Από το ημερολόγιο ενός φιλήσυχου και νομοταγούς πολίτη

 

Σήμερα 26 Νοέμβρη 2020, το Μετρό είχε απεργία. Για να πάω στη δουλειά μου, πήρα το αγορασμένο με δόσεις Ι.Χ μου και έφτασα στο Μεταξουργείο νωρίς το πρωί για να βρω να παρκάρω. Θα έπρεπε να περπατήσω μέσα από τις υποβαμισμένες γειτονίες του κέντρου για να φτάσω στο Υπουργείο. Φοβόμουν κάπως...πρωί πρωί εγώ ένας Ελληνας Δημόσιος υπάλληλος στο γκέτο της Αθήνας...

Ευτυχώς, βρήκα να παρκάρω. Εβαλά το χαρτί της μετακίνησής μου στην μέσα τσέπη, πήρα βαθιά ανάσα και βγήκα. Ήμουν νόμιμος.

Περπάτησα στη Θερμοπυλών. Ενας άστεγος κοιμόταν στο αυτοσχέδιο παλάτι του, μια οικογένεια μεταναστών έκανε ποδηλατάδα...Πιο κάτω ένα παιδί μου ζήτησε ένα ευρώ, προφανώς για την δόση του. Μόνο αυτό. Λίγο μετά, είδα ανθρώπους στην ουρά για ένα πίατο φαί. Στέκονταν σε αποστάσεις μεταξύ τους, αλλά τους ένωναν τόσα πολλά. Για μια στιγμή, ένιωσα ότι και εμένα κάτι με ένωνε μαζί τους... Πιο κάτω μικρά μαγαζάκια με αραβικές ή ινδικές επιγραφές, υπέροχες μυρωδιές, γεμάτα ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Ένας πατέρας που κρατούσε τα 2 παιδιά του από το χέρι..

Πέρασα την επικίνδυνη γειτονιά. Νίκησα και τον φόβο μου.

Στο παρακάτω στενό, με σταματάνε τεσσερις αστυνομικοί. Τα χαρτιά της μετακίνησης. Τους δείχνω. Ταυτότητα. Τους δείχνω. Με κοιτάνε καχυποπτα. 5 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Με αφήνουν. Στην επόμενη γωνιά, τα βλέμματα άλλων τριών με καρφώνουν. Στρέφω τα μάτια άλλου. Αλλάζω πεζοδρόμιο. Πιο δίπλα, άλλοι 3 άνθρωποι, 30-40 χρονών, επίσης με κοιτάνε. Δεν φορούν στολή, φορούν όμως το ίδιο βλέμμα. Στον ουρανό, ο ήχος των ελικοπτέρων, που κοιτάνε καχύποπτα όλους μας άνωθεν μου τρυπάει τα αυτιά. Συνεχίζω να περπατώ. Αγωνία για την επόμενη γωνία. Μπαίνω στο στενό για να κόψω δρόμο, αλλά ο αστυνομικός της προηγούμενης γωνίας, ευσυνείδητα, θεωρεί την κίνηση ύποπτη. “Κύριος;” “Τα χαρτιά της μετακίνησης”. Ψάχνω με αγωνία στις λάθος τσέπες. Ιδρώτας το καταχείμωνο. Τελικά, ήταν στο τσαντάκι μου. Το δείχνω, μαζί και την ταυτότητα. Δεν τον κοιτώ στα μάτια, αλλά μαντεύω το βλέμμα...

Εντάξει, προχωράμε. Στην πλατεία, μπλέ κλούβες, μια “αύρα” για να διαλύσει τους απεργούς, αν τολμήσουν να συγκεντρωθούν, δεκάδες αστυνομικοί σε μπουλούκια. “Όχι, όχι, ούτε σκέψη να περάσω απο εκεί”. Βάδισμα σαν του μεθυσμένου, χωρίς να έχω αποφασίσει ποια είναι η σωστή διαδρομή για το Υπουργείο. Τελικά, μπαίνω στην στοά, όμως λίγο πιο πέρα, κάγκελα κατεβασμένα, κλειστή η πρόσβαση. Πάλι έξω, εκτεθειμένος...Βρίσκω τελικά την κανονική είσοδο. Κλειστή και αυτή. 4 αστυνομικοί και εκεί, ο ένας με το καπέλο και τον ασύρματο ρωτά: “Που πάτε κύριε;” Ψελλίζω “στην δουλειά μου, στο Υπουργείο”. “Εχετε κάποιο χαρτί;” Μπερδεμένος, βγάζω μαζί το χαρτί μετακίνησης, την κάρτα του Μετρό και μια πιστωτική και τα δείχνω. Χαμογελάει αυτός με το καπέλο και μου κάνει νεύμα να περάσω.

Μπαίνω επιτέλους στο Υπουργείο. Ο ήχος του ελικοπτέρου ακόμη δυνατός έκει έξω, αλλά στο κεφάλι μου βαράνε πιο δυνατα τα σφυριά . Φτάνω στο μηχάνημα, να κτυπήσω την κάρτα. Κοιτώ το ρολόι, άργησα 3 λεπτά... Δίπλα στις κάρτες, μια αφίσα “26 Νοεμβρίου 2020-Απεργούμε για υγεία, δικαιώματα, ελευθερία”. Στέκομαι για ένα δευτερόλεπτο. Ξαναβάζω την κάρτα στην τσέπη. Κάνω μεταβολή. Στην έξοδο, ο αστυνομικός με το καπέλο. Του χαμογελώ πρώτος και αυτός με κοιτάει καχύποπτα. Εξώ, η Σταδίου άδεια. Καραντίνα. Στις γωνιές, από την Ομόνοια ώς το Σύνταγμα, οι συνήθεις ομάδες ενστόλων και μη, ελεγκτών της κυκλοφορίας. Από ένα στενό, ένα πανό και πίσω ανά τριάδες οι απεργοί-διαδηλωτες. Φοράνε μάσκες, αλλά διακρίνονται πίσω τους τα χομόγελα. Μπαίνω στο οδόστρωμα και περπατώ προς το μέρος τους. Πίσω μου, ακούω τα αγχωμένα βήματα των μονάδων ασφαλείας και τον ήχο των αρμάτων που βάζουν μπρος. Δεν θα κοιτάξω ξανά πίσω όμως...

Σε λίγο είμαι πίσω από τα απεργιακά πανό. Ασφαλής, χαμογελαστός και ελεύθερος.

7 Μύθοι και αλήθειες για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής:

 Πολλά λέγονται και γράφονται για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης.

Άποψη έχουν όλοι και αυτό είναι σεβαστό, αρκεί να ανεχόμαστε όλοι και την κριτική της άποψης μας.

Ας πω και εγώ την δική μου άποψη σχετικά με  κάποια από αυτά που κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο για την υπόθεση “Χρυσή Αυγή”

 

ΜΥΘΟΣ 1ος: Νίκησε η Δημοκρατία. 

ΑΛΗΘΕΙΑ: Νίκησε το αντιφασιστικό κίνημα, όσοι κινήθηκαν έμπρακτα, έγκαιρα, αυθόρμητα, ανιδιοτελώς και ευθαρσώς κατά του φασισμού.  Η Δημοκρατία είναι ένα κέλυφος, ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να χτιστούν Παρθενώνες αλλά και Μακρονήσια. Η αστική Δημοκρατία της Βαϊμάρης φυλάκισε τον Χίτλερ και μετά από 10 χρόνια τον έχρισε Καγκελάριο. Η αστική Δημοκρατία επέτρεψε στην Χρυσή Αυγή, μια εγκληματική συμμορία, να ζητήσει και να πάρει την ψήφο εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Το τείχος που βρήκε μπροστά του ο Χίτλερ ήταν ο Κόκκινος Στρατός και δεκάδες εκατομμύρια αθώων νεκρών σε όλη τη γη. Το τείχος που βρήκε η ΧΑ δεν ήταν η δημοκρατία. Ήταν ο Παύλος Φύσσας, ο Σαχζατ Λουκμάν, η κυρία Μάγδα, οι κοπέλες που στάθηκαν στα ίσα στο Δικαστήριο και πάνω από όλα οι χιλιάδες, εκατομμύρια μέλισσες που είπαν όλα αυτά τα χρόνια-και προχθές στους δρόμους- ΟΧΙ στον εύκολο δρόμο του ρατσισμού και του φασισμού. Αυτοί νίκησαν. Αφήστε την Δημοκρατία ήσυχη να κοιμάται τον ύπνο του (αστικού) Δικαίου.

 ΜΥΘΟΣ 2ος: “Ο φασισμός βρίσκεται και στα 2 άκρα. Καλώς καταδικάστηκαν οι ακροδεξιοί φασίστες, αλλά τι λέτε για τους αριστερούς; Για τον Στάλιν; Τι έχετε να μας πείτε για την Marfin; Για τα 2 παλικάρια που δολοφονήθηκαν φυλάγοντας σκοπιά στα γραφεία της Χ.Α; κ.ο.κ- Οι πιο ψαγμένοι λένε και για το Κατίν”.

ΑΛΗΘΕΙΑ: Ακούστε το μια και καλή: Φασισμός σημαίνει μισώ και χτυπώ πισώπλατα τον άνθρωπο που είναι αδύνατος, ενώ προσκυνώ τον αφέντη. Οι αριστεροί, οι κομμουνιστές για την ακρίβεια, ακόμη και αυτοί που σκότωσαν σε καιρούς πολέμου, όρθωσαν ανάστημα κόντρα στους δυνατούς. Στους πλούσιους. Στα αφεντικά που πίναν το αίμα του εργάτη, του αγρότη, του φτωχού. Ο Στάλιν δεν ήταν κομμουνιστής, σκότωσε κομμουνιστές. Θα σκότωνε και τον Λένιν αν ζούσε. Τους εργαζόμενους στην Marfin δεν τους σκότωσε η Αριστερά, αλλά μια ομάδα τραμπούκων που περιέργως πώς η αστυνομία του Μίστερ Μάικ ποτέ δεν βρήκε. Και φυσικά, η εγκληματική αμέλεια του Βγενόπουλου που τους επέβαλε να δουλεύουν, μέρα γενικής απεργίας σε κτίριο χωρίς έξοδο κινδύνου. Αυτά τα λέει το αστικό Δικαστήριο που θαυμάζετε, όχι εγώ... Όσο για τους μπράβους του Μιχαλολιάκου, είναι αλήθεια ότι το να δουλεύεις ασφάλεια σε εγκληματική οργάνωση πάντα έκρυβε κινδύνους. Για το Κατίν, εσείς οι ψαγμένοι, να τα πούμε σε κανένα καφέ και να έχουμε και χρόνο!

ΜΥΘΟΣ 3ος: “Μα προς τι οι συγκεντρώσεις; Γιατί τέτοια πίεση από τον λαό στους δικαστάς; Αφήστε την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της.”

 ΑΛΗΘΕΙΑ:  Χελοόυ;;; Η Δικαιοσύνη υπηρετεί τον λαό. Ο λαός δεν πιέζει την Δικαιοσύνη. Απαιτεί Δικαιοσύνη. Την Δικαιοσύνη πιέζουν αυτοί που έχουν εξουσία (π.χ Υπουργοί, βουλευτές κτλ)  και την χρησιμοποιούν, κάνοντας δηλώσεις ως “απλοί πολίτες ή κάνοντας αθώα τηλεφωνήματα 1 ημέρα πριν από την δικαστική απόφαση που τους ενδιαφέρει. Καταλαβαίνετε την διαφορά; Επίσης, η Δικαιοσύνη πρέπει να ακούει τον λαό γιατί είναι ο λαός. Και πρέπει να κλείνει τα αυτιά της στην όποια εξουσία. Understood;

ΜΥΘΟΣ 4ος (πρωθυπουργικός): Οι πλατείες έθρεψαν την Χρυσή Αυγή και τον λαϊκισμό. Νικήσαμε τις πλατείες 

ΑΛΗΘΕΙΑ: Μα καλά κύριε Μητσοτάκη, δεν κατεβήκατε ποτέ σας τα σκαλιά του Συντάγματος; Δεν κάτσατε οκλαδόν σε συνέλευση της κάτω πλατείας; Δεν πήρατε χαρτάκι προτεραιότητας για να μιλήσετε; Α, δεν είναι της τάξεως σας αυτά, εεε; Δεν πειράζει, θα σας κρατήσουμε περίοπτη θέση στις επόμενες πλατείες που έρχονται...

ΜΥΘΟΣ 5ος: “Το δημοκρατικό τόξο ενωμένο καταδικάζει την Χρυσή Αυγή”. 

ΑΛΗΘΕΙΑ: Αλήθεια, ε; Και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σαμαράς μετά των συμβούλων και Υπουργών του; Και ο Άδωνης Γεωργιάδης; Και ο κ. Τσίπρας με την Μόρια, την συμφωνία με την Τουρκία για τους μετανάστες, αλλά και τα ΜΑΤ που θα καταργούσε, αλλά τελικά κράτησε ως έχουν για παν ενδεχόμενο; Και η κα Φώφη του έτερου Κινήματος (της Αλλαγής καλέ, το άλλο είναι της Χ.Α, κατά τον κο Λοβέρδο, που επίσης μεταξύ άλλων πολλών, κρέμασε και στα μανταλάκια ως γνήσιος φασίστας τις οροθετικές πόρνες); Αγαπητοί μου, καλοί μου πολιτικάντηδες, είναι κατανοητό... Τους φασίστες πολλοί από εσάς εμίσησαν, τον φασισμό λιγότεροι. Και τους ψήφους τους, κανένας....Απολύτως!

ΜΥΘΟΣ 6ος: “Η Χρυσή Αυγή στη φυλακή. Αποκαταστάθηκε η ισορροπία. Δικαιώθηκαν οι νεκροί”. 

ΑΛΗΘΕΙΑ: Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Οι νεκροί δεν γυρίζουν, οι κατεστραμμένες ζωές δεν ξαναφτιάχνονται. Οι ελπίδες της “ελληνικής άνοιξης” γκρεμίστηκαν όταν ο Μιχαλολιάκος μπήκε στο Προεδρικό Μέγαρο κάπου στα 2012. Μια δεκαετία και βάλε χάθηκε. Και τώρα γυρνάμε στο σημείο μηδέν, ίσως και κάτω από αυτό...Θέλει πολλή δουλειά και αγώνα ακόμη, για να νικήσουμε το θηρίο. Θέλει πολύ δουλειά για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος. Η ζημιά που έκανε η Χρυσή Αυγή είναι πολύ μεγάλη. Ως ένα βαθμό, μπορεί κανείς να πει ότι έκανε στο 100% την δουλειά που της ζητήθηκε.  Και αν προχωρήσουμε λίγο την σκέψη μας, πιθανόν να συνεχίζει να κάνει την ίδια δουλειά ακόμη και με τον τωρινό πανηγυρικό θάνατό της, για τον οποίο διεκδικούν δάφνες όλοι οι τροφοδότες της.

ΜΥΘΟΣ 7ος (ακροτελεύτιος): “Η Χρυσή Αυγή πέθανε”. 

ΑΛΗΘΕΙΑ: Ακόμη σπαρταράει μέσα σε καθέναν/καθεμία από εμάς. Συνεχίζουμε...

Από τη Μόρια ....στα μόρια, δυο Υπουργεία δρόμος.

 Πώς η αναξιοκρατία και τα αντεργατικά μέτρα πάνε πακέτο.

Το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου είναι το νεότερο Υπουργείο της Ελληνικής Πολιτείας, Και για αυτό το ...πιο καινοτόμο. Τόσο καινοτόμο, που πρωτοτύπησε και έγινε η πρώτη Κρατική δομή στην χώρα που έχει πλέον μετακλητούς Υπαλλήλους ως Προϊσταμένους Δ/νσης. Τους τοποθέτησε ο Υπουργός Μηταράκης, “προσωρινά” λέει, μέχρι να βρεθούν στην Δημόσια Διοίκηση “οι κατάλληλοι”! “Μετακλητοί” σημαίνει ότι  έρχονται με τον τάδε Υπουργό και φεύγουν όταν φεύγει και αυτός. Παίρνοντας μαζί όλη την διοικητική “μνήμη” και αφήνοντας πίσω καμένη γη.

Το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου είναι αρμόδιο για τους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ψηφίζουν εδώ, ωστόσο (προσπαθούν να…) ζουν εδώ, εργάζονται εδώ και οι περισσότεροι θέλουν να πάνε για δουλειά ή να βρουν την οικογένειά τους στην Βόρεια Ευρώπη. Αντί αυτού, πολλοί από αυτούς είναι φυλακισμένοι χωρίς χαρτιά και ελπίδα σε Κέντρα, όπως το αλήστου μνήμης στην Μόρια ή το νέο καμάρι της χώρας στον Καρά Τεπέ. Οι άνθρωποι αυτοί δεν γνωρίζουν το διοικητικό “σύστημα” της χώρας και πολύ περισσότερο δεν γνωρίζουν ότι κουμάντο στο αρμόδιο για αυτούς Υπουργείο κάνουν οι «κολλητοί» του Υπουργού.

Εμείς, ...οι γηγενείς γνωρίζουμε. Ή πρέπει να γνωρίσουμε. Εμείς, οι πολίτες ψηφοφόροι, οι συμβαλλόμενοι του κοινωνικού συμβολαίου που λέγεται Ελληνικό Κράτος, καλό είναι να γνωρίζουμε το τρόπο που στελεχώνεται και λειτουργεί η Δημόσια Διοίκηση στα 2020. Και τους σκοπούς που εξυπηρετεί ο τρόπος στελέχωσής της.

Στο διπλανό Υπουργείο λοιπόν, αυτό για την Εργασία και τις Κοινωνικές Υποθέσεις, αυτό στο οποίο από το μακρινό 2006 (!) οι Τμηματάρχες και από το 2011 οι Δ/ντες ορίζονται με απλή απόφαση (...κύκλων του) Υπουργού, κάποια στιγμή στα 2018 προκηρύχθηκαν με βάση τον ισχύοντα Νόμο 4369/2016 (δηλαδή 2 χρόνια μετά...) οι θέσεις των Δ/ντων της Κ.Υ και του ΣΕΠΕ (Επιθεώρησης Εργασίας).

Πολλοί υπάλληλοι μάζεψαν τα χαρτιά τους, (πτυχία, σεμινάρια, προϋπηρεσία κτλ) και υπέβαλαν αίτηση. Πέρασαν αργά και βασανιστικά άλλα 2 χρόνια και προχθές βγήκαν οι πίνακες κατάταξης και αποκλειόμενων. Στους αποκλεισμένους συμπεριλαμβάνονται και 2 υπάλληλοι που τιμωρήθηκαν λόγω της διαβόητης τροπολογίας Γεροβασίλη, αυτής που έθετε ως προϋπόθεση για να εξεταστεί η αίτηση για θέση Προϊσταμένου, την προηγούμενη συμμετοχή στην “ατομική αξιολόγηση” που τόσο η Κυβέρνηση ΝΔ όσο και η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κατόπιν εντολής της τρόικας μάνιασαν να επιβάλλουν, λες και αυτό είναι το πρόβλημα του Δημοσίου.

Λεπτομέρεια 1: Η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε και συνεχίζει να ασκεί το νόμιμο δικαίωμα της απεργίας-αποχής από την αξιολόγηση. Η συγκεκριμένη απεργία έχει κριθεί από τα Δικαστήρια νόμιμη.

Λεπτομέρεια 2: Η τροπολογία Γεροβασίλη καταργήθηκε προεκλογικά (Ιούνιος 2019) από την ιδία την κα Γεροβασίλη και την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η τρόικα έχει ...χαλαρώσει, τα χρέη πληρώνονται κανονικά και τα Μνημόνια είναι ...ντεμοντέ.

Λεπτομέρεια 3: Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών (απ.559/2020) δικαίωσε υπάλληλο του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας που αποκλείστηκε από την συγκεκριμένη διαδικασία λόγω της συμμετοχής του στην απεργία-αποχή, κρίνοντας ότι είναι αντισυνταγματική η απαγόρευση άσκησης του απεργιακού δικαιώματος.

Λεπτομέρεια 4: Ένας από τους 2 αποκλεισμένους στο Υπουργείο Εργασίας συμμετέχει στην συλλογικότητα μας (Αντί-Λογος), την μόνη συνδικαλιστική φωνή στο Υπουργείο που τάχθηκε σταθερά και έμπρακτα ενάντια στην γελοία και εξευτελιστική διαδικασία της “αξιολόγησης” και των κρίσεων με τον τρόπο και το πλαίσιο στου οποίο έγιναν.

Πέρα από την εμφανή αδικία κατά των συγκεκριμένων συναδέλφων, ας δούμε το θέμα από την οπτική της κοινωνικά αποτελεσματικής Δημόσιας Διοίκησης.

Είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι στα Υπουργεία εδώ και χρόνια , η άλλοτε -έστω και με προβλήματα- διαδικασία επιλογής προϊσταμένων έχει αντικατασταθεί από μια “μη διαδικασία”.

Το μονόπρακτο έχει ως εξής:

Υπουργός, Γενικός Γραμματέας κλπ: Ψιτ Τούλα, έχει αδειάσει καμιά θεσούλα σε κανένα Τμήμα να βάλουμε τον Μήτσο που είναι δικός μας;

Τούλα (Αναπληρώτρια (δηλαδή με ορισμό από του Υπουργό) Γενική Δ/ντρια): Ναι Υπουργέ μου, θα στο πρότεινα και εγώ. Έχει βγει στην σύνταξη η Προϊσταμένη του Τμήματος ...Επεξεργασίας και Ανάλυσης Τυχαίων Μιγαδικών Αριθμών που φτιάξαμε με το τελευταίο Οργανισμό. Μπορούμε να τον βολέψουμε εκεί μέχρι να γίνουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ οι κρίσεις.

Υπουργός: Α, μην με αγχώνεις! Και πότε θα γίνουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ κρίσεις;

Τούλα: Μην σε νοιάζει Υπουργέ μου, Σε 2-3 χρόνια που θα έχουν εξεταστεί όλοι οι φάκελοι των υποψηφίων.

Υπουργός: Ωραία, φέρε μου σύντομα την απόφαση να την υπογράψω. (Αποφασιστικότητα πολιτικής ηγεσίας)

Τούλα: Νάτη! (Τα γρήγορα αντανακλαστικά του επιτελικού Κράτους!)

Φυσικά, ο Μήτσος -και κάθε Μήτσος- μόνο κατά τύχη μπορεί να είναι ο κατάλληλος για την συγκεκριμένη θέση. Το Τμήμα-το όποιο Τμήμα λειτουργεί με Προϊστάμενο τον Μήτσο- κατά 99% δεν λειτουργεί όπως πρέπει. Ακόμη και αν ο Μήτσος είναι καλός υπάλληλος, κάποια στιγμή που η Τούλα ή ο Υπουργός θα του ζητήσει να κάνει κάτι που δεν προβλέπεται, κατά 99% θα το κάνει. Γιατί το λέει ο εργοδότης του! Τα πράγματα είναι απλά και ας μην κρυβόμαστε, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Ακόμη και στο Υπουργείο Εργασίας...

Και όταν τελοσπάντων, προχωρήσουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ οι κρίσεις, όπως τώρα, έχει περάσει τόσο μεγάλο διάστημα, που άλλοι συνάδελφοι έχουν φύγει από την Υπηρεσία, άλλοι έχουν πάρει και άλλα μεταπτυχιακά, άλλα Τμήματα έχουν ιδρυθεί, άλλα έχουν καταργηθεί κτλ. Το μόνο που παραμένει σταθερό είναι η ...καταργημένη τροπολογία Γεροβασίλη, με βάση την οποία τιμωρούνται οι συνάδελφοι που είχαν το θάρρος να απεργήσουν κατά της αξιολόγησης και το “θράσος” να διεκδικήσουν μετά από 10 χρόνια αναθέσεων μια θέση Προϊσταμένου με κανονική διαδικασία κρίσεων.

Και φυσικά, η διαδικασία έχει απαξιωθεί τόσο πολύ, που δίνει "πάτημα" και σε όλους όσους ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να γίνουν ΠΟΤΕ κρίσεις, δηλαδή σε όσους έχουν ήδη θέσεις προϊσταμένων, να ωρύονται για την ακύρωση της διαδικασίας "εδώ και τώρα". Εξ ου και η αντίδραση του Συλλόγου Υπαλλήλων του Υπουργείου, που απλώς υπερασπίζεται το δικαίωμα να έχει λόγο στις τοποθετήσεις (με ανάθεση πάντα) Προϊσταμένων. Να είναι δηλαδή παρεάκι με την Τούλα και τον Υπουργό!

Με τον αποκλεισμό των υπαλλήλων του Υπουργείου Εργασίας από την διαδικασία για τις κρίσεις Δ/ντων χτυπιούνται ευθέως 2 δικαιώματα:

α) Το συνταγματικά κατοχυρωμένο και με εργατικό αίμα κατακτημένο δικαίωμα στην απεργία. Η Κυβέρνηση συνεχίζει το έργο της προηγούμενης και χρησιμοποιεί όλα τα διαθέσιμα όπλα για το κτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων. Περιορισμοί στην δυνατότητα λήψης αποφάσεων για απεργία (50%+1 για απαρτία), ηλεκτρονική ψηφοφορία και απαξίωση των ΓΣ, περιορισμοί στο δικαίωμα της συνάθροισης και στις πορείες διαμαρτυρίας, ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων κ.α. Έπεται η αλλαγή επί τω χείρω του συνδικαλιστικού νόμου , όπως έχει προαναγγείλει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Η μάχη για να ανατραπεί αυτή η πορεία πρέπει να είναι συνεχής και να δίνεται από όλους μας με κάθε ευκαιρία. Με αυτή την έννοια, η μάχη για την δικαίωση των 2 συναδέλφων είναι πολύ σημαντική υπόθεση.

β) Το δικαίωμα κάθε πολίτη σε μια Δημόσια Διοίκηση αποτελεσματική, λειτουργική και κοινωνικά δίκαιη. Ο τρόπος λειτουργίας και στελέχωσης που περιγράφηκε παραπάνω έχει τραγελαφικά αποτελέσματα στην ίδια την λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Μην ξεχνάμε ότι η Διοίκηση είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που υπηρετούν το κοινό καλό. Και άνθρωποι που αναγκάζονται να συμμετέχουν σε μια τέτοια διαδικασία και σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είτε προσαρμόζονται είτε εξοστρακίζονται. Σε καμία περίπτωση δεν υπηρετούν το κοινό καλό. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω...

Η συλλογικότητα μας στο Υπουργειο Εργασίας (“Αντί-Λογος”) από την πρώτη στιγμή είχε ταχθεί έμπρακτα υπέρ της μαζικής συμμετοχής στην απεργία-αποχή από την αξιολόγηση. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η τροπολογία Γεροβασίλη “ανάγκασε” άλλες παρατάξεις στον χώρο μας αλλά και ευρύτερα στο Δημόσιο να "υποστείλουν τις σημαίες", προκειμένου να μην πληγούν οι καριέρες και οι σταδιοδρομίες. Είμαστε αυτοί που είχαμε προτείνει στα συλλογικά μας Όργανα (Σύλλογο, Ομοσπονδία) το μαζικό σαμποτάρισμα (αποχή) των διαδικασιών κρίσεων που γίνονται υπό την δαμόκλειο σπάθη της τροπολογίας Γεροβασίλη. 

Δεν εισακουστήκαμε.

Τώρα, στο Υπουργείο Εργασίας, όλοι με σκυμμένο κεφάλι, μετράμε μόρια.

Οι υπάλληλοι που αποκλείστηκαν κρατούν ψηλά το μέτωπο. 

Υποβάλλουν ενστάσεις (είναι οι μόνοι που το δικαιούνται!), θα πάνε στα δικαστήρια. 

Εμείς οι υπόλοιποι, ας υψώσουμε κάποια στιγμή το βλέμμα και ας βρούμε τον τρόπο να τους συμπαρασταθούμε. 

Σήμερα αυτοί, αύριο θα είναι η σειρά όλων μας...

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΕΧΟΥΜΕ;

Καπιταλισμό έχουμε είπε ο πάλαι ποτέ κομμουνιστής κ.Θεοδωρικάκος από τον υπουργικό θώκο του.

Μάλιστα.

Καπιταλισμό-οικονομία της αγοράς, ούτως ειπείν...

Πάμε λοιπόν πίσω στα βασικά. Όπως μας τα δίδαξαν την πρώτη ημέρα του πρώτου έτους στην πάλαι ποτέ ΑΣΟΕΕ.

Η δρώσα μονάδα στον καπιταλισμό είναι η επιχείρηση. Η επιχείρηση είναι ο συνδυασμός εργασίας, κεφαλαίου, γης και ...επιχειρηματικότητας.

Στον καπιταλισμό, ο εργαζόμενος προσφέρει την εργασία του έναντι μισθού. Ο  κάτοχος γης, την ιδιοκτησία του έναντι μισθώματος, ο κάτοχος κεφαλαίου...το κεφάλαιο έναντι τόκου και ο επιχειρηματίας αναλαμβάνει το ρίσκο και προσδοκά κέρδος. Αυτό το τελευταίο είναι και η κινητήριος δύναμη της επιχειρηματικότητας.

Κέρδος-Ρίσκο. Το ένα φέρνει το άλλο...

Το ρίσκο περιλαμβάνει πολλά και διάφορα. Από το να μην “πουλήσει” το προϊόν, ως και να πέσει ο ουρανός και να μας πλακώσει.

Ο ουρανός μπορεί να μην έπεσε, αλλά ...ήρθε ο κορονοιος! Και ανεστάλη η επιχειρηματική δραστηριότητα. Σταμάτησε ο καπιταλισμός. Φρένο στα κέρδη. Τα τρέχοντα, βεβαίως-βεβαίως... γιατί τα παρελθόντα έχουν μετατραπεί σε κεφάλαιο. Μην σας πω σε βίλες,  σπορ αυτοκίνητα και ράβδους χρυσού.

Τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις κε Θεοδωρικάκο; Μα παρεμβαίνει το Κράτος, φυσικά. Για να σώσει τον καπιταλισμό. Μα κυρίως τους καπιταλιστές. Εις βάρος ...των εργαζομένων.

Σε όλον το κόσμο,-και στην χώρα μας με ιδιαίτερη σπουδή, περιπλοκότητα και σχεδόν γραφικότητα- το Κράτος έσπευσε να στηρίξει τους πληττόμενους. Σημαντικά ποσά διοχετεύονται, νέα χρέη δημιουργούνται σε βάρος των εθνικών προϋπολογισμών, νέα μνημόνια προαναγγέλλονται και σχεδιάζονται.

Θα πρέπει να στηρίζονται οι επιχειρήσεις ανάλογα με την σοβαρότητα της ζημιάς; Σύμφωνα με τον ανανήψαντα πρώην κομμουνιστή κ.Θεοδωρικάκο, όχι. Το “αόρατο χέρι” θα εκκαθαρίσει την αγορά. Το ρίσκο είναι συστατικό στοιχείο του επιχειρείν. Εμ, τότε γιατί αυτός ο πακτωλός χρημάτων κε Θεοδωρικάκο μας;

Όμως, να! Ο ...σοσιαλίζων κ. Μητσοτάκης λέει: “Ναι, να στηριχθούν οι πληττόμενοι. Να βάλουμε όλοι πλάτη: Κράτος, εργαζόμενοι, εργοδότες”. Κοντά του και ο ΣΕΒ και η ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου. 

Συνευθύνη.

Και πάνω που ο Σταικούρας ...αφήνει μουστάκι για να μοιάσει του Κέινς, αντί να στηριχθούν οικονομικά οι επιχειρήσεις- επαναλαμβάνουμε οι βασικές μονάδες στον καπιταλισμό- ανατρέπεται πρώτα και καλύτερα όσο εργατικό δίκαιο είχε απομείνει μετά από 4 Μνημόνια και συντρίβεται ο αδύναμος κρίκος: Ο εργαζόμενος.

Ο Υπουργός επί της Εργασίας, το είπε ωραία και με περισσή περηφάνεια: “Στήσαμε σε λίγες ημέρες ένα νέο εργατικό δίκαιο.”

Στήσατε το δίκαιο των εργατών στον τοίχο.

Αναστολή σύμβασης, μονομερής βλαπτική μεταβολή με εκ περιτροπής ή μερική απασχόληση, τηλεργασία ως διευθυντικό δικαίωμα, αφοπλισμός των Επιθεωρητών Εργασίας, κάλυψη του μισθοδοτικού κόστους οριζόντια χωρίς κριτήρια τζίρου, μαύρη εργασία σε καθεστώς αναστολής...Αυτή είναι η εικόνα στην αγορά εργασίας. Και να δεις τι σου 'χουν για μετά...

Έχετε δίκιο κε Θεοδωρικάκο.

Καπιταλισμό έχουμε.

Καπιταλισμό είχαμε και το 2010 και το 2012 και το 2015, όταν με δημόσιο χρήμα, με τους φόρους μας, καλύφθηκαν οι ζημιές των καπιταλιστικών επιχειρήσεων που λέγονται τράπεζες.

Καπιταλισμό έχουμε και τώρα που εταιρίες με τεράστια κέρδη επί σειρά ετών και παχυλά μερίσματα απολύουν μαζικά εργαζόμενους, αξιοποιούν το νέο “εργατικό Δίκαιο” του κ.Βρούτση και περιμένουν τις ...κρατικές ενισχύσεις. Ρωτήστε τον κ.Βασιλάκη της AEGEAN, στον οποίο εκτός των άλλων, το Κόμμα σας δώρισε την Ολυμπιακή έναντι πινακίου φακής.

Καπιταλισμός είπαμε!

Ρίσκο, κέρδος και άλλες μπαρούφες που μάθαμε στην ΑΣΟΕΕ...

Επιμύθιο 1 : Κάτω τα χέρια από τους εργαζόμενους! Δεν είναι αυτοί που θα “βάλουν πλάτη” για τον κορονοιό. Δεν είναι αυτοί που πλήττονται πρωτογενώς από το φρένο στον καπιταλισμό λόγω της πανδημίας. Οι επιχειρήσεις πλήττονται. Και το Κράτος (εθνικό, υπερεθνικό), δηλαδή οι φορολογούμενοι πολίτες- για να μην ξεχνιόμαστε- θα πρέπει να βάλει πλάτη για να ξεπεραστεί η κρίση. Στηρίζοντας τις επιχειρήσεις που πραγματικά το έχουν ανάγκη, προστατεύοντας τους εργαζομένους και υποχρεώνοντας την AEGEAN  και τους λοιπούς “καπιταλιστές” να ρευστοποιούν τις MASERATI για να πληρώνουν μισθούς.

Επιμύθιο 2: Το επιμύθιο 1 είναι στην πραγματικότητα ευχολόγιο. Για να επιτευχθεί χρειάζονται αγώνες.

Λίγες σκόρπιες σκέψεις για την πανδημία

Για τον καθένα και την καθεμιά μας, το ζητούμενο σήμερα, είναι “να την βγάλουμε καθαρή”.

Λογικό.

Σωστό;

Ή μάλλον...Αρκεί;

Ας υποθέσουμε ότι σε 1-2 μήνες η πανδημία βαίνει προς ύφεση. Εγώ που γράφω τώρα, έχω μείνει αλώβητος. Το ίδιο και οι κοντινοί μου άνθρωποι.

Από τον ιό.

Από τα υπόλοιπα;

Για την κοινωνία συνολικά, (αν δεχτούμε ότι υπάρχει κοινωνία, γιατί οι φίλοι μας Ταλιμπάν νεοφιλελεύθεροι, δεν το δέχονται αυτό), το ζήτημα δεν είναι αν θα επιβιώσει, αλλά τι θα έχει μείνει από την καταστροφή.

Και το σημαντικότερο:

Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα;

Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει από την πρώτη στιγμή απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Θα πληρώσουν λέει “ισότιμα Κράτος-εργοδότες (επιχειρήσεις)-εργαζόμενοι (πολίτες)”.

Βασικές γνώσεις πολιτικής επιστήμης: Το Κράτος είμαστε όλοι εμείς.

Οικονομικής επιστήμης: Το Κράτος χρηματοδοτείται από την φορολογία των πολιτών.

Η ελληνική κυβέρνηση (αντάμα με τον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ) λέει: “Θα πληρώσετε το κόστος και ως φορολογούμενοι και ως εργοδότες και ως εργαζόμενοι.” Και φυσικά, τα χρήματα  (και όχι μόνο αυτά, δες παρακάτω) που θα δοθούν από το Κράτος θα πάνε κυρίως στις επιχειρήσεις (εργοδότες).

Εσύ εργαζόμενε, θες μισθό; Πάρε 800€ να βγάλεις Μάρτη-Απρίλη και βλέπουμε!

Θες άδεια ειδικού σκοπού για να φυλάς τα παιδιά σου που δεν πάνε σχολείο; Κόψε και λίγες ημέρες από την κανονική σου άδεια.

Για τις επιχειρήσεις που πλήττονται, και τις οποίες καθορίζει το Υπουργείο Οικονομικών με βάση ...τον Κωδικό Αριθμό Δραστηριότητας (και όχι την μείωση του τζίρου, όπως αρχικά αναφέρθηκε στο διάγγελμα του ο Πρωθυπουργός), έχουμε και λέμε:

800€ για αρχή.

Αλλά το κυριότερο: Κάντε ότι θέλετε με τους εργαζομένους.

Κάντε τους εκ περιτροπής εργασία, τηλε-εργασία όπως και όποτε θέλετε, μειώστε τους μισθούς, απολύστε τους τώρα, απολύστε τους  μετά, βάλτε τους να δουλεύουν σαν σκλάβοι σε υπόγεια και πληρώστε τους με το 800άρι του Κράτους. Κανείς δεν θα σας ελέγξει. Και όποιος αντέξει.

 Άλλωστε εξ αρχής λάβαμε τα μέτρα μας. Ταρατατζούμ: Πρώτο και συμβολικό μέτρο του Υπουργείου Εργασίας (Υπουργός Βρούτσης): Αναστέλλεται η υποχρέωση εκ των προτέρων δήλωσης στο ΕΡΓΑΝΗ των αλλαγών σε ωράρια, υπερωρίες κτλ.

Αυτά για όσο διαρκεί η κρίση. Και έπεται συνέχεια...

Μέχρι τότε, φυσικά έχουμε :

Διάγνωση μόνο για τους κατέχοντες (200-300 € πωλείται το τεστ, με πραγματικό κόστος...10€!!!). Οι υπόλοιποι ας πεθάνουν σπίτια τους.

Χρήμα πολύ για τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα (30 …μμύρια) , για τα ιδιωτικά νοσοκομεία, που δεν επιτάσσονται όπως εν τη ρύμη του ...λογογράφου του είπε ο Πρωθυπουργός, αλλά ενοικιάζονται πανάκριβα. 

Χειροκροτήματα, τσάι και συμπάθεια για το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και τους ήρωες, όπως  τους αποκαλούν, αλλά δεν είναι ήρωες είναι απλώς αξιοπρεπείς δημόσιοι λειτουργοί, που περιμένουν τα εργαλεία της δουλειάς τους.

Η ελληνική Κυβέρνηση έχει ήδη απαντήσει στο ερώτημα «Τι θα γίνει η κοινωνία μας μετά την κρίση;». Ζούγκλα.

Θα γίνει χειρότερη για τους εργαζόμενους, χειρότερη για όσους βασίζονται στην παροχή δημόσιων αγαθών (υγεία, παιδεία), χειρότερη για όσους επιμένουν να ασκούν κριτική στα κακώς κείμενα.

Θα γίνει πιο βολική για όσους κερδοσκοπούν εκμεταλλευόμενοι την εργασία άλλων, για όσους επιχειρηματίες βλέπουν το Κράτος ως αγελάδα προς άρμεγμα, για όσους εκστασιάζονται από τον αυταρχισμό και την καταστολή.

Καλύτερη για τους επάνω, χειρότερη για εμάς.

Για αυτό το λόγο, δεν αρκεί να την «βγάλουμε καθαρή» μόνοι μας.

Πρέπει να βρεθούμε μαζί,  όλοι, από τώρα!

Να μεταμορφώσουμε τις καραντίνες μας σε φωλιές.

Και όταν έρθει η ώρα που θα ξεμυτίσουμε, να πετάξουμε μαζί σε άλλους ουρανούς, πιο ανθρώπινους, πιο δίκαιους, πιο σοσιαλιστικούς...

Ανοικτό γράμμα στους Έλληνες του Έβρου.

Ανοικτό γράμμα στους Έλληνες του Έβρου.

Αθήνα, 6-3-2019

Συμπατριώτη,

Τις τελευταίες ημέρες εδώ στην Αθήνα και στα ΜΜΕ, πολλοί μιλούν για εσένα. Λένε πώς είσαι ο «ακρίτας των συνόρων», ο «υπερασπιστής της χώρας», ο «εθνικός ήρωας της εποχής μας». Σου φωνάζουν με στόμφο: “κράτα γερά”, “κανένα έλεος”, και άλλα τέτοια. Σου δίνουν ένα όπλο και σου λένε “στο ψαχνό”

Με το συμπάθιο, μην τα παίρνεις όλα αυτά τοις μετρητοίς. Δεν είσαι τίποτε από όλα αυτά. Και δεν χρειάζεται να καταπιάνεσαι με όπλα.

Η αλήθεια είναι, εν συντομία,  κάπως έτσι:

Είσαι  ο κάτοικος μιας όμορφης και πλούσιας περιοχής που λέγεται Έβρος και βρίσκεται δίπλα στα σύνορα με την Τουρκία και την Βουλγαρία. Πιθανότατα διάλεξες να μένεις ή να παραμένεις εκεί. Εγώ μένω στην Αθήνα. Εδώ που λαμβάνονται οι αποφάσεις (αν και μην νομίζεις ότι τις παίρνω εγώ!). Αναπνέω τον βρόμικο αέρα της πόλης. Κάνω μία ώρα να πάω στην δουλειά μου. Εσύ δεν έχεις θέατρο και κινηματογράφο. Έχεις και άλλες σημαντικότερες δυσκολίες, φαντάζομαι.

Στην άλλη πλευρά του φράχτη, υπάρχουν τώρα- και θα υπάρχουν για καιρό- κάποιοι άνθρωποι που αναζητούν καταφύγιο και ελπίδα. Διάβασα κάπου ότι οι κραυγές τους σε φοβίζουν την νύχτα. Γιατί, όμως;;; Έχεις ψύχραιμα σκεφτεί τι ψάχνουν αυτοί οι άνθρωποι; Ένα πιάτο φαί, λίγο γάλα για το παιδί, μια γλυκιά κουβέντα και μια ευχή για καλή συνέχεια. Αυτό είναι το μόνο που σου αναλογεί. Τίποτε περισσότερο. Και έτσι-μόνο έτσι- σταματάνε και οι ενοχλητικές κραυγές τη νύχτα.

Δεν σου ζητώ, -και πολλοί άλλοι που μιλούν σιγανά, αλλά σταθερά και σίγουρα- να υπερασπιστείς την “εθνική μας κυριαρχία”, συμπατριώτη. Δεν απειλείται από αυτούς τους ανθρώπους. Δεν θα σου κάνουν κακό, αν δεν τους κάνεις κακό. Δεν υπάρχει κίνδυνος να αλλοιωθούμε, να “ισλαμοποιηθούμε”. Όποιος θέλει Θεό, τον έχει, όποιος θέλει Αλλάχ επίσης. Και όποιος, όπως εμείς, είναι σίγουρος για τις αρχές και τις αξίες του και τις σέβεται έμπρακτα, δεν «αλλοιώνεται», συμπατριώτη.

Θα ήθελα όμως να υπερασπιστείς την εθνική μας αξιοπρέπεια. Το φιλότιμο μας, την φιλοξενία μας, την ανθρωπιά.

 Θα ήθελα επίσης, να ενώσεις την φωνή σου μαζί μας όταν παλεύουμε για περισσότερο ψωμί σε όλους, για καλύτερα σχολειά για τα παιδιά μας, για νοσοκομεία, γιατρούς, φάρμακα για τους αρρώστους μας... Αυτά είναι που μας στερούν τα τελευταία χρόνια, συμπατριώτη. Και πίστεψε με, δεν μας τα έκλεψαν οι ταλαίπωροι που θέλουν να διαβούν το ποτάμι...Τα κλέβουν κάποιοι από αυτούς που σε αποκαλούν σήμερα “ηρωικό ακρίτα” για να σου χαϊδέψουν τα αυτιά. Για να ξεχάσεις.

Θα ήθελα να φράξεις μαζί με άλλους,  τον δρόμο στους δολοφόνους που οι Κυβερνήσεις μας οπλίζουν για να σκοτώνουν άμαχους που προσπαθούν να περάσουν ένα ποτάμι.

Εδώ στην Αθήνα, και αλλού, είμαστε-καιρό τώρα-πολλοί που παλεύουμε για αυτήν την εθνική αξιοπρέπεια. Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Μην απαντάς λοιπόν στις κραυγές αγωνίας τους, με κραυγές μίσους. Μην οπλίζεις με την οργή σου τα συμφέροντα πολεμοκάπηλων και από τις δύο πλευρές των συνόρων. Σκέψου, κρίνε, αποφάσισε, δράσε. Άνοιξε την πόρτα, δέξου τους ανθρώπους. Ένα ποτήρι νερό, λίγο φαί. Αν δεν έχεις, ζήτα από τον παπά, τον Δήμαρχο, τον κάθε κερατά κρατικό αξιωματούχο ή πλούσιο να τους φροντίσει. Είναι χρέος τους.

Και στο τέλος της ημέρας, δώστους μια ευχή να έχουν καλό δρόμο, συμπατριώτη. Να συνεχίσουν. Γιατί έχουν πολύ δρόμο, ακόμη.

Δεν ήρθαν για να σου κλέψουν την πατρίδα. Ήρθαν γιατί έχασαν την δική τους...

Ένας που γράφει στα “μετόπισθεν”

Για την αντιγραφή,

Ν.Μποσινάκος