Θα ανέβουμε και εμείς στο πλοιο. Θέλετε-δεν θέλετε! Οσο και αν σπρώχνετε, όσες πόρτες και αν κλείνετε, οσο και αν λυσσάτε...θα ανέβουμε στο πλοίο. Και στην τελική, αν δεν μας θέλετε στο πλοιο σας, θα φτιάξουμε καινούριο. Και θα είναι καλύτερο, γρηγορότερο, ασφαλέστερο. Και θα μας χωραει όλους/όλες/όλα. Στην πλώρη δεν θα γράφει BLUE HORIZON. Θα γράφει ΑΝΤΩΝΗΣ.
Η εν ψυχρώ δολοφονία του 36χρονου Αντώνη Καρυώτη, ενός ανθρώπου με νοητική αναπηρία, το βράδυ της Τρίτης στο λιμάνι του Πειραιά από μέλη του προσωπικού του πλοιου BLUE HORIZON της ATTICA GROUP μπορεί να διαβαστεί με δυο τρόπους:
Η πρώτη οπτική είναι να δούμε το συμβάν ως μια άτυχη στιγμή ενός κακόμοιρου ανθρώπου που πλήρωσε με την ζωή του την ιδιαιτερότητα του. Ήδη το αρχικό αφήγημα της εταιρίας που αναμάσησαν τα συστημικά ΜΜΕ μιλούσε για κάποιον που γλίστρησε. Στη συνέχεια, το κυρίαρχο αφήγημα που συμπυκνώνεται στις δηλώσεις του αρμόδιου Υπουργού Βαρβιτσιώτη είναι ότι “λυπούμαστε, είναι τραγικό, αλλά μην την πληρώσουν και οι άνθρωποι που απλώς έκαναν τη δουλειά τους”. Στην τελική για όλα πιθανόν να φταίει αυτός ο ...αγροίκος νάυτης που έδωσε την τελευταία σπρωξιά στον Αντώνη. Μήπως όμως αυτός τελικά θα μπορούσε να είναι ο καθένας/καθεμία μας; Τι, όχι;;;
Αυτό το αφήγημα δυστυχώς έχει γερά θεμέλια στην υπάρχουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση, στα χαμηλά ένστικτα του κόσμου που καλλιεργούνται ύπουλα και έντεχνα από το σύστημα και θρέφουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και κανιβαλισμό.
Η δεύτερη και πραγματική οπτική είναι να δούμε και αυτό το έγκλημα ως τραγική κατάληξη ενός συστήματος που μας μετατρέπει σε γρανάζια μιας καλοκουρδισμένης μηχανής παραγωγής κέρδων για λίγους. Ο άνθρωπoς που έσπρωξε τον Αντώνη είναι όντως ένας μεροκαματιάρης όπως λέει ο Υπουργός. Όμως από ότι φαίνεται, “για ένα κομμάτι ψωμί” στον καπιταλισμό, δεν φτάνει μόνο η δουλειά. Για ενα κομμάτι ψωμί πρέπει να αντέξεις πολλα, ακόμη και να δεις τον εαυτό σου να μετετρέπεται σε δολοφόνο ή σε συνέχοχο του. Για ένα κομμάτι ψωμί, πρέπει να κάνεις τα πάντα για να φτάσει το πλοιο γρηγορότερα στην Κρήτη, να κοπούν περισσότερα εισιτήρια, να αυγαταίνουν τα κέρδη του αφεντικού. Για ένα κομμάτι ψωμί...
Οσο και να θελούν να κουκουλωθούν οι αιτίες και αυτού του εγκλήματος, έχουμε μάτια και βλέπουμε, αυτιά και ακούμε, νού και σκεφτόμαστε. Τα ξερόχορτα που δεν καθαρίστηκαν, τα αντιπλημμηρικά που έμειναν στα μισα, ο καταπέλτης που έκλεισε χωρίς τον τελευταίο επιβάτη δεν είναι ούτε εγκληματικές αμέλειες, ούτε μεμονωμένα περιστατικά. Είναι θεμελιώδεις επιλογές του συστήματος, που θέλει το χρήμα να “επενδύεται” αποδοτικα και να φέρνει επενδυτικές βαθμίδες. Οχι σε δέντρα και δάση, όχι στην ασφάλεια του λαού των πόλεων και της υπάιθρο, όχι σε “λαθραίους”, “διαφορετικούς” και “ανάπηρους”. Και αυτό το σύστημα πρέπει να γκρεμίσουμε αν θέλουμε να σταματήσουμε τον κατηφορο.
Για τον Αντώνη που ήθελε μια ζωη να ταξιδέυει, για κάθε Αντώνη της τάξης μας, θα συνεχίσουμε να σκαρφαλώνουμε στους καταπέλτες.
Και αν είμαστε πολλοί, θα τους ανοίξουμε διάπλατα.
Θα μπούμε στο πλοίο. Όσο και αν λυσσάτε!
