνοι μπροστά στον “χαρισματικό” Τσίπρα, τον “βαρύμαγκα” Μειμαράκη, ή τον πληθωρικό και θορυβώδη Καμμένο. Μήπως όμως να δώσουμε βάση και σε όσα λένε ή εκπροσωπούν όλοι οι παραπάνω; Ας αφήσουμε τα κανάλια να μετράνε θεαματικότητες και ας ασχοληθούμε με την ουσία. Μας δίνεται ξανά η δυνατότητα να επιλέξουμε. Ας παραβλέψουμε τους τακτικισμούς των κομμάτων και ας επωφεληθούμε από αυτή την δυνατότητα.
Για τον δεύτερο λόγο, τον πολιτικό, που οδηγεί στην απαξίωση μέσω της ισοπέδωσης, θα ήθελα να πω κάποια πράγματα παραπάνω. Σίγουρα, το γεγονός ότι ...άλλο ένα κόμμα (και μάλιστα με την ταμπέλα της Αριστεράς) μπαίνει πανηγυρικά στο club των πολιτικών απατεώνων που μας κυβερνούν τα τελευταία 40 (και βάλε...) χρόνια οδηγεί την σκέψη μας στην διαπίστωση ότι κανείς ποτέ σε αυτήν την χώρα δεν θα τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις. Το “λεφτά υπάρχουν” έγινε 1ο μνημόνιο, η “επαναδιαπραγμάτευση” 2ο μνημόνιο και το πρόγραμμα της ΔΕΘ, με «παράλληλο σκίσιμο των Μνημονίων», απλά 3ο και βαρύτερο Μνημόνιο. Το επιχείρημα ότι οι προηγούμενοι το έκαναν με …χαρά και δόλο, ενώ ο Τσίπρας με …πόνο και αφού διαπραγματεύτηκε μερόνυχτα και τελικά παιδεύτηκε-17-ολόκληρες-ώρες είναι πολιτικά αφελές και απευθύνεται σε χαχόλους. Το αποτέλεσμα μετράει... Και το αποτέλεσμα είναι ότι κάθε Κυβέρνηση των τελευταίων 5 ετών αντί να ελαφρύνει τα βάρη, προσθέτει νέα επώδυνα μέτρα και κυρίως υποθηκεύει το μέλλον πολλών γενεών.
Συνειδητοποιώντας αυτό το γεγονός, οι περισσότεροι είτε αποστασιοποιούνται απέχοντας από οποιαδήποτε ανάμιξη στο πολιτικό γίγνεσθαι, ακόμη και από το θεμελιώδες δικαίωμα και υποχρέωση-την ψήφο- είτε επιλέγουν με βάση ανορθολογικά και τελικά επικίνδυνα κριτήρια. Γυρνάμε στην πατροπαράδοτη ταύτιση και φανατισμό με κόμματα και παρατάξεις που εν πολλοίς κρύβει …πατροπαράδοτες εξαρτήσεις και πελατειακές σχέσεις. Κοινώς, αφού «η ΝΔ διόρισε κάποτε τον πατέρα/αδελφό/γιο κτλ, θα την ψηφίζω για πάντα». «Εγώ είμαι από δεξιά/αριστερή οικογένεια». Και φυσικά, πλέον …υπάρχει και η «ελπίδα που έρχεται», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς τελίτσες ανάμεσα) που έρχεται να καταλάβει (και με τις δύο έννοιες της λέξης) το Κράτος και αναζητά πιστούς οπαδούς …με το αζημίωτο. Παλιές καλές εποχές...απλώς αλλάζει το χρώμα και το στυλ.
Ο νέος δικομματισμός λοιπόν εν τη γενέσει του. Η άλλη πτυχή του «όλοι ίδιοι είναι». Αφού είναι έτσι, διαλέγω όποιον με βολέψει. Δυστυχώς...πολύ δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία υιοθετήθηκε και κατά την επτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Στη Δημόσια Διοίκηση π.χ δεν έγινε σχεδόν τίποτε που θα άλλαζε ριζικά (Ριζοσπαστική Αριστερά, είπαμε;) την δομή, το σύστημα, τον τρόπο διοίκησης. Ίσως, οι «σύντροφοι» να ήταν λίγο πιο φιλικοί, ανοικτοί κτλ, αλλά το σύστημα δεν αλλάζει με το προσωπικό στυλ κάθε Υπουργού ή Γενικού Γραμματέα αλλά με δραστική αλλαγή της δομής και λειτουργίας της Κρατικής Μηχανής. Και επ΄ αυτού: μηδέν εις το πηλίκο! Πολλά λόγια και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη...
Άλλοι επιλέγουν με βάση το ποιος δεν θέλουν να κυβερνήσει. Κλασικός τρόπος τροφοδότησης του δικομματισμού. Γενιές και γενιές ψηφοφόρων στριμωχνόταν στις «στρούγκες» ΠΑΣΟΚ-ΝΔ για «να μην επιστρέψει η Δεξιά» ή για «να ρίξουμε τους πρασινοφρουρούς». Τα ίδια και χειρότερα και τώρα. Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, από ένα κόμμα που κάποτε στηλίτευε αυτή τη λογική. Φαίνεται, γιατί απλώς τότε δεν κέρδιζε από αυτή τη λογική.
Και φυσικά, η αποχή. Ή η ψήφος στον τρελό του χωριού. Προσοχή: Δεν απαξιώνω τον «τρελό του χωριού». Κατακρίνω όμως όσους τον ψηφίσουν-ελαφρά τη καρδία-χωρίς να διαβάσουν το όποιο πρόγραμμά του, αλλά απλώς επειδή κάποτε …τον κέρασε πίτσα στο studio ο Παναγιωτόπουλος και τώρα του μιλά στον ενικό ο Χατζηνικολάου. Για αυτούς που απέχουν, τι να πει κανείς… Ή δεν αποδέχονται το δημοκρατικό πολίτευμα, (είναι μια άποψη και αυτή) ή απλώς δεν τους πειράζει να αποφασίζουν άλλοι για αυτούς (αυτό χρήζει ιατρικής διερεύνησης). Και το επιχείρημα, "κανείς δεν με εκφράζει" είναι άκυρο. Η σωστή φράση είναι "κανείς δεν με εκφράζει πλήρως". Ψηφίζουμε με τη λογική του "μη χείρον βέλτιστον". Δεν πρόκειται να "παντρευτούμε" κανένα Κόμμα!
Είναι κρίμα να ψηφίζουμε-η να απέχουμε- με βάση αυτά τα κριτήρια. Παθιάζεται, φανατίζεται, φορτίζεται κανείς με μια ...ποδοσφαιρική ομάδα, με τον έρωτα, με τη …ζωή (Ουπς, κίτρινη πολιτική διαφήμιση, προδόθηκα!) Όχι με κόμματα και παρατάξεις!
Και επί του ουσίας, κόντρα στην εύκολη και λανθασμένη λογική της ισοπέδωσης: Δεν είναι όλοι ίδιοι, τελικά, όσο και όλοι και όλα προσπαθούν να μας πείσουν για αυτό. Κανείς δεν είναι τέλειος, κανείς δεν είναι πλήρως αξιόπιστος, κανείς δεν είναι ...ο καταλληλότερος αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι για πρώτη φορά τουλάχιστον όσο εγώ θυμάμαι υπήρξαν βουλευτές και υπουργοί που πολιτευτήκαν και ψήφισαν (όταν και όπως κλήθηκαν να το κάνουν) σύμφωνα με τα όσα είχαν υποσχεθεί πριν εκλεγούν και σύμφωνα με όσα πιστεύουν και όχι σύμφωνα με τα όσα επέβαλλε το στενά προσωπικό, στενά κομματικό τους συμφέρον. Δεν θυμάμαι Υπουργούς ποτέ να θυσιάζουν τους θώκους τους και βουλευτές τις έδρες τους για να υπερασπίσουν τις αρχές τους. Πραγματικά δεν το θυμάμαι. Και αυτό είναι ένας πραγματικός και αποδεδειγμένος λόγος για το ότι δεν είναι όλοι όσοι ζητάνε την ψήφο μας ίδιοι. Με λίγα λόγια, αν αυτό που έκαναν οι σχεδόν 40 διαφωνούντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ το είχαν κάνει το 2010 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ή το 2012 βουλευτές του ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, τότε ίσως τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ίσως...
Για το αν οι θέσεις και αρχές που οδήγησαν αυτούς τους ανθρώπους να αντιδράσουν στον εξευτελισμό την Χώρας αλλά και των ιδεών της Αριστεράς είναι ορθές, ρεαλιστικές ή όχι, ο καθένας μας ας διαμορφώσει την άποψή του. Όχι όμως καθοδηγούμενος από τα συστημικά ΜΜΕ που απομονώνουν το «Νομισματοκοπείο του Λαφαζάνη» ή στηλιτεύουν ως “εσχάτη προδοσία” την πρόνοια ενός Υπουργού Οικονομικών να εισηγηθεί ένα plan b. Υπάρχουν στο Διαδίκτυο και σε βιβλία, μελέτες, επιστημονικές έρευνες αλλά και εκλαϊκευμένες αναλύσεις για την ύπαρξη ενός διαφορετικού και βιώσιμου δρόμου, ενός άλλου μοντέλου κοινωνικής, κρατικής, οικονομικής οργάνωσης. Ενός συστήματος που θα βάζει στο κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι το χρήμα και τις εξαρτήσεις που αυτό δημιουργεί. Αλλά αυτά είναι -λένε- ουτοπίες...Ας προσγειωθούμε λοιπόν στην real-land της χρηματοπιστωτικής κρίσης και ας αφήσουμε τους Κροίσους αυτού του κόσμου να αυξάνουν τον πλούτο τους και να πίνουν στην υγεία των κορόιδων. Και ας σκύψουμε ταπεινά το κεφάλι σε όσα υπαγορεύουν οι "θεσμοί" για το καλό μας...
Αυτά, είχα να πω για αυτές τις εκλογές. Πάνω-κάτω τα ίδια σκεφτόμουν και έλεγα και στις προηγούμενες και στις προ-προηγούμενες. Ψηφίζω πάντα με βάση τις απόψεις μου που παραμένουν σχετικά σταθερές στο χρόνο, αν και- άνθρωποι είμαστε-μπορεί και να αλλάξουμε απόψεις. Ψηφίζω όμως με βάση τις αρχές μου και όχι με βάση τι λέει «το Κόμμα μου», που άλλωστε δεν υπάρχει. Τα κόμματα άλλαζαν πολύ τις θέσεις τους ανάλογα με τον καιρό, εγώ ελάχιστα. Η διαφορά είναι ότι για πρώτη φορά είδα αυτόν που ψήφισα, να κυβερνά. Και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς...Και να αποτυγχάνει, προσχωρώντας στο στρατόπεδο όσων αντιπάλευε.
Έπρεπε να γίνει και αυτό. Για να ξεκαθαρίσει και άλλο το τοπίο. Για να ωριμάσουν οι συνθήκες. Για να γίνουν τα μεγάλα ΟΧΙ, δυνατά, αποφασιστικά, στέρεα και ονειρικά ΝΑΙ. Και να γυρίσει σιγά-σιγά αλλά, από τα χέρια μας, ο τροχός της ιστορίας...Γιατί, όσο και αν οι εκλογές είναι σημαντικές, ο αγώνας θα συνεχιστεί και μετά από αυτές.
